De overwinning van de Tories (Britste conservatieven) bij de recente gemeenteraadsverkiezingen van 1 mei kondigt hun waarschijnlijke zege aan bij de volgende wetgevende verkiezingen. De volgende regering wordt rechts, zoveel is zo goed als zeker. In theorie is het nog steeds mogelijk voor de leiding van de Labour Party om zich te herpakken. Ze lijkt echter totaal onmachtig om de desastreuze koers de keren. New Labour stort ineen.
Nooit in veertig jaar waren de resultaten zo slecht. Als gevolg van een vreselijke ontgoocheling in het beleid van de rechtse Labour-regering van Harold Wilson, schrompelde Labour toen ineen en behield ze de controle over slechts 13 steden. Labour-bolwerken zoals Accrington en Hackney vielen in de handen van de Tories. Het gevolg was dat de wetgevende verkiezingen in 1970 door de rechterzijde werden gewonnen.
Met de meiverkiezingen verloor Labour 331 zetels, het voorlopig eindpunt in een lange reeks lokale nederlagen sinds 11 jaar. De Tories wonnen 256 zetels. New Labour, de partij die de nationale regering uitmaakt, staat nu eigenlijk op de derde plaats in de peilingen met nauwelijks 24 procent van de kiesintenties. De Liberale Democraten halen 25 procent en de Tories staan aan de kop met 44 procent van de kiesintenties. Met nationale verkiezingen zouden de Tories met 100 parlementszetels voorsprong winnen. De conservatieven braken door in het noorden, het zuidoosten en het westen, waar ze de meerderheid haalden in steden zoals Bary, Harlow, Maidstone en North Tyne. Labour moest haar controle afstaan in bolwerken zoals Merthyr, Tydfil, Blaenau Gwent, Torfain, Caerphilly en Sunderland.
Hoe komt dat? Vele militanten van de Labour Party net zoals verscheidene dissidente parlementsleden - en er zijn er nu meer en meer aangezien ze beseffen dat ze hun zitje in het parlement kunnen kwijtspelen - leggen de schuld bij Gordon Brown, de Eerste Minister, die pas tien maanden geleden Tony Blair verving in deze job. Een goede manier om hem uit te lokken tot een incoherente verklaring is wanneer hij gevraagd wordt naar zijn ‘visie'. Hij blijft het antwoord schuldig. Indien hij niet weet waarvoor zijn regering staat, wat zijn de kiezers dan verondersteld te weten?
Het gaat hier niet gewoon om een persoonlijk falen van Brown. Het is de erfenis van New Labour, opgericht door Brown and Blair. Volgens hen werden verkiezingen gewonnen niet met de hulp van de traditionele miljoenensterke Labour-achterban maar dankzij centrumkiezers in onbeslechte kiesdistricten.
We mogen niet vergeten dat Blair zijn job als premier heeft verlaten als een misprezen figuur. Brown, die hem vervangt, kon in een eerste periode surfen op een grotere populariteit in de peilingen. Hij gaf de indruk niet besmeurd te zijn door Blair. Er kwam snel een einde aan zijn goede positie in de peilingen nadat hij gedreigd had vervroegde verkiezingen uit te roepen en daarna van gedachte veranderde eens bekend werd dat hij die stemming kon verliezen. Dat draaide hem de das om. Hij ontpopte zich zo als weer een andere manipulator uit de New-Labour-stal. De incoherente signalen die Brown naar buiten bracht, weerspiegelden de problemen van een regering in diepe crisis.
Een andere verklaring voor de onpopulariteit van Brown wordt gezocht in de afschaffing van een belastingsschaal (de ‘10 pence rate') die vooral de lage lonen benadeelde. Zo'n vijf miljoen mensen met lonen lager dan £ 18.000 jaarinkomen verliezen hierbij geld. De maatregel werd in april van dit jaar uitgevoerd alhoewel die reeds in werd begroot in 2007. Brown beweert nu dat hij niet het minste besef had dat deze maatregel de lage lonen hard zou treffen. Zoiets is moeilijk te geloven. Brown is een dossiervreter, iemand van wie zijn aanhangers zeggen dat hij hersenen heeft "zo groot als Azië". Indien het echt waar is dat hij niet besefte dat de maatregel de armsten ging treffen dan is hij te dom om Premier of minister van Begroting te zijn. De debatten in het parlement verleden jaar getuigen tegen hem. Hij was toen zeer bewust van het feit dat deze maatregel de armsten ging treffen ten voordele van de meer begoede belastingbetaler. Daarom heeft hij ook die maatregel genomen. Het maakte deel uit van het project van New Labour. Brown was fier het belastingsprogramma van de Tories toe te passen. Het moest het meesterstuk vormen van de strategie naar de volgende verkiezingsoverwinning.
