De oude PLO-leider en president van de Palestijnse Autoriteit is serieus ziek. Volgens de laatste berichtgevingen ligt hij in een coma. Anderen speculeren dat hij misschien al klinisch dood is. Hoe dan ook, het is duidelijk dat zijn dagen geteld zijn.
De sukkelende Palestijnse leider verloor de laatste tijd wat aan geloofwaardigheid. Hij is ongeliefd bij veel Palestijnen omwille van zijn collaboratie met de VS en de Israëlische staat. Velen verwijten hem dat hij zich niet standvastig genoeg verzette tegen de voortdurende Israëlische aanval. Tijdens de korte periode waarin de Palestijnse Autoriteit werd opgericht was het algemeen geweten dat de kliek rond Arafat volop zijn zakken vulde terwijl het Palestijnse volk in verschrikkelijke omstandigheden bleef leven. Toch wordt hij nog steeds gerespecteerd door veel mensen omwille van zijn historische rol. Gedurende decennia werd hij beschouwd als de verpersoonlijking van de Palestijnse bevrijdingsstrijd. In die zin was hij in staat om een zeker evenwicht te bewaren onder de Palestijnse bevolking.
Arafat heeft zijn eigen opvolging echter niet voorbereid. Zijn dood betekent het einde van een tijdperk en het begin van een nieuw tijdperk, dat sterk zal verschillen van hetgeen we totnogtoe kenden. De verschillende componenten van de Fatahbeweging werden steeds bijeengehouden door de figuur Arafat. De oude garde binnen Fatah, mensen als de vorige en huidige eerste ministers Mahmud Abbas en Ahmad Quraya en de leiders van de diverse veiligheidsdiensten, zullen waarschijnlijk geen leefbare collectieve leiding vormen. De dood van Arafat zal dus het begin aankondigen van een interne machtsstrijd, waardoor Fatah en zijn verschillende fracties zullen verzwakken en uiteenvallen.
Op korte termijn zal Hamas als overwinnaar tevoorschijn komen. Het zal nog meer dan nu een centrale rol spelen in de leiding van de Palestijnse nationalistische beweging. Uit verklaringen van vertegenwoordigers van Hamas kunnen we afleiden dat ze zich op zijn minst voorbereiden om de leemte op te vullen die Arafat zal achterlaten. Wij zijn dus niet verwonderd door de woorden van Ismail Haniya, leider van Hamas in Gaza: “Wij zullen geen chaos of verdeeldheid toelaten en de beste manier om dat doel te realiseren is de vorming van een verenigde nationale leiding, die het Palestijnse volk zal leiden om verkiezingen voor te bereiden waaraan alle Palestijnen zullen deelnemen.”
Hamas bereidt zich al maanden voor om een ‘gematigde’ rol te spelen, dat wil zeggen om te collaboreren met de heersers van de VS en Israël, zoals we reeds stelden in vorige artikels. Atif Udwan, professor politieke wetenschappen aan de Islamitische Universiteit van Gaza, zei in een gesprek met aljazeera.net: “Ik denk dat Hamas een volwassen politieke beweging is, die lessen heeft getrokken uit het verleden. Ik ben er niet in het minst bezorgd over dat Hamas een negatieve of destabiliserende rol in de Palestijnse strijd speelt.” Atif Udwan is gespecialiseerd in Hamas en hij legde uit hoe de beweging zich gestaag matigt.
Op korte termijn zal Hamas dus winnen bij de dood van Arafat. Zonder Arafat zal Fatah nog meer aan gezag verliezen en de beweging die het best geplaatst is om hierbij te winnen is Hamas. Toch zal dit niet eeuwig duren. Aangezien het gedwongen zal zijn om een meer centrale rol te spelen, zal Hamas ook moeten tonen voor welk beleid het staat. Het zal zijn ware aard laten zien als collaborateur met het imperialisme. Totnogtoe was het in staat om de schijn op te houden van onverzoenlijk anti-imperialisme. Dit beeld zat uiteenspatten gedurende de komende periode. Veel Palestijnen die nu nog illusies hebben in Hamas, zullen het oppervlakkig vernislaagje doorzien. De enge, nationalistische visie van Hamas zal ontmaskerd worden. De echte revolutionairen onder het Palestijnse volk zullen nieuwe kansen krijgen om aan invloed te winnen en om de ideeën van de klassenstrijd te verspreiden in plaats van de idee van het etnisch conflict.
Het zal zijn zoals in Iran. De islamitische fundamentalisten kaapten de revolutie en vormden toen een nieuw regime. Eens aan de macht onderdrukten ze de arbeidersklasse. Nu beginnen de Iraanse arbeiders en jongeren echter te mobiliseren en deze keer is het tégen de fundamentalisten. Hetzelfde zal gebeuren bij de Palestijnen, maar het proces zal sneller gaan dan in Iran. De leiders van Hamas hebben zeer weinig bewegingsruimte.
Wat we dus aanschouwen is een nieuwe ontwikkeling, een nieuwe stap in het algemene proces van bewustwording bij de Palestijnse massa’s. Op lange termijn kan dat slechts tot één conclusie leiden: de oplossing voor het Palestijnse vraagstuk kan er slechts komen via klassenstrijd, via internationalisme, in de gemeenschappelijke strijd van alle arbeiders tegen de kapitalistische klasse die deze rotzooi heeft gecreëerd.
