De verkiezingen in de bezette gebieden van Palestina werden gehouden onder de getrokken lopen van Israël. De uiteindelijke resultaten tonen dat de leider van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), Mahmoud Abbas, ook gekend als Abu Mazen, verleden zondag met 62,3 procent het leiderschap won van de Palestijnse Autoriteit (de regering). Hij is de man waarop de VS, de EU en Israël rekenen om het zogenaamde vredesproces nieuw leven in te blazen en een einde te stellen aan de al-Aqsa Intifada.
Gedurende decennia heeft hij al zijn ware kleur getoond als voorstander van de imperialisten. Zo leidde hij bijvoorbeeld de Palestijnse delegatie bij de onderhandelingen met de Israëlische generaal Matityahu Peled, wat resulteerde in de verklaring van de vredesprincipes gebaseerd op twee staten (1 januari 1977). Behalve man achter de schermen bij de geheime onderhandelingen die leidden tot de Oslo-akkoorden, voerde hij ook de onderhandelingen in Caïro aan die uitmondden in het Gaza-Jericho-akkoord. Terwijl Washington en Londen hem lof toezwaaien omwille van zijn ‘gematigde’ standpunten, staat hij in Palestijnse kringen vaak bekend als een medewerker van Israël.
De belangrijkste tegenkandidaat, Mustafa Barghouti, stelde zijn hoop op de Europese grootmachten maar won slechts 20 procent van de stemmen. De vijf andere kandidaten kwamen van kleine linkse partijen zoals de ex-stalinistische Volkspartij en het Democratische Front voor de Bevrijding van Palestina of onafhankelijken zoals de islamist Sayyed Barakah.
Aangezien ze een lage opkomst verwachtten veranderde de Palestijnse Autoriteit de kiesregels enkele uren voor de verkiezingen. De mogelijkheid om te stemmen werd verlengd van zondag 17 uur tot 21 uur. Palestijnen mochten ook stemmen door enkel hun identiteitskaart te vertonen zonder dat ze geregistreerd moesten zijn als kiezer. Daardoor claimden Barghouti en het Palestijns Centrum voor Mensenrechten dat er grootschalige fraude was. Kiezers mochten tevens stemmen op elke plaats, niet alleen in hun woonplaats. Volgens een anonieme verkiezingsambtenaar werden deze wijzigingen doorgevoerd onder druk van de Fatah-beweging, die vreesden dat een lage opkomst Abbas zou verzwakken.
In tegenspraak met alle bewijzen verklaarde voormalig Amerikaans president Jimmy Carter, een van de internationale waarnemers, dat hij “geen [Israëlische] intimidatie heeft gezien”. Volgens de westerse en zionistische massamedia geeft deze grote overwinning aan Abbas een duidelijk mandaat om de vredesonderhandelingen met Israël terug aan te knopen, met de steun van de VS. Ra’anan Gissin, een adviseur van Sharon, zei: “Ik denk dat deze kiesuitslag aan verandering in de Palestijnse straten bewijst.” Hij hoopt dat de overwinning voor Abbas gelijkstaat met een dalende steun voor geweld.
President Bush verklaarde van zijn kant dat hij “bemoedigd” was door de Palestijnse verkiezingen. Hij feliciteerde Abu Mazen en zei dat deze verkiezing een fundamentele stap voorwaarts was voor het uiteindelijke doel van een eigen staat. Daarbij beloofde hij dat de VS alles zouden doen om de vredesonderhandelingen terug leven in te blazen, en hij nodigde ineens Abbas uit op het Witte Huis, iets wat hij steeds weigerde aan Arafat.
Ook de Europese regeringen verwelkomden het kiesresultaat. Hartelijke boodschappen van hoop, steun en felicitaties kwamen binnen uit Duitsland, Frankrijk, Italië, Oostenrijk en Rusland, wat duidelijk toont dat Abbas de man van het imperialisme is.
Het echte doel van deze verkiezingen werd geopenbaard door Silvan Shalom, de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken. Die zei openlijk dat de nieuwe Palestijnse leider onmiddellijk zou moeten beginnen met de strijd tegen het terrorisme. Daarmee bedoelt hij dus dat elke vorm van gewapend verzet tegen de bezetting en tegen het eindeloze lijden van de Palestijnen moet vermorzeld worden.
De Palestijnse bevolking is politiek gedemoraliseerd en heeft genoeg van de criminele terroristische tactieken, die enkel maar dood en vernieling brengen. Deze verkiezingen winnen was relatief gemakkelijk voor Abbas. Maar of hij echt een onafhankelijke Palestijnse staat en de terugkeer van de vluchtelingen kan bewerkstelligen, is een heel andere zaak. Wegens een gebrek aan reële toegevingen van Israëlische kant samen met het feit dat Sharon van plan is meer land op de Westelijke Oever in te palmen, zal Abbas op het thuisfront snel bekritiseerd worden als een agent ten dienste van Sharon en Bush. Bovendien tonen de uitspraken van de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken al aan dat Israël weigert hem te helpen als hij niet eerst actie onderneemt tegen Hamas, de Islamitische Jihad enzovoort. Als hij dat waagt, zullen deze organisaties hem echter direct ondermijnen.
De leiding van de reformistische linkerzijde in Israël hebben hun gewicht nog maar eens achter de plannen van de imperialisten gezet. Vorige week kwam Zo Haderch, het weekblad van de Communistische Partij, naar buiten met een artikel waarin ze Abu Mazen loven samen met “zijn oprechte strijd voor een onafhankelijke staat”. Yahad, de zionistische sociaal-democratische partij, heeft dan weer steun toegezegd aan de nieuwe regering van Sharon en Labour.
De overwinning van Abbas zal niet leiden tot een oplossing voor de Palestijnse en Israëlische massa’s. De burgerlijke pers is vol optimisme en hoop voor de toekomst van het vredesproces en beschouwt de nieuwe regering van Abbas in Palestina en die van Sharon en Labour in Israël als het begin van een nieuwe periode in de regio. Abbas zal echter na verloop van tijd ontmaskerd worden en de nieuwe regeringen zullen snel de hoop versplinteren.
