In enkele weken tijd is België meermaals opgeschrikt door barbarij. Eind april zorgde de brutale moord op Joe van Holsbeeck al voor opschudding. In de nacht van 30 april op 1 mei verdronk een Marokkaanse jongen in de Schelde in Antwerpen toen hij probeerde te vluchten voor een bende racistische agressors. Daarna was er het voorval in Brugge. Op 6 mei ranselden een groep neo-nazi’s een zwarte man en zijn blanke vriend zodanig af dat ze naar het ziekenhuis afgevoerd moesten worden. Op 8 mei, in Kortrijk dit keer, werd brand gesticht bij een Marokkaans gezin. Enkele dagen later, op 11 mei, werd door een extreem-rechtse jongere een ware slachtpartij gehouden in Antwerpen. Met een geweer trok hij door de stad, op zoek naar “gekleurde” mensen om ze in koelen bloede dood te schieten. Een tweejarig (blank) meisje en haar Malinese oppas (die ook nog zwanger was) werden vermoord en een Turkse vrouw geraakte zwaar gewond.
Allereerst willen we ons medeleven betuigen voor de nabestaanden van de slachtoffers.
Wat is er gaande in ons land? Ogenschijnlijk zijn dit feiten die niets met mekaar te maken hebben. Toch is er sprake van een systematische geweldpleging. Agressie en geweldpleging nemen steeds toe. Hoe kan een moord voor een mp3-speler rijmen met het feit dat we hier in een van de welvarendste regio’s van de wereld leven? En hoe kon die racistische moordraid gebeuren in een samenleving die waarden zoals mensenrechten en verdraagzaamheid hoog in het vaandel draagt?
Iedereen is het erover eens, de maatschappij verhardt. De mensen zijn een stuk onverdraagzamer geworden. We willen of kunnen de medemens niet meer dulden. Het minste wat ons niet aanstaat, is reden genoeg om agressief te worden. Waarom zijn de mensen zo zenuwachtig en opgejaagd?
Vandaag de dag moet alles snel snel. Het lijkt wel een massale crossloop. Met miljoenen tegelijk zijn we om het hardst aan het crossen en de tragen die niet snel genoeg plaatsmaken, worden onverbiddelijk vertrappeld. We hebben geen tijd meer om de gestruikelden terug rechtop te trekken. De mensen voor ons zijn obstakels die we koste wat het kost moeten voorbijsteken. Je bent in constante concurrentie met de anderen, dat is wat de economie, de media, de politiek, het onderwijs ons in het hoofd prenten. Wie niet fit genoeg is, wordt platgewalst onder de crossende massa en geraakt achterop. Zij zijn de “losers”. Naar hen wordt niet meer omgekeken. Ondertussen crosst de massa verder naar waar eigenlijk?
Het leven is zo een cross geworden. Het kapitalisme heeft ons opgejaagd en we crossen om het hoofd boven water te kunnen houden. De sociaal-zwakkeren zijn een belemmering geworden waaraan we geen tijd meer mogen verliezen. De ongelukkigen die struikelen worden vertrappeld en geraken achterop. Grote groepen van mensen worden door de race naar meer winst en geld naar de rand van de maatschappij verdrongen. Zo bang dat ze zijn om zelf “losers” te worden, racen miljoenen mensen als opgejaagd wild, in de hoop de gouden medaille te bemachtigen. Nochtans kunnen slechts drie mensen de gouden, zilveren of bronzen medaille bemachtigen. En de winnaars behoren tot een kleine minderheid die meestal reeds met privileges is geboren. Intussen zet hun winsthonger zo’n grote druk op de meerderheid, dat ze elkaar vertrappelen en verdringen. Het pad achter ons is tot een modderpoel herschapen en ligt dik bezaaid met sociaal-zwakkeren en uitgestotenen die ploeteren in de modder.
Dit schrikbeeld is werkelijk het soort leven dat we gedoemd zijn te leven onder het kapitalisme. De mensen zijn zelfzuchtiger en zelfs ronduit egoïstisch geworden. Niet omdat we van nature zo zijn, het is de huidige samenleving die ons zo maakt. De medemens is een belemmering geworden die we met ellebogenwerk aan de kant duwen. Het leven is harder geworden. En de toekomst belooft nog meer somberheid. We hebben geen werkzekerheid meer. We dreigen zelf vertrappeld te worden en dit maakt ons bang. Het kapitalisme heeft de mensen op drift gebracht en ze lopen regelrecht de afgrond in. De mensen hebben een naar onderbuikgevoel en weten er geen blijf mee. Dit is het onveiligheidsgevoel waar iedereen over spreekt. Ze voelen aan dat er iets niet klopt, maar kunnen niet meteen de schuldige aanwijzen.
