Iedereen die vreesde dat Blairs ‘antiterreurbeleid’ nefaste gevolgen zou hebben voor de burgervrijheden, krijgt gelijk. Hiervoor hoef je maar naar de conferentie van Labour in Brighton te kijken. De 82-jarige Walter Wolfgang, die het nazisme in Duitsland ontvluchtte in 1937, werd brutaal uit de zaal verwijderd door een stel bullebakken. Hij had het lef gehad om “nonsens” te roepen toen buitenlandsecretaris Jack Straw de voortdurende criminele bezetting van Irak verdedigde.
Deze gewelddaad werd breed uitgesmeerd op de voorpagina’s van de kranten en op het televisiejournaal. Het zorgt voor een wijdverspreide afkeer en woede in het land. Een linkse activist binnen Labour, Steve Forrest, werd eveneens verwijderd omdat hij de heer Wolfgang probeerde te verdedigen tegenover het tuig dat hem bij zijn hemdkraag greep.
Wanneer de popmuziek en de glamour en glitter weggenomen worden, zien we het ware en lelijke gelaat van het Blairisme. Zelfs de muziek veranderde van toon en sloeg hen in het gezicht. Blair koos The Kids are United van Sham 69 als themalied voor zijn ‘intrede’ dit jaar. De band deed een verrassingsoptreden voor Newsnight op de BBC. Ze veranderden de tekst van het lied en droegen het op aan Wolfgang. Het refrein “bring them home, don’t leave them there ”, refereerde duidelijk naar de troepen in Irak. De bandleden kunnen binnenkort een bezoekje van de autoriteiten verwachten.
Voor de controlefreaks rond Blair zijn conferenties een vervelend iets. Ze worden met tegenzin getolereerd en moeten van het begin tot het einde in scène worden gezet. Dissidenten zijn niet welkom. De kleine kliek rond Blair en co, die graag denkt dat ze Labour volledig controleert, is in werkelijkheid volledig geïsoleerd. Ze genieten geen enkele steun onder de achterban van de partij of binnen de vakbonden. Terwijl Blair en Brown de krantenkoppen halen met plechtige beloften om pensioenen in de publieke sector af te schaffen en de NHS te privatiseren, worden ze verslagen door gedelegeerden op de conferentie. Deze gedelegeerden stemmen tégen elk reactionair voorstel en stemmen massaal vóór het herstel van het recht op secundaire stakingsacties. “Geeft niet”, verzekeren de arrogante leiders en hun entourage hun vrienden in de directeurszetels van bedrijven en banken, “we hebben niet de intentie om te luisteren naar conferentiebeslissingen!”
Resoluties? Stemmen? Het zal Blair en co worst wezen. Zij houden geen rekening met zo’n democratische trivialiteiten. Mensen die niet in de pas lopen, zijn gewaarschuwd: jullie worden bij jullie nekkraag gegrepen en de zaal uitgegooid, jullie lidkaart zal worden ingetrokken.
Mijnheer Wolfgang was al lid van Labour voor Blair geboren werd. Het is ronduit schandalig dat zelfs dit niveau van tegenspraak niet geduld wordt door de aanhangers van Blair. Wat nog verwerpelijker is: toen Wolfgang de conferentie weer wilde binnengaan werd hij tegengehouden met sectie 44 van het Terrorisme Preventie Verdrag! Dus als we enigszins twijfelden aan wat Charles Clarke precies bedoelde met ‘haat voeden’, weten we het nu. De antiterreurwet wordt gebruikt tegen gepensioneerden die een minister een standpunt willen duidelijk maken dat bij de meerderheid van de bevolking leeft.
Blair en co ontdekten geschokt dat ze zich niet zomaar kunnen gedragen zoals ze willen en verstoppen zich achter antiterreurwetten. Een tijdje terug werd de 73-jarige Sylvia Hardy de gevangenis ingegooid omdat ze geen gemeentebelasting betaalde. Er lijkt wel een oorlog tegen de gepensioneerden aan de gang, in plaats van een oorlog tegen het terrorisme. De repressieve maatregelen worden tegen de bevolking gebruikt, ze bedreigen het beetje democratie dat we vandaag nog genieten. Ze bedreigen de hele arbeidersbeweging.
Toen Blair gedwongen werd om zich te verontschuldigen voor deze buitensporigheden zei hij iets meer dan bedoeld: “Ik denk dat het een beetje een val is [het uitlokken van een breder debat over burgervrijheden]”, zei hij tegen het programma Today op de BBC. “Ik kom net uit een verkiezingscampagne waarbij de mensen de kans hadden om me te bekritiseren.” De boodschap is duidelijk: kritiek kon enkel tijdens de verkiezingen. Kritiek geven is ook precies wat miljoenen mensen deden, Labour kreeg immers maar 35 procent van de stemmen. Nochtans moeten we nu zwijgen en doen wat ons gezegd wordt. Wat een arrogantie! Dit is niet de eerste keer dat de bonapartistische neigingen van Blair boven komen. Hij is volledig vervreemd van de echte wereld. Hij woont in een cocon, gevuld met ja-knikkers en hielenlikkers.
Blair vervolgde met de verachtelijke verdediging van zijn antiterreurwet: “Wanneer mensen iets doen zoals op de metro of bus stappen en er onschuldige mensen vermoorden, verwacht het publiek dat ik stappen onderneem.” Hoe zou de familie van Jean Charles de Menezes [de jongeman die onlangs zonder reden werd doodgeschoten door de politie] zich voelen wanneer ze dit horen tijdens hun bezoek aan het metrostation Stockwell, waar de politie Menezes brutaal executeerde? Ze zouden een gerechtvaardigde eis tot het ondernemen van actie tegenover de daders uitroepen. Ze zouden willen dat het shoot-to-kill-beleid wordt stopgezet. Ze zouden vooral pleiten voor een afschaffing van de repressieve wetgeving, die op geen enkele manier het terrorisme bestrijdt, maar in tegendeel al een onschuldige man doodde.
Nu wordt antiterrorisme dus al misbruikt om een gepensioneerde oude man te treiteren. Deze ‘oorlog tegen het terrorisme’ bedreigt duidelijk onze democratische rechten. De hele arbeidersbeweging moet de strijd voor burgerrechten aangaan. Daarnaast moeten ze vechten voor echte democratie binnen Labour. Niets is veilig in handen van de arrogante bullebakken die we zagen in Brighton.
Blairs is aan het verliezen. Hij zou wel door en door willen gaan zoals zijn heldin Tatcher destijds probeerde. Zijn project voor het omvormen van Labour tot een andere liberale partij of een partij zoals die van ‘de Democraten’ in de VS, is uiteindelijk toch gefaald. De enigen waar hij nu nog op kan rekenen binnen zijn partij zijn bureaucraten en tuig. New Labour is een oude hoed. De strijd voor een socialistisch beleid binnen de Britse arbeidersbeweging moet samengaan met een strijd binnen de partij in de komende periode. Zowel op bedrijfsfront als op politiek niveau maakt men zich klaar voor de strijd. De geplande aanvallen op de pensioenen en op de gezondheidszorg zullen niet onbeantwoord blijven. Deze strijd gekoppeld aan het gevecht tegen de uitholling van onze vrijheden, zal een nieuwe periode inluiden in de Britse samenleving en in de arbeidersbeweging. Blair en co denken dat ze alles onder controle hebben, maar hun cocon begint barsten te vertonen.
