Naast de enorme stress die gebruikelijk is bij het aanvatten van de examenperiode, ondervinden veel studenten moeilijkheden om naar hun examens of favoriete studieplek te gaan. Veel studenten zien de stakingsgolf daarom als een kwaad. Dat hoeft echter niet zo te zijn. We moeten actiemiddelen vinden die ervoor kunnen zorgen dat medestudenten niet onterecht bestraft worden.
Het collectievegeheugen van de linkse beweging weet dat hoe sterker het sociaal verzet wordt, hoe virulenter de aanvallen van de media en de elite worden. Dat is ook nu het geval. De bedoeling van deze aanvallen is om de solidariteit te breken en groepen tegen elkaar op te zetten. ‘Verdelen om beter te heersen’, is de achterliggende gedachte van de regering. Wat ons betreft is zo’n politiek een symptoom van een systeem dat de privileges van een rijke minderheid verdedigt tegen het goed van de grote meerderheid. Daarvoor worden nu ook de studenten gebruikt.
Wij gaan daar tegen in en stellen voor om een solidair antwoord te bieden op onze problemen. Op veel vlakken zoals bij het uitwisselen van samenvattingen en examenvragen zijn studenten erg solidair. Waarom dan niet tijdens (en met) stakingen?
Zo stelde de gepensioneerde matroos en vakbondsafgevaardigde Ronald Verbeke in een artikel over dezelfde situatie in 2012: “vergeet niet dat jullie, zonder de vroegere inzet van arbeidersorganisaties en vakbonden wellicht nooit toegang tot het hoger onderwijs hadden verkregen. Vroeger was dit inderdaad enkel haalbaar en betaalbaar voor de kinderen van de hogere burgerij. Voorheen hadden we, amper 100 jaar geleden, trouwens geen enkel recht. Niet op pensioen, betaald verlof, werkloosheid vergoeding, gezondheidszorg, onderwijs of wat dan ook.”
“Indien jullie op een onrechtvaardige manier een ‘0’ opliepen moeten jullie bij de passende instanties (ombudsman?) protest aantekenen. Indien dit niet helpt kan je met soortgenoten een protestactie beginnen. Misschien zelfs een studentenvakbond oprichten?!”
Maar hoe?
Op dit moment zoeken studenten vooral oplossingen in hun naaste omgeving. Familieleden, vrienden en klasgenoten worden aangesproken. Er zijn ook wat bredere initiatieven die circuleren via sociale media zoals de Facebook-pagina’s “Mijn kot staat open” Mijn kot staat open” op initiatief van Comac en “afrit campus: samen komen we er” van VVS, waarop studenten een autorit kunnen aanbieden. Dit zijn behulpzame en zeer nuttige initiatieven. Toch bieden ze geen kader waarin studenten de situatie echt meester kunnen worden of actief de stakingsbeweging kunnen steunen.
Wiens verantwoordelijkheid?
Op 31 mei ging aan de Thomas Moore Hogeschool het eerstejaarsexamen filosofie, ondanks de stakingsdag, door. Op het journaal vertelde een docent arrogant: “De studenten waren verwittigd. Als ze er niet zijn, zijn ze dus eigenlijk ongewettigd afwezig. Ja, dan hebben ze echt wel heel erge pech.” Ook de rector van de ULB deed soortgelijke uitspraken. Dit is in een ongezouten vorm wat er in het hele land tegen studenten wordt gezegd. De examens gaan gewoon door.
We kunnen ons afvragen wie het leven van de studenten echt zuur maakt. Volgens ons is het eerst en vooral de verantwoordelijkheid van de directie om ervoor te zorgen dat haar studenten alle kansen hebben om op hun examens te slagen. De directies nemen echter een bewuste politieke beslissing met als doel de studenten op te zetten tegen de stakingen.
Studentenstrijd en examens
In de jaren’80 vonden er in België gelijkaardige protesten plaats tegen de regering. De toenmalige rechtse regering Martens importeerde de aanvallen, besparingen en ideeën van Margaret Thatcher naar België. De studenten werden aangevallen, wat aanleiding gaf tot de ‘strijd tegen de 10.000’ (tegen de verdubbeling van het inschrijvingsgeld).
Destijds stopte de strijd ook niet bij het ingaan van de examenperiode. De antwoorden die de studenten formuleerden, kwamen uit de ervaring die ze hadden opgedaan tijdens de studentenbeweging: samen sterk! Indien het nodig was om examens te verzetten of zelfs op te heffen, tekenden ze collectief protest aan of weigerden ze in groep hun examen af te leggen. Dat bleek de beste manier om ervoor te zorgen dat iedereen de kans kreeg om én deel te nemen aan het protest én te slagen voor de examens.
In Frankrijk hebben studenten veel ervaring met protestbewegingen. Een voorbeeld hiervan is de studentenbeweging van 2006 als reactie op een wetsvoorstel dat arbeidscontracten voor beginnende werknemers verder wou precariseren. Onze kameraad Martin Crouzet, in 2006 studentenvertegenwoordiger in Lyon vertelt: “We hebben toen de rapporten van de examens opgevraagd en akkoord bekomen dat de examens enkel zouden gaan over de lessen die echt zijn doorgegaan – en niet over de geblokkeerde lesuren.”
Steun de strijd tegen deze regering!
Wij keren de mediatieke beeldvorming om en steunen de strijd tegen deze regering. De staking van de openbare diensten, de cipiers en nog het meest van al het spoor, hebben als doel om de problemen van onderfinanciering, het gebrek aan personeel en veiligheid aan te pakken. Het is de regering die de belangen dient van de winsthonger, er bewust voor zorgt dat duizenden werkende mensen hun werk niet naar behoren kunnen doen en dat jongeren een onzekere toekomst tegemoet gaan. We willen ook de machtsverhoudingen in de samenleving grondig omkeren, want zolang er een heersende klasse bestaat, zal er uitbuiting en ellende blijven bestaan.
