Op 15 december maakten we waarschijnlijk de grootste algemene staking mee uit de rijke Belgische syndicale geschiedenis. Maar er is nog wat meer aan de hand. Dit is geen gewone beweging. Rudi Kennes, ervaren vakbondsrot van bij o.a. General Motors verwoordde het als volgt: "Zoals nu is het nog nooit geweest. Vroeger kende ik bij wijze van spreken elke staker bij naam, nu doet een heel nieuw publiek mee." Een ander kenmerk van heel de beweging die nu al zes weken duurt, is het groot gevoel van eenheid. Eenheid tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel, eenheid tussen de drie vakbonden. Hoe meer de rechterzijde de mensen probeert te verdelen, hoe groter het besef wordt dat we alleen kunnen winnen als we allemaal aan één zeel trekken. “We hebben een echt gemeenschappelijk vakbondsfront gehad”, vertelde een emotionele militant op een stakingsmeeting in de Roma in Antwerpen. “De drie vakbonden handelden alsof ze één waren, … was het maar waar”. De campagne Hart boven Hard betrok ook minder traditionele groepen, zoals studenten, gepensioneerden, sociale en culturele organisaties in het protest. De fietskaravanen naar de piketten werden zeer gesmaakt. Hart boven Hard bracht de creativiteit van de kunstwereld samen met de tradities van de syndicale delegaties. Ook uit onverwachte hoek komt er steun: “De voorgestelde maatregelen zullen zorgen voor meer stress en burn-outs, voor meer ongelijkheid en onzekerheid. Op een blinde manier wordt alles ingezet op economische groei en afbouw van de overheid, vanuit het waanidee dat dit welvaart en banen zal opleveren. Terwijl heel wat Europese landen ondertussen merken dat dit een recept is voor een verdere neerwaartse spiraal”. Dit komt uit een open brief van 20 zelfstandigen en bedrijfsleiders gepubliceerd op de site van Knack op 15/12.
Herwonnen vertrouwen
Jarenlang hebben de media, de academici, de ideologen van de rechterzijde ons willen overtuigen dat we allemaal middenklasse waren. Solidariteit was een begrip uit het verleden zegden ze, nu was het ieder voor zich. Deze beweging toont in tegendeel dat de Belgische arbeidersklasse (bedoeld wordt al degenen die moeten leven van hun eigen arbeid) zich bewust wordt van haar eigen macht. Ze toont dat de overgrote meerderheid van de bevolking zich schaart achter de traditionele arbeidersorganisaties. De rechterzijde kon niet anders dan toekijken en jammeren. Als klap op de vuurpijl voerde de politie op 16 december, de dag na de algemene staking over heel het land (stiptheids)actie. Ook zij nemen het niet dat hun pensioenleeftijd met jaren opgetrokken wordt. We zitten allemaal in het zelfde schuitje en dus voeren we allen samen actie. De rechterzijde staat alleen. Wat een verschil met de stemming die er was na de vorige verkiezingen. Nu klinkt het geblaat van De Wever en co hoe langer hoe holler. Zijn eigen (voormalig) bastion Antwerpen, is éen van de speerpunten van de stakingsbeweging.
Aan de piketten kregen we ook nieuwe geluiden te horen. “Het gaat niet alleen om de centen”, “wij voelen ons uitgezogen op het werk”, “wij willen meer doen dan gehoorzamen en uitvoeren, wij willen zelf onze job in handen kunnen nemen en dingen doen die nuttig zijn voor de maatschappij en niet alleen voor de winst”. Er komt ook algemene maatschappelijke kritiek naar boven.
De valstrik van de onderhandelingen
De regering beseft dat ze na zes weken groeiend sociaal verzet moet maneuvreren. Charles Michel beweert nu dat de marge voor onderhandelingen met de vakbonden ‚gigantisch' is. Maar tegelijkertijd bevestigt de premier dat er niet zal getornd worden aan het regeringsprogramma. De indexsprong komt er, de pensioenleeftijd wordt verhoogd naar 67 jaar, de lonen worden bevroren enz. Laten we even raden over wat er dan zoal gepraat kan worden? Inderdaad, enkel over de manier en de snelheid waarmee deze maatregelen toegepast zullen worden. Mochten de vakbondsleiders hierin meegaan, verkwanselen ze de machtspositie die sinds november is opgebouwd. Tegelijkertijd wordt de beslissing over verdere syndicale acties uitgesteld tot in januari, indien het overleg op niets uitdraait. Maar een dergelijk overleg, binnen het keurslijf van de regeringsplannen, is een nepoverleg. Daar kunnen de vakbonden niet aan deelnemen. Langs vakbondskant werd ook veel nadruk gelegd op een taks-shift via een vermogenswinstbelasting. Dit is een zeer milde en ontoereikende manier om de vermogens te herverdelen. Mogelijk wordt ons dit toegeworpen als een mager bot, met de hoop andere maatregelen (index, verhoging van de pensioenleeftijd, …) onverkort te kunnen doorvoeren. Het is nodig NU al een actieschema vast te leggen voor begin januari 2015. Door tijd te winnen hoopt de regering en het patronaat de dynamiek van het protest te doen breken. Als de vakbondstop dit niet inziet, begaat zij een vergissing. Een beweging is niet iets dat je, zoals het licht in de kamer, zomaar aan of uit kan schakelen. Het getalm met het actieplan duidt op een gebrek aan vastberadenheid. Wat er gewonnen is aan de piketten en de blokkades kan zo weer verloren gaan aan de onderhandelingstafel. Dat mag niet gebeuren!
Laten we de kans grijpen!
Wij die verzet voeren zijn degenen die de rijkdom van dit land produceren. We willen niet langer knikken en buigen. We willen alle regeringsmaatregelen weg. We willen dat de logica omgekeerd wordt: degenen laten betalen die dat het best kunnen dragen. Deze beweging kan van meer dan nationaal belang zijn. Vanuit heel Europa is er binnen de arbeidersbeweging belangstelling voor hetgeen in ons land gebeurt. Een overwinning bij ons kan een omslag betekenen in gans Europa. Het besparingsbeleid heeft overal ten overvloede bewezen dat het niet werkt. Wij kunnen de eerste stoot geven voor een andere politiek in Europa en voor een herwonnen vertrouwen van de arbeiders.
Daarom moet onmiddellijk een actieplan worden uitgewerkt voor een 48-uren staking, gevolgd door een 72-uren staking. Indien dit niet genoeg is moeten we een algemene staking van onbeperkte duur voorbereiden, tot de terugtrekking van alle asociale regeringsmaatregelen en de val van de regering. Onze strijd is niet alleen tegen deze regering gericht, maar tegen alle asociale beleidsmaatregelen van de vorige regeringen, die van Di Rupo incluis. De discussie over een alternatief op het hele systeem groeit, ook aan de piketten en bij de actievoerders. Vandaag bestaat er immers geen kapitalisme zonder soberheid. Vonk/Révolution verbindt daarom de strijd tegen Michel I met de strijd voor een socialistisch alternatief op het kapitalisme.
Geen vertrouwen in nepoverleg!
Staak en betoog tot de intrekking van alle asociale maatregelen!
Weg met de regering Michel I!
Weg met het kapitalistische systeem, voor een socialistische maatschappij!
