De aangekondigde nationale betoging van het gemeenschappelijk vakbondsfront op 7 oktober 2015 komt geen moment te vroeg. Na de laatste frontale aanval van Michel 1, waarbij de zgn. taxshift in feite een omgekeerde herverdeling is, hoorde je overal: “We moeten hiertegen reageren! Wat doet de vakbond?”. Er is veel ongenoegen aan de basis, dat gaf Rudy De Leeuw, de voorman van ABVV, ook toe in een recent interview in De Standaard. “Er zijn overal in het land militantenvergaderingen gepland om 7 oktober voor te bereiden. Ik kan de aanvragen om er te spreken bijna niet meer volgen.”
Geslaagde acties en toch bitter weinig resultaat
De voorbije acties in het najaar van 2014 waren zeer succesvol. Zowel de nationale betoging van 6 november, de regionale stakingen als de nationale staking van 15 december brachten enorm veel mensen op de been. Ook de voorbereiding verliep prima: op veel plaatsen ledenvergaderingen op de werkvloer, duidelijke informatie die op tijd verkrijgbaar was, eisen die een breed maatschappelijk draagvlak hadden.
Na 15 december viel alles stil: de vakbondsleiding trok de stekker er uit en verwachtte alle heil van onderhandelingen. De regering gaf echter geen duimbreed toe, integendeel, ze bleef volharden in de boosheid en vastbesloten het onderste uit de kan te halen! Elke vakbondsmilitant met een beetje ervaring weet dat onderhandelen alleen nooit iets oplost. De historica Gita Deneckere heeft het nu ook wetenschappelijk bewezen: bij haar onderzoek bleek steeds dat de arbeidsbeweging het meeste realiseert als ze ook op straat komt en haar stakingsmiddel gebruikt. Geen acties die leiden naar de onderhandelingstafel deze keer want daar valt toch niets te halen! Jammer genoeg is de vakbondsleiding daar nog niet van overtuigd. Rudy De Leeuw wil zo vlug mogelijk onderhandelen met de patroons “Om zo veel mogelijk maatregelen van de regering bij te sturen. Ik hoop dat ze in deze hun gezond verstand gebruiken”. Hoe naïef kan je zijn als zelfs Bart De Wever openlijk verklaart dat hij en zijn regering rijden voor het VOKA.
Wat na 7 oktober?
Het is duidelijk dat Michel I slechts één doel heeft: de ontmanteling van onze welvaartstaat. Ze halen alles uit de kast om de “hardwerkende Vlaming” op te zetten tegen andere bevolkingsgroepen, ze waren zelfs niet te beroerd om ons te verwittigen dat de asielzoekers het sociale zekerheidssysteem onder druk zullen zetten. Zijzelf vormen echter het grootste gevaar ervoor: met de verlaging van de werkgeversbijdragen tot 25% en het vergroten van het percentage bestaansonzekeren ondermijnen ze stelselmatig de inkomsten van het systeem en maken het zelf op de duur onhoudbaar.
Hier valt niet veel over te onderhandelen: de enige haalbare eis is dan ook: intrekken van alle maatregelen van Michel I en ontslag van deze asociale regering! Eén dag betogen of staken zal niet volstaan: de ééngemaakte strijd over alle sectoren in alle regio’s is nodig. We kunnen het geslaagde actieplan van het najaar 2014 als voorbeeld nemen. Vooreerst moeten we van 7 oktober een effectieve stakingsdag maken niet alleen van de militanten maar van zoveel mogelijk leden. Dan kan een nieuwe 24 uren staking worden aangekondigd.
De eigen geloofwaardigheid versterken
We leven in een land met één van de hoogste syndicalisatiegraden ter wereld, dit heeft ook een keerzijde: hoewel er in elke vakbond honderden goede delegees en secretarissen rondlopen zijn het vooral ook logge mastodonten met bureaucratie op alle niveaus en een soms ondoorzichtige besluitvorming. Het ACV heeft boter op haar hoofd met het Arco-schandaal. Ze moeten de N-VA en de andere rechtse partijen de wind uit de zeilen nemen, orde op zaken stellen en de coöperanten billijk vergoeden. De leiding van het ACV zou ook rekening moeten houden met een belangrijk deel van haar basis die de draaikonterij van de CD&V méér dan beu is. Ook de socialistische vakbond gaat niet vrijuit: we worden veel te veel aanzien als een deel van de gevestigde orde, een medespeler op het maatschappelijke veld, hoewel we bitter weinig in de pap te brokken hebben bij de uiteindelijke besluitvorming. De media spelen hier handig op in en slagen er veelal in ons voor te stellen als “ouderwets, enkel bezig met het behouden van hun privileges”. Het wordt tijd dat we uit de structuren breken, dwarsverbanden leggen, onze vakbondshuizen open gooien en toegankelijker maken. De burgerbeweging “Hart boven hard” die zich ook inschrijft voor de acties op 7 oktober toont hierbij het goede voorbeeld. De gebruikers van de openbare diensten zijn onze objectieve bondgenoten, toch slagen we er veel te weinig in om ze mee te betrekken bij de verdediging ervan. Het feit dat we als vakbond hier te veel de kaart van het medebeheer getrokken hebben speelt zeker een rol. We moeten ons bij de syndicale werking in de privé ook de vraag durven stellen of het wel zo’n goed idee is om militanten voltijds vrij te stellen en voor langere perioden te onttrekken aan de werkvloer. Zou het niet veel beter zijn om de verantwoordelijkheden te spreiden en te proberen zo veel mogelijk mensen te betrekken?
Op maandag 7 september kwam Rudy De Leeuw spreken op een militantenvergadering in Antwerpen, ter voorbereiding van de staking van 7/10. De opkomst was lager dan verwacht en de leden kregen geen gelegenheid om zelf het woord te nemen. "Met een dergelijke ingesteldheid zullen we het gevecht niet winnen" kon je achteraf in de wandelgangen horen. Voorbereidende vergaderingen waarin op een serieuze manier teruggekeken wordt op voorbije acties en zonder taboes iedereen aan het woord kan komen is het minste wat we van een strijdbare vakbond mogen verwachten.
De linkerzijde in beide vakbonden heeft zich samen met een deel van het middenveld verenigd in het platform “Samen in het verzet/Ensemble”. Zij roepen op om zich blijvend te verzetten tegen de antisociale regering die systematisch de rechten van alle inwoners van het land afbreekt en daarbij vooral de zwaksten en de meest kwetsbare treft. De nationale betoging van 7 oktober zal het eerste belangrijke moment zijn om het verzet te tonen.
Laat ons een voorbeeld nemen aan dit initiatief en ons op de werkvloer in gemeenschappelijk front organiseren samen met het lokale middenveld en zo de krachten mobiliseren die een einde kunnen maken aan de terreur van Michel 1!
