De VS hebben een nieuwe president gekozen. Op 20 januari 2009 zal Barack Hussein Obama ingezworen worden als de 44ste president van de Verenigde Staten. Samen met de dramatische wending in de economische situatie, markeert dit een definitief keerpunt in de geschiedenis van het land en de wereld.
In de straten van de VS kan je een collectieve zucht van opluchting voelen. Tienduizenden, zoniet honderdduizenden zijn op straat gekomen in de straten van New York, Chicago, St. Louis en San Francisco, velen onder hen dansend en zelfs huilend van vreugde. Jonge mensen rijden of fietsen voorbij en roepen ‘Obama!'. Sommigen hebben de viering vergeleken met oudejaarsavond en de gezichten van mensen gloeien, vooral dan die van jongeren en van Afro-Amerikanen. Dit tafereel herhaalt zich op plekken overal ter wereld, de frustratie om het beleid van Bush wordt vrijgelaten. De wereld was immers geen plezierige plek de afgelopen acht jaar.
Obama zegt dat hij een ‘nieuw soort politiek' zal bieden. Dit zorgde voor recorduitslagen in vele staten en 5 uur lange rijen bij kiesbureaus. Een sfeer van historisch belang en hoop vulde de lucht de hele dag. Het is inderdaad een historische gebeurtenis. Voor het eerst is er een Afro-Amerikaanse president verkozen in het machtigste land ter wereld. Nochtans wil het feit dat een zwarte president verkozen werd niet zeggen dat racisme uitgeroeid is. Verre van. Racisme is een product van het kapitalistische systeem en zal blijven bestaan zolang dit systeem overleeft.
De overwinning van Obama toont in elk geval dat de Amerikanen genoeg hebben van het beleid van Bush en co, zelfs in die mate dat ook diegenen met racistische vooroordelen liever voor een ‘zwarte man' stemden dan voor een republikein. Voor marxisten bepaalt niet de huidskleur van de president onze houding. Wat wel telt zijn de klassenbelangen die de kandidaat vertegenwoordigt. De illusies in Obama zijn groot momenteel. Het is nochtans geen toeval dat hij meer bedrijfsgeld voor zijn campagne kreeg dan John McCain of dat de beurs weer gestegen is na het nieuws over zijn overwinning. De Big Business kiest Obama om hen door de huidige moeilijke tijden heen te helpen. Niettemin vertegenwoordigt deze overwinning, binnen de beperkingen van het huidige Amerikaanse kiessysteem, een gezonde verschuiving naar links.
Peilingen tijdens verkiezingsnacht geven een inkijk op de sfeer in Amerika: 37 procent zegt dat ‘verandering' voor hen het voornaamste was, 79 procent denkt dat het land momenteel de verkeerde richting uitgaat. 68 procent van de nieuwe kiezers, 66 procent van de Latino's en 90 procent van de Afro-Amerikanen stemden voor Obama. Mensen die voordien nooit enige interesse in politiek hadden, kregen plots het gevoel dat het wel de moeite was om op straat te komen en te gaan stemmen. De steun en het enthousiasme die Obama met zijn campagne teweegbracht, was zodanig groot dat er onrust zou zijn uitgebroken als hij de verkiezingen zou hebben verloren door wel de meeste stemmen, maar niet de meeste kiesmannen achter zich te krijgen.
Filmmaker Michael More noemt dit het einde van 28 jaar heerschappij van Republikeinen of van Democraten die zich gedragen als Republikeinen. Eindelijk! De Bush-jaren van oorlog, terrorisme, Enron, Katrina, huishoudelijke spionage, massale ontslagen, delokalisatie, raids en deportaties van arbeidersmigranten, aanvallen op vakbonden en daling van levenscondities zijn voorbij! Of niet?