En dan is er die ene bepaalde partij die wel een “schuldige” gevonden heeft. Het Vlaams Belang heeft altijd handig kunnen inspelen op de onderbuikgevoel van de mensen. Het heeft steevast met de vinger gewezen naar bepaalde groepen van mensen en heeft het ongenoegen kunnen kanaliseren naar onder meer racisme. Het Vlaams Belang, dat zich altijd opwerpt als de verdediger van de belangen van de gewone man, heeft tot nu toe de “bange blanke man” alleen maar kunnen verleiden tot xenofobie en racisme. In plaats van de mensen te wijzen op de echte oorzaken van de sociale verstarring, heeft het slechts een voedingsbodem gecreëerd waarop racisme welig kan tieren. Het Vlaams Belang is er bijvoorbeeld in geslaagd op de werkvloer vijandschap te scheppen tussen Jan en Ali. Door bepaalde groepen in de maatschappij te demoniseren, is het Vlaams Belang erin geslaagd solidariteit tussen de groepen in de kiem te smoren. Weer eens heeft het Vlaams Belang getoond in feite een handig speeltje te zijn in de handen van de burgerij en de economische toplaag. Dankzij het Vlaams Belang kunnen Jan en Ali bijvoorbeeld niet meer samenspannen en verbetering van hun lot afdwingen. Al ruziënd onder elkaar dreigen Jan en Ali ten onder te gaan en het Vlaams Belang heeft alleen maar zuurstof gegeven aan die ruzie. Het heeft die verder aangestookt.
Vandaag de dag is de maatschappij verdeeld in allerhande groepen die in de ander een bedreiging zien, die menen dat die ander hun ondergang zal betekenen. Hele gemeenschappen zijn tegen elkaar opgezet. De autochtoon tegen allochtoon, de moslim tegen niet-moslim, de werkende tegen werkloze, de begoede tegen de minder begoede mens, de Vlaming tegen de Waal enzovoort. De burgerij heeft altijd al deze tactiek van verdeel-en-heers toegepast. Zo trachten ze te voorkomen dat al die groepen deze valse tegenstellingen overstijgen en zich verenigen. In plaats van kibbelend de kleine kruimeltjes uit elkaars handen te graaien, kunnen al deze groepen met eengemaakte vuist de koek voor zich opeisen, of beter nog de hele bakkerij. Dit betekent welvaart voor iedereen, werkzekerheid, een degelijk en gratis onderwijssysteem, goede gezondheidszorg voor allen, fatsoenlijke pensioenen enzovoort.
Het is toch wel opmerkelijk dat het Vlaams Belang, dat zich altijd als anti-establishment profileert, juist in hetzelfde bedje ziek is als de andere establishmentpartijen. Het is geenszins van plan te streven naar maatschappelijke vrede en stabiliteit. Integendeel zelfs, uitingen van onderliggende sociale spanningen zal het steeds ombuigen. Het zal geen woord reppen over sociaal-economische oorzaken maar zal altijd de groepen op basis van etnische, culturele en religieuze (drog)redenen tegen elkaar uitspelen. Al vaak hebben ze voor dit doeleinde gegrepen naar platte demagogie en propaganda. Op de veiligheidsmeeting van het Vlaams belang van 11 april in Antwerpen, durft Filip Dewinter zelfs het woord ‘oorlog’ in de mond te nemen als die weer eens in een eindeloze scheldtirade de allochtone jongeren viseert. Hij stelt dat de burgers het heft in eigen handen moeten nemen. Paul Beliën gaat zelfs een stap verder en roept in de Brussels Journal van 21 april onomwonden op om de wapens op te nemen. Hij stelt dat allochtonen roofdieren zijn en dat we ons tegen hen moeten beschermen.
