Sinds vorige week is Israël bezig aan een grondoffensief in Zuid-Libanon. Terwijl de grootmachten bikkelen over het al dan niet opleggen van een wapenstilstand, blijft het Israëlische leger dorpen en hospitalen bombarderen.
Zo vermoordden ze al zestig mensen, waaronder 37 kinderen, in één dorp. Eerst zeiden ze dat het een ongeluk was, maar later bleek dat het ging om een ‘experiment’. Verder vielen ze het Dar al-Hikma ziekenhuis in Baalbek aan met het excuus dat er commando’s van Hezbollah zaten. Ze beweerden zelfs ‘grote vissen’ gevangen te hebben, maar achteraf bleek dat dit gewoon een gimmick was om te tonen dat het Israëlische leger vooruitgang boekt. De barbarij van de Israëlische heersende klasse kent blijkbaar geen grenzen.
Intussen antwoordde Hezbollah met raketaanvallen diep in Israël, de diepste tot nog toe. Honderden raketten blijven Israël raken. Dat alleen al is een bewijs van de leugens van de Israëlische regering, die beweerde dat de structuur van Hezbollah helemaal is vernietigd. De bedoeling is om Hezbollah ver genoeg van de grens weg te drijven, over de rivier Litani die een dertigtal kilometer in Libanon ligt. Zo willen ze zorgen dat Israël niet meer geraakt kan worden door raketten. De regering heeft verklaard dat ze tot aan de Litani willen geraken totdat een ‘internationale vredesmissie’ het kan overnemen.
Sinds de Israëlische troepen het land zijn binnengedrongen, zijn er bikkelharde gevechten uitgebroken want Hezbollah vecht terug als een leeuw, vastbesloten om zijn posities te behouden. Ze lijken veel sterker dan de Israëlische generaals hadden verwacht. Hezbollah verwijderen zal moeilijk zijn voor Israël, dat nu al tientallen soldaten heeft verloren. De strategie van Hezbollah bestaat erin zoveel mogelijk schade toe te brengen aan de Israëlische staat. Ze willen tonen dat Israël, de zogenaamde politieman van het Amerikaanse imperialisme, hen niet kan verslaan. Indien Hezbollah dit kan verkrijgen, dan zou dit een zware nederlaag voor Israël zijn. En momenteel ziet het er al niet goed uit voor hen. Israël wilde Hezbollah snel vernietigen, voordat er verzet kon komen op het thuisfront en voordat er een internationaal akkoord uit de bus komt. Hezbollah heeft echter bewezen dat het diep in Israëlisch grondgebied kan vuren. Zelfs als het Israëlische leger hen over de Litani kan drijven, dan zou dat nog niet genoeg zijn. Ze zouden dus nog verder moeten gaan en dat is zeer ver verwijderd van hun oorspronkelijke doel van een zone van twee kilometer langs de grens.
Het probleem dat de Israëlische regering en de generaals achtervolgt, is de herinnering aan de laatste bezetting van zuidelijk Libanon. Die zit nog vers in het geheugen van veel Israëli’s. Als de gevechten langer duren dan voorzien en het aantal slachtoffers toeneemt, zullen de politieke effecten niet uitblijven op het thuisfront. We mogen niet gewoon kijken naar de militaire capaciteiten van Israël en de Hezbollah-guerrilla. In puur militaire termen is Israël zeker een van de sterkste ter wereld. Deze oorlog hangt echter ook sterk af van politieke criteria en deze beperken de manoeuvreerruimte.
Israël was oorlog aan het voorbereiden
De pro-imperialistische massamedia vertellen ons dat de aanval van de Israëlische generaals op Libanon voortkomt uit zelfverdediging tegen de raketaanvallen van Hezbollah en de kidnapping van twee soldaten op Israëlisch grondgebied, een ‘schending van de soevereiniteit’. Ze vertellen ons eveneens dat Israël enkel VN-resolutie 1559 wil opleggen aan Hezbollah omdat die deze resolutie schenden. Nochtans is het duidelijk dat de heersers van Israël helemaal niet verrast waren door de kidnapping van de twee soldaten. Hasan Nasrallah, de leider van Hezbollah, had immers al herhaaldelijk gewaarschuwd dat ze gedwongen zouden zijn om Israëlische gevangenen te nemen als Israël zijn Libanese gevangenen niet zou loslaten.
