Alle reactionairen kraaien victorie. Donald Trump kon zijn tevredenheid over de uitslag niet onder stoelen of banken steken. “Mijn gelukwensen aan Boris Johnson voor zijn grote WIN!”, schreef de Amerikaanse president op Twitter. “Johnson behaalt verpletterende overwinning bij verkiezingen in het VK”, aldus de Financial Times, terwijl de Britse pond steeg op de valutamarkten.
Johnsons Conservatieven en de mainstreammedia hebben gewonnen. Hoewel het een achteruitgang is voor Labour op het gebied van zetels, is het aantal stemmen voor de Tories met slechts 300.000 toegenomen ten opzichte van 2017 – niet bepaald ‘verpletterend’.
De opiniemakers hebben herhaaldelijk geprobeerd het resultaat te overdrijven door te zeggen dat dit het slechtste resultaat is sinds de jaren 1930, wat niet waar is. Hoewel de partij nu minder zetels heeft, heeft Labour deze keer een groter aandeel van de stemmen gewonnen dan in 1982 en won Corbyn meer stemmen dan Blair in 2005.
Toch proberen de door de Tories gecontroleerde media en de Blairisten deze tegenslag te gebruiken om de Corbyn-revolutie te doen ontsporen. Met het meest bijtende taalgebruik eisen ze dat de Labour-leider onmiddellijk aftreedt. Deze val moeten we vermijden.
Schotland buiten beschouwing gelaten, zijn de Tories erin geslaagd om de algemene verkiezingen te kapen en in de Brexit-verkiezing te veranderen, waarbij Johnson beloofde om “Brexit gedaan te krijgen”. Dit zette de toon voor alles en bepaalde grotendeels de uitkomst van de verkiezingen.
Het is dan ook geen complete verrassing dat Labour een groot aantal zetels verloor in het noorden, de Midlands en Wales. Zo waren er bijvoorbeeld Blyth Valley, Labour-territorium sinds 1935, en Wakefield, Labour sinds 1932. In deze plaatsen waren veel stemmers uit de werkende klasse erop gebrand om Brexit gedaan te krijgen en verder te gaan met de aanpak van andere dringende zaken.
Lessen
Het is duidelijk dat miljoenen mensen, vooral jongeren, diep teleurgesteld – verslagen – zijn door de verkiezingsuitslag. Vrijdag 13 december zal herinnerd worden als ‘Zwarte Vrijdag’: de dag waarop Johnson het voor elkaar wist te krijgen zijn weg terug naar Downing Street nummer 10 te vinden.
De wijze filosoof Spinoza stelde: “Men moet menselijke handelingen niet bespotten, niet betreuren, niet veroordelen, doch begrijpen.” We moeten de lessen leren van deze nederlaag.
Labour had elke gelegenheid om deze verkiezing te winnen, maar Brexit zaaide enorme tweedracht. We hadden van tevoren gezegd dat hoe meer de klassenkwesties in het manifest op de achtergrond zouden worden verdrongen, des te waarschijnlijker Johnson de verkiezingen zou winnen. Het was een enorme berg om te beklimmen.
Bij de verkiezingen in 2017 accepteerde Labour de Brexit-uitslag en sprak ze over het beschermen van arbeidsrechten. Dat standpunt overtuigde veel Labour-stemmers die voor leave waren. Labour ging de verkiezing in met een radicaal manifest, met Corbyn als Labour-leider. Deze campagne behaalde de grootste stijging in de stemmen voor Labour sinds 1945. Het is duidelijk dat Corbyn, Brexit en een links beleid toen geen problemen waren voor stemmers.
Wat is er dus veranderd? De grootste verandering bestond erin de Labour Party meer op te stellen als een Remain Party en een tweede referendum te beloven. Dit stelde de Tories in staat om Labour af te schilderen als Brexit-blokkeerders, in strijd met het democratisch mandaat. De parlementsleden werden gezien als politici die de democratie negeerden, wat leidde tot groeiende frustratie en woede.
Dit stelde de Tories vervolgens in staat om zichzelf te positioneren als de echte Brexit Party, die de wil van het volk uitvoert. Dit plaatste Labour helaas in het kamp van een establishment dat Brexit probeerde tegen te houden. De Tories werden ook kundig bijgestaan door Farage, wiens partij meedeed voor deze ‘Red Wall’-zetels en stemmen wegkaapte bij Labour.