Zoals we keer op keer uitlegden, op elk fundamenteel gebied vertegenwoordigt Obama dezelfde belangen als Bush en McCain. Het enige echte verschil is dat zijn charme, welsprekendheid en intelligentie veel groter zijn. Een sluwe politicus die wondergoed weet wiens belangen hij moet verdedigen. Net als Bill Clinton zal hij gebruikt worden om aanvallen op de werkende klasse uit te voeren, waar zelfs mannen als Bush niet mee weg geraakten. Het verschil is dat hij dit zal doen met een warme glimlach en een charmante twinkeling in zijn ogen. Obama is vooral verkozen op basis van wat mensen in hem willen zien, niet voor wat hij echt vertegenwoordigt. ‘Hoop' en ‘verandering' zijn krachtige woorden in deze turbulente en onzekere tijden. Maar eerder vroeg dan laat zullen Obama's ware kleuren onthuld worden. Momenteel zweeft hij en miljoenen mensen zijn verrukt, maar we kunnen voorspellen dat in de nabije toekomst steeds meer van zijn supporters zich verward en verraden zullen voelen, ze zullen bitter teleurgesteld en kwaad zijn. Ze zullen zoeken naar antwoorden, naar een uitweg voor de crisis waarin ze zich nog steeds bevinden en ze zullen zich meer openstellen voor de ideeën van revolutie, marxisme en socialisme.
Economische opschudding
Het belangrijkste thema voor de Amerikaanse kiezers is economie. Geen wonder. De instabiliteit van de beurs heeft een voelbaar en direct effect op de reële economie en op het leven van de werkende mensen, die zullen opdraaien voor de crisis van het systeem. Het is steeds hetzelfde: in tijden van economische bloei doen de rijken hun voordeel en in harde tijden krijgen de werkenden en armen de rekening voorgeschoteld en moeten ze de riem nog strakker aantrekken.
De vastgoedmarkt is ingestort, triljoenen dollars zijn van de beurs geveegd en het officiële werkloosheidscijfer, artificieel laag gehouden in de rapportering, is nu 6,1 procent, het hoogst sinds net na 11 september 2001. Als je de langdurige werkloosheid en de onvrijwillig slechts gedeeltelijk tewerkgestelden meetelt, is het cijfer veel hoger. Er gingen alleen in september al 159.000 banen verloren, het grootste verlies sinds maart 2003. Sinds januari gingen er reeds 760.000 jobs verloren, oktober daar nog niet bijgeteld. Als je in acht neemt dat de economie maandelijks 150.000 nieuwe jobs moet creëren, gewoon al om de steeds groeiende hoeveelheid werkkrachten tewerk te stellen, is de situatie nog drastischer. Volgens Nigel Gault, hoofd economie bij Global Insight, zal de werkloosheid tegen het einde van het jaar rond 8 of 8,5 procent liggen. Dat zou het hoogste werkloosheidscijfer zijn sinds de recessie van de vroege jaren '80.
De voorbije twee weken hebben volgende bedrijven massaontslagen aangekondigd: Merck, Yahoo, General Electric, Xerox, Pratt & Whitney, Goldman Sachs, Whirlpool, Bank of America, Alcoa, Coca-Cola, alle automakers in Detroit en bijna alle vliegmaatschappijen. In september alleen al kondigden 2263 bazen massaontslagen aan, wat wil zeggen dat ze 50 of meer werknemers tegelijk ontsloegen. Dit was een serieuze stijging ten opzichte van de lente en de zomer. Het was het hoogste cijfer sinds september 2001. De financiële sector snoeide in banen sinds de zomer toen de kredietcrisis begon. Volgens sommige schattingen zullen er 300.000 banen verdwijnen bij banken en andere financiële instellingen. Slechts enkele maanden terug werden die banen nog beschouwd als ‘veilige' witteboordenjobs.
Tot voor kort was het onduidelijk of het land officieel in recessie was. Nu lijkt het duidelijk. Een technische, officiële definitie voor recessie stelt dat er twee opeenvolgende kwartalen moeten zijn waarin het BBP (Bruto Binnenlands Product) krimpt. Het BBP, de belangrijkste maatstaf voor de economische gezondheid van een land, kromp met 0,3 procent in het kwartaal van juli tot september, het ergst sinds diezelfde periode in 2001. Dit is een steile val na de groei van 2,8 procent in het kwartaal van april tot juni. De meeste economen voorspellen een nog zwaardere val voor het vierde kwartaal. Om het met de woorden van Brian Bethune, economist voor IHS Global Insight, te stellen: "De trein is ontspoord." Of in de woorden van Robert Macintosh, hoofd economie voor Eaton Vance Corp in Boston: "Tamelijk akelig. Het betekent dat we in recessie zijn, zo simpel is het... Een redelijk solide recessie van de industrie. De vraag is: hoe lang en diep zal ze zijn?"
