Enkele dagen geleden bevatte de Engelse editie van de krant Haaretz een artikel van Aluf Ben. Daarin werd gesteld dat Israëlische experts de VS ervan beschuldigen democratische verkiezingen te hebben toegelaten in Arabische landen waardoor fundamentalistische partijen aan de macht konden komen.
Het is duidelijk dat de Israëlische imperialisten helemaal niet de grote democraten zijn die ze zelf beweren te zijn. Ze fronsen bij elke stap die zou kunnen impliceren dat ze zouden vervangen worden door (would-be) imperialisten van de Arabische landen. In dit geval het installeren van pro-Amerikaanse leeglopers via verkiezingen. De VS maalt er echter niet om wie zijn leeglopers zullen zijn in het Midden-Oosten, zolang de klus maar geklaard wordt. Fundamentalistische leeglopers was nochtans niet wat de Amerikaanse regering in gedachte had.
De recentste fundamentalistische overwinning is die van Hamas bij de Palestijnse verkiezingen, georganiseerd (en ‘overschouwd’) door de VS en Israël. Wij zeggen al geruime tijd dat Hamas de verkiezingen zou winnen, wegens de teleurstelling in de Fatah-partij, de sociale aard van Hamas en zijn anti-imperialistische retoriek. We zeggen dit al meer dan een jaar, voor de vorige verkiezingen die Fatah aan de macht hielden (dankzij haar eigen trucjes en die van de Israëlische regering). Dit toont dat het marxisme de enige filosofische visie is die de realiteit adequaat kan analyseren en begrijpen en dus ook veranderen.
De fundamentalistische partijen zijn reactionaire burgerlijke partijen die de uitbuiting van arbeiders/bedienden door kapitalisten gewoon willen voortzetten. Het reactionair regime in Iran is een duidelijk bewijs dat de moslimfundamentalisten aan de macht komen op de rug van de massa door grote hervormingen te beloven, maar dan de arbeidersklasse en de verarmde middenklasse bloedig verdrukken eens ze die macht hebben veroverd.
Toch zou het verkeerd zijn om de steun van het Palestijnse volk aan Hamas te zien als een draai naar rechts. De meeste kiezers van Hamas stemden niet voor zijn reactionair nationaal of economisch programma. Ze stemden uit protest tegen Fatah en vanuit de hoop dat Hamas misschien minder corrupt zal zijn dan Fatah en meer gehoor zal geven aan de noden van de mensen. Deze kiezers willen volstrekt niet de dood van alle Joden. Een peiling van dinsdag jl. toont dat 75 procent van de Hamas-kiezers tegen de vernietiging van Israël is, en 84 procent van alle Palestijnen is tegen dit zinloos antisemitisch idee. Ondanks het feit dat Hamas een reactionaire organisatie is, komt de stem voor Hamas dus voort uit progressieve motieven.
Dit spreekt de Israëlische staatspropaganda tegen. Zij willen alle Palestijnen voorstellen als antisemieten. Deze hysterische gedachte werd op de vuilste manier uitgedrukt door de voorzitter van de rechtse Likud-partij, Binyamin Nethanyahu, die zei dat “de opkomst van Hamas te vergelijken is met de opkomst van de nazi’s”. Een journalist merkte op dat, alles welbeschouwd, de Likud meer lijkt op de nazi’s dan Hamas: het is een extreem-rechtse, chauvinistische en racistische partij, en – om de sluier te lichten van de Israëlische politiek – de Likud heeft zelf zijn wortels in een fascistische organisatie en heeft tot op de dag van vandaag verscheidene fascisten in zijn rangen.
Waarom Hamas?
Als we eerlijk zijn dan lijkt de Likud ook sterk op Hamas. De Likud werd in 1973 opgericht, nadat Herut (de post-fascistische conservatieve partij) en de Liberale Partij waren opgegaan in Gahal, door Gahal en verschillende andere rechtse organisaties samen te brengen in één organisatie. Van 1948, het jaar waarin Israël voor het eerst zichzelf bestuurde, tot 1977 heerste de sociaal-democratische partij Mapai over het land. In 1977 ontmaskerde Mapai zichzelf als een pro-kapitalistische en corrupte partij. Aangezien er geen linkerzijde aanwezig was om een alternatief te bieden en omdat veel Israëli’s genoeg hadden van de controle van Mapai over de staat, keerden velen zich naar Likud, op dat moment een populistische partij die beloofde om het volk te dienen.
Hierin verschilt de Likud niet van Hamas. Op dezelfde manier kon Hamas de meeste Palestijnen overtuigen om op hen te stemmen. Als je er verder over nadenkt dan verschilt Hamas in weinig van extreem-rechts in Israël: beide steunen de idee van één staat die strekt van de kust tot de westelijke Jordaanoever, de uitdrijving van minderheden en de oprichting van een theocratie [een religieus regime, n.v.d.r.].
Tot 1991 werd de VS in toom gehouden door de machtsstrijd met de Sovjetunie. Sinds de val van de SU is de VS de enige supermacht geworden en probeert nu alle landen onder controle te houden voor zijn eigen belangen. De VS dwong veel arme landen hun markten te openen en de economie te privatiseren zodat hun multinationals ze konden opkopen. Daardoor verarmden miljarden mensen. Waar men zich verzette tegen die overname, handelde de VS als een regelrechte gangster door het land met overmacht te nemen. Dit gebeurde bijvoorbeeld met Irak en de VS dreigt nu hetzelfde te doen met Syrië.
