Maandag 5 januari 2015 is een historische dag voor de arbeiders van de schoonmaakfirma BM&S in het atelier van Schaarbeek, waar de treinen in onderaanneming schoongemaakt worden. Na een zeer strijdbare staking van 124 dagen is een akkoord bereikt zodat men het werk zal hervatten. De twee ontslagen syndicale afgevaardigden worden tijdelijk heropgenomen in een ander schoonmaakatelier van BM&S. Ze kunnen wel terug naar hun vertrouwde werkplaats in Schaarbeek nadat de gerechtelijke procedure die tegen hen loopt beëindigd is. De drie interim arbeiders, die geen verlenging van contract meer kregen, kunnen opnieuw aan het werk. Binnen de maand worden ze geëvalueerd, met de mogelijkheid tot het bekomen van een voltijds contract. Dat dit een belangrijke overwinning is, daar twijfelt niemand aan!
Op de laatste stakingsdag hadden we volgend gesprek met Abdel, één van de syndicale afgevaardigden.
AH: 124 dagen staken is lang, herinner je je nog hoe het begon?
Abdel: Zeker, want ik was één van de vijf personen die direct betrokken waren. Alles begon met het ontslag van de twee syndicale afgevaardigden, Saïd en ikzelf, wegens zware fout. Daarna werden de contracten van drie interim arbeiders van lange duur – Najim, Hassan en Youssef niet meer verlengd. We vinden de manier waarop BM&S gehandeld heeft absoluut niet correct, en dan ben ik nog vriendelijk! De procedures werden helemaal niet gerespecteerd en de manier waarop de directie te werk ging heeft ons diep geraakt. Ze hebben gewacht tot ik op vakantie vertrokken was. Toen ik op mijn vakantiebestemming aankwam en mijn GSM terug opzette hoorde ik het bericht “er is een deurwaarder naar je huis gekomen en je bent onslagen” Dat vond ik zo laf…
We zijn ontslagen op 14 augustus, de staking is pas op 21 augustus begonnen. Onze collega’s waren de kluts kwijt, ze wisten niet goed hoe ze moesten reageren. Saïd kon niet in het atelier binnen omdat hij ontslagen was. Ik heb hem opgebeld en gezegd dat alles in zijn handen lag. Dat hij met de ploeg moest gaan praten, de juiste woorden moest vinden om iedereen ervan te overtuigen dat wat er gebeurd was ontoelaatbaar is. “Sterkte en ga er voor!”. Hij heeft mijn raad opgevolgd en op donderdagochtend om 7u is de gehele ploeg in staking gegaan.
AH: Welke momenten in de strijd zijn je het meest bijgebleven?
Abdel: Toen ik op de hoogte werd gebracht van wat er gebeurde. De nacht van de 21e kon ik niet slapen, toen ik op mijn GSM keek zag ik dat ze me foto’s en berichtjes hadden gestuurd.”We zijn de staking begonnen” hoorde ik, en ik zag hen allemaal staan aan de poort in hun rode hesjes. Ik dacht “verdomme, ze zijn er zonder mij, toch in geslaagd!” Ik was bang geweest dat het niet zou lukken. Ook de 124 dagen aan het piket zijn voor mij sterke momenten geweest. Soms ligt het in de kleine gebaren, die niemand opmerkt, maar ik wel. Zoals toen de politie samen met de directie van BM&S en de gerechtsdeurwaarder aan het piket kwam. Saïd en ikzelf deden instinctief een stap achteruit, de gehele ploeg ging een stap vooruit…. Het was alsof ze ons wilden beschermen. Dergelijke momenten blijven zeer goed bij.
AH: Hoe zijn jullie er in geslaagd om eensgezind en solidair te blijven?
Abdel: Voor mij is dat vanzelfsprekend. Het werk is niet in augustus gestart, maar lang voordien. Bouwen aan solidariteit in een bedrijf is een werk van lange adem. In het begin is iedereen nieuw, niemand kent elkaar. Langzamerhand zijn we een hechte groep geworden, we kennen elkaars kleine kantjes, elkaars klachten en verzuchtingen, het slechte humeur van de ene…. We hangen als groep goed aan elkaar, dat is zeer zeldzaam om dat vandaag te vinden in een schoonmaakbedrijf.
AH: Hoe zie je de toekomst?
Abdel: Ik ben heel blij met het resultaat, maar er is iets in mij dat wantrouwig en waakzaam blijft… We kennen het bedrijf. Maar als het met mijn collega’s goed gaat, dan gaat het ook goed met mij. Iemand heeft eens tegen mij gezegd: “Een syndicale afgevaardigde zonder arbeiders is niets. Maar zelfs als hij geen delegée meer is, zolang de arbeiders aan zijn kant staan zal hij sterk zijn!”. Dat vind ik een mooie uitspraak.
Mijn werk stopt ook niet bij het bedrijf. Ik ben nu al bezig met de collega’s van de NMBS om het nieuwe werkingsjaar voor te bereiden. We hebben een strijd gewonnen, maar zeker niet de oorlog. Ik denk ook dat we gewonnen hebben aan… populariteit is een verkeerd woord… maar je weet wel, wanneer je bewezen hebt dat je ergens toe in staat bent. De mensen bekijken ons nu anders. Ik ben die syndicale afgevaardigde die een strijd meegemaakt heeft die op voorhand verloren leek, maar die het toch gehaald heeft. Ik kreeg telefoon van iemand die me zegde: “we gaan je contacteren en ik zal dit hoofdstuk onsterfelijk maken, want men moet over 10 en 20 jaar nog altijd spreken over jouw syndicale strijd tijdens de vakbondsvorming”. Dat is toch ongelooflijk hé!
