Dinsdag 22 juli besloot de Venezolaanse president Chávez de grens met Colombia met uiterste militaire waakzaamheid te bewaken, nadat de Colombiaanse president Alvaro Uribe aantijgingen maakte dat Venezuela FARC-guerrilla’s onderdak aan het bieden waren en een “internationale commissie van onderzoek” eiste.
President Chávez kondigde ook aan dat Venezuela diplomatieke betrekkingen met Colombia ging verbreken en gaf Colombiaanse diplomaten 72 uur om het land te verlaten.
De gehele presentatie van de Colombiaanse ambassadeur op de bijeenkomst van de OAS (Organisatie van Amerikaanse Staten), donderdag in Washington, was een klucht. Hij toonde afbeeldingen en satellietkaarten die zogenaamd de aanwezigheid van FARC- en ELN-guerrillaleiders in Venezuela moesten bewijzen, en ook het bestaan van FARC- en ELN-kampen in Venezuela.
Hij beweerde dat deze afbeeldingen waren verkregen van de computer van Raul Reyes, de FARC-leider die in maart 2008 gedood werd tijdens een illegale inval van Colombiaanse troepen in Ecuadoriaans grondgebied. Zelfs toentertijd maakte een rapport van Interpol duidelijk dat er geen juiste forensische methoden waren gebruikt bij het innemen van de computer en dat zijn inhoud gewijzigd was tussen het innemen op 1 maart en het openbaar maken van de inhoud op 3 maart. Met andere woorden, dit ‘bewijs’ is net zo goed als het ‘bewijs’ dat er massavernietigingswapens waren in Irak.
“Er is geen bewijs, geen greintje bewijs, van waar deze foto’s genomen waren”, antwoordde de Venezolaanse ambassadeur naar de OAS Roy Chaderton. Hij voegde toe dat het Venezolaanse leger de locaties en coördinaten die door de Uribe-administratie waren gegeven, donderdag had geverifieerd en grondig geïnspecteerd, en geen enkele van de zogenaamde ‘terroristenkampen’ of ‘guerrilla-aanwezigheden’ had gevonden die door Colombia geclaimd waren.
Verder kan men zich afvragen, waarom heeft de Colombiaanse overheid meer dan twee jaar gewacht met het vrijgeven van deze ‘informatie’? Sommigen zeggen dat een van de redenen kan zijn dat Uribe de macht gaat overdragen aan Santos, over wie sommigen zeggen dat het een meer ‘redelijke’ president zou zijn die ‘goede betrekkingen’ wil krijgen met Venezuela. Dit is echter een illusie. We moeten geen illusies hebben dat hij ook maar iets beter zal zijn dan Uribe als het op binnenlands en buitenlands beleid aankomt.
Het valt te veronderstellen dat deze laatste provocatie van de Uribe-regering, slechts enkele dagen voordat deze de macht gaat overdragen aan zijn opvolger en voormalige minister van Defensie, Santos, verbonden is aan een bredere campagne tegen Venezuela in de aanloop naar de zeer belangrijke verkiezingen van de Nationale Vergadering op 26 september.
Op 3 juni zette de Amerikaanse Secretary of State, Hillary Clinton, de publieke aanval in op Venezuela, door te zeggen dat “zijn leiders getracht hebben onafhankelijke stemmen het zwijgen op te leggen die proberen de regering ter verantwoording te roepen”, terwijl ze aankondigde NGO’s in landen waar democratie “bedreigd wordt” extra te financieren.
Begin juli haalde kardinaal Jorge Urosa, de aartsbisschop van Caracas, uit naar Chávez en zei hij dat hij het land naar een ‘marxistisch-communistische dictatuur’ aan het leiden was, gebaseerd op een ‘buitenlands model’ gekopieerd van de Sovjetunie, en dat hij een ‘gewelddadige, uitsluitende totalitaire neiging’ had. De kardinaal vergat heel gemakkelijk dat de hiërarchie van de Katholieke Kerk (en de kardinaal zelf) meededen met en openlijk de April 2002 coup tegen de democratisch gekozen president steunden. Wat een democratische kenmerken!
