De Britse verkiezingen van 8 juni 2017 hebbende trend bevestigd die er de laatste week van de campagne al zat aan te komen. De Conservatieven van premier May verloren hun absolute meerderheid. Zij blijven wel de grootste partij met 319 zetels (min 11). Er zijn echter 326 zetels nodig voor een absolute meerderheid. Labour wint 29 zetels en komt op 261 zetels. Dit is ongetwijfeld een persoonlijke overwinning voor Jeremy Corbyn, wiens campagne tienduizenden op de been bracht tijdens massameetings.
Beslissender nog dan de persoon van Corbyn was het programma van Labour. Voor het eerst kwam Labour weer op voor hervormingen ten voordele van de gewone man en vrouw, met investeringen in gezondheidszorg , aanpakken van de woningcrisis her-nationalisering van de spoorwegen en de energievoorziening. Dit programma gooide de teneur van de kiescampagne, die May had willen concentreren rond de Brexit, volledig om. Het zijn deze traditionele concepten van Labour, die door zijn voorgangers als Tony Blair op de schroothoop gegooid waren en bestempeld als “oud” en “onverkiesbaar”, die het verschil hebben gemaakt. En deze overwinning is maar een glimp van hetgeen mogelijk zou zijn indien Corbyn werkelijk was gesteund door de kandidaten van Labour.
De waarheid is dat de grote meerderheid van de Labour kandidaten absoluut geen voorstander waren van het Labour manifest en hun eigen campagne voerden, los van Corbyn. De meesten dachten, net als May, net zoals ze werden ingefluisterd door de kapitalistische pers, dat een electorale nederlaag met een dergelijke programma onvermijdelijk was. Velen zagen het als een onvermijdelijke fase om van Corbyn af te geraken. De verkiezingsuitslag heeft deze parvenu’s volkomen in het ongelijk gesteld. De grote verdienste van het Labour manifest van Corbyn is dat ze de klassentegenstelling weer op het voorplan heeft gesteld. Dat is merkbaar tot buiten zijn eigen partij. Een hoofdstuk apart zijn de verkiezingsuitslagen in Schotland. Daar zijn de nationalisten van de SNP (Scottish Nationalist Party) de grote verliezers. Hun “oplossing” om de besparingspolitiek van de conservatieven te bekampen door Schotse onafhankelijkheid verliest duidelijk aan geloofwaardigheid. Vorige verkiezingen hadden ze op éen na alle zetels behaald. Ditmaal verloren ze 21 zetels. Het tragische is dat dit vooral ten goede kwam aan de conservatieven. Schotland was de enige regio waar ze vooruitgingen (+11 zetels), meer dan Labour (+6). De Labour bureaucraten in Schotland zijn zo mogelijk nog meer bekrompen dan die in de rest van Groot Brittannië, vandaar de geringe winst voor Labour.
Bovenal is deze verkiezing een striemende nederlaag voor Theresa May. Zij had deze vervroegde verkiezingen uitgeroepen in de hoop een grotere meerderheid te behalen. In de plaats daarvan moet ze nu wroeten om een regering op de been te brengen, mogelijk met de hulp van de 10 verkozenen van de Unionistische partij van Noord Ierland. Ondanks de nederlaag stapt zij niet op, waarschijnlijk omdat geen enkele conservatieve politicus zijn vingers wil verbranden aan deze onmogelijke opdracht. Er opent zich een periode van grote instabiliteit voor het Verenigd Koninkrijk, waarin Labour enorme kansen zal krijgen. Die kansen zullen echter moeten gegrepen worden. Corbyn moest tijdens de interviews voor de verkiezingen herhaaldelijk antwoorden op de vraag waarom sommige progressieve maatregelen uit het Labour programma niet in het verkiezingsmanifest voorkomen. “Ik ben geen dictator,” antwoordde hij “ik heb een compromis gezocht met de parlementsleden”. Nee, Labour heeft geen dictator nodig als partijvoorzitter, maar evenmin een zacht gekookt eitje. Zo schitterend als hij het deed tijdens de kiescampagne, zo weifelend was Corbyn soms onder de aanvallen van de rechterzijde binnen zijn eigen partij. Deze verkiezingen hebben zijn positie enorm versterkt.
Nu komt het erop aan door te gaan op het elan en elke verkozene die weigert het programma van Labour te verdedigen te vervangen door nieuwe krachten via een democratische selectieprocedure. Dat is trouwens niet een taak voor Corbyn alleen. Er is een enorme transformatie aan de gang binnen de Labour partij. In deze verkiezingscampagne alleen werden 100.000 nieuwe leden ingeschreven. Geen enkele Europese politieke partij heeft nu zo veel leden als Labour. Het zijn deze nieuwe en meestal jonge leden die de potentie hebben om Labour en het Verenigd Koninkrijk te veranderen. Ze moeten daar trouwens niet voor wachten tot de volgende verkiezingen. In de komende periode zullen er ook kansen komen voor de vakbonden om samen met Labour te strijden voor een betere toekomst voor de Britse werkende klasse.
