Met onze reeks artikels ‘Het leven zoals het is’ willen we via interviews tonen dat leven onder het kapitalisme voor veel mensen geen lachertje is. Ellen is al jaren werkloos, maar ze klust wat bij in het zwart. Volgens de heersende ideologie is ze dus eigenlijk een profiteur.
Uit haar verhaal blijkt echter dat ze weinig andere keuze heeft, indien ze nog menswaardig wil kunnen leven. De minimumlonen zijn immers veel te laag en bovendien is het werk niet aangepast aan het leven van de mens. Onder het kapitalisme draait alles rond productiviteit en de laatste druppel winst uit de werkende mens persen. Terwijl een economie toch eigenlijk zou moeten draaien rond de behoeften van de samenleving, inclusief het familieleven. Voor duizenden Belgen betekent dit dus dat ze verplicht zijn te stempelen en daarnaast wat bij te klussen in het zwart.
Jij stempelt al lang. Waarom doe je dat? Waarom ga je niet gewoon werken?
Omdat dat voor mij de zekerheid geeft dat ik na schooltijd bij mijn kinderen kan zijn, dat ik hen kan opvangen. Want ik sta er alleen voor. Ik wil niet dat mijn kinderen op straat staan of dat ze lang alleen moeten blijven. De jongste heeft leermoeilijkheden, dus hij moet geholpen worden. Dat is iets wat niet zou kunnen als ik fulltime ga werken, en aangezien ik alleen ben zou ik ook niet met een parttime job toekomen.
Heb je dan veel kosten?
Ja. Ik heb twee opgroeiende kinderen die toch de nodige financiële middelen vragen op gebied van eten, kleding en schoolbenodigdheden. Doktersrekeningen, apothekerrekeningen, schoolrekeningen, dat kan allemaal oplopen. Aangezien ik alleen het geld moet binnenbrengen, heb ik toch wat nodig om te kunnen overleven.
Krijg jij geen alimentatie?
Mijn man en ik zijn uiteengegaan met wederzijdse toestemming en we hebben afgesproken dat ik per kind 5.000 BEF alimentatie zou ontvangen. Maar aangezien mijn ex-man dit niet betaalt, om welke reden dan ook, heb ik dat lange tijd niet gekregen, totdat ik te weten ben gekomen dat je als werkloze voorschotten kan krijgen van de OCMW. Dat krijg ik nu, maar enkel 5.000 BEF per kind, want dat is het maximum dat je kan krijgen, en u weet ook wel dat je daar niet ver mee loopt.
Ik ga kuisen in het zwart omdat dit in mijn situatie niet echt anders kan. Nu heb ik mijn stempelgeld, de alimentatie, kindergeld en daarbij nog een klein gedeelte ernaast. Dat geeft mij meer de mogelijkheid om voor de kinderen te zorgen dan als ik een fulltime job zou aannemen, want dan zou ik minder tijd én geld hebben. Nu ga ik kuisen bij personen thuis, een aantal halve dagen per week. Dat geeft toch een beetje extra om met de kinderen af en toe iets te doen. Alles is verschrikkelijk duur. Iedereen weet dat alles, zoals eten en zo, heel veel geld kost, zeker met twee opgroeiende kinderen. Die kosten heel veel. Ze horen van vriendjes op school dat die dit of dat doen met hun ouders. En zij willen dat ook wel eens doen. Bijvoorbeeld eens naar een pretpark gaan of eens voor een paar dagen naar de zee gaan. Grote reizen zijn natuurlijk niet mogelijk. Eén keer zijn we een paar jaar geleden naar Spanje kunnen gaan, de autocar was toen nog goedkoper en ik heb daar toen goed voor gespaard.
Zorgt dat gebrek aan geld voor conflicten in het gezin?
Ja en nee. Heel in begin toen ik alleen was met de kinderen wel omdat zeker de oudste gewoon was veel te krijgen. Maar hij heeft daar mee moeten leren leven. Mijn kinderen kennen al heel goed het spreekwoord “Het gaat niet, het is het einde van de maand, ik heb geen geld meer”. (lacht)
Stel dat je zou gaan werken, zou dat financieel een groot verschil maken?
Ja. Ik heb al jobaanbiedingen gehad, waarop ik uit mezelf had gesolliciteerd, en ook via de VDAB. Als hoofd van het gezin behoud je dan je stempelgeld plus dat er dan een 6 à 7 duizend BEF per maand bij zou gekomen zijn. Maar voor mij is dat evenveel als dat ik nu bij de mensen af en toe in het zwart ga kuisen, terwijl ik bij zo’n job veel meer weg van huis zou zijn en dus voor opvang moet zorgen, wat dan weer extra geld kost. En dan hou je daar eigenlijk niets van over.
Maar eigenlijk mis ik wel een echte job, want je voelt je wat nutteloos. Je sociale contacten zijn niet zoals wanneer je werkt. Het is dan ook mijn bedoeling om zodra beide kinderen in het middelbaar zitten wel de stap te zetten om opnieuw te gaan werken. Ik ben zeker niet van plan om zo nog jaren door te gaan, maar in mijn situatie was dat voor mij de beste oplossing om mijn kinderen in mijn ogen te kunnen geven wat ik ze wou geven.
