Na de betoging van 6 november in Brussel en de eerste regionale stakingsdag op 25 november, waren nu Luik en Oost- en West-Vlaanderen aan de beurt. Vroeg uit bed, gewapend met enkele oude vrouwenfietsen, mutsen, sjaals, handschoenen en te dunne sokken deden we een ronde langs Gentse stakerspiketten om onze steun kenbaar te maken en om te bespreken hoe we de arbeiders in hun bedrijven mobiliseren en hoe we samen de rechtse regering kunnen bekampen.
De staking in Gent was een succes, de sectoren die het voortouw nemen in deze beweging waren weer volop paraat. De Gentse haven en de grote industrieterreinen zoals Honda en Volvo lagen volledig plat. Het gros van de openbare diensten zoals het Universitair Ziekenhuis, de ambtenarendiensten, de vuilnisophaling staakten. Ook verschillende scholen en enkele scholen en universiteiten (waar personeel en studenten samen actie voerden) waren voorzien van stakingspiketten. De hele dag was er geen bus, tram of trein in Gent te bespeuren. In heel Oost-Vlaanderen waren er een vijfhonderdtal piketten die de werkplaatsen blokkeerden.
Het startschot van de staking werd door het piket van de spoorwegarbeiders aan Gent Sint-Pieters gegeven, die vanaf zondagavond 22 u. alle treinen blokkeerden. Daar sprong naast de vastberadenheid van de stakers ook meteen een ander kenmerk van de stakingsdag in het oog: de jongeren (en studenten) die voor de eerste keer actief deelnamen aan een staking en stakingspiketten bezochten. De studenten van het Gentse actiecomité tegen de besparingen in het onderwijs tekenden present. De jongerenorganisatie van de PVDA, Comac, kon op een vijftigtal studenten rekenen om georganiseerd in kleine groepjes een toer langs de Gentse piketten te maken. Gedurende onze ronde kwamen we nog meer jongeren tegen die op een of andere manier de stakers kwamen steunen. Zo had een jonge professor beslist om haar studenten mee te nemen op ‘stakingstoer’ in plaats van les te geven. En dit zijn slechts enkele van dergelijke initiatieven. Het is een duidelijk signaal dat een belangrijk deel van de bevolking - jong en oud - die zo door de rechtse regering wordt aangepakt het belang van eenheid inziet en haar werkelijke gewicht in de samenleving begint aan te voelen. We leven immers allen van een loon, en net daarop worden we aangevallen terwijl de grote aandeelhouders, die door speculatie en rentenieren geld met geld maken, geen haarbreed in de weg worden gelegd.
Deze betrokkenheid van steeds meer en een nieuwe generatie studenten is een hele verandering. Tot voor kort werden werkende- en studentenmilieus door een Berlijnse Muur van dwaze stereotypen gescheiden. Studenten zouden neerkijkende intellectuelen zijn geworden die zich met hun briljante toekomstperspectieven boven het werkvolk wanen. Dat dat quatsch is, werd aangetoond door de studenten die vaak tot de grote verbazing van de stakers kwamen opdagen om hen te steunen en om te discussiëren hoe slecht de perspectieven voor de nabije toekomst zijn en hoe ertegen te strijden. Alhoewel er de eerste minuten soms een wederzijdse gêne was, dooide die snel rond de verwarmende ijzeren tonnen van de stakers. We waren ver weg van de betweterige studenten die in films zoals Groeten uit Balen (zij het daar wel met een komische noot) zo afgeschilderd worden.
Iedereen is immers enorm kwaad, en dat om dezelfde reden: de crisis van de kapitalisten wordt betaald door de werkende mensen en de jeugd, terwijl de grote “ondernemers” er enkel maar rijker van worden. Ook de arrogante heerschappij van de nieuwe regering die een programma uitvoert waarvoor niemand gestemd heeft, wordt niet geaccepteerd. Veel stakers voeren actie om duidelijk te maken dat er naar hen geluisterd moet worden. Maar de discussies gingen zeker niet enkel over de directe aanvallen van deze regering. Ook de diepgewortelde problemen in een klassensamenleving kwamen aan bod: de steeds verdergaande intensifiëring van de arbeid die zich niet enkel aan de lopende band doet gelden, de schandelijke sociale discriminatie in het onderwijs, de stijgende onzekerheid in verband met werk en woonst, de arrogantie van politici en miljonairs die zich ongenaakbaar achten… Kortom het was een intense politieke staking die de radicalisering bij het grote deel van de bevolking een uiting geeft, en die ook verder voedt. De intense solidariteitsacties op kleine en grote schaal zijn een enorm belangrijk fenomeen en bevorderen de eenheid onder de mensen tegen de gezamenlijke vijand: de miljoenen bezittende “ondernemers” en hun marionetten van de rechtse regering! Op naar de staking van 15 december en een eensgezind vervolg van de acties om ALLE besparingsmaatregelen terug te schroeven en de rechtse regering ten val te brengen!
