Een delegee vertelde ons ooit: ‘Hoe groter de arbeidersklasse wordt, hoe meer over haar bestaan getwijfeld wordt door media, academici en bazen’. Een gelijkaardig patroon herkennen we vandaag in de mediaberichtgeving over de beurtstakingen. Hoe meer het protest aanzwelt hoe meer het patronaat en de regering op de proppen komen met belachelijke cijfers over de stakingsdeelname. Hoe meer de stakingsbeweging uitbreiding neemt, hoe meer ze wordt geminimaliseerd door de media. Na de derde stakingsdag meende men in het journaal op VTM en RTL zelfs een stakingsvermoeidheid te hebben ontdekt bij de actievoerders. Zij zagen blijkbaar iets anders dan wij.
Geslaagde algemene repetitie
De staking in Brussel en in Vlaams en Waals Brabant was een van de meest omvangrijke sinds de jaren 80. Er reed geen bus, tram, trein of metrostel in de hoofdstad of in de twee provincies. De belangrijkste invalswegen waren geblokkeerd. Het verkeer van en naar de hoofdstad liep ondanks de stilstand van het openbare vervoer enorm vlot. Zo vlot als op een zondag. Het beloofde verkeersinfarct bleef uit. Opvallend in Brussel was de deelname van bankpersoneel aan de staking. Aan alle grote banken zoals Belfius, Bank of New York, ING, National Bank enz. stond er een piket. Alle grote overheidsbedrijven lagen er leeg bij.
In de groothandel waren (bijna) alle winkels gesloten. In de Nieuwstraat, de grootste winkelstraat van het land, hadden niet alleen INNO en Mediamarkt de deuren gesloten omdat het personeel staakte. Ook de kleinere winkels van de grote merken bleven dicht, geholpen door een actieve en talrijke groep militanten van de CNE. ‘Dit is historisch’ vertelde een vermoeide maar trotse vakbondssecretaris ons. In bedrijven waar er nooit eerder gestaakt is, werd het werk neergelegd. In ondernemingen waar het traditiegetrouw ‘moeilijk’ is zoals in de rusthuizen werd ook actie gevoerd. De site van de VRT aan de Reyerslaan deed ook mee. Ter ondersteuning van de actiedag hing er een groot spandoek aan de bekende toren.
Ondanks de examens deden onderwijsinstellingen mee aan de stakingsdag. De twee grote universiteiten, VUB en ULB, lagen er verlaten bij. In een sociale hogeschool werd een soort ‘teach -in’ georganiseerd rond het thema ‘Ecole en colère’ (de Kwade School). In een centrum voor alfabetisering ontleedden de cursisten de vakbondspamfletten tijdens de les. Aan beide kanten van de taalgrens werden alle industriegebieden afgezet, Van Vilvoorde tot Waver. Op de luchthaven werden 44 procent van de vluchten afgelast en legden alle bagagisten het werk neer. Een delegee getuigt: ‘Als dit maar goed komt op de luchthaven. De arbeiders zijn zeer verontwaardigd over de regeringsmaatregelen. Er zijn veel bagagisten die willen doorgaan tot de finish.’ De hele dag door reed een bus met 14 schoonmakers van BM&S en sympathisanten van piket tot piket. De avond ervoor had de socialistische spoorbond een BBQ avond voor hen georganiseerd aan het werkhuis in Vorst. Opmerkelijk was de goede sfeer onder de actievoerders en de nauwe samenwerking tussen de bonden. Ten slotte organiseerde actiegroep Hart boven Hard ook een heuse fietstocht van piket naar piket.
Als we afgaan op de schwung van deze en die van de twee vorige stakingen, kunnen we vrij zeker zijn dat de algemene staking van 15 december een historisch moment wordt. Op 15 december mogen we de meest ‘algemene’ van de algemene stakingen ooit in België verwachten. Er zal meer volk het werk neerleggen die dag dan de totale som van de stakers tijdens de drie beurtstakingen. Zo heeft de BTB een speciale oproep gedaan naar de ‘truckers’ om op 15 december ‘het land plat te leggen’.
