Soms lijkt het erop dat de linkerzijde permanent in het defensief zit. Waarom vinden de linkse partijen zo moeilijk aansluiting bij de publieke opinie? Bart De Wever moet maar een scheet laten of het staat met grote koppen in de kranten. Natuurlijk weten we ook dat die kranten en andere media in handen zijn van grote kapitaalgroepen, maar toch. Natuurlijk is het niet dat in volle crisis de “stem van verandering”, die in het zuiden van Europa terecht wordt belichaamd door meer links-radicale partijen zoals Syriza en Podemos, hier zogezegd zou worden uitgedragen door een partij als de N-VA. Wat is de zwakte van onze linkerzijde, maar ook wat is de sterkte van rechts? Aan inhoudelijke sterkte zal het bij de N-VA en consoorten zeker niet liggen. Wie hun (weinige) publicaties en de steeds weerkerende tirades van De Wever, Holemans en co napluist, valt het op hoe leeg die wel zijn en vol van halve waarheden en hele leugens. Het is nodig dat te ontmaskeren en daar gedegen antwoorden op te schrijven. Dat is bijvoorbeeld gebeurd in het boek van Ico Maly 'N-VA. Analyse van een politieke ideologie'. Ook Vonk mag zich erop beroepen dat wij onze lezers regelmatig gedegen analyses presenteren denken we. Maar voldoende is dat zeker niet. Ook binnen onze maatschappij heerst er een enorm onderhuids ongenoegen. Om daar op in te spelen is een offensief socialisme nodig. Eén dat de N-VA frontaal aanvalt (zoals zij met ons doen!), maar vooral ook het systeem aanvalt dat zij verdedigen. Dat kan ook kort en bondig.
Het kapitalistisch systeem heeft de laatste jaren overvloedig getoond dat het inefficiënt is. De techniek is er met sprongen op vooruit gegaan, we hebben het internet; een smartphone in onze zak kan meer dan een supercomputer van 20 jaar geleden. En toch zouden we allemaal meer en langer moeten werken. Toch zou moet er gesnoeid worden in sociale zekerheid en pensioenen omdat die onbetaalbaar zouden zijn. Politiek en economisch worden constant de verkeerde keuzes gemaakt. Er wordt nu al maanden gebakkeleid over de voortzetting van de steun aan Griekenland. Het gaat om veel geld, samen 244,6 miljard euro aan leningen. Maar toen de banken in nood kwamen duurde het slechts dagen en soms zelfs uren voor een veelvoud van dat bedrag op tafel werd gelegd. Het ene gaat wel over mensen, over de verarmde en wanhopige Griekse bevolking. Het andere gaat over lucht, over verderfelijke financiële constructies die als enige doel hadden de rijken nog rijker te maken. Het kapitalisme is altijd een systeem geweest dat de kleine man op een verschrikkelijke manier onderdrukte. Maar vroeger slaagde het er ten minste in om productiemiddelen te ontwikkelen, om de totale rijkdom van de maatschappij te vergroten. Even de N-VA terminologie gebruiken, net zoals zij doen als ze het over de vakbonden hebben: vroeger heeft het kapitalisme misschien zijn nut gehad, maar nu is het helemaal voorbijgestreefd.
Het systeem van winst boven alles blokkeert gewoon de vooruitgang van de maatschappij en de wetenschap. Neem het kankeronderzoek. Er zijn spectaculaire vorderingen gemaakt dank zij nieuwe medicijnen. Maar de farmaceutische multinationals rekenen hiervoor tot 100.000 euro en meer per jaar aan voor één patiënt. Dat plaatst ons voor de verscheurende keuze: ofwel een gezondheidszorg waar we alleen de rijken kunnen genezen van kanker ofwel één die onbetaalbaar wordt. Bovendien chanteert de farmaceutische industrie de staten en de sociale zekerheid door te stellen dat zij niet kan investeren in nieuwe middelen zonder dergelijke exorbitante prijzen te hanteren. Wat een inefficiënte knoeiboel! Hoeveel beter zou het zijn als er door goed ondersteunde wetenschappers internationaal kon worden samengewerkt en patenten die geneesmiddelen duur maken, zouden worden afgeschaft, zodat ze onmiddellijk beschikbaar worden aan de productieprijs. Dat is echter onmogelijk in een systeem waar de farmaceutische bedrijven in privé handen zijn en winst hun eerste doel is. Enkel een internationale organisatie van de sector kan dat, binnen een internationaal geplande socialistische economie.