Dergelijke propaganda is enkel bedoeld om de gemoederen verder op te hitsen. Dergelijke bewoordingen moeten versluieren dat het nog om mensen gaat waarover we praten. Het heeft niets anders tot doel dan te demoniseren en schrik aan te jagen. Dit is het gif dat het Vlaams Belang al jaar en dag onder het mom van vrijemeningsuiting verspreidt. Langzaam maar zeker is het gif doorgedrongen in de mensen, op de werkvloer, scholen en huiskamers. De onverminderde druk van het Vlaams Belang heeft er ook voor gezorgd dat racisme bijna als normaal beschouwd wordt. Racisme is geoorloofd omdat het “uw mening” is, houden zij de mensen voor. Het Vlaams Belang geeft door een onvermoeibare stroom van verwijten, scheldtirades en demonisering voeding aan het onveiligheidsgevoel. Het houdt een klimaat van geweld in stand waardoor sommigen hun minachting en verbaal geweld tegenover sociaal zwakkeren en allochtonen vlug omzetten naar fysiek geweld. Waanzinnige woorden uit de mond van Filip Dewinter of Paul Beliën volstaan om gefrustreerde mensen tot actie te laten overgaan. De gebeurtenissen van de laatste weken bewijzen dit. Racistische geweldpleging is echter al jaren in opmars. Bovendien niet alleen in België maar in alle Europese landen en ook daarbuiten zoals bijvoorbeeld in Rusland. Overal waar het kapitalisme faalt, de maatschappij destabiliseert en diepe wonden slaat in de gemoedstoestand van de mensen, kan je dit proces van racisme en geweldpleging zien toenemen.
En altijd zijn er propagandisten op de loer om het ongenoegen van de mensen te kanaliseren naar “schoppen naar onder”. De mens wordt een verkeerd beeld voorgehouden. Hij wordt wijsgemaakt dat zijn problemen opgelost zullen worden als hij de migranten, de werklozen en andere “profiteurs” bestrijdt. Om zelf niet een trap lager te vallen begint hij met alle macht te schoppen tegen diegene die onder hem staat op de sociaal-economische ladder. Maar dit zal geen zoden aan de dijk brengen, integendeel zelfs, dit brengt een neerwaartse spiraal op gang waardoor het steeds slechter en slechter zal gaan. De racisten zullen steeds driester te werk gaan, getuige de waanzinnige gebeurtenissen van de afgelopen periode. Schoppen naar onderen is dus geen oplossing. Schoppen naar boven wel. Jan en Ali moeten zowel op de werkvloer als daarbuiten zich verenigen, onder andere in vakbonden waarmee ze dan met eengemaakte vuist deze vuile methoden van de burgerij kunnen doorbreken en racisme een halt toeroepen. Pas dan kunnen ze een samenleving opbouwen waar het goed is te leven.
Tegen dit racistisch geweld is veel protest gerezen. Ondanks het feit dat een officiële grote mars voor 26 mei in Antwerpen gepland is, zijn in verschillende steden, zoals Brugge, Brussel en Antwerpen protesten geweest die door duizenden mensen werden bijgewoond. De verontwaardiging is dus zeer groot. Mensen kunnen niet wachten tot 26 mei en komen nu al spontaan op straat om hun ongenoegen te uiten. In Brussel zijn afgelopen zondag duizenden mensen samengekomen voor het hoofdkwartier van het Vlaams Belang om er te betogen. De boodschap was duidelijk: het Vlaams Belang is medeverantwoordelijk. De overheidsdotatie van die partij afpakken en de partij veroordelen is echter niet voldoende. Die partij mag dan de gemoederen ophitsen, uiteindelijk zijn het de traditionele burgerlijke partijen die met hun beleid de toestand van nu geschapen hebben. Een radicale ommezwaai in het beleid is nodig om de werkelijke sociaal-economische oorzaken aan te pakken. Alleen een socialistische breuk met het kapitalisme zal die oorzaken van geweld wegnemen.
De mars voor Joe Van Holsbeeck is een Stille Mars geweest en ook de aanstaande mars in Antwerpen zal een Stille Mars worden. Maar onder “stille” mag men niet verstaan dat men een keer een optocht mag doen om je hart te luchten en verder weer te zwijgen. De juiste conclusies moeten getrokken worden. De gebeurtenissen zijn geen losstaande feiten. Het zijn symptomen van een zieke maatschappij. Ziekte moet je actief bestrijden. De wereld zal niet vanzelf veranderen. Organiseer je dus met Vonk om te strijden voor een betere wereld!
