Mexico maakt zich op voor een belangrijke sociale confrontatie. Vorige zaterdag verwierp PRD-presidentskandidaat Andres Manuel Lopez Obrador in aanwezigheid van een half miljoen aanhangers, de resultaten van de verkiezingen van 2 juli omwille van de manifeste fraude ten nadele van de PRD. De Mexicaanse heersende klasse en het imperialisme zijn duidelijk bereid om zeer ver te gaan om te verhinderen dat Lopez Obrador de nieuwe president zou worden. Ze proberen wanhopig de Latijns-Amerikaanse revolutionaire golf tegen te houden die nu ook Mexico overspoelt en beukt tegen de grenzen van de Verenigde Staten. De VS vrezen dat ze met Lopez Obrador een nieuwe Chavez naast de deur krijgen, en dat in een van de grootste landen van Latijns-Amerika dat bovendien deel uitmaakt van de NAFTA. Vorig jaar, in april 2005, hadden de VS en de Mexicaanse rechterzijde trouwens al eens geprobeerd om Lopez Obrador te verhinderen om deel te nemen aan de presidentsverkiezingen. Die poging werd toen verslagen door het volk dat in nooit geziene aantallen op straat was gekomen tegen de ‘desafuero’.
Vandaag kiest de hele burgerlijke maatschappij kant tegen Lopez Obrador en de PRD. De Mexicaanse president en de kiescommissie (IFE) zijn betrokken bij fraude. De media, zowel de Mexicaanse als de buitenlandse, proberen de fraudeclaims te minimaliseren door te stellen dat er “weinig harde bewijzen bestaan voor de beweringen van Lopez Obrador”. Bush, Blair en andere politieke leiders hebben Calderon ondertussen gefeliciteerd met zijn overwinning. De internationale waarnemers van de EU beweren dat er geen onregelmatigheden waren en roepen op tot kalmte. Calderon en de buitenlandse pers beschuldigen Lopez Obrador ervan “niet volgens de democratische spelregels” te spelen en waarschuwen hem dat hij met vuur speelt als hij de massa’s mobiliseert.
Ondanks alle pogingen van de media om alles te minimaliseren, klinken de berichten over fraude steeds overtuigender. Het moet echter duidelijk gesteld worden dat de heersende klasse onmogelijk had kunnen frauderen indien Lopez Obrador wat minder politieke bochten had gemaakt tijdens de verkiezingscampagne. Fraude is alleen mogelijk wanneer de kandidaten aan elkaar gewaagd zijn. Lopez Obrador zou volgens de peilingen slechts met enkele procentpunten gewonnen hebben. Bij een groter verschil was het veel moeilijker geweest om te frauderen. Gedurende de hele campagne probeerde Lopez Obrador zijn programma af te zwakken om de heersende klasse en het imperialisme ervan te overtuigen dat hij geen Chavez is, dat hij wel degelijk zin voor verantwoordelijkheid heeft enzovoort.
We mogen ook niet vergeten dat de verkiezingen plaatsvonden tegen een achtergrond van toenemende actiebereidheid van de arbeidersklasse, wat onder meer tot uiting komt in de strijd die de mijn- en staalwerkers momenteel leveren. Er was zelfs een nationale staking gepland ter ondersteuning van de mijnwerkers op 28 juni, net voor de verkiezingen. Lopez Obrador riep echter de vakbonden op om af te zien van de staking. In elke fase van de kiescampagne ging Lopez Obrador op de rem staan. Zijn overwinning zou vele keren groter geweest zijn indien hij de strijd van de arbeiders meer systematisch had gesteund.
Ondertussen komen steeds meer bewijzen van de fraude naar boven. Er is het geval van de 3 miljoen stemmen die eerst niet geteld waren. Er is de indicatie van het uitzonderlijk hoge aantal blanco-stemmen. In nogal wat gevallen verschillen de door de IFE gebruikte telresultaten van de oorspronkelijke totalen op de stembussen. Bij een hertelling die door de IFE was toegestaan in één district in de deelstaat Veracruz kreeg Lopez Obrador uiteindelijk duizenden stemmen meer. Volgens El Universal leverde een gelijkaardige hertelling in Tabasco nog eens 20.000 stemmen op. Ondertussen presenteerde Lopez Obrador bewijsmateriaal op video waarop te zien is hoe achteraf stembiljetten zijn toegevoegd aan de stembussen. Er zijn nu ook gevallen bekend waarbij de IFE, in strijd met de wet, de stembussen heeft heropend.
Na de steekproeftelling had Lopez Obrador om een volledige hertelling gevraagd. De IFE hertelde de stemmen van 2.600 van de 130.000 stembureaus, die met inconsistente totaalresultaten. Deze hertelling alleen al reduceerde Calderons voorsprong van 400.000 tot 244.000 stemmen. Lopez Obrador beweert de verkiezingen met ongeveer 500.000 stemmen gewonnen te hebben en eist een volledige hertelling van alle 40 miljoen stemmen.
