Geïnspireerd door onder andere VOKA (de Vlaamse patronale organisatie) gaan de meeste Vlaamse partijen, inclusief de SP.a, voor de overheveling van een omvangrijk pakket bevoegdheden naar de regio’s. Het overhevelen van het arbeidsmarktbeleid is het breekijzer dat ze hanteren voor de totale splitsing van de sociale zekerheid op termijn.
43 procent van het Vlaams patronaat vindt dat Vlaanderen beter onafhankelijk zou zijn. Die nationalistische houding wordt vanzelfsprekend door alle rechtse partijen (Vlaams Belang, VLD, CD&V/N-VA ) slaafs gevolgd. Erger wordt het wanneer ook centrum-linkse partijen zoals SP.a/Spirit en Groen! op de nationalistische kar springen. Ze verliezen daarbij uit het oog (of zijn opzettelijk blind uit puur electoraal belang op kort termijn) dat bijvoorbeeld bij een drastische economische crisis er wel eens een grote Vlaamse partij of kartel kan ontstaan tegenover dewelke zij een kleine minderheid zullen vormen. Op dat ogenblik zal men het met hun medewerking overgeheveld instrument voor arbeidsmarktbeleid, ten volle gaan misbruiken om de verworvenheden van de Vlaamse arbeiders en bedienden drastisch af te bouwen.
Alle dromen van het Vlaamse patronaat kunnen ermee worden verwezenlijkt. De overheveling zal toelaten om ongunstige Vlaamse CAO’s en IPA’s af te sluiten. Vooral meer flexibiliteit staat op de agenda: minder afgevaardigden bij sociale verkiezingen, soepele afdankingformules, langere werkweek voor hetzelfde loon, verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd, afbouw van de sociale zekerheid, uitkering verminderen, schorsing opvoeren, beperken van uitkering in de tijd enzovoort. Op dat ogenblik gaan de Vlaamse delen van de vakbonden er alleen voor staan, hun Waalse en Brusselse kameraden worden immers niet door deze maatregelen getroffen. Althans niet op hetzelfde ogenblik, later zal het afbraakopbod ook hen zonder twijfel treffen. Intussen spreekt onder andere Leterme over de volledige transfer van het gezondheidszorgbeleid en van de vennootschapbelasting.
De vakbonden zullen zelf onder steeds grotere splitsingsdruk staan aangezien ze niet langer identieke belangen van alle werkers vertegenwoordigen of kunnen verdedigen. Toch komt er tegen deze frontale aanval op de vakbonden enkel wat verbaal verzet van de vakbondsleiding. Dit zal in elk geval niet volstaan om het gevaar af te wenden. Na deze oorlogsverklaring van het Vlaamse patronaat en haar Vlaamse politieke knechten kan enkel een krachtig antwoord van de vakbonden het tij keren. Niet wachten tot het kalf verdronken is, maar nu al een informatiecampagne lanceren in de werkplaatsen om weerwerk te bieden aan het ideologische splitsingsgif van het patronaat. Die bewustmaking dient gepaard te gaan met een perspectief van regionale acties die uitmonden in een nationale betoging van Vlaamse, Waalse en Brusselse werkers tegen de verdeeldheid en de afbraak van de sociale zekerheid. Alle loontrekkenden, ook die van de openbare diensten, moeten op de hoogte worden gebracht van wat hen boven het hoofd hangt.
De SP.a moet deze gemeenschappelijke belangen van alle Belgische arbeiders en bedienden verdedigen. Internationalistische principes klinken hol als je nog niet kan opkomen tegen het nationalistische venijn in eigen land. De vakbonden dienen hun standpunten tegen de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid dan ook politiek te vertalen in de partij door SP.a Rood te steunen in hun strijd voor een socialistische partij die daadwerkelijk de belangen van de werkende mensen verdedigt.
