Het ‘Comité voor een Andere Politiek’ (CAP) is ontstaan in het kielzog van de strijd rond het Generatiepact en de botsing tussen de leiding van de SP.a en het ABVV. Bekend figuur van deze groep is Jef Sleeckx, voormalig parlementslid van de SP.a. Anderen zijn Lode Van Outrive (voormalig Europees socialistisch parlementslid) en Georges Debunne (oud nationaal vakbondsleider van het ABVV en van het Europees vakverbond). Namen ook deel aan deze groep: de LSP, de SAP, militanten van de KP, verschillende vakbondsmensen en sommige ex-leden van de SP.a. Ook enkele mensen die voordien ongeorganiseerd waren.
De eerste en belangrijkste motivatie voor Jef Sleeckx om de SP.a te verlaten was de dreiging van het Vlaamse Belang. Overal vertelde Jef dat de SP.a vandaag niet meer in staat is de opgang van het Vlaams Belang te stuiten. Indien hij maar de minste kans had om met een eigen lijst een paar procentjes van het Belang af te pingelen dan zou hij dat doen. Het is juist dat het beleid van de SP.a-leiding in de opeenvolgende regeringen de laatste 19 jaar een groot gedeelte van de arbeidersbasis heeft vervreemd. Een gedeelte van de achterban stemt voor het Belang. Als overtuigd socialist had Jef redenen in overvloed om verontwaardigd te zijn. Jef kennen we als iemand die niet bij de pakken blijft zitten. Als hij iets kan doen om iets te veranderen dan zal hij dat ook proberen. Vandaar dat hij in zee is gegaan met een aantal kleine groepjes, waaronder de LSP, die 2006 uitriep als “het jaar van de nieuwe arbeiderspartij”. Was het de moed der wanhoop die Jef dreef? In ieder geval was een sterke dosis voluntarisme aanwezig en was een even sterk gebrek aan zin voor proportie nodig om dit initiatief te nemen.
Even gaf de CAP de indruk van de grond te komen. Media-aandacht hielp hierbij, dezelfde media die nu verweten wordt de CAP in de onbekendheid gelaten te hebben en die natuurlijk verantwoordelijk is voor de slechte resultaten. De sympathie voor Jef Sleeckx in sommige vakbondskringen was toen ook niet onbelangrijk. Een aantal linkse vakbondsleiders die een vooraanstaande rol speelden in de strijd tegen het Generatiepacht steunden het initiatief van op een veilige afstand. Waarschijnlijk was die voorzichtigheid ingegeven door een gezond realisme.
In oktober 2006 hielden meer dan 600 mensen in Brussel het initiatief boven de doopvont. Kop van jut op deze eerste grote bijeenkomst van de CAP was niet het Vlaams Belang (de eerste en belangrijkste reden voor Jefs drang naar een linkse lijst), noch de liberalen of CD&V/N-VA, maar de SP.a. Meer dan 600 mensen is potentieel een sterke uitgangspositie om binnen de socialistische beweging de lijn van de leiding uit te dagen. De deelname slonk echter snel, onder andere door intern gebekvecht – een constant gegeven als je uiterst-links probeert te ‘verenigen’ – maar ook door de vaststelling dat de groep weinig relevantie had in de maatschappij. Hiermee bedoelen we dat voor veel ontgoochelde SP.a-ers een stem voor de CAP helemaal niet in overweging werd genomen om hun protest uit te drukken. Surrealistische verklaringen zoals dat er voor iets als de CAP een ruimte zou zijn van 10 tot 15 procent in Vlaanderen, veranderden hier niets aan. In februari smolt de groep van meer dan 600 mensen naar nauwelijks 200 mensen tijdens de nationale bijeenkomst die het startschot van de verkiezingscampagne moest geven. Jef Sleeckx verklaarde dan ook dat hij om familiale redenen de lijst van de CAP niet zou trekken. Van Outrive besliste eveneens de afstand met de CAP te vergroten.
Veel CAP-mensen wijzen naar de vage slogans (welke andere politiek?) om de slechte uitslag te helpen verklaren. Noch de slechte slogans, noch het afhaken van kopstuk Jef Sleeckx, noch het intern gekibbel, noch de gebrekkige media-aandacht verklaren uiteindelijk de ondermaatse verkiezingsresultaten van de CAP. Vandaag, in de huidige omstandigheden, is het niet mogelijk voor kleine groepen buiten de SP.a om een van de zwaarste crises van de sociaal-democratie electoraal op te vangen. Dit is een historische trend in België. In 1979 telde de groepen links van de SP.a en de PS nog 208.131 stemmen. Vandaag halen ze 95.654 stemmen! Nochtans zou je denken dat indien er een moment was in de laatste 20 jaar waar een doorbraak mogelijk zou geweest zijn, het toch vandaag zou zijn. Niettemin haalt de CAP in Vlaanderen minder dan de LSP in 2004 met de Europese verkiezingen. Electorale grappen als de lijst STIJN en NEE halen elk afzonderlijk bijna evenveel stemmen. In Franstalig België haalt de bijna onbestaande Communistische Partij veel meer stemmen dan de CAP. Voor de senaat haalt de PC 0,86 procent van de stemmen, wat het de ‘grootste’ formatie maakt links van de PS. In Henegouwen haalt de PC dan nog op haar eentje 1,50 procent van de stemmen.
Hiervoor heeft Vonk gewaarschuwd lang voor het ontstaan van de CAP. Wij herhalen dit vandaag zonder leedvermaak en zonder arrogantie, enkel om linkse militanten aan te zetten hun energie efficiënter te gebruiken. Wij weten dat er een pak goede vakbondsmilitanten, voormalige SP.a-leden en radicale jongeren een uitweg hebben gezocht uit de afstotelijke politiek van de SP.a-top. Zij dachten een alternatief gevonden te hebben in de CAP. Dat is duidelijk niet het geval. De weg die wij met Vonk en andere socialistische militanten hebben gekozen, is deze van SP.a Rood. Deze tendens wil binnen de SP.a een socialistisch alternatief geven op het reformistische beleid zonder hervormingen. Wegens de diepe crisis van de sociaal-democratie wordt een belangrijke etappe in de strijd voor een echt socialistisch beleid tijdens de volgende maanden in de SP.a gevoerd. Wij zullen alle steun nodig hebben om met een SP.a-Rood-kandidaat voor het voorzitterschap van de SP.a de linkerzijde weer op te bouwen. Neem daarom contact op om met ons de strijd te voeren waar hij het meest effect sorteert.