De industriële nijverheid, de ruggengraat van elke geïndustrialiseerde economie, heeft ook een dramatische klap gekregen. The Institute for Supply Management heeft de industriële nijverheid gemeten en kwam op 38,9 procent in oktober en 43,5 procent in september. Alles beneden de 50 procent wijst op contractie. Wederom was dit de laagste meting sinds september 2001. Alleen was er ditmaal geen terroristische aanslag die een reeds zwakke economie over de klif duwde. Dit keer gaat het om een direct resultaat van een diepe crisis van het kapitalistische systeem zelf.
Consumptie-uitgaven, goed voor 70 procent van de economische activiteit in het land, zijn stilgevallen. Veel van deze uitgaven waren gebaseerd op nooit geziene schuldenbergen en hypotheken, op hun beurt gebaseerd op stijgende huizenprijzen. Nu moet dit geleende geld terugbetaald worden, met intrest. Het beschikbare inkomen van de Amerikanen daalde met 8,7 procent in het derde kwartaal, de grootste daling sinds men dit bijhield in 1947. De Amerikaanse consumenten hebben 3,1 procent minder uitgegeven in het derde kwartaal, de eerste daling in 7 jaar en de grootste val in 28 jaar. De Conference Board zegt dat de consumentenvertrouwensindex tot 38 viel in oktober, tegenover 61,4 in september. Dit is de steilste val sinds 1973 en het laagste niveau in de index sinds de metingen in 1967 begonnen. Om de dingen in hun perspectief te plaatsen, een jaar geleden stond de index op 95,2. Vandaag is dit dus 38.
De bedrijfswereld geeft ook minder uit. Huizenbouwers geven 19,1 procent minder uit, het elfde achtereenvolgde kwartaal van besparingen. De bedrijfsuitgaven voor uitrusting en software krompen met 5,5 procent, de grootste besnoeiing sinds het eerste kwartaal van 2002. De globale economische crisis heeft er ook voor gezorgd dat er minder in de VS geproduceerde goederen besteld worden. Nieuwe exportbestellingen zijn tot hun laagste niveau gezakt sinds cijfers bijgehouden werden in 1988, waarmee 70 opeenvolgende maanden van groei tot hun einde komen. De autoverkoop zakte in oktober tot het diepste punt in bijna 25 jaar. De verkoop van General Motors viel zelfs met een ongelooflijke 45 procent. En hier is nog een ongelooflijk cijfer: de staalindustrie van de VS heeft 29 hoogovens die staal verschaffen aan vele economische sleutelsectoren. Nu gaan er 17, dus meer dan de helft, dicht. Dat betekent nog meer sluitingen en ontslagen in heel de economie.
En nu heeft de Federal Reserve (de Amerikaanse centrale bank) de intresten wederom verlaagd, wat aanmoedigt tot nog meer lenen en boven de stand uitgeven van zowel individuen als bedrijven. Dit zal leiden tot een nog hogere inflatie. De benzineprijzen zijn dan wel gedaald sinds de zomer, maar de schade was reeds toegebracht. Eén bedrijf, Exxon-Mobile, boekte op zijn eentje 40 miljard dollar winst vorig jaar. Dat zijn miljarden aan dollars die werkende mensen niet hebben om te besteden aan voedsel, gezondheidszorg, onderwijs enzovoort.
En dan, nadat de regering jarenlang stelde dat er geen geld is voor scholen, gezondheidszorg, het heropbouwen van de Golfkust [na Katrina, n.v.d.r.] en de infrastructuur van het land, kocht de regering in enkele dagen tijd de gokkers uit die de crisis in de eerste plaats veroorzaakt hebben. Nadat ze jarenlang vochten tegen regulering en inmenging van de overheid, kwamen ze bedelen om aalmoezen om hun systeem te redden. Tot zover die zogezegd onzichtbare hand van de markt! Of zoals een commentator het stelde: de onzichtbare hand van de markt grijpt nu in de broekzakken van de werkende mensen!