Brexit
Deze rampzalige verandering werd bovenal aan de Labour Party opgelegd door de Blairistische parlementsleden, die een luidruchtige campagne voerden om de partij aan een tweede referendum te binden. Ze verbonden zich vervolgens met de Liberal Democrats en anderen om Brexit te dwarsbomen, waar ze in slaagden.
De verantwoordelijkheid voor deze nederlaag ligt dus bij de rechterzijde binnen Labour, te beginnen met Sir Keir Starmer. Dit leidde tot enorme verwarring en vormde onderdeel van een plan om Corbyn, die overkwam als zwak en onduidelijk, in diskrediet te brengen.
Helaas werden ze hierin bijgestaan door de soft left – figuren zoals Clive Lewis, Emily Thornberry, Paul Mason, Owen Jones en anderen, die meededen aan demonstraties voor een zogenaamde ‘People’s Vote’. Dit gold ook voor John McDonnell, die toestond dat de partij meer richting het Remain-kamp geduwd werd.
Dit alles hielp om de weg vrij te maken voor deze nederlaag. Zij die opriepen tot een tweede referendum, waren blind voor het feit dat de Brexit-stem in 2016 gedeeltelijk een noodkreet was van mensen die zich achtergelaten voelen (zie hiervoor het artikel Brexit: de Britse gevestigde orde is de controle kwijt). Zij zagen het als een wanhopige oplossing voor hun problemen. Zij wilden hun levens hersteld zien worden.
Labour had bij het standpunt van 2017 moeten blijven en moeten uitleggen dat het, op kapitalistische basis, fundamenteel niet zou uitmaken of men zich binnen of buiten de EU bevindt. De werkende klasse zal uitgebuit en onderdrukt blijven worden, tenzij en totdat we breken met het kapitalisme en de samenleving fundamenteel veranderen op socialistische grondslag.
Brexit bepaalde dus deze verkiezingen, waarbij vele voormalige Labour-stemmers hun neus dichtknepen en hun stemmen ‘uitleenden’ aan de Tories om “Brexit gedaan te krijgen”.
Uiteraard is het een illusie te denken dat Johnson en de Conservatieven een oplossing kunnen bieden voor de problemen van de arbeidersklasse. Johnson is een en al bluf en opschepperij. De Tories zullen hun problemen niet oplossen. Integendeel, ze zullen ze alleen maar erger maken. De Tories zijn het afgelopen decennium aan de macht geweest – een decennium van bezuinigingen en dalende levensstandaarden. Nu zullen ze zich voorbereiden op een heel nieuwe reeks aanvallen tegen de werkende klasse.
Laster
Deze verkiezing was waarschijnlijk de smerigste in generaties. Corbyn werd door het establishment en hun spreekbuizen in de media bedolven onder een lawine van laster en de smerigste karaktermoorden.
De BBC zal voor altijd bekend staan als de British Bullshit Corporation, een betrouwbare stem van de miljardairsklasse. Opiniemakers zoals Laura Kuenssberg hebben een walgelijke rol gespeeld door Labour en Corbyn voortdurend aan te vallen en tegelijkertijd het tapijt uit te rollen voor de Conservatieven.
Zoals altijd werden ze hierbij bijgestaan door de dagelijkse sabotage van de Blairisten in de Parliamentary Labour Party (de PLP: parlementsleden van de partij, die grotendeels tot de rechterzijde behoren, n.v.d.r.). Deze carrièristen fungeren als een ‘Vijfde Colonne’ binnen de partij. Hun enige rol bestaat erin om de Labour Party veilig te houden voor het kapitalisme.
De rechtervleugel van Labour heeft Corbyn steeds aangevallen sinds hij werd verkozen, altijd met volledige berichtgeving in de kapitalistische media. Ze lanceerden in 2016 een coup om van hem af te komen, waarbij 80% van de PLP – 172 Labour-parlementariërs – stemden om hem te verwijderen. De coup faalde jammerlijk, maar dit weerhield hen er niet van om hem in diskrediet te blijven brengen.
Elke keer dat je de tv aanzette, zou er deze of gene Labour-parlementariër zijn die Corbyn aanviel. Als ze maar met genoeg modder gooiden, zou er wel wat blijven plakken, zo hoopten ze. Hij werd een sympathisant van terroristen genoemd, een knecht van Moskou, een Tsjechische spion en (natuurlijk) een antisemiet.