Lopez Obrador doet er alles aan om zijn antwoord voorzichtig te formuleren en binnen de grenzen van de burgerlijke staat en wetgeving te blijven, al hebben zijn burgerlijke tegenstanders zelf ondertussen alle wetten van de burgerlijke staat overtreden! Na de bekendmaking van de resultaten waren er heel wat kleine protestacties en bijeenkomsten ter verdediging van Lopez Obrador en tegen de fraude. De stemming werd strijdbaarder toen de PRD uiteindelijk opriep tot de massale betoging van vorige zaterdag 8 juli. Hoewel de PRD in de eerste plaats wat stoom wilde aflaten (ze spreekt van een “informatiebijeenkomst”) kwamen er toch een half miljoen mensen naar de Zócalo van Mexico City. Een pak mensen geraakten bovendien niet eens op het plein en de stemming was uitzonderlijk radicaal.
Veeleer dan instructies te geven, zag Lopez Obrador zich verplicht om de mensen te consulteren. De verwachtingen bleken hooggespannen. Er werd besloten tot een nationale mars op de hoofdstad die gisteren, woensdag 12 juli, begon in elk van de 300 kiesdistricten. De betoging, die volgende zondag in de hoofdstad verwacht wordt, kan uitdraaien op een belangrijke demonstratie van de kracht van de arbeidersklasse.
Het moet ook duidelijk zijn dat het antwoord vandaag anders moet zijn dan tijdens de fraude van 1988. Toen accepteerde de PRD-kandidaat Cardenas de fraude. Cardenas stelde dat de verkiezingen gestolen waren maar dat er niks aan kon worden gedaan. Het volk weende letterlijk in de Zócalo. Maar deze keer werd Lopez Obrador verplicht om te mobiliseren en de strijd aan te gaan. Hij deed een zeer concrete, zij het beperkte, oproep: hij vraagt om vreedzaam te betogen, zonder wegblokkades en met respect voor de “democratische wetten” van het land. De mensen aanvaarden dit, maar velen zijn er duidelijk niet tevreden. Dit gaat in tegen de ervaring met de strijd tegen de fraude in de staat Tabasco, toen Lopez Obradors verkiezing gestolen was en hij een massale campagne van burgerlijke ongehoorzaamheid organiseerde met wegblokkades en bezettingen van onder meer enkele olievelden. En dat is precies waarvoor Fox, Calderon, de hele Mexicaanse heersende klasse, de imperialisten en Lopez Obrador vrezen. Ze vrezen dat de massamobilisatie zou kunnen ontsnappen aan de controle van Lopez Obrador en de PRD.
Zoals we al uitlegden doet het verzet tegen de fraude zich voor tegen een achtergrond van verhoogde klassenstrijd, met bijvoorbeeld de mijnstaking en de strijd van de leerkrachten in Oaxaca. Het gebeurt net na de strijd tegen en de overwinning op de pensioenhervorming. Mensen weten ook nog heel goed hoe ze vorig jaar de ‘desafuero’ van Obrador hebben teruggeslagen: via massa-acties op straat.
Net daarom heeft Calderon aangeboden om een regering van nationale eenheid te vormen. Hij bood aan AMLO zelfs een positie in het kabinet aan. Dit dient enkel om verwarring te creëren en een revolutionaire explosie te vermijden waardoor niet alleen AMLO de overwinning zou binnenrijven maar zelfs het kapitalisme in Mexico in gevaar zou komen.
Het is onmogelijk om exact te bepalen hoe de beweging zich zal ontwikkelen. Wat wel duidelijk is, is dat indien de massa’s Obrador volgen en mooi binnen de lijnen van de burgerlijke wettelijkheid blijven, dan is er een dikke kans dat de overwinning gestolen zal worden. Het zou niet de eerste keer zijn dat de massa’s via dergelijke methodes zouden worden verslagen. Momenteel ligt de balans in het voordeel van de werkende klasse. Ze hebben recent geen grote nederlaag ondergaan. Keer op keer hebben ze de plannen van de regering van Fox verslagen. De overwinning bij de desafuero van AMLO zit nog vers in het geheugen. Ze hebben vertrouwen in hun eigen kracht en hun capaciteit om te winnen van de fraude. De huidige strijd van de mijnwerkers en de leerkrachten geeft hun meer zelfvertrouwen om druk te zetten en het gevecht over de verkiezingen op straat te voeren. Net zoals in Haïti enkele maanden geleden, zullen deze verkiezingen gewonnen worden op straat, niet in de achterkamers van de macht.
De massa’s moeten comités voor de verdediging van de verkiezingen vormen en mobiliseren om de heersende klasse een nederlaag toe te brengen. Vandaar de nood om een algemene staking uit te roepen. Alleen via strijdbare actie is de overwinning verzekerd. De werkende klasse heeft de reële macht in Mexico en enkel door die macht ook uit te oefenen kunnen ze winnen. Een succesvolle strijd tegen de verkiezingsfraude zou de Mexicaanse arbeiders meer vertrouwen geven en de sluisdeuren openzetten voor de revolutionaire golf die over Latijns-Amerika spoelt.