De regering, zowel Democraten zoals Obama als Republikeinen zoals McCain, hebben nu 700 miljard toegekend voor een niet gespecificeerde uitkoop. Anders gesteld, er is een goedkeuring om het geld te spenderen, maar niemand weet precies waaraan het gespendeerd zal worden. Ondertussen blijven de bankiers van Wall Street miljoenen maken uit bonussen. En terwijl miljarden worden uitgegeven aan de oorlogen in Irak en Afghanistan, verliezen miljoenen werkende mensen hun huizen, banen, pensioenen en hoop in de toekomst.
Op veel manieren is de huidige crisis reeds erger dan de Grote Crash van 1929. De verdeling van het inkomen in de VS is vandaag bijna identiek aan dat van 1928, toen een top van 1 procent met 24 procent van het nationale inkomen ging lopen. Vandaag is dit 23 procent en natuurlijk is de totale som geld vele keren groter dan destijds. We moeten ons ook herinneren dat de Grote Depressie eigenlijk pas twee of drie jaar na de crash van Wall Street insloeg. Dus al gaan de beurzen deze of een andere dag omhoog, de huidige crisis is verre van over. We kunnen niet op voorhand zeggen hoe diep ze zal zijn of hoelang ze zal duren, maar er zijn tekens dat het er heel erg aan toe zou kunnen gaan.
Het meest verontrustende aspect voor de werkende klasse is dat we de afgelopen jaren hebben gezien wat het kapitalisme op zijn allerbest te bieden heeft. Dit was een economische expansie! Dit waren de ‘goede tijden'! En de kloof tussen rijk en arm is alleen maar groter geworden in dit rijkste land van de wereld. Geen wonder dat Amerikanen wanhopig hopen op verandering!
De duurste campagne ooit
De campagne om Bush te vervangen duurde een volle 21 maanden. In die periode zagen we de op- en neergang van deelnemers als Rudy Giuliani, Hillary Clinton, Mitt Romney, John Edwards en Mike Huckabee en de uiteindelijke nominaties van McCain en Obama. Hoewel deze verkiezingen een beslissende instellingswijziging tonen bij het electoraat en ze op een doorslaggevend keerpunt voor het kapitalistische systeem komen, was het grotendeels meer van hetzelfde. Veel meer van hetzelfde. Nog eens, ondanks het verheven gepraat over verandering en een nieuw soort politiek, was geld de echte maatstaf voor de waarde van een kandidaat en zijn kansen op de overwinning.
Aanvankelijk wilde Obama een publieke financiering voor zijn campagne. Toen echter duidelijk werd dat hij een serieuze kans had om de Democratische nominatie te winnen, veranderde hij van koers en richtte hij zijn blik op de miljoenen die hij kreeg aan private bijdragen. Voor het eerst in de geschiedenis van de VS haalden de kandidaten meer dan een miljard dollar op. Obama kreeg een geschatte 640 miljoen dollar bij elkaar, waarvan 150 miljoen in september alleen. McCain haalde ‘slechts' 360 miljoen dollar op. Dit is een opmerkelijke ommekeer tegenover de laatste twee presidentsverkiezingen, toen de Republikeinen veel meer geld bijeen kregen dan de Democraten. Ondernemend Amerika is niet dom. Ze weten welke kant van hun brood ze moeten beboteren.
En als je wil weten wiens belangen Obama zal dienen tijdens zijn presidentschap, moet je gewoon de weg van het geld nagaan. Laat ons zeggen dat de honderdduizenden kleine schenkers geen uitnodigingen voor de banketten van het Witte Huis zullen ontvangen.
Obama de socialist?
Op alle fundamentele thema's zijn Obama en McCain uit hetzelfde hout gesneden. Ze staan geen van beiden voor een fundamentele breuk met het kapitalisme, een systeem gebaseerd op uitbuiting van de werkende klasse door de kapitalistische klasse. Het enige echte verschil ligt in hun kijk op hoe het kapitalistische systeem het best gered kan worden. Obama's boodschap van "verandering waarin we kunnen geloven" klonk zinvol in de oren van miljoenen Amerikanen die de oorlog, de uitzettingen uit hun huizen, het bankroet en de werkloosheid beu zijn en die niet willen aanvaarden dat dit echt "zo goed als het kan zijn" is. Obama heeft begeesterende toespraken gegeven waarin weinig beloofd, maar veel geïnspireerd werd. Hij moest de hebzucht van Wall Street veroordelen (alleszins in woorden), de aanpak van Bush in de oorlog met Irak bekritiseren en tegen de ‘status quo' in Washington tekeer gaan.