Bij de laster van antisemitisme tegen Corbyn en Labour waren niet alleen de Blairisten betrokken, maar ook de Opperrabbijn (die zei dat Corbyns aanpak van aantijgingen van antisemitisme hem “ongeschikt voor het hoge ambt” maakte), de Aartsbisschop van Canterbury, en hindoe- en moslimleiders. Zelfs het Simon Wiesenthal Centrum (een internationale Joodse mensenrechtenorganisatie, n.v.d.r.) waarschuwde dat Corbyn wereldwijd de grootste bedreiging voor Joden vormt!
De Jewish Labour Movement (JLM) werd ook gebruikt om de Labour-leider aan te vallen. Ze lekten verzonnen verklaringen over antisemitisme aan de Commissie voor Gelijkheid en Mensenrechten, die op schandalige wijze de Labour Party onderzoekt voor diens zogenaamde antisemitisme. De JLM, zogenaamd aangesloten bij Labour, bracht zelfs een openbare verklaring naar buiten waarin ze weigerden campagne te voeren voor een Corbyn-regering. In de praktijk steunden ze in plaats daarvan openlijk een Tory-regering!
Dit alles kan alleen maar gezien worden als verraad en sabotage door de Blairisten en hun vrienden. Hierbij hadden ze de volledige ondersteuning van de kapitalistische media en de pers, die de Tory Party consistent van munitie voorzag om Corbyn mee aan te vallen.
Om zout in de wonde te strooien, kondigden prominente Blairisten aan dat ze niet op Labour konden stemmen onder Corbyn. Blair zei dat hoewel hij nog steeds voor Labour zou stemmen, anderen wellicht zouden willen overgaan naar de Liberal Democrats of de Tories. Lord Mandelson, een van de hoofdarchitecten van het New Labour-project, riep op om Corbyn te vervangen.
Voordat hij zich afsplitste van de partij, zei het afvallige parlementslid John Woodcock dat hij “nooit een stem zou dulden om Jeremy Corbyn minister-president van Groot-Brittannië te maken”. Zowel hij als voormalig Labour-parlementslid Ian Austin spoorden mensen aan om zich achter Boris Johnson te scharen en waarschuwden dat Corbyn een risico voor de nationale veiligheid zou zijn.
Dit standpunt werd ondersteund door Jon Ashworth, Labours schaduwminister voor volksgezondheid, die complete minachting voor Corbyn toonde in onlangs gelekte opnames. In werkelijkheid zei hij slechts wat andere rechtse Labour-parlementariërs ook denken.
Zonder greintje twijfel is dit een rechtse samenzwering, die het establishment van miljardairs en hun Blairistische vrienden omvat. Het doel is om Corbyn te vernietigen en de Labour Party te ondermijnen.
Verraad
Ze vallen nu op cynische wijze Labours linkse manifest aan als de “langste zelfmoordbrief in de geschiedenis”, terwijl dit (en de massale grassroots-campagne van de partij) in feite het enige was wat een groter verlies voorkomen heeft.
Nog een reden voor de nederlaag van Labour – ondanks de fantastische campagne door activisten, die enthousiast campagne voerden in marginale zetels – is de verrotte nalatenschap van New Labour. Deze heeft diepe sporen achtergelaten in vele arbeidersgemeenschappen.
Het verraad van het Blairisme heeft geleid tot een diep wantrouwen jegens Labour. Er blijft een grote mate van scepticisme bij veel werkende mensen, die begrijpelijkerwijs wantrouwig zijn geworden tegenover alle politici en hun beloftes. “Je kunt ze niet vertrouwen. Ze zijn allemaal hetzelfde. Ze zijn er allemaal voor zichzelf” – dit was het veelgehoorde refrein aan de voordeur tijdens deze verkiezingscampagne.
Dit is het gevolg van de rechtse overheersing van de partij, vooral in lokale gemeenteraden, waar Labour hielp om de bezuinigingen door te voeren. Dit is vooral het geval in Schotland, waar de Blairisten de partij ruïneerden.
