De rechtse regering kent geen grenzen aan haar besparingswoede. Al van bij haar aantreden, in deze economisch barre tijden, werd het de werkende klasse duidelijk dat er zwaar weer op komst was. De roversbende van Michel I laat het kapitaal ongemoeid en viseert met haar neoliberaal bespar-ingsbeleid de werkenden, de werklozen, zieken en gepensioneerden. Bart De Wever is helder over de volgende stap: volgens hem kan er enkel nog geld worden gevonden in de sociale zekerheid. Over al die miljarden die de superrijken in Panama, de Kaaimaneilanden en andere belastingparadijzen hebben weggestoken en terug hadden moeten vloeien naar de samenleving, rept hij met geen woord. Hoeveel ‘onze’ regering met ons inzit, wordt helemaal duidelijk als we kijken naar de klappen die de zorgsector krijgt. De zorgsector omvat sectoren en diensten die de zorg opnemen voor ons, onze familie en vrienden wanneer we te maken krijgen met ziekte, ouderdom, psychische problemen of handicaps. Met de nieuwe besparingsgolf in deze sector, vallen de laatste maskers van de roversbende af.
Maggie De Block, minister van gezondheidszorg (Open VLD) breekt haar belofte niet te zullen besparen op gezondheidszorg door opnieuw op zoek te gaan naar bijna 1 miljard euro. Dat de sector al jaren onder druk staat door de vorige besparingsgolf, lijkt minister De Block niet te deren. Prangende personeelstekorten en de verschroeiende werkdruk zetten de kwaliteit en veiligheid van de zorg onder druk. De talrijke anekdotes, van het verplegende personeel in ziekenhuizen en woon-zorgcentra en van opvoeders in de gehandicaptenzorg, spreken voor zich. Het is dan ook niet ver-wonderlijk dat de zorgsector, samen met het onderwijs, koploper is wat het aantal burn outs en het ziekteverzuim betreft. Veel mensen gaan deeltijds werken of blijven af en toe een dagje thuis om voldoende rust te vinden en te bekomen van de stress. Dat is het resultaat van het personeelstekort en de hyperflexibele variabele dienstroosters, die vaak pas aan het einde van de maand bekend worden gemaakt.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat Maggie De Block zich de Witte woede op haar hals heeft gehaald. De sector vraagt al lang aandacht voor de problemen in de sector en Maggie creëert er problemen bij. Vooral het feit dat het systeem van de rimpeldagen onder druk komt te staan, is moeilijk te verteren. Dat systeem kwam er als compensatie voor het niet verhogen van de koopkracht en om het zware werk in de sector werkbaar te houden. Vanaf 45 jaar krijgen werknem-ers een dag vrij per maand, vanaf 50 jaar twee dagen en vanaf 55 jaar drie dagen. Deze verworven-heden kwamen er door strijd, door de Witte woede in de jaren negentig en die van 2004-2005. Eerst werd deze regeling van toepassing voor de ‘werknemers in het wit’. Daarna werd de regeling uitgebreid en aan-en toegepast op alle medewerkers in de zorgsector. Deze verworvenheid wil Maggie de Block nu terug afnemen. Nogmaals een voorbeeld dat aantoont hoe elke verworvenheid van de arbeidersklasse een voorlopig, tijdelijk karakter heeft zolang we binnen het kader van een kapitalistische economie blijven. Hervormingen komen er enkel door strijd en zullen enkel en alleen door verdere strijd behouden kunnen blijven.
Ook de toenemende commercialisering en privatisering in de zorgsector zorgt voor heel wat ongerustheid bij het personeel. Omdat winst een belangrijke plek begint in te nemen, probeert men met zo weinig mogelijk middelen de zorg nog te garanderen. Er wordt echter zo ver gegaan dat we stilaan afglijden naar mensonwaardige omstandigheden voor de zorgbehoevenden. Voor mensen die deze sector kiezen uit overtuiging, uit dienstbaarheid en solidariteit met de hulpbehoevenden, is dit een mokerslag die bij steeds meer mensen tot gewetensproblemen begint te leiden. In plaats van warme zorg evolueert het werk naar koud bandwerk waar het menselijke (bijna) geen plaats meer heeft. En laat dit nu net zo’n essentieel stuk zijn van ‘zorgen voor’.
Om de kwaliteit van zorg op peil te houden, is een oplossing nodig voor het structureel perso-neelstekort én een overbrugging van de loonhandicap met andere sectoren. Er is momenteel een eisenbundel als voorbereiding op een nieuw sociaal akkoord. Het laatste sociaal akkoord met body dateert van 2005-2010. In die periode stak de Witte woede de kop op en door die strijd zijn er kleine overwinningen behaald. Indien de Witte woede haar slag wil thuis halen, zal ze uit deze re-cente ervaringen moeten leren en concluderen dat er opnieuw een plan op tafel moet komen om de strijd met de regering aan te gaan. Immers, niet alleen onze arbeidsomstandigheden moeten er aan geloven, maar ook meer en meer onze levensomstandigheden en ons welzijn. Deze situatie zal de zorgsector nog meer onder druk zetten, aangezien steeds meer mensen, zowel op fysiek als op men-taal vlak ,te kampen krijgen met gezondheidsrisico’s die verbonden zijn aan de teloorgang van onze werk- en leefomstandigheden.
De problemen blijven niet beperkt tot meer personeel en betere loonvoorwaarden. We moeten ook naar de oorzaken durven kijken die de noodzaak tot bepaalde vormen van zorg gecreëerd hebben. Gezondheid heeft ook een sterke link met de manier waarop we onze samenleving vormgeven. Zo lang die wordt vormgegeven door een handvol superrijken en haar marionettenregering, zullen wij weinig betekenisvolle resultaten kunnen boeken.
Om de afbraak tegen te houden is er een opbouwend interprofessioneel actieplan nodig. De Witte woede op zichzelf heeft een beperkte slagkracht. Er wordt vaak al op minimale bezetting gedraaid en de aard van de job maakt staken en actievoeren veel minder evident. Goede zorg belangt de hele arbeidersklasse aan. Het is dan ook aan de andere sectoren om zich solidair te tonen met de Witte woede en het personeel in de zorg en haar strijd op elke mogelijke manier mee te ondersteunen.
We weten ondertussen door de vele schandalen en fraudepraktijken dat er genoeg rijkdom is voor ieders behoefte. Het komt er op aan om dit geld te activeren en de geldstroom in de andere richting te dwingen. Door strijd en door strijd alleen kunnen we de besparingen stoppen en de maatschappij omvormen tot de enige samenlevingsvorm waar de arbeids- en leefomstandigheden voor de werkende mensen veilig en gezond zijn en waarin we échte vooruitgang en verandering kunnen verwezenlijken: het socialisme.
