Met een zogenaamd precisiebombardement dat het Iraakse regime moest ‘onthoofden’, begon donderdag 20 maart de invasie van Irak. Verstopt achter het masker van een coalitie stuurde de regeringskliek in Washington duizenden jeugdige soldaten Irak in, om het land in naam van de vrijheid te ontdoen van de controle over de eigen bodemrijkdommen.
Elke dag stijgt het aantal gesneuvelde soldaten. Hoewel een juiste schatting niet mogelijk is, zou aan Iraakse kant het dodenaantal beduidend hoger liggen. De ‘verdedigers van democratie en gelijkheid’ zien er nu eenmaal geen graten in om ook woonwijken plat te gooien. Het resultaat is een zinloos lijden en sterven, ter verrijking van nu reeds pervers rijke individuen en ter meerdere eer en glorie van een staatshoofd dat herkozen wil worden. De bevolking van deze planeet gaf keer op keer massaal te kennen niet van zulke misdaden te willen weten. Te veel regeringsleiders blijven zich echter slaafs opstellen wanneer de wil van het Amerikaanse imperialisme ter sprake komt.
De grootste schandvlek is Tony Blair. Als regeringsleider en hoofd van een werkliedenpartij zou hij zich beter bekommeren om de vaak schrijnende leef- en werkomstandigheden die zich nog steeds in zijn land voordoen. Toch vindt deze man het duidelijk belangrijker om een leger op de been te blijven houden dat ’s lands economie gewoonweg niet kan dragen. In plaats van een echte sociale zekerheid uit te bouwen vindt Tony het belangrijker om nog meer geld te verspillen aan de inzet van troepen in een oorlog waar de overgrote meerderheid van de Britten tegen is.
Ook onze eigen regering in België doet niet wat de bevolking vraagt. Zelfs nu de meeste legertransporten de Golf reeds hebben bereikt, durven de ministers niet eens een einde stellen aan deze vorm van steun. Van de liberalen hadden we niet anders verwacht. Dat ook de socialisten en de groenen zich kruiperig blijven opstellen, is een linkerzijde onwaardig. Terwijl dagelijks doden vallen, durven ze het zelfs niet aan om zich ondubbelzinnig uit te spreken tegen een geheime overeenkomst uit de jaren ’70, die ze als het excuus naar voren blijven schuiven waarom de militaire transporten niet gestaakt mogen worden. Het is duidelijk wie er echt aan de touwtjes trekt in het ‘vrije Westen’! De onderwerping aan de logica van de winst moet worden bestreden. Zij die nu nog de sociale vrede van het kapitalisme prediken hebben onmiskenbaar bloed aan hun handen.
Terwijl ministers en parlementariërs tot niet meer in staat lijken dan het najagen van hun eigen staart, heeft zich internationaal een krachtige anti-oorlogsbeweging ontwikkeld. Wat deze gezagsdragers tekortschieten aan durf en besluitvaardigheid, wordt meer dan gecompenseerd door de wil tot verzet in de samenleving. Toch wil dit niet zeggen dat de strijd vanzelf gewonnen zal worden. Meer dan ooit is het nu nodig om zich tot de bestaande structuren ter linkerzijde te richten, waarvan de leiding nog steeds alles doet om niet echt te moeten handelen. Woorden zijn goed, maar verliezen snel aan waarde indien ze niet in daden worden omgezet. De oorlogsmachine dient gestopt te worden en snel. De onderwerping aan de logica van de winst moet worden bestreden. Zij die nu nog de sociale vrede van het kapitalisme prediken, hebben onmiskenbaar bloed aan hun handen.
Met de inval in Irak is de antikapitalistische strijd op een duidelijk keerpunt gekomen. Deze poging tot onderwerping zal nog verstrekkende gevolgen hebben. Nu is reeds duidelijk dat liefdadigheid niet genoeg is om de Irakezen te doen vergeven, laat staan vergeten. Indien de heren in Washington denken dat ‘hearts and minds’ zo gemakkelijk af te kopen zijn, dan vergissen ze zich. Niet alleen in het Midden-Oosten, maar in heel de wereld worden de stemmen van verontwaardiging talrijker en luider. Een einde aan deze oorlog is onze absolute minimumeis. Willen we echter een einde maken aan imperialistische verdrukking, dan zullen we het met kapitalistische wortel en al moeten uitrukken. Het ontwaken van de verworpenen versnelt zich en ze zijn bereid terug te vechten!
