In het ACOD-gebouw lopen we Yves Brusseel (YB), ACOD-secretaris van afdeling Oostende en tevens co-voorzitter van de personeelsvakbond van de VDAB, tegen het lijf (met mondmasker uiteraard). We zijn reeds op de hoogte van vele problemen binnen de Vlaamse Overheid, maar we zijn nieuwsgierig hoe het verzet tegen privatiseringen bij de VDAB verlopen is.
YB: Het was een ongelooflijke klap in ons gezicht toen op de dag van de schoonmaakster, ineens het bericht binnenliep dat al het schoonmaakpersoneel en bijna al het kantinepersoneel zou overgeheveld worden naar de privé-sector, om ze nadien weer in te huren om onze gebouwen te onderhouden.
In principe verloren ze hun job niet en met juridische trucjes zou VDAB ervoor zorgen dat deze personeelscategorie aan het werk zou blijven (zeker voor 5 jaren) tegen dezelfde voorwaarden. Geen enkele vakbond was daar over te spreken. Er zijn vele voorbeelden waarbij de toepassing van de zogenaamde cao 32 bis, bij overheveling van personeel van het ene bedrijf naar een ander, weliswaar nooit de tewerkstellingen heeft kunnen behouden na verloop van tijd. Het kaderde in een algemeen plan om te besparen op personeel, waarbij de laagste niveaus getroffen werden en een nieuwe aanwerving van een 200-tal adjuncten van directeurs voorzien werd.
Onze bezwaren waren :
1. Dat het geen echte financiële besparingen zijn, want het overgehevelde personeel wordt opnieuw ingehuurd. Het is een puur mathematische besparing om het aantal personeelsleden van de VDAB te verminderen. De VDAB werd door de Vlaamse regering opgelegd het aantal personeelsleden tegen 2024 af te slanken met 419. Dus een puur symbooldossier van de N-VA. Sedert de N-VA in de Vlaamse regering prutst, is het aantal personeelsleden van 32.000 gezakt naar 27.000. Dat zou natuurlijk kunnen aantonen dat de N-VA het als enige politieke partij aandurft voor eens en voor altijd te kuisen in de ambtenarij. Maar deze besparingen leveren geen financieel voordeel op. De taken moeten uitgevoerd worden met minder personeel en nadien uitbesteed worden aan de privésector tegen een hogere prijs. Een audit van het Rekenhof heeft al meerdere malen aangetoond dat er zelfs géén betere resultaten geleverd worden (men betaalt er enkel veel meer voor). Het is gewoon een boekhoudkundig trucje om personeelsmiddelen te verschuiven naar werkingsmiddelen.
Het is een vestzak-broekzak-operatie die de N-VA angstvallig verbergt voor de publieke opinie. Zo verbergt de N-VA eveneens haar incompetentie en helpt ze enkel haar vriendjes in VOKA zich te verrijken via mooi betaalde overheidsopdrachten, alles behalve efficiënt te werken en onnodig Vlaams belastinggeld over de balk te gooien. Zeer duur verworven geld op de rug van de Vlamingen (want N-VA pretendeert toch het beste voor te hebben met de Vlamingen).
2. Een besparing op het aantal personeelsleden, waarbij enkel het poets- & kantinepersoneel de rekening betaald. Op de 419 opgelegde besparingen, verdwijnen reeds 240 personeelsleden van poets & kantine: dus meer dan de helft van de besparingen. Verder wil men besparen op administratief personeel (weer eens een aanval op één van de lagere personeelsniveau’s D). Maar... er komen wel 200 nieuwe adjuncten van de directeur bij (het zogenaamde A-niveau). Niet dat de vakbonden iets tegen hoger geschoold personeel hebben, maar als er door iedere Vlaming bespaard moet worden, is het dan ook maar rechtvaardig dat de besparingen door iedere Vlaming gedragen worden. Wij zijn voor de kaasschaafmethode. D.w.z. gelijk welke personeelscategorie moet procentueel dezelfde inspanning leveren. Een overheidsdienst dient een afspiegeling te zijn van de maatschappij, iedereen moet aan bod komen in één of andere job. De universele rechten van de mens houdt iedere staat eraan dat elke burger "recht" heeft op werk! (en nog een boel andere dingen natuurlijk).
