De tegenstanders van Jeremy Corbyn hadden hun scenario op voorhand al geschreven. De vernederende nederlaag van de Labourpartij in de tussentijdse verkiezingen van Copeland werd meteen als drukkingsmiddel gebruikt tegen Corbyn. De rechterzijde van de partij, de Blairisten, zijn tevreden met deze nederlaag want hun theorie dat Corbyn onverkiesbaar zou zijn wordt volgens hen hierdoor bevestigd. Dat Labour onder het leiderschap van Corbyn andere tussentijdse verkiezingen gewonnen heeft vergeten ze liever.
De oproep om Corbyn een mes in de rug te steken wordt steeds luider ter rechterzijde van de partij. Slechts door naar buiten te komen met een sterk socialistisch programma kan Corbyn een linkse ommezwaai geven aan de partij en de situatie keren.
Hopen op een nederlaag
De resultaten in Copeland werden, met 44% van de stemmen, gewonnen door een kandidaat van de conservatieve partij. Dat is een belangrijk gezichtsverlies voor Corbyn aangezien de verloren zetel in een gebied ligt waar Labour sinds 1930 aan de macht is.
De nederlaag in Copeland was waar de Blairisten sinds het begin op hoopten. De bedoeling van deze carrièristen is niet om het leven van de arbeidersklasse te verbeteren, maar om hun eigen ambities te verwezenlijken. Om dit te realiseren moet Corbyn leider af zijn. Hun motto is niet voor niets: Rule or Ruin. (Heers of vernietig)
De tussentijdse verkiezing in Copeland kwam er nadat een Labour parlementslid, Jamie Reed, zijn ontslag indiende. De procedure om een nieuwe Labour kandidaat te verkiezen werd door de rechterzijde van de partij gemanipuleerd om de meer linkse kandidaten uit te sluiten. Rachel Holliday, de linkse kandidate met een sterke lokale band, had het potentieel om te winnen omdat ze het beleid van de Tories aanviel. Maar waarom zou de rechterzijde van de partij willen winnen? Is het niet hun bedoeling om aan te tonen dat Corbyn onverkiesbaar is?
De belangrijkste architecten van het New Labour project (project van Tony Blair en Gordon Brown voor de Labour partij tussen 1990 en 2010) hebben hun kritiek niet gespaard op de huidige leider. Peter Mandelson vertelde zijn collega’s in het House of Lords dat hij met plezier elke dag werkt aan het saboteren van Corbyn’s beleid. Ook Tony Blair gebruikt elke opportuniteit om Corbyn’s reputatie te besmeuren.
Elke nederlaag van de Labour partij in tussentijdse verkiezingen wordt gebruikt om Corbyn aan te vallen. De schuld wordt steeds in zijn schoenen geschoven. Wanneer Labour tussentijdse verkiezingen wint, zoals de positie van burgemeester voor Sadiq Khan, is het door de uitzonderlijke kwaliteiten van de kandidaat. Sadiq Khan zou volgens de Blairisten gewonnen hebben ondanks Corbyn, het zou volledig zijn eigen verdienste zijn. Zo hypocriet zijn de laffe aanvallen op Corbyn!
Decennia van verwaarlozing door New Labour
De realiteit is dat de nederlaag van de partij in Copeland, en de huidige neergang in de nationale peilingen, niet het gevolgd is van Corbyn’s leiderschap maar van jaren verwaarlozing door de vorige Labour leiders. Als je dit koppelt aan het asociale beleid die ze voerden hoor je volgende uitlatingen van de werkende mensen: ‘Labour heeft niets gedaan voor dit gebied, we hebben nieuw bloed nodig’ zegt een lokale inwoner van Copeland tegen de BBC. ‘Ik ben 80 jaar en al die tijd is Labour hier aan de macht geweest, er is nood aan verandering’ zegt een ander.
Keer op keer heeft de partij in het verleden haar minachting getoond voor de arbeidersklasse. Gebieden geteisterd door de de-industrialisatie werden door de partij in de steek gelaten. Het mag dus geen verrassing zijn wanneer deze arbeidersgemeenschappen er afstand van willen nemen.
Belangrijke personen uit de Corbynbeweging hebben dit punt ook al onderstreept. Ken Livingstone, voormalige burgemeester van Londen zei het volgende: ‘Dit is geen neergang ten gevolge van Corbyn, het gebeurt al 20 jaar en het is geen toeval dat veel mensen op de straat zeggen dat Labour de voorbije jaren niets voor hen gedaan heeft. Indien we dit willen rechttrekken moet de rechterzijde stoppen met Corbyn te ondermijnen en zich focussen op de economische toestand.’