Deselectie
Labour-leden moeten zich verzetten tegen de nieuwste campagne om Corbyn weg te krijgen. De Labour-leider zou niet af moeten treden onder deze druk. Wij zeggen: stop de heksenjacht tegen Corbyn!
Er zou zeker een grondige discussie plaats moeten vinden binnen de beweging, en een onderzoek geleid door de leden. Al het bewijs wijst echter naar de walgelijke rol van de Blairisten.
De Corbyn-revolutie is niet compleet. De rechtervleugel van Labour hoopte de Corbyn-beweging te vernietigen en de controle terug te nemen. Het Labour-leiderschap heeft eindeloos geprobeerd de Blairisten tevreden te stellen en ze de vredespijp aan te bieden. Ze vrezen een breuk met deze verraders. Dit is echter een grote fout geweest. De partij moet gezuiverd worden van alle carrièristen en Tory-infiltranten.
Bij de Labour-conferentie in 2018 wilde 90% van de gedelegeerden van lokale partijen dat verplichte herselectie (open selectie) werd ingevoerd voor parlementariërs. Dit werd echter geblokkeerd door de vakbondsleiders. Zelfs Jon Lansman, de zelfverklaarde leider van Momentum, ging hiermee akkoord.
Werkelijke democratische aansprakelijkheid zou echter het grote verschil hebben gemaakt bij het scheiden van het koren van het Tory-kaf. Het zou de PLP verenigd hebben achter Corbyn en de massabeweging om hem heen. Het zou de partij verenigd hebben tegen Johnson en de Conservatieven.
Dit werk moet nog steeds gedaan worden. Deze verkiezingsnederlaag – en de hysterie van de Blairisten – maken dat dit een urgente taak is. Het zou op de agenda geplaatst moeten worden van alle vergaderingen van de Labour Party in het nieuwe jaar. De vakbonden moeten ook aan boord gebracht worden. Unite the Union heeft officieel een standpunt vóór verplichte herselectie, maar dit moet in de praktijk geïmplementeerd worden.
Organiseren
Het marxisme bekijkt de zaken op de lange termijn. Het analyseert processen in hun geheel. De geschiedenis verloopt niet in een rechte lijn. De gehele periode is enorm volatiel. Het centrum is aan het verdwijnen. Dit weerspiegelt de diepe crisis van het kapitalistisch systeem.
Er zullen onderweg zwaaien naar rechts zijn. Maar deze zullen de weg vrijmaken voor nog grotere zwaaien naar links. Dit zal voortduren totdat de werkende klasse een uitweg vindt, door te breken met het kapitalisme.
Vandaag zijn alle reactionairen feest aan het vieren. Dit zal echter van korte duur zijn. In de woorden van Sir Robert Walpole luiden de Tories weliswaar vandaag hun klokken, maar zullen ze morgen de handen wringen. Nu ze een grote parlementaire meerderheid hebben, hebben ze geen excuus meer. Ze zullen storm oogsten.
Deze Johnson-Tory-regering zal een regering van crisis zijn. Ze zal haar volledige termijn niet uitzitten. Een nieuwe inzakking van de wereldeconomie dreigt. Dit zal de situatie transformeren.
De werkende klasse is op het politieke front geblokkeerd en zal naar het industriële front overschakelen. Dit kunnen we al zien aan de strijd van de postbedienden en de spoorwerkers. Werkers en jongeren zullen actie ondernemen op het werk en op straat.
Het zijn gebeurtenissen en de concrete realiteit die het bewustzijn zullen transformeren. Er is geen mogelijkheid tot stabiliteit, zoals we internationaal zien met revoluties die uitbreken van Chili tot Soedan en Libanon.
We moeten dringend de krachten van het marxisme opbouwen om een ruggengraat aan de beweging te geven, om vastberadenheid te bieden en een perspectief om de samenleving te veranderen. We hebben helderheid nodig. We hebben een klassenanalyse nodig om ons te leiden. We hebben een marxistische stem nodig voor Labour en jongeren. We doen een beroep op u om met ons mee te doen en ons te helpen deze te bouwen.
Het succes van de Tories zal verdampen als een druppel op een gloeiende plaat. Het zal de weg vrijmaken voor een enorme verschuiving naar links in de samenleving – en uiteindelijk voor de socialistische transformatie van de samenleving. Wij moeten bouwen, organiseren en de benodigde krachten voorbereiden om dit te bereiken.