Een fijne opmerking: in de volgende 4 jaren gaan er 900 VDAB-personeelsleden met pensioen. Dus in feite moeten ze niks doen, het probleem lost zichzelf op. Wat niet wil zeggen dat de werkdruk niet toeneemt, gezien ook de VDAB door de regering een heleboel nieuwe taken toebedeeld kreeg. Nu de corona-crisis meer werkloosheid blootlegt en meer begeleiding zal vereisen van werkzoekenden, bespaart men op ons personeel. Er moet bespaard worden zegt het management en wat jullie niet aankunnen, wordt uitbesteed. We kunnen meer geld uit het potje nemen als dat nodig is. Maar op personeelsaantallen moeten we nu eenmaal besparen. Het management "durft" geen gebruik maken van de noodtoestanden om aan de regering uitstel te vragen voor 4 jaren, om niet te moeten besparen op ons personeel. Het duurt immers maar 3 à 4 jaar om de huidige crisis te boven te komen (en angstvallig uit te kijken naar de volgende, als het kapitalisme dan al niet ten onder is gegaan. "zucht")
3. Maar er zijn nog twee andere specifieke personeelscategorieën (callcenter & helpdesk IT) die een aantal voordelen verliezen. Gezien zij zwaarder belaste jobs hebben en in shiften werken, hadden ze tot op heden een arbeidsduurvermindering van 15 procent. Een peulschil gezien het werk dat zij verrichten... maar het was iets om mensen te overtuigen tot deze 2 diensten toe te treden. Dit wordt hen nu ook afgenomen. Wist je dat beide diensten dagelijks gemonitord worden om te kijken hoe snel en hoeveel telefoons zij opnemen, hoe lang ze aan het oplossen van problemen zitten, hoe lang ze werken aan een dossier en hoe lang ze op het toilet zitten? Jaja... je kan het niet geloven, hoe ze daar opgevolgd worden. Een schrikbewind.
In feite zijn wij totaal tegen alle personeelsbesparingen en het afnemen van voordelen. Daarnaast zijn de uitbestedingen buitengewoon grof en een laffe aanval op het overheidspersoneel dat altijd zijn nek uitsteekt en zich flexibel dient te gedragen in alle omstandigheden en in crisistijden (zoals nu in de corona-miserie). Als ze meer burn-outs willen, moeten ze maar zo verder doen (en er zijn er al een pak).
Hoe komt het dat we daar niks van in de pers lezen?
YB: Alle pogingen ten spijt waarbij we alle media uitnodigen op persconferenties om onze ongenoegens en bezorgdheden op te pikken, geraken we nooit in het nieuws met deze vaststellingen. We kunnen enkel eens bij jullie en bij PVDA onze dingen kwijt. Maar daarmee bereiken we veel te weinig mensen. We worden door talrijke N-VA derivaten geboycot. En regeringen houden zich ook niet aan de regels van overleg en duwen alles eenzijdig door... En nu in het corona-tijdperk hebben politici en onze managers vrij spel om alles erdoor te jagen. Ze willen af van het statutair stelsel, van ons verlof en van ons pensioen. We kunnen ons toch niet verzetten, we bereiken niemand, iedereen werkt thuis en is slechts sporadisch op kantoor, zodat er geen contact meer is tussen de personeelsleden.
Wil dat zeggen dat het verzet stil ligt?
YB: Nee hoor, we zijn creatiever dan ooit. Het gaat moeilijker, maar we geven het niet op. Binnen de VDAB zijn we erin geslaagd meer dan de helft van ons personeel te bereiken. We zijn in de verschillende provincies samengekomen in grote zalen, op veilige afstand en met toepassing van alle andere veiligheidsmaatregelen en zijn overgegaan tot het organiseren van personeelsvergaderingen in gemeenschappelijk vakbondsfront onder het moto "el pueblo unido, jamás será vencido" en "de macht van het getal". We hielden ’s morgens face to face (in levende lijve dus) vergaderingen. Daarop was uiteraard heel weinig volk aanwezig, maar wie ons in het echt wilde bezig zien, kon dit eens per uitzondering meemaken. Tussenkomsten vanuit de zaal werden voorzien. In de namiddag hielden we een videoconferentie, waar we soms rond de 200 volgers hadden. Daar werden ook tussenkomsten voorzien, via chats, waar onmiddellijk antwoord op volgde. We hadden ook al een petitie op papier klaar en ons online georganiseerd om verzet te bieden tegen de personeelsbesparingen en uitbestedingen. Zo hebben wij ons personeel bereikt. We hebben de directie voor een voldongen feit gezet en ze hebben ons de kans moeten geven om verder te onderhandelen, waar zij voordien geen millimeter wilden toegeven.
En wat als die onderhandelingen niets opbrengen?
YB: Wij hebben enkel één mandaat van ons personeel gekregen: NJET! en we weten dat er vele strijdvaardigen zijn die de boel zullen plat leggen als we onze gerieven niet halen. Hasta la victoria siempre!
Succes kameraad!
