Onder de titel “Oepvliegers” gaf de zanggroep Hei Pasoep afgelopen weekend drie prachtige concerten in De Antwerpse Roma ter gelegenheid van hun dertigjarig bestaan. Daarbij ook een uitvoering van het “Cancion del Poder Popular”. Er verscheen daarbij een foto van de in 1973 vermoorde president van Chili. Wie zijn naam niet kent, stuur ik ter bijscholing op dooltocht door het internet.
De man werd een icoon van de gefnuikte democratische ambities van Zuid-Amerika. Men wil daarbij wel eens vergeten dat zijn kiezers op hem hadden gestemd in de hoop op een beter leven. Het einde van onderdrukking en uitbuiting. Dat ze gestemd hadden voor een socialistisch Chili. De mensen daar in Zuid-Amerika vinden democratie namelijk niet zomaar een abstracte, theoretische oefening. Ze willen léven. Schoorvoetend was de president daarom de weg van het socialisme ingeslagen. Daarom moest hij uit de weg worden geruimd. “Democracy we deliver”. Desnoods met bommen vanuit de lucht.
Wat is hij toch ontroerend zo’n dode president. Iedereen heeft er sympathie voor. Hugo Chavez van Venezuela daarentegen, daar tegenover bewaart driekwart van de linkerzijde in Europa nog altijd een veilige afstand. Want die man leeft nog en is blijkbaar niet van plan om zich zoals Ché en Salvador (voila een hint) door de yanquis omver te laten schieten. En hij beweegt véél minder schoorvoetend dan zijn voorganger in de richting van het socialisme, daarbij geschraagd door 63 procent van de kiezers. Hij is het leven van miljoenen mensen menswaardig aan het maken.
Socialisme is géén nostalgie, beste mensen. Miljoenen mensen op de planeet hebben geen boodschap aan nostalgie, laat staan aan cynisme. Dat zijn twee luxeproducten uit het Westen.
Het was een prachtig concert daar in de Roma, écht waar. En ik ben ervan overtuigd dat Hei Pasoep ook de liederen van de hedendaagse, levende vrijheidsstrijd van de mensen in haar repertorium zal opnemen. Ook die van de Venezolanen, de Bolivianen, de Nicaraguanen en Ecuadorianen van vandaag. Dat is de vlieger die ik hier wil oplaten.
Si nuestra tierra nos pide
tenemos que ser nosotros
los que levantemos Chile,
así es que a poner el hombro.
Vamos a llevar las riendas
de todos nuestros asuntos
y que de una vez entiendan
hombre y mujer todos juntos.
Porque esta vez no se trata
de cambiar un presidente,
será el pueblo quien construya
un Chile bien diferente.
Todos vénganse a juntar,
tenemos la puerta abierta,
y la Unidad Popular
es para todo el que quiera.
Echaremos fuera al yanqui
y su lenguaje siniestro.
Con la Unidad Popular
ahora somos gobierno.
La patria se verá grande
con su tierra liberada,
por que tenemos la llave
ahora la cosa marcha.
Ya nadie puede quitarnos
el derecho de ser libres
y como seres humanos
podremos vivir en Chile.
Porque esta vez...