Ken Loach, de bekende cineast, heeft zich ook in het debat gemengd en tweette:
‘Het verlies in Copeland was de fout van de partij onder leiding van Blair en Brown. Een politiek van uitbuiting van de arbeidersgemeenschappen leidt zonder verrassing tot een gealiëneerde arbeidersklasse. Degenen die hen zouden moeten vertegenwoordigen, de Labour partij, laten hen het meest in de steek’
De nederlaag wordt dus gebruikt als een stok om Corbyn mee te slaan. De feiten tonen echter aan dat de neergang van de partij meer te maken heeft met het beleid gevoerd in het verleden door dezelfde mensen die Corbyn nu langs alle kanten bekampen.
Welke weg vooruit?
De verantwoordelijken voor de zwakke prestatie van de partij –zowel bij deze tussentijdse verkiezing als in het algemeen- moeten gezocht worden ter rechterzijde van de partij. Sinds het begin trachten ze de tot twee keer toe democratisch verkozen leider te ondermijnen en te saboteren. Door hun intriges duwen ze de partij steeds meer in crisis en zorgen ze ervoor dat ze onverkiesbaar wordt. Wie zou er nu willen stemmen op een partij die in oorlog is met zichzelf, geen leiding of doelstellingen heeft?
Het probleem voor de rechterzijde is dat ze voorlopig geen alternatief naar voren kunnen brengen. Na twee vernederende nederlagen voor hun kandidaten tijdens de leiderschapsverkiezingen zijn ze momenteel niet bereid om deze ervaring over te doen.
Maar de huidige situatie is onhoudbaar. Uiteindelijk zal er iets moeten gebeuren: of Corbyn neemt initiatief en duwt de rechterzijde en de partijbureaucratie eruit, of de rechterzijde blijft Corbyn en de beweging erachter demoraliseren tot de nederlaag bij de volgende verkiezingen.
De leiders van de Corbyn beweging moeten de feiten durven zien. Corbyn wordt geïsoleerd in zijn eigen partij. De rechterzijde voert haar ‘project Anaconda’ uit, genaamd naar de grote slang die zijn slachtoffer verstikt, eerder dan hem meteen op te eten.
De leider van de partij moet veel duidelijker aanwezig zijn. Corbyn heeft geen duidelijk standpunt ingenomen over een sleutelvraag als Brexit. Het bureaucratisch leiderschap van Momentum, steunpunt achter Corbyn, verliest ook haar geduld en leunt steeds meer richting rechterzijde. De basis van de partij wil geen woorden meer, maar daden.
Maar Corbyn heeft na zijn tweede opeenvolgende gewonnen leiderschapsverkiezing de kans laten liggen om de partij te democratiseren, en zijn tegenstanders ter verantwoording te roepen. In september was de stemming van de basis van de partij, woedend over de malversaties van de rechterzijde, zo dat het democratisch invoeren van herverkiezingen van parlementsleden gemakkelijk doorgevoerd had kunnen worden. De partij had zich kunnen verenigen achter Corbyn en zijn programma. Maar Corbyn besloot om compromissen te sluiten met degenen die hem zonet een mes in de rug hadden gestoken. Corbyn is geïsoleerd en dat kwam naar voor in de twijfelende positie die hij innam over Brexit.
Gooi de rechterzijde eruit! Bekamp de conservatieven!
Er is nog tijd om de situatie te keren. De conservatieven zijn helemaal zo sterk niet als ze zich voor doen. Twee jaar vol spanningen met betrekking tot de Brexit onderhandelingen liggen voor hen. Breuklijnen zullen zich snel manifesteren voor May en haar Tory regering. Het staatsbezoek van Trump , op een uitnodiging van Theresa May, heeft het establishment al veel hoofdbrekens gekost. De reactionaire president van de VSA en zijn vrienden in Downing Street zullen met een grote vijandigheid begroet worden in de straten. Duizenden mensen hebben de voorbije weken reeds hun ongenoegen geuit over de vernieuwde relatie tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië.
Om de situatie te keren moet Corbyn de leiding nemen om Labour te veranderen. Een oproep moet gedaan worden naar de leden om zich in te zetten en zich te organiseren om de controle te herwinnen over de partij op alle niveaus. De verplichte herverkiezing van parlementsleden moet hoog op de agenda geplaatst worden om de tegenwerkende en saboterende krachten binnen de partij een halt toe te roepen. Deze moeten vervangen worden door mensen bereid om te vechten voor de arbeidersklasse. Bovenal moet een socialistisch alternatief aangeboden worden aan de werkers en jongeren. Dit is de enige manier voor de partij om de xenofobie en het chauvinisme rond Brexit te dwarsbomen en de klassenproblemen op de voorgrond te brengen. Een controle over de partij is de enige manier om de conservatieven te bekampen en een einde te stellen aan hun programma van besparingen.