Linkse stemmen in de eigen partij hadden echter gewaarschuwd voor de gevolgen van de afschaffing van die belastingschaal. Dat was het geval met John McDonnell, links Labour-parlementslid. Er werd niet naar hem geluisterd. Erger nog. Toen John McDonnell zich kandidaat stelde voor het voorzitterschap van de Labour Party liet het gros van de parlementsfractie zich intimideren door de bullebakken uit het entourage van Brown. Blair verliet de baan en liet met de hulp van de zeer volgzame parlementsleden Gordon Brown als het ware ‘kronen' aan de top van de partij. John McDonnell werd niet tot de race toegelaten bij gebrek aan voldoende peters onder de parlementairen van zijn eigen partij. Brown werd de ‘leader' zonder dat ook maar één lid voor hem stemde! Vandaag plengen diezelfde volksvertegenwoordigers krokodillentranen over de psychologische zwaktes van Brown en zijn politieke fouten. Ze hebben enkel zichzelf iets te verwijten.
Dan is er de toestand van de economie. Kiezers hebben het onaangename gevoel dat de goede tijden definitief achter de rug zijn. De recessie nadert met rasse stappen. Maar dat kan de reden niet zijn voor het ongeluk van New Labour. De kiezers zijn verbolgen over het feit dat Brown, die onder Blair minister van Begroting was, elf jaar aan een stuk beweerd heeft dat er geen terugkeer mogelijk was naar de wilde slingerbewegingen in de economie. De economische groei schreef hij toe aan het beleid van New Labour. Nu beseft iedereen dat dit gelogen was. Brown wil ook geen verantwoordelijkheid dragen voor de economische crisis. New Labour is gewoon machteloos tegen de grillen van het globale kapitalisme omdat zij het vertikken maatregelen te nemen tegen het systeem. Mensen beseffen dat deze regering niets zal doen om hen te beschermen in slechte tijden. Daarom heeft New Labour een opdoffer gekregen van de kiezers.
Komt er dan een uitdager voor Brown? Een van de symptomen van de crisis in de rangen van de Labour Party is dat de parlementsfractie gonst van geruchten en complotten. Een van de problemen in een geloofwaardig alternatief te vinden voor Gordon Brown. Een kenmerk van de heerschappij van New Labour is dat onafhankelijk denkende parlementskandidaten geen schijn van kans kregen ooit in de gratie te komen van Blair en konsoorten. Onverkozen kabinetsmedewerkers legden de wil op van de Premier aan de parlementaire fractie. Het gevolg hiervan is dat de parlementaire groep van Labour bevolkt is door ongetalenteerde middelmatigheden. Zelfs bij de ministers is er niemand die Brown echt kan of durft uitdagen. Wij zouden John McDonnell steunen indien hij zich kandidaat zou stellen. Maar vergeet niet dat de parlementaire fractie de gewone leden het recht heeft ontnomen om de ‘leader' van de partij te verkiezen.
In London is Ken Livingstone het slachtoffer geworden van de golf van onpopulariteit van New Labour. Ken Linvngstone verloor met 47 procent van de stemmen. Zijn rechtse tegenstander, de elitaire Toryjongen Boris Johnson, werd burgemeester met 53 procent van de stemmen. Livingston heeft niet genoeg gedaan om zich te onderscheiden van de regering. In zijn kiescampagne onderstreepte hij zijn profiel van goede en ervaren manager. Boris Johnson echter beweerde voor ‘verandering' te staan. Ken heeft steeds sterk gestaan op zijn eentje. In de jaren '80 bood hij als leider van de Londense gemeenteraad op zijn manier weerstand tegen Margareth Thatcher. Dat legde hem geen windeieren. In het jaar 2000 weigerde hij het dictaat van het apparaat van New Labour en was hij kandidaat tegen de officiële kandidaat van Labour. Deze laatste werd verpletterd in de verkiezing en Ken werd burgemeester. Ken beweert dat zijn twee grote hobby's bestaan uit het kweken van salamanders en socialisme. Hij had zeker opnieuw kunnen winnen als hij zijn tweede hobby tot zijn job had gemaakt...
