We leven in rechtse tijden hoor je progressieve mensen dikwijls zeggen. En natuurlijk zijn er tal van voorbeelden aanhalen om die stelling te staven: 7 miljoen stemmen voor het Front National in Frankrijk, IS, de aanslagen in Parijs, Donald Trump als presidentskandidaat in de VS, de verkiezingsnederlaag in Venezuela en natuurlijk de strapatsen onze eigen regering(en). Maar ze vergeten te vermelden dat heel dikwijls voor een rechtse fanaticus een tegenbeweging aan de linkerkant bestaat. Tegenover de racistische presidentskandidaat Donald Trump die aan de leiding staat bij de republikeinen, staat een openlijk socialistische kandidaat Bernie Sanders, die de gedoodverfde winnares bij de Democraten Hilary Clinton duchtig het vuur aan de schenen legt. Tegenover de conservatieve Britse premier Cameron leek Labour eerst geen enkel tegengewicht te kunnen bieden. En plots was daar Jeremy Corbyn die schijnbaar uit het niets de voorzittersverkiezingen won op basis van een links programma. In de media wordt het ene bovendien breed uitgesmeerd en het andere bijna genegeerd. Al iets gelezen over de ruime overwinning van links en de vorming van een linkse regering in Portugal, of het enthousiasme dat dit teweegbrengt bij de Portugese bevolking? Zoiets vinden we meestal terug in kleine artikels, vanachter in de krant en met de nodige verdraaiingen erin.
Al die zaken zijn uitingen van het feit dat het kapitalisme, het economisch systeem dat vandaag de hele wereld in zijn greep heeft, in een diepe crisis zit. Dat geeft aanleiding tot een sterke polarisatie, tegelijkertijd naar links én naar rechts. Het is wellicht geen toeval dat de politici en partijen die het systeem en het kapitaal steunen, daar het meest fanatiek op reageren. Zij zijn het best geplaatst om te begrijpen dat het kapitalisme zich in reusachtige problemen bevindt. De manier waarop zij fulmineren op alles en iedereen die het niet met hen eens is, heeft alles van een paniekreactie. Tegelijkertijd is er een enorme druk op de leiding van de arbeidersbeweging om vooral niét radicaal te zijn, om hoogstens te pleiten voor een minder erge vorm van sociale afbraak. Die druk wordt uitgeoefend door de media, denktanks, professoren, “gematigd rechtse” partijen en zo voort. Wij hebben er al dikwijls voor gewaarschuwd dat dit een recept is voor nederlagen en desillusies. Want het strookt helemaal niet met hetgeen leeft bij de bevolking. Tientallen jaren sociale afbraak en achteruitgang van de arbeidsomstandigheden hebben enorm veel woede en verbittering teweeg gebracht. Wie de moed heeft om duidelijk in te gaan tegen de heersende kapitalistische dogma’s en een duidelijk en begrijpelijk socialistisch alternatief biedt, kan in geen tijd een massale aanhang verwerven. Corbyn is daar een sprekend voorbeeld van. Een zesenzestig jarige, die voordien beschreven werd als een grijze muis slaagt erin duizenden jongeren te enthousiasmeren.
De rechterzijde gebruikt alle middelen om ons zand in de ogen te strooien. Alle betogingen in Brussel worden verboden wegens de terreurdreiging. Natuurlijk vraagt de bevolking dat ze zoveel mogelijk wordt beschermd tegen de gangsters die hier terreur willen zaaien. Maar het is duidelijk dat de regering een dubbele agenda heeft. De kerstmarkten worden wel toegelaten (terecht, men moet de mensen die daarvan leven niet broodroven), maar betogingen niet. De regering gebruikt de terreurdreiging als een middel om alles te verbieden wat haar niet goed uitkomt. Nog erger is het feit dat de vakbondsleiding om dezelfde redenen gans het actieplan tegen de maatregelen van de regering heeft afgeblazen om de zelfde redenen. Gelukkig hebben de bonden in Charleroi en Henegouwen ondanks de druk hun algemene staking op 30 november behouden.
Militanten en secretarissen van ACOD-LRB Brussel, die daartegen wilden reageren op een recente vakbondsconcentratie werden niet aan het woord gelaten. De regering schort haar asociale afbraakmaatregelen niet op!
Bovendien moeten we alles toch ook in zijn ware proporties zien. Natuurlijk zijn wij even verontwaardigd als iedereen over de aanslagen in Parijs. Maar vergelijk onze situatie eens met die van Kaboel en Bagdad (hoofdsteden van Afghanistan en Irak). Ze worden algemeen beschreven als de twee meest gevaarlijke hoofdsteden ter wereld. Bomaanslagen zijn er schering en inslag. Toch betoogden er op 11 november 10.000 mensen in Kaboel. Op 7 augustus in Bagdad zelfs een een half miljoen. Wat in Bagdad en Kaboel kan, is in Brussel of Parijs niet mogelijk?
De betoging in Bagdad en Kaboel hadden trouwens een zeer progressieve inhoud. Er waren slogans tegen de terreur van IS en de Taliban en tegen de sectaire verdeeldheid. Beide betogingen eisten het ontslag van de regering en een staatsapparaat dat niet parasiteert op de samenleving. Nochtans zijn dit landen die hier enkel in het nieuws komen door de smeerlapperijen van IS en de Taliban.
Er is veel meer mogelijk dan we denken. Laat ons niet wachten tot we in een verschrikkelijke situatie belanden zoals de mensen in Bagdad en Kaboel voor we daar iets aan doen.
