Toen de rechterzijde van Labour de partijconferentie van 24 september ll. verliet sprak hun gezichtsuitdrukking boekdelen. Hun droom van een overwinning van Owen Smith – de zogezegde “eenheidskandidaat”- lag aan diggelen. Alhoewel velen een nederlaag verwachtten hadden ze toch gehoopt dat zij de overwinning van Corbyn konden beperken. Ondanks al hun inspanningen, draaide het helemaal anders uit.
De rechterzijde verlaat het schip
Parlementairen smeken hun aanhangers om de partij niet te verlaten, toen duidelijk werd dat velen hun lidkaart verscheurden na de herverkiezing van Corbyn. Michaël Dugher, voormalig lid van het schaduwkabinet, zei dat het deprimerend was om te zien hoe mensen hun lidkaart in stukken knipten en dat via de sociale media lieten weten. “Mensen die er genoeg van hebben, parlementskandidaten, gemeenteraadsleden, eerlijke mensen die jarenlang trouwe aanhangers waren…. Jullie moeten blijven, ga niet weg!” Maar vele partijleden die tegen Corbyn zijn zullen ontslag nemen, zoals ze ook gedaan hebben toe hij een jaar geleden won. Sommigen hebben de partij reeds de rug toegekeerd, zoals Lord Mitchell, een Labour lid van het hoger huis, die beweert dat Corbyn omringd is met medewerkers die “agressieve anti-Israël standpunten spuien”. Deze ondernemer, die de Labour woordvoerder was van het hoger huis onder Ed Miliband, verklaarde dat “Jeremy totaal niet over leiderschapskwaliteiten beschikt, al zijn aanhangers zijn zoals hij, ze denken dat hij de Messias is, maar hij is niet in staat om leider te worden en eerste minister van dit land.” Wat kan je anders verwachten van iemand die in het begin van de jaren tachtig één van de aanstokers was van de splitsing van Labour en het ontstaan van de SDP (Social Democratic Party) en die opkwam tegen Labour in 1983 en 1987? Hij werd wel terug partijlid onder Blair! Dergelijke infiltranten van het establishment zijn niet welkom in een Labour partij en moeten de deur gewezen worden.
Wel of niet een aparte partij oprichten?
Ondanks vroegere bedreigingen proberen de rechtse parlementsleden iedereen de mond te snoeren die een mogelijke splitsing, zoals de SDP in 1981, ter sprake wil brengen. “We zullen niet weg gaan en we zullen ons niet afsplitsen, dit blijft onze partij” verklaarde Tom Blenkinsopp, parlementair voor Middlesbrough South en East Cleveland op een bijeenkomst van de Labour First groep (drukkingsgroep binnen Labour die zichzelf “de gematigden” tegen de uiterst linksen noemt). Voormalig onderwijsspecialist van het schaduwkabinet, Tristam Hunt schreef: “Wij, de gematigden, zullen in de nabije toekomst geen asiel aanvragen, in Singapore of ergens anders…”. Anderen kunnen hun bitterheid over het resultaat niet verbergen. De partij “is nog nooit zo verdeeld geweest” vertelt Lucy Powell, een ander voormalig lid van het schaduwkabinet. Chris Leslie, nog een voormalig lid verklaarde dat “hij loyaal bleef aan de partij, wiens taak het is te regeren voor het gehele land, in plaats van in naam van een kleine groep”. Hij verweet Corbyn dat hij de overheidsuitgaven wil optrekken en dreef de spot met “de magische geldboom van onbeperkt overheidskrediet waarmee de nieuwe leiding al onze dromen zal waarmaken”. Een andere parlementair zei dat “de mensen die voorheen buiten de structuren stonden er vandaag de dienst uitmaken!”.
Lord Hain verklaarde aan Newsnight dat de partij voor een beslissende crisis staat wanneer de overwinning van Corbyn gebruikt wordt om parlementairen die tegen Corbyn ageerden hun mandaat af te nemen. “De harde linkse kern rond Corbyn heeft nog nooit de controle over de partij gehad” vervolgde hij “Zij hadden nooit de controle over het leiderschap, of over de organisatie. Als zij hierin slagen dan hebben zij hun doel bereikt: dat is de controle over de partij in plaats van het land aan hun kant te krijgen.”
De aanhangers van Blair in het defensief
Ondanks hun nederlaag heeft de rechterzijde het plan om komaf te maken met Corbyn nog niet opgeborgen. Maar ze moeten hun strategie aanpassen. Ze hopen hun meerderheid terug te winnen op het Nationaal Comitee via een voorstel om ook vertegenwoordigers van Schotland en Wales toe te laten. In het Nationaal Comitee houden vandaag de voor- en tegenstanders van Corbyn elkaar in evenwicht. Ze zijn druk bezig achter de schermen en gebruiken hiervoor McNicol, de rechtse voorzitter en zijn ondervoorzitter, Tom Watson. Interne partijmails brachten aan het licht dat Tom Watson een “project Anaconda” had opgezet, met de bedoeling om veranderingen aan te brengen in het schaduwkabinet en hun voorstellen in het Nationaal Comittee door te drukken. In één van de mails staat dat “het project Anaconda er op gericht is om Corbyn te isoleren en te verzwakken en van zijn leiderschap een lege doos te maken. Elke toegeving die hij zou doen zal tegen hem gebruikt worden” Tom Watson ontkent natuurlijk alles.