Om niet overtroefd te worden, kwam McCain met exact dezelfde onderwerpen op de proppen, maar dan vanuit een iets andere invalshoek. Het is significant dat deze veel concretere onderwerpen centraal kwamen te staan. De vorige verkiezingen werd er vooral gediscussieerd over abortus, wapenvergunningen, homohuwelijk en terrorisme in abstracte zin. De partij van McCain echter wordt door velen verantwoordelijk geacht voor de economische crisis en dit was van in het begin een moeilijk te overbruggen obstakel. Zijn leeftijd en vreemde capriolen hielpen hem ook niet echt. Zijn keuze om een komische sketch op te voeren met een karikatuur van zijn running mate, sloeg evenmin aan. Dus bediende hij zich maar van een oude truc in de Amerikaanse politiek: je tegenstander er van beschuldigen een socialist of communist te zijn. Een aantal jaren geleden zou deze tactiek nog een opmerkelijke of zelfs beslissende rol gespeeld hebben.
Het is onthullend dat in de huidige context van een groeiende economische crisis, het woord ‘socialisme' terug mainstream geworden is. Nog opvallender is dat de beschuldiging dat Obama een ‘rode' is, hem absoluut geen schade berokkend heeft. De meeste mensen moesten er gewoon eens even om grinniken. Aan de ene kant begrijpen ze dat Obama zelfs niet met veel verbeelding een socialist is. Aan de andere kant klinkt het woord socialisme lang niet meer zo duivels als enkele jaren geleden.
Obama heeft duidelijk gemaakt dat hij allesbehalve een socialist is. Zijn plannen voor de gezondheidszorg, onderwijs en economie hebben niets met oprecht socialisme van doen. Doorheen zijn campagne heeft hij volhardend aangegeven dat hij tot de ‘middenklasse' behoort, sporadisch sprak hij over de arbeiders en de armen werden vrijwel genegeerd. Op de aanvallen van McCain antwoordde hij zelf:
"Nu hij weet dat zijn economische theorieën niet werken heeft hij mij de voorbije dagen voor zowat alles uitgescholden. Onlangs noemde hij me een socialist omdat ik de belastingsvermindering van Bush voor de allerrijksten wil terugschroeven, zodat we eindelijk belastingvermindering aan de middenklasse zouden kunnen geven. Ik weet niet wat nog volgt. Tegen het einde van de week zal hij me ervan beschuldigen dat ik een stiekeme communist ben omdat ik op de kleuterschool mijn speelgoed deelde. Ik deelde trouwens ook mijn boterham met pindakaas en confituur."
Serieus nu, het enige ‘socialisme' dat Obama steunt is ‘Wall Street Socialisme'. Ondanks zijn belofte om de belastingen voor de 5 procent rijksten te verhogen is de reddingsactie van 700 miljard dollar een geval van ‘omgekeerd socialisme'. Een massale gift aan de rijken, betaald door de werkende klasse via hogere belastingen of verdere besparingen op onze levenskwaliteit. Het feit blijft echter: Amerikanen stellen zich op zijn minst meer open voor het idee van oprecht socialisme. Dit heeft verreikende gevolgen voor de toekomst.
De resultaten
Obama had 270 electorale stemmen (kiesmannen) nodig om de verkiezingen te winnen. Terwijl ik dit schrijf [woensdag 5/11, n.v.d.r.] zijn 96 procent van de stemmen geteld en heeft hij er reeds 338 achter zich, meer dan het dubbele van McCain. In absolute stemmen won Obama met 52 procent tegenover 46 voor zijn tegenstander. Zijn overwinning kwam er ondanks berichtgevingen over fraude, intimidaties en het ontnemen van stemrecht, vooral van zwarte kiezers. In St. Louis bijvoorbeeld werden tekstberichtjes verstuurd naar zwarte stemmers waarin stond dat de aanhangers van Obama woensdag in plaats van dinsdag moesten gaan stemmen. Het enige deel van de stad waar stemcomputers uitvielen was North City, een overwegend zwart deel. En toch was de overwinning groot en de Republikeinen gaven zich redelijk vroeg op de verkiezingsavond over.