Er zijn ook spanningen geweest rond de aanwezigheid van Amerikaanse militaire vliegtuigen op het Nederlandse eiland Curaçao, vlak voor de Venezolaanse kust, dat Venezuela verschillende malen heeft beschuldigd van het schenden van zijn luchtruim. Hier kunnen we de recente inzet van Amerikaanse troepen in Costa Rica aan toevoegen, een land dat geen leger heeft. Op 1 juli autoriseerde de Costa Ricaanse overheid de aanwezigheid van 46 Amerikaanse oorlogsschepen en 7000 mariniers op haar territorium.
Verkiezingen voor de Nationale Vergadering
Het is duidelijk dat elke keer dat de Venezolaanse bevolking wordt opgeroepen voor verkiezingen of referenda, er een voorzichtig georkestreerde campagne onmiddellijk in gang wordt gezet. Deze campagne houdt in, mediamanipulatie, diplomatieke druk en aanvallen, pogingen de Venezolaanse revolutie als een dictatuur neer te zetten, of haar te binden aan ‘terrorisme’ en drugssmokkel enzovoort. Dit zijn de ‘democratische’ methoden van de Venezolaanse oligarchie en het imperialisme, en Colombia is een belangrijk schaakstuk in dit spel.
Washington is erg selectief in zijn veroordelingen van mensenrechtenschendingen. Tijdens de regering van Uribe heeft Colombia een verschrikkelijk record van mensenrechtenschendingen opgehoopt, inclusief het vermoorden van sociale en vakbondsactivisten, kidnappings, martelingen enzovoort. Recentelijk was er in Macarena een massagraf uit de vuile oorlog ontdekt, met meer dan 2000 lichamen, het grootste dat ooit in Latijns-Amerika gevonden is. Mensenrechtenorganisaties vrezen dat velen van deze ‘false positives’ kunnen zijn; dat zijn gewone mensen die door het leger werden gedood en als ‘opstandelingen’ werden gebrandmerkt om de ‘successen’ in de oorlog tegen de guerrilla’s op te kunnen krikken, en zodat soldaten en officieren beloond konden worden.
Ondanks de recente overwinning in de peilingen van Uribes opvolger Santos ziet de Colombiaanse heersende klasse echter een groeiende strijdbaarheid tegemoet komen van de vakbonden, boeren en inheemse bewegingen. Gedurende de viering van 200 jaar onafhankelijkheid organiseerden sociale en inheemse bewegingen een mars en massavergadering (cabildo abierto) in Bogotá, met meer dan 25.000 deelnemers.
De rechtse regering van Uribe tekende een akkoord met de VS, waarbij zij hun leger toeliet gebruik te maken van 7 strategische bases in Colombia, net als volledige toegang tot de burgerlijke infrastructuur van het land. Het Amerikaanse militaire personeel in Colombia is ook immuun voor vervolging. De oproep om ‘internationale waarnemers’ naar de Colombiaans-Venezolaanse grens te sturen is daarom een regelrechte provocatie, waartegen president Chávez met de nodige vastberadenheid heeft gereageerd.
Zoals men kan verwachten haastte Washington zich om Uribes aantijgingen te ondersteunen, waar de VS al op voorbereid was. Woordvoerder van het State Department P.J. Crowley noemde het dispuut ongelukkig en zei dat het een “humeurig antwoord van Venezuela was om verbindingen met Colombia te verbreken.” “Venezuela heeft duidelijke verantwoordelijkheden”, zei hij, “Colombia heeft duidelijke aanklachten naar voren geschoven. Die moeten onderzocht worden.”
Niet verassend ontving deze provocatie de volledige steun van de Venezolaanse contrarevolutionaire oppositie. In een gezamenlijke persconferentie steunde het ‘Verenigde Platform voor Democratie’ (MUD) Colombia’s aantijgingen, en het viel Chávez’ ‘onverantwoorde buitenlandse beleid’ aan.