Het grote geld doet aan entrisme
Het is geen toeval dat McNicol zijn openingsspeech bij de partijconferentie zogezegd “ongewild” gebruikte om Corbyn aan te vallen. Hij begon met een uitgebreide bewieroking van de groep Labour parlementairen en de ambtenarij en citeerde dan uit Artikel 1 van de partijstatuten dat stelt dat “het de eerste taak van de Labour partij is om een sterke parlementaire fractie uit te bouwen”. Dat was duidelijk een provocatie. De bedoeling van Artikel 1 is volgens ons niet om de parlementaire fractie voor te behouden aan carrièristen en postjespakkers maar om erop toe te zien dat de werkende klasse een politieke vertegenwoordiging heeft in het parlement.
De rechterzijde gebruikt de Labour First groep, die via de geldschieters van grote bedrijven over onuitputtelijke budgetten kan beschikken, om hun doel te bereiken. Zij schepten erover op dat zij perfect in staat waren om stemgerechtigde afgevaardigden die aan hun kant stonden moeiteloos naar de conferentie te krijgen. Ze gebruiken alle trucen van de foor. Hun laatste stunt is dat zij Corbyn aanmanen om maatregelen te nemen om de eenheid in de partij terug te brengen, alsof hij het is die de verkiezingen verloren heeft. Het is zij die op hun tellen moeten passen, niet Jeremy Corbyn – anders moeten zij door de basis verwijderd worden!
Momentum trappelt ter plaatse
Jammer genoeg heeft de steungroep rond Corbyn – Momentum – en hun linkse supporters in plaats van het gevecht tegen de rechterzijde te voeren, de boot afgehouden en kwesties zoals het afnemen van mandaten van de parlementairen die tegen Corbyn ageerden, niet op de agenda gezet. In plaats van zich te organiseren en de verkiezing van linkse afgevaardigden vanuit de lokale afdelingen voor te bereiden, zodat ze gewapend met linkse resoluties en voorstellen naar de conferentie kwamen, heeft Momentum een vierdaagse opgezet met workshops, muziek, poëzie. Dat is allemaal goed en wel maar niet de meest efficiënte manier om de rechterzijde te verslaan. Als rechtse parlementairen, aanhangers van Blair, niets anders doen dan een mes in Corbyn ‘s rug steken dan zou Momentum zich moeten organiseren om ze buiten te gooien. De kloof tussen deze parlementairen en de basismilitanten is enorm en groeit nog steeds. De linkerzijde moet zich niet zwak opstellen tegenover deze aanvallen. Zoals Len McCluskey zei: “zij (=de rechterzijde) vragen erom!” Het is per slot van rekening het democratisch recht van gewone leden om hun afgevaardigden te kiezen.
Verdedig Corbyn! Vecht voor socialisme!
De parlementairen die onder druk staan zullen zich voorlopig gedeisd houden. Ze wachten betere tijden af en zullen gewoon voortdoen met het ondermijnen van Corbyn, maar dan in het geniep. Zij zullen hun eigen “partij in de partij” blijven opbouwen, binnen en buiten de parlementaire fractie. Maar op een zeker punt zullen ze openlijk het gevecht aangaan met Corbyn, over zaken zoals Defensie of Buitenlandse Zaken. Ze zullen in het offensief gaan om de belangen van het kapitalisme veilig te stellen.
De Labour partij is opgericht om de belangen van de arbeidersklasse te verdedigen. De partij is in het verleden gekaapt door carrièristen en profiteurs die niet de arbeiders maar de machthebbers dienen.
Vandaag is de tijd rijp, met de herverkiezing van Corbyn en de verjonging en verandering van de partij dat we voor eens en voor altijd afrekenen met deze parasieten. We moeten tegelijkertijd het gevecht voor een socialistisch programma aangaan om Labour te bewapenen tegen de grootste kapitalistische crisis die sinds 1930 op ons afkomt. Daarom moeten we het Arikel 4 terug in de partijstatuten laten stemmen, die de partij verbond tot de socialistische omvorming van de maatschappij. De overwinning van Corbyn is een keerpunt. Maar de “Corbyn” revolutie is nog niet voltooid. We moeten een echte socialistische partij opbouwen in Groot Brittannië die een eind zal maken aan de nachtmerrie van het kapitalisme en de basis zal leggen voor een echte toekomst voor iedereen.
