De laatste weken is de extreem-rechtse jongerenorganisatie Schild & Vrienden (S&V) erg veel in de media gekomen. Dat dergelijke reactionaire organisaties uit de obscuriteit treden is geen louter Belgisch of Vlaams fenomeen. Vooral sinds de verkiezing van Trump voelen ze zich gesterkt. Ze zijn het resultaat van de diepe crisis van het kapitalistische systeem en de sociale gevolgen daarvan. Er heerst een diep gevoel dat de huidige gang van zaken, het status quo, onhoudbaar is. Verkiezing na verkiezing wordt deze maatschappelijke polarisatie bevestigd. Ook extreem-rechts reageert daarop - op haar eigen bekrompen wijze.
Vlaemsche ‘Vrienden’ onder elkaar
Het eerste wapenfeit van de Alt-Right bij ons dateert uit de lente van vorig jaar. Ze begonnen Comac-militanten te intimideren als reactie op de studentenprotesten tegen het repressieve en verdelende asielbeleid van Theo Francken. Er werden cartoons op de koten van Comac-VUB-verantwoordelijken geplakt waarop ze verkracht en geëxecuteerd werden. Andere Facebook-posts verwezen naar de Chileense dictator Pinochet, die linkse opposanten folterde en dan uit een helikopter liet werpen.
Uit dat internet-kliekje ontstond deze zomer S&V. De kern ‘Vrienden’ bestaat uit vooraanstaande leden van jong N-VA, NSV en KVHV. Deze laatsten zijn twee conservatieve studentenverenigingen die banden hebben met het Vlaams Belang - en alles wat zo mogelijk nóg rechtser is.
Gedurende de zomermaanden maakte S&V zich vooral kenbaar via sociale media (waar anders?) met hun zelfverdedigingskamp om de ‘Europese waarden en normen te bewaren’ en deze dan ook ‘te verdedigen’ op de universiteiten met het plakken van stickers.
In november 2017 probeerden ze een stakingspiket aan Gent Sint-Pieters te verstoren. Hun moment de gloire viel in duigen toen het stelen van een ACOD-vlag mislukte en ze werden weggejaagd. Daarop besloten ze makkelijkere doelwitten uit te kiezen. Op 3 maart vielen ze een ludieke actie voor een humaner Europees asielbeleid aan het Gravensteen in Gent aan. Op verschillende video's is er duidelijk te zien dat activisten hardhandig opzij worden geduwd en bedreigd.
S&V kreeg hierna onnodig veel en onnodig positieve aandacht in de media. De Morgen publiceerde een interview met S&V voorzitter Dries Van Langenhove. Hierop reageerde kamervoorzitter Siegfried Bracke (N-VA) met: "Heerlijk uitdagend, zoals het hoort trouwens, een Must-Read!" Geen enkele politicus, noch journalist zag er graten in dat de parlementsvoorzitter een voor extreem-rechts knokploegje supportert.
Hype, zonder massa-aanhang
Schild & Vrienden is vooral een erg gehypet fenomeen. De media geeft hen keer op keer onkritische platformen. Ze worden gesteund door N-VA politici met gewicht in de staat en bij de media. Daardoor lijkt het dat onze ‘Vrienden’ een grotere sociale basis hebben dan dat echt het geval is. Zelfs met de meevaller van de verkiezing van Trump en de ruggesteun van de N-VA, zijn en blijven ze sociaal marginaal.
Dat werd nog maar eens duidelijk met de nationale ‘white lives matter’ betoging in Gent. Extreem-rechts betoogde betoogde er tegen de ‘Plaasmoorden’. Dat zijn overvallen met moord op blanke boeren in Zuid-Afrika. Gemakshalve vergaten ze te vertellen dat er van de 18000 jaarlijkse moordslachtoffers slechts 70 blanke boeren zijn en dat 82% van de landbouwgrond in handen is van de blanke minderheid. Het was vooral een middel om hun nostalgie naar het Apartheidsregime te uiten. Zonder succes. De betoging bracht amper 300 mensen op straat (S&V alleen al claimt 900 leden te hebben...). Zo’n lage opkomst voor een nationale betoging, zal een linkse militant nooit hoeven mee te maken.
Gevaarlijk, maar geen alarmcode rood
Dat neemt niet weg dat hun ideeën schadelijk zijn. Hun doel is vooral om het maatschappelijke debat te monopoliseren. In plaats van een klassenpolarisatie, willen zij een identitaire, ‘nationale’ polarisatie. Op die lijnen voeren ze een echte ideologische strijd. Zo sterken ze de rechtse regering en de N-VA, en de sfeer van verdeeldheid en latent racisme in Vlaanderen. Op hun geheel eigen marginale wijze, kunnen ze ook een bedreiging kunnen vormen voor de fysieke gezondheid van linkse militanten.
Zo werden eind maart in Frankrijk extreem-rechtse knokploegen in verschillende steden (Montpellier, Straatsburg, Lille en Parijs) ingezet om algemene studentenvergaderingen letterlijk uit elkaar te knuppelen. De acties hadden niet het verhoopte effect. In plaats van studenten af te schrikken, werden zij nog vastberadener in hun strijd tegen het besparingsbeleid van de president Macron. De volgende algemene vergaderingen werden massaal bijgewoond en de studenten organiseerden hun eigen ordediensten, om nieuwe aanvallen te voorkomen.
Hoe de alt-right te bestrijden?
Bij elke stap die militant extreem-rechts zet, moeten ze door een grotere linkse mobilisatie gecounterd worden. Wanneer er de dreiging is van een aanval van zulke knokploegen, moet er een verdedigingsdienst georganiseerd worden om linkse activiteiten en acties daartegen te verdedigen. Anderzijds moet dit ook met een zin voor proportie gebeuren. We moeten noch de huidige meegaandheid, noch het daaropvolgende alarmisme van de heersende klasse en haar media na-apen.
In de woorden van Lenin: ”De communisten moeten weten dat de toekomst ons toebehoort en daarom kunnen (en moeten) we in de geweldige historische strijd de grootst mogelijke hartstochtelijkheid verbinden met het zo koelbloedig en nuchter mogelijk incalculeren van de aanvallen van razernij van de bourgeoisie.” De anti-racistische actie moet gebruikt worden om de linkerzijde op te bouwen, te organiseren en te wapenen met ideeën die de sociale basis van dergelijke reactionnaire verenigingen kunnen laten verdwijnen. Daarvoor is er een perspectief van socialistische maatschappijverandering nodig, dat voor eens en altijd een einde kan stellen aan de klassensamenleving.