Wie niet horen wil moet voelen
Maar de regering blijft Oost-Indisch doof. Michel en zijn bende doen alsof ze niets horen. De inspanning van de vakbondstop om via overleg met de regering de asociale maatregelen bij te sturen blijkt vruchteloos. De liberale vakbond hoopte nog even de algemene staking van 15 december te kunnen opschorten indien de regering het bespreken van een vermogenswinstbelasting op de agenda zou zetten. IJdele hoop. De technici van het gemeenschappelijk vakbondsfront komen steeds weer met lege handen thuis. Dit is geen toeval. Deze regering heeft gekozen voor de confrontatie met de vakbonden. Hierbij drukt ze de drang uit van een belangrijk gedeelte van het patronaat om de vakbonden op de knieën te krijgen. De huidige homogeen rechtse regering is een buitenkans voor het patronaat. Hier willen ze 100 procent gebruik van maken. Temeer omdat de economische toestand in de Europese Unie - en dus ook in België - er niet op vooruit gaat.
Op basis van het recentste verslag van de Nationale Bank van België pleitte de liberale minister Reynders voor een bijkomende bezuiniging van 5 miljard euro in de volgende twee jaar. De vergelijking met de Thatcher regering in Groot-Brittannië van de jaren 80 is snel gemaakt. Voordat Thatcher het aangedurfde de mijnwerkers aan te pakken, heeft ze echter gedurende drie jaar het terrein voorbereid. De huidige, homogeen rechtse federale regering, probeert onmiddellijk iedereen tegelijkertijd aan te pakken. Mogelijk is dat de Achillespees van deze regering. Deze aanpak maakt de CD&V in de regering zenuwachtig. Niet alleen is het land sterk gepolariseerd tussen links en rechts. De CD&V kreunt ook onder de spanning tussen de ACW vleugel en de patronale vleugel. Van alle kiezers betreurt de CD&V kiezer het meest de keuze die hij/zij op 25 mei gemaakt heeft. Deelname een deze regering stoot een vijfde (21 procent) van de kiezers tegen de borst (1).
De Tijd - bij uitstek het dagblad van de kapitalisten - schrijft dat ‚bij gebrek aan interne samenhang in deze regering elke aanval dodelijk kan zijn’ (2 ). De algemene staking van 15 december is daarom een zeer belangrijke etappe in ons verzet. Ondanks de schijn van zelfzekerheid heeft deze regering schrik van ons. Op 15 december gaan we bewijzen dat ‘gans het land stil staat als onze machtige arm het wil’ (3). Er zal echter meer nodig zijn. Op 16 december zal deze regering nog steeds de macht in handen hebben. Daarom moet er snel een actieplan worden uitgewerkt voor een 48-uren staking, gevolgd door een 72-uren staking. Indien dit niet genoeg is moeten we een algemene staking van onbeperkte duur voorbereiden, tot de terugtrekking van alle asociale regeringsmaatregelen en de val van de regering. Onze strijd is niet alleen tegen deze regering gericht, maar tegen alle asociale beleidsmaatregelen van de vorige regeringen, die van Di Rupo incluis. De discussie over een alternatief op het hele systeem groeit, ook aan de piketten en bij de actievoerders. Vandaag bestaat er immers geen kapitalisme zonder soberheid. Vonk/Révolution verbindt daarom de strijd tegen Michel I met de strijd voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme.
Op naar de meest algemene van algemene stakingen op 15 december
Geen vertrouwen in het nepoverleg
Staak en betoog tot de intrekking van alle asociale maatregelen
Weg met de regering Michel I
Weg met het kapitalistische systeem, voor een socialistische maatschappij.
1) Het Laatste Nieuws, maandag 8 december 2014
2) De Tijd, zaterdag 6 december 2014
3) Tekst onder een prent van Albert Hahn naar aanleiding van een grote spoorstaking in Nederland in 1903.
