De Israëlische regering van de bazen heeft de oorlog verklaard aan de werkende klasse. Opnieuw hebben Sharon en co. de werkende klasse in Israël geprovoceerd door nog meer werkers te ontslaan in de publieke sector, wat een schending is van een akkoord dat ze in mei van dit jaar sloten.
Ongeveer 50.000 ambtenaren lanceerden op maandag een stiptheidstaking van onbeperkte duur [Dit artikel werd eerst gepubliceerd op 1 oktober, n.v.d.r.]. Verder zijn de ziekenhuiswerkers zich aan het voorbereiden om zich bij de staking te voegen na Yom Kippoer. Deze arbeiders beperkten zich tot een stiptheidsactie op maandag. Ze hielden een protestvergadering tijdens de werkuren, terwijl ze weigerden te werken. De ambtenaren waren ook aan het staken tegen de geplande afslankingen in verschillende ministeries, inclusief de privatisering van het departement van openbare werken (Ma’atz) en de sluiting van openbare ziekenhuizen. Deze afslankingen zullen resulteren in ontslagen.
Het ministerie van Financiën dreigde ermee naar de rechtbank te stappen om zo opvorderingsbevelen te geven tegen deze stakende werkers die verantwoordelijk zijn voor de essentiële diensten. Douaniers aan de nationale havens en luchthavens behoren daar ook toe. De regering geloofde dat ze deze ronde even makkelijk zou winnen als vorige keer, wegens de compromissen afgelopen lente van de bureaucratie van de Histadrut [belangrijkste vakbondsfederatie in Israël, n.v.d.r.]. Dat compromis resulteerde in een overeenkomst waarbij zevenhonderd ambtenaren ontslagen moesten worden en waarbij de lonen in de publieke sector met vier procent daalden. Waar de vertegenwoordigers van banken en de bezitters van de grote industrie geen rekening mee hielden, was dat de havenarbeiders zich zouden verenigen om de privatisering van de havens te verhinderen, d.w.z. het weggeven van publiek bezit aan hun rijke vriendjes.
Ongeveer 2.500 arbeiders van de drie zeehavens – Haifa, Ashdod en Eilat - begonnen hun staking om 6 uur 's morgens na een mislukking van de nachtelijke onderhandelingen. De kapitalistische regering is bereid om alle middelen te gebruiken om de havenarbeiders te verslaan. Dinsdagavond zeiden bronnen bij het ministerie van Financiën dat: “de regering alles zou doen om Israëls internationale handel op peil te houden, ondanks de staking.” Wanneer de vertegenwoordigers van de heersende klasse beginnen te dreigen met het gebruik van “alle middelen” om een massastaking te breken, dan kan dit veel betekenen: van het gebruik van stakingbrekers, ingehuurde belagers en de rechtbanken, tot het inzetten van de politie en het leger d.w.z. het hele kapitalistische staatsapparaat.
Een strijdbare 24-urenstaking nu!
Het dagblad Haaretz schreef dat het stakingscomité van de Histadrut vakbondsfederatie heeft besloten de acties niet op te drijven, tenminste tot maandag na de vakantie met Yom Kippoer. Na Yom Kippoer zal de vakbond de mogelijkheid overwegen van een verdere escalatie, inclusief vluchtvertragingen in en uit de internationale luchthaven Ben-Goerion.
Dit is niet een beslissing van een leiding die bereid is om de strijd die voor ons ligt aan te voeren. Wat nodig is, is de economie lamleggen. De weg naar een strijdbare 24-urenstaking ligt open. Een georganiseerde staking kan de macht van de werkende klasse in dit land laten zien. De vorige staking mislukte na het verraad van de vakbondsbureaucratie, zoals we hadden voorspeld. Het is tijd om aan de vakbondsleiders direct te vragen: “zijn jullie voor of tegen een georganiseerde actie van de werkende klasse?”
We gaan akkoord met Ofer Eini, hoofd van de ambtenarenvakbond, die maandag stelde dat de staking gerechtvaardigd was, en dat de schending door de regering van haar beloften eveneens de schending rechtvaardigt van het engagement aangegaan door de Histadrut om niet te staken tot juli 2005. Men kan hieruit een elementaire les leren. Onder de huidige omstandigheden zal elk akkoord met de bazen en hun regering onvermijdelijk geschonden worden door de bazen zelf. Als de militante syndicalisten, de vakbondsleden en de authentieke leiders van de vakbonden deze les niet leren, dan zal de regering een nieuwe mogelijkheid krijgen om de werkers te manipuleren en te bedriegen.
Onze groep van In Defense of Marxism in Israël/Palestina stelt een programma voor, een strategie en tactieken, die tot de overwinning kunnen leiden. Het is nu niet het moment om softbal te spelen met de regering en de heersende klasse. De arbeiders moeten zelf hun regionale en nationale arbeiderscomités oprichten. We moeten onze winsten en rechten verdedigen, die we in decennia hebben bereikt en waarvoor we hard hebben moeten vechten, die plaatsvonden ondanks de zionistisch-kapitalistische regeringen die al jaren een politiek van klassencollaboratie betrachten, vrede tussen de arbeiders, vakbonden, de kapitalisten en de regering.
