Sinds de vervroegde verkiezingen van 7 juli is het politieke stelsel in Frankrijk in crisis. Macron is er nog niet in geslaagd om het Nouveau Front Populaire (NFP), de winnaar van de verkiezingen, uit elkaar te trekken. Dat is vooral te danken aan de lucide houding van Mélenchons France Insoumise (FI) dat steeds benadrukt dat het gehele programma van het NFP uitgevoerd moet worden. Dit duidelijke ordewoord maakt de systeemtrouwe Socialisten, ‘Communisten’ & Groenen angstig om te openlijk verraad te plegen.
In een wanhopige zet probeert Macron nu een rechtse regering te vormen onder de Gaullistische reactionair Michel Barnier, die gedoogd zou moeten worden door het Front National. Het is echter twijfelachtig of dat zal lukken. De kapitalistische schijndemocratie toont steeds meer haar werkelijke gezicht. Een anoniem straatinterview, vat het groeiende bewustzijn goed samen (Le Monde, 30 augustus) :
« De pensioenhervorming toonde aan dat noch betogingen, petities, vakbondsprotesten, de opinie van de meerderheid van de bevolking of de verkozenen belang heeft in de ogen van de autoriteiten. Wat nu gebeurt, toont aan dat ook verkiezingen niets betekenen als die ingaan tegen wat ze beslist hebben. Het lijkt erop dat de enige keer dat Macron terugdeinsde, hij dat deed wanneer de gele hesjes gewelddadig werden. Macron bekritiseert de zogenaamde ‘extremen’ maar hij voedt het idee dat wanneer we niet met geweld handelen, er niet naar ons geluisterd wordt. »
Zo opent de regimecrisis de deur voor een tussenkomst van de massa’s. De strijdvaardige chemie-afdeling van de CGT deed al een oproep voor een radicale lange-termijnstaking. FI roept op tot massale betogingen tegen Macron. Dat is de weg vooruit tegen de sociale afbraak van Macron, zijn klasse en het systeem dat hij dient.
