Op 2 juni 2014 organiseerde de Marxist Student Federation, samen met Counterfire, de CPGB, Borotba, Solidarity with the Antifascist Resistance in Ukraine en Boris Kagarlitsky, een bijeenkomst voor de oprichting van de campagne “Solidariteit met de antifascistische weerstand in Oekraïne” in de SOAS Universiteit in Londen. Er waren meer dan 150 aanwezigen. Alan Woods sprak er als vertegenwoordiger van de International Marxist Tendency. We publiceren hier een samenvatting van zijn toespraak.
De strijd tegen fascistisch geweld in Oekraïne moet een internationaal karakter hebben. We moeten een internationale strijd voeren in solidariteit met alle arbeiders van Oost-Oekraïne.
Toen 25 jaar geleden de Sovjet-Unie viel, beloofde de verdedigers van het kapitalisme ons een geweldige toekomst, vrede, welvaart en natuurlijk democratie. 25 jaar later is er niets, maar dan ook niets in huis gekomen van deze beloftes. Francis Fukuyama zei dat die val niet enkel het einde van het socialisme en het communisme betekende, maar ook het einde van de geschiedenis. De geschiedenis was echter niet voorbij maar kwam terug op een venijnige, gewelddadige en wraaklustige manier die enkele jaren geleden moeilijk te voorspellen was.
We hoeven niet enkel naar Oekraïne te kijken. Kijk naar Joegoslavië: de gruwel die nationalisme met zich meebrengt. Nationalisme is vergif. Te veel mensen aan de linkerzijde spelen met nationalistische ideeën. Het is puur vergif, je kan dat zien overal waar het de kop opsteekt.
Er was niets progressiefs aan de val van de Sovjet-Unie. Men kan denken wat men wil, maar in de Sovjet-Unie hadden de mensen werk, onderdak en gezondheidszorg, ook in Oekraïne. Fascisme was zo goed als onbestaande, de mensen waren niet verdeeld door reactionaire krachten. Sinds de val van de Sovjet-Unie wordt de ene oorlog na de andere gevoerd. Kijk naar de Kaukasus waar mensen vermoord worden om de belangen van monsterlijke, kapitalistische oligarchieën te verdedigen. Oekraïne is het meest recente voorbeeld van dit vreselijke fenomeen.
Wat er in Oekraïne aan de gang is, is Witte Terreur. We moeten de dingen bij hun naam durven noemen. De gebeurtenissen in de oostelijke en zuidelijke gebieden van Oekraïne zijn fundamenteel een beweging van de industriële arbeidersklasse die strijdt om haar belangen te verdedigen tegen het fascistische offensief.
Hoe gelukkig mogen we ons wanen om in een democratie te leven en dat onze regeringen de Verenigde Staten en de NAVO ook in Oekraïne een democratisch beleid nastreven? Het is weerzinwekkend dat gelijk welke zogenaamd ‘democratische’ regering het regime van Porosjenko aanvaardt als een legitieme democratische regering, op welke manier dan ook. Deze regering probeert de inwoners van Oost- en Zuid-Oekraïne te overtuigen met een ‘vriendelijk’ en ‘democratisch’ argument van bommen, vlammen, machinegeweren en moorden. Witte Terreur, waartegen deze mensen zich proberen te verdedigen.
Het is de elementaire plicht van de arbeidersbeweging de arbeiders te verdedigen die vechten tegen repressie en voor het behoud van hun levensstandaard, hun baan, hun belangen en hun democratische rechten.
Doorheen de geschiedenis zijn er altijd broederlijke banden geweest tussen de Oekraïense en Russische arbeiders. De reactionaire bende van Kiev zette reeds drie keer het leger in tegen de rebellen uit het Oosten. Telkens faalden ze omdat de Oekraïense soldaten rebelleerden of deserteerden. Ze wilden zich niet mengen in het conflict. Nu heeft het ‘democratische’ regime van Kiev, dat gesteund wordt door het Amerikaanse imperialisme – wat de grootste reactionaire en contrarevolutionaire kracht op de planeet is – een zogezegd ‘nationale militie’ gevormd, die enkel bestaat uit georganiseerde fascistische bendes, en heeft die ingezet tegen de bevolking van het oosten.
In het oosten zouden het volgens Kiev allemaal Russische agenten zijn, marionetten van Poetin. Als dat het geval zou zijn, dan is de houding van Moskou onbegrijpelijk. Men had het over een Russische invasie, Rusland zou Oekraïne binnen vallen. Waar is de invasie? Met 40.000 soldaten aan de grens hebben de Russen niets gedaan, terwijl de mensen in het oosten gebombardeerd en vermoord worden, gedwongen worden zich te onderwerpen. Als we de Russische oligarchen op dit vlak wilden bekritiseren, dan zouden we kunnen zeggen dat ze te weinig tussen komen, en zeker niet te veel. Ze doen namelijk helemaal niets. Daarmee valt ook het argument van Kiev.
Het is goed dat we tegen fascisme vechten, dat is elementair. Maar het fascisme, noch het nationalisme zijn de grondslag van het probleem. De tragedie die het Oekraïense volk doormaakt is dezelfde als degene die de Russische bevolking beleeft. Het probleem is het kapitalistisch systeem zelf, de afschaffing van de planeconomie, de beweging in de richting van kapitalistische chaos, beroving en diefstal. Dat is het echte probleem in Oekraïne. De oligarchen zijn het probleem, zij die Oekraïens spreken en zij die Russisch spreken. De arbeiders in Oekraïne begrijpen dat. De enige echte oplossing ligt dus in de klassenstrijd, in het socialisme, in de eenheid van de arbeiders en de onderdrukten van Oekraïne, in de strijd tegen deze criminele oligarchie, die een potentieel welvarend land herleidde tot een staat met bedelaars, werkloosheid, mensen die amper genoeg te eten hebben, met vreselijke ongelijkheid en obscene rijkdom aan de andere kant.
Het wordt hoog tijd dat de linkerzijde stopt zich op een ellendige manier terug te trekken voor het kapitalisme en dat ze de echte principes van het socialisme, het marxisme, het leninisme, van de Russische Revolutie en van het proletarisch internationalisme herstelt. Want dat is de enige oplossing voor de arbeiders van Oekraïne, Rusland en de hele wereld.
Meer informatie op de website van Solidarity with Antifascist Resistance: ukraineantifascistsolidarity.wordpress.com/
