“Mac” jobs, dat is de verzamelnaam die men geeft aan jobs in de horeca waar vergaande “lopende band”-methoden worden toegepast. In dit soort jobs is alles tot in de kleinste details uitgekiend om zoveel mogelijk winst te kunnen maken.
Het personeel herhaalt duizend keer per dag zinnen zoals “wat zal het zijn mevrouw/mijnheer?”, “had u er graag frietjes bij gehad?”. Het bakken van een hamburger is precies getimed en er is een strikte omschrijving van hoe het personeel gekleed moet zijn. Elke mogelijke vrije gedachte wordt gefnuikt in een industrieel geplande poging om mensen in goedkope machines om te toveren. Van de ongeveer 6 miljoen mensen die in de VS tewerkgesteld zijn in restaurants werkt 40% in de fast-food industrie. 70% daarvan heeft een leeftijd van 20 jaar of jonger. Hun loon is het absolute minimum dat toegestaan is, 5.50$ of ongeveer 239 Bef. per uur. Bovendien worden ze verplicht parttime te werken zodat ze geen beroep kunnen doen op sociale voorzieningen die volledig tewerkgestelden wel hebben. Volgens de statistieken zijn het niet enkel jongeren die hier uitgebuit worden, 2/3 van hen is ook migrant en/of vrouw.
Bovendien toonde een recente studie aan dat indien het minimumloon zou worden opgetrokken vele van deze jobs bedreigd zouden worden. Fastfood-jobs of andere vormen van tewerkstelling die jongeren worden aangeboden “bereiden hen niet voor of helpen hen niet in het functioneren in veel benijdenswaardigere jobs in de post-industriële economie die heel complex is en een hoge graad van vaardigheid en opleiding vereist. Ervaring in routineus werk en voorgekauwde interactie helpen niet veel bij jobs waarvoor je creativiteit en denkvermogen nodig hebt.” (McJobs: McDonaldization and the Workplace by George Ritzer)
Deze jobs leiden tot niets, enkel frustratie, vervreemding en hopeloosheid. Deze jobs leggen enkel onze creativiteit en kritische geest aan banden. Zoals Karl Marx reeds stelde hebben arbeiders, en vooral jonge arbeiders, “niets te verliezen, enkel hun ketenen”.
