Op maandag 11 april en dinsdag 12 april organiseerde onze Venezolaanse zusterorganisatie de Revolutionaire Marxistische Stroming (CMR) twee zeer succesvolle publieke bijeenkomsten aan de Bolivariaanse Universiteit in Caracas. Bij de eerste bijeenkomst waren vijfhonderd mensen aanwezig, bij de tweede meer dan vierhonderd. Het publiek bestond grotendeels uit jonge mensen, studenten en Bolivariaanse activisten, maar in beide bijeenkomsten waren er een noemenswaardig aantal arbeiders en syndicalisten aanwezig.
Het onderwerp van de eerste bijeenkomst was ‘Arbeiderscontrole, Venepal leidt de weg’. Het onderwerp van de tweede bijeenkomst was ‘Socialisme in de 21ste eeuw’. De sprekers op maandag waren Jorge Paredes, een van de leiders van de bezette fabriek Constructora Nacional de Valvulas, Luis Primo van de regionale executieve van de UNT in Caracas en Miranda, en Ricardo Galindez, een vakbondsleider van de oliearbeiders in Lara en redacteur van het marxistisch blad, Topo Obrero. De laatste spreker was Alan Woods, redacteur van Marxist.com.
De reactie van het publiek was enthousiast, in beide bijeenkomsten. De sprekers benadrukten de noodzaak voor de Bolivariaanse Revolutie om voorbij de limieten van het kapitalisme te gaan. Ze spoorden de arbeiders aan het voorbeeld van Venepal te volgen en arbeiderscontrole in te voeren als een stap richting nationalisatie en een socialistische planeconomie. Dit standpunt werd warm ontvangen door de aanwezigen, waarvan velen het gevoel hebben dat de revolutie nog niet ver genoeg gegaan is. Het argument dat het noodzakelijk is om bureaucratie te bestrijden en controle van onderuit in te voeren kreeg een bijzonder vurig applaus.
Op dinsdag waren er maar twee sprekers. De eerste was Comandante William Izarra, de vice-minister van Buitenlandse Zaken. Kameraad Izarra wordt geïdentificeerd met de linkervleugel van de Bolivariaanse beweging. In zijn redevoering benadrukte hij dat de revolutie hervormingen heeft uitgevoerd, maar nog geen fundamentele veranderingen teweeg heeft gebracht. Hij vergeleek dit met het snoeien van een boom en het plukken van de bloemen, terwijl het nodig is de wortels aan te vallen. “Socialisme”, zo zei hij, “moet betekenen dat de macht gegeven wordt aan het volk.”
William Izarra beklemtoonde dat het onmogelijk is om een revolutie door te voeren terwijl het oude staatsapparaat intact blijft. Al de oude rechters, bureaucraten en gouverneurs zijn een obstakel op de weg naar vooruitgang, en dat obstakel moet verwijderd worden. Deze punten kregen een wild applaus en kreten zoals "macht aan het volk" en "macht aan de arbeiders". Kameraad Izarra uitte zijn dank aan de CMR om hem uit te nodigen en drukte de wens uit dat alle revolutionaire krachten zouden samenwerken.
De tweede spreker, Alan Woods, werd begroet met een warm applaus. Hij is nu al beroemd voor zijn voortdurende verdediging van de Revolutie en ook voor zijn constant pleidooi voor socialisme. Alan verwelkomde de verklaringen van Hugo Chavez dat kapitalisme slavernij is en dat de Bolivariaanse Revolutie moet doorgroeien naar socialisme. Alan waarschuwde dat de contrarevolutie nog niet verslagen is en dat het gevaarlijk is om illusies daaromtrent te verspreiden. Hij wees op erop dat de motor van de revolutie de massa is en bovenal de arbeidersklasse. Hij beklemtoonde verder dat er geen weg vooruit is tenzij de revolutie de oligarchie onteigent en het land, de banken en grote bedrijven onder arbeiderscontrole nationaliseert. Zij die zich hiertegen verzetten wegens zogenaamd realisme zijn echt de slechtste utopisten. Tenzij deze stap genomen wordt, zal de krachtsverhouding tussen klassen, die nu heel gunstig is, onvermijdelijk veranderen. Arbeiders zouden teleurgesteld worden en in een toestand van onverschilligheid vallen. Op dat moment zou de contrarevolutie aanvallen. Ofwel verpletteren wij de contrarevolutionairen, ofwel zullen zij ons verpletteren, zei hij.
Alan benadrukte dat ondanks het feit dat de Bolivariaanse Revolutie zijn unieke persoonlijkheid en specifieke identiteit heeft, ze moeten leren van andere revoluties in het verleden, in het bijzonder de Russische Revolutie. Alan haalde Lenins programma van vier punten aan en toonde dat deze absoluut relevant zijn voor Venezuela vandaag. Het publiek was in het bijzonder enthousiast over de eis om alle bureaucraten voor het volk afzetbaar te maken en een beperking op het salaris van alle hoge functionarissen in te voeren. Wanneer Alan de eis citeerde van Lenin om het volk te bewapenen, waren er luide kreten ten gunste van een volksmilitie. De arbeiders van Venezuela zijn klaar om te vechten.
Na een levendig debat waarin verschillende opvattingen vrij werden uitgedrukt, geanalyseerd en bekritiseerd, eindigde de bijeenkomst in een sfeer van euforie. Op het einde riep kameraad Woods alle aanwezigen op om te helpen aan de opbouw van een echte marxistische stroming in de Bolivariaanse beweging, een stroming vertegenwoordigd door de CMR. De CMR is snel gegroeid qua omvang en invloed, wat het succes van deze bijeenkomst duidelijk liet zien. De reden voor dit succes is vrij duidelijk. De marxisten drukken op een bewuste manier de ware wensen van de arbeiders en revolutionairen uit.