In de tussentijd is er veel gepraat over om dit conflict naar de aankomende UNASUR top te brengen. De Braziliaanse overheid heeft al geprobeerd om de vlammen te doven. “We willen niet Venezuela of Colombia bevoordelen. We proberen een overeenkomst te krijgen en het zou geweldig zijn als we tekenen van verminderde spanning hadden voordat Santos gaat regeren”, zei Marco Aurelio García, president Lula’s adviseur buitenlandse zaken. Hij stond er ook op dat hij dacht dat het conflict snel opgelost zou zijn “als Santos gaat regeren”. Maar hoe kan een dispuut tussen revolutie en contrarevolutie opgelost worden met diplomatieke vriendelijkheden?
Verdedig de Venezolaanse revolutie!
Geconfronteerd met deze aanval antwoordde Chávez op een correcte wijze door het leger op alert te zetten en het volk op te roepen zich te mobiliseren en alert te blijven. Hij heeft tevens gedreigd de grens te sluiten en de olieleveringen aan de VS te stoppen als het conflict escaleert in militaire actie.
Zoals we al eerder vermeld hebben is de nieuw gevormde Bolivariaanse Nationale Militie een stap vooruit richting het bewapenen van het volk om de revolutie te verdedigen, en een interventiemacht zou geconfronteerd worden door een gewapend volk. Dit initiatief moet versterkt en verbreed worden, zodat er in elke fabriek, elke wijk en elke boerengemeenschap eenheden van de Militie zijn, om de revolutie te verdedigen tegen kapitalisme en imperialisme.
Als de VS stom genoeg zouden zijn om een militaire aanval op Venezuela in te zetten via hun agent Colombia, dan zou dit revolutionaire gevolgen kunnen hebben in het gehele continent. We voorspellen dat de dag na zo’n aanval er geen enkele Amerikaanse ambassade meer overeind zal staan in geheel Latijns-Amerika.
Om de Venezolaanse revolutie te verdedigen is het nodig om internationale solidariteit te mobiliseren, niet alleen in het Amerikaanse continent, maar ook wereldwijd. Tegelijkertijd moet in Venezuela de revolutie voltooid worden met de onteigening van de oligarchie, de eigenaren van banken, industrie en het land, zodat de Venezolaanse werkende mensen het volledige potentieel van de economie kunnen mobiliseren door een democratisch socialistisch plan van productie.
Als de Revolutie geconfronteerd wordt door oorlog, kan zij niet naïef zijn en de vitale lijnen van voorraden en de economische macht in de handen van de vijand houden. De Venezolaanse kapitalistische klasse heeft vaak genoeg laten zien dat zij, geconfronteerd met revolutie, niet zal twijfelen om alle middelen te gebruiken die zij tot haar beschikking heeft, inclusief moord, militaire coups en economische sabotage, om haar macht, rijkdom en privileges te beschermen.
De contrarevolutionaire Venezolaanse burgerij heeft herhaaldelijk laten zien dat in elk serieus conflict zij aan de kant staat van de buitenlandse vijand en het imperialisme. De onteigening en nationalisatie onder arbeiderscontrole van hun eigendommen is een zaak van overleven en zelfbehoud voor de Venezolaanse revolutie.
Ten slotte is het belangrijk om een internationalistische oproep te doen aan de bevolking van Colombia. Vele malen heeft de oligarchie in Latijns-Amerika de bevolking van één land tegen die van een ander land opgezet als middel om hun macht te beschermen en de aandacht van de massa’s van hun werkelijke problemen af te leiden naar de ‘buitenlandse vijand’. De enige manier om Latijns-Amerikaanse eenheid te bereiken is door verspreiding van socialistische revolutie door het gehele continent en daarbuiten.
Verdedig de Venezolaanse revolutie!
Bewapen het volk door arbeiders- en boerenmilities!
Onteigen het eigendom van de oligarchie en imperialisme!
Voor de eenheid van het volk van Venezuela en Colombia!
Voor een Socialistische Federatie van Latijns-Amerika en de Cariben!
