De wittebroodsweken van de regering-Trump zijn voorbij. Na een schijnbaar 'isolationistische' beginperiode heeft de Amerikaanse regering op 6 april een Syrische luchtmachtbasis bestookt met 59 Tomahawk-raketten. De NAVO en de EU betuigen unaniem hun steun aan deze unilaterale actie van het Witte Huis en het Pentagon.
De aanleiding voor de raketaanval was een vermeende gifgasaanval van het Assad-regime op de plaats Khan Shaykhun. Wie deze aanval heeft uitgevoerd (Assad of een rebellengroep) is vooralsnog onduidelijk. Lokale bronnen zijn veelal verbonden met islamistische rebellen. Het regime van Assad is natuurlijk in staat een gifgasaanval uit te voeren. Militair gezien was dit echter geen directe noodzakelijkheid, aangezien het regime door steun van Rusland, Iran en Hezbollah aan de winnende hand is sinds de val van Aleppo.
Wie het gedaan heeft maakt echter niet uit. Er werd naar een aanleiding gezocht voor een raketaanval en de Amerikaanse regering heeft die gevonden. Na zes jaar burgeroorlog en meer dan 150 gifgasaanvallen in Syrië treedt de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump militair op tegen het regime van Bashar al-Assad, met een raketaanval als reactie op de vermeende gifgasaanval op een dorp in het noorden van het land. De obsessie van de VS met chemische wapens is uiterst hypocriet. Blijkbaar is het allemaal prima wanneer vele onschuldige burgers sterven doormiddel van luchtbombardementen en kogels, maar is het een gruwel wanneer dit doormiddel van gifgas gebeurt. De VS en haar bondgenoten zijn geobsedeerd door gifgas in Syrië, maar zijn zelf indirect en direct verantwoordelijk voor burgerdoden in het Iraakse Mosul (waar 200 burgers door een 'foutje' gebombardeerd werden) en in Jemen, dat door de Saudi's kapot wordt gebombardeerd met logistieke steun van de VS. Voor 13 miljoen mensen in Jemen dreigt nu hongersnood.
Vanwaar deze draai van Trump? Een paar weken geleden wilde hij nog een oplossing voor het conflict vinden in samenwerking met Rusland. Het is duidelijk dat hij onder druk staat van de interventionistische vleugel van de Amerikaanse heersende klasse, die haar invloed in het Midden-Oosten niet wil kwijtraken aan Rusland. Vandaar dat Hillary Clinton en andere vertegenwoordigers van deze vleugel opeens aan dezelfde kant staan als Trump. Net zoals de NAVO en de EU staan op één lijn staan om de Amerikaanse actie te bejubelen. Het is de eerste maal dat alle EU-lidstaten het eens zijn over de aanpak van Trump, inclusief Turkije.
De oorlog in het land wordt echter verlengd en de Syrische bevolking is het slachtoffer van dit cynische schaakspel van de grootmachten. Een val van Assad zou het aan de macht komen van reactionaire islamisten betekenen, met een situatie zoals in Libië. Verdere Amerikaanse aanvallen op het Syrische regeringsleger zouden de steun voor Assad onder de bevolking dan ook enkel vergroten.
De IMT (International Marxist Tendency www.marxist.com) had vanaf het begin een principiële positie en is daarop uit verschillende hoeken aangevallen. Sommigen binnen links (vooral de stalinisten) spreken hun steun uit aan de regimes van Assad en Poetin alsof deze 'progressief' en 'anti-imperialistisch' zouden zijn. Wij steunen deze regimes niet. Rusland is een (kleinere) imperialistische macht onder leiding van gangsterkapitalisten en Assads regime heeft de vroegere genationaliseerde economie van Syrië geprivatiseerd in handen van een kleine kliek. Wanneer het in hun belang is, sluiten ze net zo gemakkelijk weer goede deals met de VS.
Anderzijds zijn er delen van links (links-liberalen en sommige 'marxisten') die juist in Assad en Rusland de hoofdvijand zien en de 'gematigde rebellen' (de islamisten) steunen omdat ze de voortzetting zouden zijn van de revolutionaire beweging in 2011-12. Maar ze weigeren in te zien dat deze revolutionaire beweging gekaapt is door uiterst reactionaire jihadi die gesteund worden door landen als Turkije, Saudi-Arabië en Jordanië. Zij staan in feite op één lijn met de interventionisten in de VS en nu ook met Trump.
Alhoewel ook zij een reactionaire politiek voeren kan onze strijd zich niet in eerste plaats richten tegen Assad en Poetin, maar moeten we ons organiseren tegen onze eigen heersende klasse, die traditioneel verbonden is met die van de VS. Ondanks aanvankelijke onzekerheid en twijfel rondom het presidentschap van Donald Trump, zien we dat de traditionele verbondenheid met de 'Atlantische partner’ weer aangehaald wordt. Het is het verbond van dezelfde mensen die in 2008 miljarden belastinggeld in de grote banken pompten en buitenlandse bedrijven helpen met belastingontduiking, terwijl de werkende klasse bezuinigingen op zorg en onderwijs over zich heen gestort krijgt om dit te betalen. Hun buitenlandse politiek bestaat uit het steunen van de VS en het meehelpen bombarderen van Irak en Syrië, terwijl zij goed geld verdienen aan handel en investeringen in Saudi-Arabië. De strijd tegen oorlog en voor een betere, klasseloze samenleving, is de strijd tegen de 1 procent, de heersende klasse. Zij zijn de hoofdvijand en moeten hier bestreden worden, in “eigen land”.