In de afwezigheid van een grote arbeiderspartij wordt de meeste aandacht gespendeerd aan de twee belangrijkste kapitalistische partijen. Nu de ‘Obamamania' volop woedt, was het een hard jaar voor kandidaten uit derde partijen. Desondanks kreeg Ralph Nader 600.000 stemmen (nadat hij ongeveer 4 miljoen dollar ophaalde voor zijn campagne). Cynthia McKinney won 120.000 kiezers voor zich (zij had een campagnebudget van 188.000 dollar). Zij en andere linkse kandidaten haalden samen meer stemmen dan de rechtse kandidaten van de Libertarian en de Constitution partij. In District 8 van San Francisco daagde anti-oorlogsactiviste Cindy Sheehan voor de parlementsverkiezingen de Democratische woordvoerster Nancy Pelosi uit, wiens medeplichtigheid aan de oorlog haar verschrikkelijk onpopulair maakte. Sheehan won niet, maar kreeg toch een verdienstelijke 17 procent van de stemmen achter zich, niet slecht tegen een machtige en welomkaderde machtsbekleder.
Samen met de duidelijke overwinning van Obama wijst dit alles op een toegenomen polarisering en een uitgesproken, maar voorzichtige verschuiving naar links. Dit toont het potentieel voor een grote arbeiderspartij indien de vakbonden breken met de Democraten. Stel je eens voor dat de 300 miljoen dollar die de vakbonden nu aan de campagne van Obama gaven, gespendeerd zou worden aan de opbouw van een arbeiderspartij en kandidaten te velde die de belangen van de werkende klasse vertegenwoordigen?
De Democraten hebben nu een doorslaggevend voordeel in zowel het Witte Huis als de senaat. Nadat ze de meerderheid haalden voor het Congres in 2006, dachten velen dat ze op zijn minst de sponsoring voor de oorlog in Irak zouden terugdringen. Ze deden dit helemaal niet. Na dinsdagnacht hebben ze geen excuus meer om de oorlog niet onmiddellijk te stoppen en om een beleid te voeren in het belang van de miljoenen werkende mensen en jongeren die hen aan de macht brachten. Ze hebben een duidelijke meerderheid in het Congres en het Witte Huis. Hun dominantie over de Amerikaanse politiek is volledig. Toch gingen een aantal jaren geleden vele politieke commentatoren zo ver om de partij dood te verklaren. Hoe snel dingen kunnen veranderen! Zoals we uitlegden in 2002 toen de Democraten verpletterd werden in de verkiezingen:
"Als marxisten koesteren we geen illusies in de Democratische Partij, die zichzelf profileert als het ‘zachtere en vriendelijkere' gezicht van het kapitalisme in de VS. Ze zijn met handen en voeten gebonden aan de kapitalistische klasse en zullen nooit de belangen van de werkende mensen vertegenwoordigen. Ze zullen weerstand bieden in verschillende onderwerpen van ondergeschikt belang, maar in geen miljoen jaren zullen ze kant kiezen tegen het kapitaal en in het voordeel van de werkende klasse. Ze opereren volledig binnen de grenzen van de burgerlijke democratie, namelijk democratie voor de rijken en machtigen. Deze zogenaamde ‘middenweg' is in feite een hoofdbaan in handen van de kapitalistische klasse. Uiteindelijk omhelzen ze met heel hun hart het kapitalistische systeem en dienen ze enkel om de bevolking de illusie voor te houden dat dingen wel degelijk kunnen verbeteren onder dit economische systeem. De Democraten zijn zo hard naar het centrum verschoven (niet dat ze ooit zo links waren), dat ze niet meer te onderscheiden zijn van hun zogenaamde ideologische tegenstanders. Zelfs de ultra-democraat James Carvel houdt vol dat ze zich tijdens deze campagne [in 2002] op geen enkele manier van de Republikeinen onderscheiden hebben. Als je al een van die mensen bent die de inspanning deed te gaan stemmen, waarom zou je dan de moeite doen om voor de ‘oppositie' te stemmen als hun beleid toch identiek is aan dat van de huidige machthebbers? Zoals het gezegde aangeeft: why change horses in midstream? (waarom van paard veranderen terwijl je de rivier oversteekt?) Beide partijen zijn voor de oorlog tegen terrorisme en de oorlog in Irak. Beide zijn marionetten van de kapitalistische klasse en steunen het bedrijfsleven zonder om te zien naar gezondheidszorg enzovoort. Bush zet de oorlog fijntjes voort (een hoop strijdlustige praat en voorlopig weinig gesneuvelden), dus waarom laten we hem en zijn partij niet doen en zien we wel hoe het afloopt?"
