Dinsdagochtend bereikte ons het nieuws dat kameraad François Lambrecht overleden is. Swa was al geruime tijd erg ziek. Zijn gezellin en strijdmakker Paulette Vermeersch bleef in die moeilijke periode dapper aan zijn zijde. We weten dat ze er alles aan gedaan heeft om het laatste hoofdstuk van Swa's leven zo draaglijk mogelijk te maken.
Swa is een van die monumenten in de Antwerpse socialistische beweging. Toen ik eind jaren zeventig actief werd in de Antwerpse Jongsocialisten behoorde hij tot die generatie Jongsocialisten die mij net voorafging. Zijn inzet is van de eerste tot de laatste actie altijd zeer zelfbewust, onbaatzuchtig, totaal en compromisloos geweest. In de eigen beweging, zowel in partij als in ACOD-LRB Antwerpen, had hij geen boodschap aan 'halve zolen'. En hij zei hen dat ook. Recht door zee maar altijd correct. Op zijn typisch flegmatisch-ironische manier waarvan je zei: "Die zit weeral."
Met rechts en zeker uiterst-rechts ging hij de frontale confrontatie aan. In de jaren zeventig en tachtig was hij een van de steunpilaren van het toen erg actieve Anti Fascistisch Front (AFF).
Swa liet zich bij mijn weten niet gelegen aan het beoefenen van sport. Toch beschikte hij over een ijzersterke fysieke conditie. Tijdens verkiezingscampagnes deinsde hij er niet voor terug om heel de stad te voet af te lopen om overal affiches te plakken. Het was de tijd van de knokploegen van VMO. Het zekere werd daarom voor het onzekere genomen: de plakploegen werden georganiseerd samen met die van de communisten. Swa zorgde ervoor dat de beschikbare plakruimte netjes verdeeld werd tussen het 'eenheidsfront'. Als je met François op stap was dan voelde je je hoe dan ook veilig, ook bij 'gevaarlijke' opdrachten. Gewoon door de rust en het zelfbewustzijn die hij uitstraalde en die aangenaam besmettelijk was.
Zijn authentiek en rechtlijnig socialisme bracht hem bij Vonk. François was enorm belezen. Vooral de geschiedenis van de Duitse arbeidersbeweging kende hij zeer goed, en die bracht hij ons bij op fel geapprecieerde theoretische scholingen. Hij sprak trouwens vloeiend Duits, een zeldzaam talent waarvan we bij internationale ontmoetingen dankbaar gebruik maakten.
De laatste jaren heeft François zich enorm ingezet voor de Pakistaanse arbeidersbeweging waarmee hij zeer intense en vriendschappelijk contacten onderhield. Die steun drukte zich ook financieel uit, en was niet gering. François geloofde - terecht - dat landen zoals Pakistan frontlijnstaten zijn in de internationale arbeidersbeweging. In Pakistan zal een opleidingscentrum voor vakbondsmilitanten zijn naam dragen...
De Pakistaanse kameraden en wijzelf zullen hem enorm missen. We misten hem al heel erg de afgelopen jaren, omdat zijn gezondheidstoestand het niet meer toeliet actief te zijn. Zijn erfenis bestaat uit onder andere uit onverdund socialisme gekoppeld aan rechtlijnigheid en eerlijkheid. En daarmee bedoelen we dan niet de hypocrisie die onder die vlag in onze beweging opgang maakt. Swa zou zijn socialistische partij vandaag minder dan ooit herkennen. Aan ons om hem eer te bewijzen door orde op zaken te stellen.