De burgerlijke en klein-burgerlijke partijen die met de VS samenwerkten, werden voor hun eigen volk in hun blootje gezet. Indien er marxistische partijen aanwezig waren geweest in die landen, dan zou deze hypocrisie een katalysator geweest zijn voor hun groei en wie weet zelfs voor een socialistische revolutie. De Communistische Partijen – eigenlijk gedegenereerde stalinistische partijen – gingen echter evengoed samenwerken met de imperialisten. In Irak bijvoorbeeld is de CP een deel geworden van de marionettenregering, in plaats van de massa te leiden! Met als gevolg dat de fundamentalistische partijen schijnbaar de enige ‘propere’ en vrij van corruptie zijn. En dus worden ze sterker. Dat is wat er echt gebeurde in de Palestijnse gebieden.
Kan Hamas het lot van de gewone Palestijn verbeteren?
Het antwoord op bovenstaande vraag is heel simpel: totaal niet. Hamas is geen revolutionaire partij maar een reactionaire burgerlijke partij met een radicale retoriek. In werkelijkheid kunnen ze de Palestijnen niet meer helpen dan Fatah of evengoed de Israëlische en Amerikaanse heersers. Noch Kadima (de nieuwe partij van Sharon), noch Likud, noch Hamas kan de nationale kwestie oplossen. Al deze partijen zijn een uitdrukking van een verderfelijke bourgeoisie, imperialistisch of niet. Om aan de macht te komen zetten ze allemaal Israëli’s en Palestijnen tegen mekaar op door het nationalisme aan te sporen. De kwestie van de verschillende nationaliteiten kan niet worden opgelost op basis van het kapitalisme, want elke nationale burgerij probeert te heersen over een zo groot mogelijk territorium.
Het is geen toeval dat de rechterzijde in Israël volledig verdeeld is. Het volk is ziek van hun corruptie. Kadima is niets anders dan de Likud met een andere naam en een andere retoriek. Hamas is de Palestijnse spiegel van deze burgerlijke partijen en het zal niet te lang duren voordat de Palestijnse arbeiders en armen zich dit ook realiseren. De versterking van Hamas is slechts een tijdelijk fenomeen aangezien ze de fundamentele problemen van de Palestijnen niet kunnen oplossen. Hun overwinning zal hen niet minder corrupt maken dan Fatah. Hierdoor zal de instabiliteit in de regio nog verergeren zodat een sterke linkerzijde kan opstaan met een socialistisch programma. In Israël kan deze linkerzijde enkel tevoorschijn komen uit de arbeiders in en rond Labour. (lees Wat na de linkse overwinning in de Israëlische Labour Party?)
De hypocrisie van de ‘democraten’
De Israëlische middenklasse is er steeds prat op gegaan dat ze de enige ‘democratie’ in het Midden-Oosten zijn. Een democratie voor kapitalistische joden alleen – maar toch een democratie! Deze nonsens is volledig ontmaskerd doordat ze blijven benadrukken dat de wereld de Hamas-regering niet mag erkennen. Ehud Ulmert, die tot de verkiezingen Sharon vervangt als premier, zei “als een regering van Hamas wordt gevormd of een regering waar zij deel van uitmaken, dan zal de Palestijnse Autoriteit een steun voor het terrorisme worden. De wereld en Israël zullen deze regering negeren en irrelevant maken.” Dat is puur cynisme. Hoe je het ook draait of keert, Hamas is gewonnen in verkiezingen georganiseerd door de VS en Israël. De imperialistische democraten laten het feit of iets democratisch is of niet, afhangen van of het hun belangen dient of niet.
Het kapitalisme, dat de belangen van een kleine minderheid verdedigt, moet verslagen worden, zowel in zijn ‘fundamentalistische’ vorm als in zijn ‘democratische’ vorm. Alleen de werkende klasse kan daar voor zorgen door wanneer ze aan de macht komt een democratische socialistische maatschappij te creëren. Niet de belachelijke democratie van een betekenisloos parlement maar een arbeidersdemocratie. Labour heeft dus een grote verantwoordelijkheid. Om daaraan tegemoet te komen, moeten ze volledig breken met de burgerij, haar politiek en haar partijen.
Tot voor kort had de Israëlische heersende klasse een relatief gemakkelijk bestaan. De reactionaire Arabische regimes konden hun eigen volk onderdrukken. Zo zorgden ze er indirect voor dat de burgerij haar heerschappij in Israël kon behouden. Vanaf nu echter zal alles veel moeilijker gaan, niet alleen vanwege de groeiende druk van de Israëlische arbeidersklasse, maar ook vanwege grote veranderingen in heel het Midden-Oosten waar de massa terug begint wakker te worden. Degenen die vroeger beweerden dat de waarschuwingen van de marxisten over Hamas enzovoort flauwekul waren, zijn degenen die zelf in een illusie leven.
We raden iedereen die dieper inzicht wil verwerven in de situatie, ook aan de Engelstalige analyse van Nadim al-Mahjoub te lezen.