De verkiezingen in London wijzen erop dat de heersende klasse in Groot-Brittannië zijn eieren in de mand van de Tories legt. Welk nut heeft New Labour nog voor hen vandaag? Een echte muur van geld - minstens anderhalf miljoen pond - stond achter de campagne van Boris Johnson. De rol van dagbladen als de Evening Standard was cruciaal. Avond na avond kwam deze krant op de proppen met titels als "Fan van zelfmoordaanslagen runt campagne van Ken". Vijfhonderd grote reclameplakkaten betaald door de Evening Standaard spuwden dagelijks hun venijn over Kens kandidatuur. De Evening Standard maakt deel uit van de mediagroep Daily Mail die het monopolie heeft verworven over de verspreiding van het gratis dagblad Metro. In 2010 komt er een eind aan het contract. Het leidt geen twijfel dat Johnson meer geneigd zal zijn om het contract te vernieuwen dan Ken Livingstone indien hij de verkiezing had gewonnen.
De fascistische British National Party kreeg 2,84 procent van de stemmen. Dat is verontrustend. De BNP heeft nu een vertegenwoordiger in het Londense parlement. Op andere plaatsen blijft de BNP in de marge. De ‘tweede stem' (er mag een voorkeurstem en een tweede stem uitgebracht worden met de regionale verkiezingen) van de BNP is mogelijk naar Johnson gegaan.
New Labour heeft de armen de rug toegekeerd. Er lijken geen grenzen te zijn aan de ijver van de top om cadeaus uit te delen en toegevingen te doen aan grote bedrijven. Ze hebben niets van hun aderlating geleerd, waardoor ze vrijwel zeker afstevenen op een volgende verkiezingsnederlaag. De agenda van New Labour werd na 1992 vastgelegd, toen Labour haar vierde opeenvolgende verkiezingsnederlaag te slikken kreeg. Men creëerde de mythe dat Labour zichzelf onverkiesbaar had gemaakt doordat ze in de jaren '80 plots té veel naar links was opgeschoven. Wij hebben die mythe doorprikt in het artikel Labour Party - how the right wing gained control. Men beweerde dat Labour het Tory-beleid moest imiteren en diens vooroordelen overnemen om twijfelende kiezers in de landelijke provincies te overtuigen. Vergeet de armen, vergeet de werkende klasse! Hun stem is toch al binnengehaald.
Maar onder New Labour is de Labour-stem lager gezakt dan het vorige dieptepunt in 1983. De catastrofale resultaten van 1968 en 2008 zijn behaald in een periode dat de rechtervleugel de partij volledig in handen had. De boodschap is duidelijk: New Labour verliest verkiezingen. De rampzalige cijfers in de polls worden veroorzaakte door een massale abstentie van de werkende klasse in regio's die voorheen een stevige Labourbasis hadden. Arbeiders zien het nut niet om naar de stemlokalen te gaan en een stem uit te brengen voor een regering die hen de rug heeft toegekeerd. Compass, de gematigde denktank binnen Labour, heeft verklaard dat "New Labour dood is". Wij weten al langer dat het helemaal was opgebouwd rond mooie woorden, rond het ontkennen van de principes waarvoor de partij in het leven is geroepen. Men vertelde ons dat het de enige manier was om verkiezingen te winnen. Nu zien we hoe New Labour ons op een dood spoor heeft gezet. Het is hoog tijd om het roer om te gooien!
Het is logisch dat arbeiders met weerzin reageren, bij verkiezingen wegblijven en zich keren tegen een Labour dat aangevoerd wordt door New Labour. Maar oudere arbeiders herinneren zich dat telkens wanneer Labour-stemmers wegblijven, de Tories denken dat de arbeidersbeweging zwak staat. De Tories treden op het toneel en zetten het mes in de werkende klasse. Als de Tories winnen, zullen jonge arbeiders deze les ook heel snel leren. Het is dus hoog tijd om de strijd aan te gaan tegen de kapers van de Labour-partij en de partij opnieuw op te eisen voor de werkende klasse.