Met de nieuwe maatregel tracht de regering om onze verworvenheden te vernietigen door de havens van Egypte en Jordanië te gebruiken. We moeten die maatregel confronteren met een oproep naar eengemaakte actie van de arbeiders in Israël, Egypte en Jordanië. We staan allemaal tegenover dezelfde klassenvijand – de uitbuiters van de arbeiders, Arabisch en Joods. Sympathiserende stakingen van arbeiders in Egypte, Rafah in de zuidelijke Gazastrook en Aqaba in Jordanië zouden de regering op haar knieën krijgen. Ook steunstakingen door arbeiders in Europa en andere delen van de wereld waar arbeiders het lossen en laden zouden weigeren van boten die naar en van Israël gaan, zouden een grote hulp zijn.
Als er ooit illusies zouden bestaan hebben dat Netanyahu de slechte is en Sharon de goede, dan zijn deze illusies stervende doordat Premier Sharon verklaarde dat het duidelijk was dat de dokstaking een politieke zet was om de werking van deze regering te verstoren. Het gebruik van havens in Egypte en Jordanië om de staking te breken, kan aankomen als een schok voor de nationalisten, want zij geloven in de propaganda van de bazen dat de echte tegenstelling die tussen Arabieren en Joden is. In realiteit bevestigt deze maatregel het marxistische standpunt dat de echte oorlog die tussen klassen is en niet die tussen naties. De lessen die de werkende klasse moet leren is dat alle arbeiders van de hele wereld broeders en zusters zijn die tegenover een gemeenschappelijke vijand staan - de kapitalistische klasse. De tijd is rijp voor de werkende klasse om de oorlog te verklaren aan de klassenvijand.
Nochtans is dit niet wat de nationalistische bureaucratie van de Histadrut in gedachten heeft. Zij willen de nodige acties uitstellen zodat politieke demoralisatie intreedt tegenover een vastberaden vijand die klaar is om alle mogelijke middelen te gebruiken. Zij zijn bang hun controle te verliezen over de groeiende vechtlust. Als de leiding van de vakbonden de verdediging van de werkende klasse niet kan organiseren, dan moet deze leiding worden verwijderd en vervangen door een toegewijde leiding die voor de overwinning zal vechten.
Wat moet er gebeuren?
De verdediging van onze rechten en verworvenheden heeft een proletarisch programma nodig om de hele arbeidersklasse en iedereen die lijdt te mobiliseren rond militante acties inclusief grote politieke betogingen om de 24-urenstaking te steunen. Zo’n programma moet overgangseisen bevatten die over heel het land de noodzaak uitdragen van arbeidersmacht, zowel Arabische en Joodse arbeiders. Dergelijke eisen zouden moeten beginnen met de vraag naar een minimumloon van zesduizend shekels (1500$), betere gezondheidszorg, goede openbare huisvesting, gratis kwaliteitsonderwijs van de kleuterklas tot de universiteit, verbetering van de situatie van andersvaliden en alleenstaande moeders. Dat zou de arbeiders en de armen van heel het land verenigen.
De heersers gebruiken graag hun tactiek van verdeel en heers. Om dit te voorkomen, moeten we het einde eisen van de nationale onderdrukking van de Palestijnen in Israël en de bezette gebieden. Onze Palestijnse broeders en zusters verdienen hun recht op zelfbeschikking. Enkel de arbeiders aan het hoofd van alle onderdrukten kunnen dat recht waarborgen.
Om te voorkomen dat de regering het leger zou gebruiken tegen de arbeiders, moeten we onze kinderen, onze broeders en zusters – de mensen in uniform – duidelijk maken dat we ook vechten voor hun toekomst. We mogen hier niet stoppen met eenvoudige hervormingen. Als we te vroeg stoppen en we verliezen onze strijdkracht dan kan de regering ons nog verslaan. Het is dus noodzakelijk dat we onze eisen verhogen zoals een kortere werkweek zonder loonverlies en menswaardige werkloosheidsuitkeringen. Op deze manier zouden we de werkende mensen en de werklozen verenigen.
We moeten het terugdraaien eisen van de privatisering van publiek eigendom dat als cadeau is weggegeven aan kapitalisten. De tijd is aangebroken om te vechten voor een volledige nationalisatie van alle banken en van de belangrijke industrieën onder de democratische controle van degenen die er werken. We moeten een gemeenschappelijke zelfverdediging organiseren voor de Arabische en de Joodse arbeiders tegen de fysieke aanvallen van de regering en van ingehuurde belagers die ze waarschijnlijk gaan inzetten als de staking blijft doorgaan. Deze strijd zal langer duren dan één of twee dagen. Het gaat hier over een hele periode die voor ons ligt.
De strijd moet zich richten op het omverwerpen van de kapitalistische regering en de vervanging door een arbeidersregering in het gehele land. Dergelijke regering zou een socialistisch beleid voeren en een systeem opbouwen dat zich baseert op de behoeften van de meerderheid van de bevolking – niet op de winsten van een minderheid. Ze zou de nationale kwestie kunnen oplossen door een nieuwe socialistische federale staat te vormen die beide naties, de Israëliërs en de Palestijnen, hun eigen zelfstandige gebieden zou garanderen binnen dezelfde socialistische staat. Ze zou strijden voor de vereniging van de hele werkende klasse in de regio in een socialistische federatie van het Midden-Oosten. Ofwel dit, of een vervolg van een kapitalistisch beleid, wat dus betekent dat alle arbeiders, Joods of Arabisch, zullen blijven lijden. De keuze is duidelijk.
