Dit artikel werd op 19 januari geschreven, toen de Turkse inval in Afrin net was begonnen. Erdogans regime zet nu volop door, zonder enig tegenwicht van de zogenaamde 'Westerse democratieën'. Dit onderstreept de analyse dat de Koerdische massa's niet kunnen rekenen op de grootmachten, maar enkel op de internationale solidariteit van de werkende klasse en jongeren.
Het lijkt erop dat Turkije is begonnen met het aanvallen van de door de Koerden gecontroleerde enclave Afrin in Noordwest-Syrië. De voorbereidingen voor deze operatie zijn reeds maandenlang aan de gang. Turkse strijdkrachten hebben het gebied omsingeld vanuit het zuiden, en via hun proxy-leger – het zogenaamde Vrije Syrische Leger – vanuit het oosten. Ze zijn de laatste weken bezig geweest met het zowel versterken als bombarderen van het gebied.
Voor het Erdogan-regime is een Koerdische, onafhankelijke regio een dreiging, omdat het de beweging van onderdrukte Koerden in Turkije versterkt. Hij heeft nooit geheim gehouden dat zijn prioriteit in Syrië het verslaan van de Koerden is, die door de PYD worden geleid, een zusterorganisatie van de PKK in Turkije.
De massamedia in het Westen zijn stil gebleven over deze gebeurtenissen. Deze ‘verdedigers van vrijheid en democratie’ steken hun kop in het zand voor het feit dat er 200.000 inwoners gevaar lopen door het Turkse leger. Washington, dat de Koerdische troepen gebruikte om ISIS te bestrijden, heeft enkele dagen geleden zijn handen in onschuld gewassen, wetende wat er zou komen. Pentagon woordvoerder Adrian Rankine-Galloway zei 16 januari over Afrin, “Wij beschouwen de Koerden niet als deel van onze ‘Versla ISIS’ operaties, waar wij nu mee bezig zijn, en wij steunen hen niet. Wij hebben helemaal niets met hen te maken”. Natuurlijk hebben de EU-leiders, die een smerige deal met Erdogan hebben gesloten om de komst van wanhopige vluchtelingen uit het Midden-Oosten tegen te houden, niets gezegd.
Het laatste stukje van de puzzel was Rusland, dat een jaar geleden door de PYD naar Afrin werd uitgenodigd om het te beschermen tegen Turkse agressie. Maar na een paar onderhandelingen afgelopen week, heeft Rusland besloten om zijn troepen terug te trekken, precies waarna de Turkse oorlogscampagne bleek te zijn gestart.
Het Assad-regime, zelf zoekend naar concessies, heeft gisteren gewaarschuwd dat het Turkse gevechtsvliegtuigen zal neerschieten, maar zoals Turkije’s Minister voor Defensie Nurettin Canikli afgelopen vrijdag zei; “Turkije is zich er van bewust dat de bekwaamheid van Assads regime om zijn dreigementen tegen Turkije waar te maken, ‘beperkt’ zijn.” Assads regime is slechts een gijzelaar van Rusland en Iran, die duidelijk deals hebben gemaakt met Turkije. In ieder geval, lijkt Assads regime geneutraliseerd te zijn. Met de terugtrekking van Russische troepen, zijn er meldingen geweest dat de Koerdische leiders de Syrische regering hebben gevraagd om de terugkomst van de Syrische instituties naar Afrin, en om de Syrische vlag daar te hijsen. Het blijkt dat het regime heeft geweigerd.
Zoals altijd het geval is, zijn ‘kleine’ naties niet in staat om veel in te brengen in de strijd tussen de grote machten. Wanneer zij klaar zijn met hen te gebruiken, hebben zij geen zorgen om hen te vernietigen of om anderen dit te laten doen. De VS, Rusland, Iran en Assads regime hebben allemaal ooit hulp beloofd aan de Koerden. Zelfs Erdogan heeft op de Koerden geleund tot 2014, toen de veelal Koerdische partij HDP een bedreiging werd voor zijn heerschappij. De heersende klasse heeft geen permanente vrienden of vijanden, het heeft alleen permanente interesses. Geen enkele van de heersers in het Midden-Oosten heeft interesse in een onafhankelijk Koerdistan, dat een dreiging zou zijn voor de Irakese, Syrische en Iraanse staten. Wat er nu gebeurt, is een aanwijzing voor wat voor proces er zich in de rest van het door de Koerden gecontroleerde gebieden in Syrië gaat afspelen.
Het Koerdische volk kan niemand vertrouwen, behalve zichzelf en andere onderdrukte arbeiders en armen uit de regio. De Rojava Revolutie ontstond als onderdeel van de Syrische revolutie, en heeft alleen geslaagd omdat haar revolutionaire en democratische methodes aantrekkelijk zijn voor brede lagen van dearbeiders en armen in de regio. Dit zijn dezelfde methodes die Afrin nu kunnen redden. Ten eerste is er een oproep nodig tot een algemene mobilisatie van de Koerdische massa’s in Turkije, Irak en Iran: een oproep tot massale demonstraties en stakingen in alle Koerdische regio’s, om de wrede eenzijdige oorlog tegen de Koerden te beëindigen. Ten tweede moet er een beroep gedaan worden op alle arbeiders en armen in deze landen om deel te nemen aan de strijd van de Koerdische massa's tegen de reactionaire leiders, met name in Turkije, maar ook Syrië, Irak en Iran. Tot slot, in het Westen, is het de taak van de leiders van de arbeidersbeweging om het criminele gedrag van de Westerse regeringen bloot te stellen; zij zijn namelijk medeplichtig aan de misdaden van Erdogans regime.
De strijd van de Koerden voor het recht om vrij en naar eigen wensen te leven, en om hun eigen land te hebben, is de strijd van alle arbeiders en jongeren tegen de kapitalistische klasse, die de mensheid naar beneden trekt in een beerput van barbaarsheid.
Weg met de onderdrukking van de Koerden!
Weg met Erdogans regime en zijn moordenaars!
Weg met het imperialisme!
Steun het recht van de Koerdische massa’s om hun eigen toekomst te bepalen!
Lang leve internationale solidariteit!