"Dus, ondanks hun huidige misplaatstheid en het feit dat de massa hen deze verkiezingen verwerpt, blijven de Democraten een machtig instrument in handen van de heersende klasse. In afwezigheid van een traditionele arbeiderspartij zal de heersende klasse de Democraten en hun historische band met de vakbond AFL-CIO steeds proberen te gebruiken om elke beweging van arbeiders te controleren. Momenteel lijkt het er echter op dat de heersende klasse liever gebruik maakt van de veel agressievere politiek van Bush en co, maar dit zal niet lang duren. Wat de heersende klasse over het hoofd ziet, is dat de Amerikaanse werkende klasse nog fris en onverslagen is. Ze zullen wel degelijk in beweging komen op een bepaald moment. Er schuilt een enorme ontevredenheid onder de oppervlakte. Dit is wat ze deden met Bill Clinton toen de ontevredenheid over de Reagan-jaren groeide. Het is waar dat historisch gezien, de Democraten gedwongen waren om enkele toegevingen aan de werkende klasse te doen. Dit onder druk van de massa en op basis van de naoorlogse economische boom. Ze teerden jaren op deze reputatie, maar hun ware gezicht wordt blootgesteld nu Clinton sommige van de meest antisociale wetten goedkeurt. Hij knapte het vuile werk voor de kapitalistische klasse op, weliswaar met een charmante glimlach op het gezicht. Hoewel hun reputatie momenteel in duigen valt, zal hun geluk keren op het moment dat de kapitalisten niet langer openlijk kunnen regeren via Bush en co." (U.S. Mid-Term Election 2002: The factors that led to the Republican victory)
En of het geluk van de Democraten gekeerd is! De Democratische partij zelf echter is geen haar veranderd. Het is nog steeds dezelfde partij als die we zes jaar geleden beschreven. Het is de objectieve situatie en de sfeer in Amerika die dramatisch gewijzigd is. De Democraten mogen nog maar eens het ‘zachtere en vriendelijkere' gelaat van het kapitalisme tonen met als doel het systeem van zichzelf te redden. Ze zullen misschien van onderuit gedwongen worden om dit of dat van de eisentafel van de bazen te vegen. In een periode van economische, politieke, militaire en sociale instabiliteit zullen ze echter niet in staat zijn om een toegeving van belang te doen aan de werkende mensen. Hun programma zal nog verdere besnoeiingen doorvoeren en verdere aanvallen op de levensstandaard doen. Dit zal een slag in het gezicht zijn en het zal het bewustzijn van de werkende klasse verder beïnvloeden.
We mogen misschien nog toevoegen dat we ook voorspelden dat ondanks zijn herverkiezing in 2004Bush de meest onpopulaire president in de geschiedenis zou worden, dat hij geen echt mandaat had, dat hij een dode eend zou zijn op het einde van zijn termijn. Die voorspelling is eveneens uitgekomen. We kunnen nu ook veilig voorspellen dat tegen het einde van Obama's ambtstermijn de illusie dat hij voor echte verandering staat, verbrijzeld zal zijn. Miljoenen Amerikanen zullen open staan voor het idee dat een breuk met de Democraten noodzakelijk is, dat er gebouwd moet worden aan een partij die de werkende klasse vertegenwoordigt. Een grote arbeiderspartij.
Zie ook deel 2 van dit artikel.