Ook de kwestie van soevereiniteit is nogal hypocriet. Israël blijft bepaalde delen van zuidelijk Libanon tot vandaag bezetten en schendt de Libanese soevereiniteit constant via land, zee en lucht. Nog steeds weigert de Israëlische regering aan Libanon een kaart te geven van de 400.000 landmijnen die ze hebben achtergelaten na hun bezetting van Zuid-Libanon. Die mijnen blijven nog steeds volwassenen en kinderen doden. Israël heeft trouwens evengoed een lange geschiedenis van kidnappingen, waarbij ze Libanezen gebruiken als inzet bij onderhandelingen. In 2004 ruilde Israël 438 gevangenen met Hezbollah voor de terugkeer van Elchanan Tenenbaum, een hoge officier en drugdealer. Onder die Libanezen bevond zich sjeik Karim Obeid, een leider van Hezbollah die door Israël was gevangen als ruilmiddel voor de piloot Ron Arad.
De recente crisis wordt ook in verband gebracht met resolutie 1559 van de VN Veiligheidsraad. Deze resolutie gaat terug op Rafiq al-Hariri, de vermoorde voormalige premier van Libanon, die in 2004 samenwerkte met de VS en Frankrijk om die resolutie door de Veiligheidsraad te krijgen. Ze had de volledige steun van Israël en de Amerikaanse vazalstaten in het Midden-Oosten: Koeweit, Saoedi-Arabië, Jordanië en Egypte. Het is toch lachwekkend dat Israël durft spreken over VN-resoluties? Het is juist Israël dat al de meeste VN-resoluties naast zich heeft neergelegd. En de VS gebruikt zijn vetorecht om resoluties te blokkeren die de oorlogsmisdaden van de Israëlische heersende klasse veroordelen.
Het is nooit de bedoeling geweest om via deze oorlog de twee soldaten te bevrijden. Net zoals bij de Palestijnen is het doel van de Israëlische heersende klasse om via het opleggen van resolutie 1559 Hezbollah te ontwapenen en zo een gehoorzaam marionettenregime in Libanon te installeren. Dat was hun doel in de oorlog van 1982 en dat is hun bedoeling ook nu weer.
Onvermogen om Hezbollah te vernietigen
Israël beschikt over een zeer machtige militaire machine. Ze bezitten het potentieel om elk regulier Arabisch leger op korte tijd te verslaan. Ze kunnen Libanon grotendeels vernietigen. Ze kunnen een nieuw vluchtelingenprobleem creëren, aangezien al meer dan 600.000 mensen zuidelijk Libanon zijn ontvlucht. Wat ze echter niet kunnen, is het kleine leger van Hezbollah verslaan en elimineren. De enige manier om dit te doen is door zowat de hele sjiïtische bevolking uit te moorden, iets wat ze nooit kunnen doen – hoewel de recente gebeurtenissen hebben getoond hoe barbaars de Israëlische staat is, bijvoorbeeld door burgers te bombarderen die proberen te vluchten van de oorlogszone.
Israël heeft zich in een situatie gewrongen waarin het nooit kan winnen. Als ze nu zouden terugtrekken en een staakt-het-vuren zouden aanvaarden, dan zou dat een nederlaag zijn; als ze voortgaan met hun landoffensief, dan zouden ze op termijn eveneens een nederlaag lijden, net zoals vorige keer. Daarom overwegen de Europese imperialisten om een ‘multinationale kracht’ te sturen, met de zegen van Kofi Annan, de secretaris-generaal van de VN. Terwijl de internationale diplomatie verder palavert, geven de imperialistische regeringen Israël nog wat tijd om meer schade toe te brengen aan de Libanese bevolking. Dan zullen ze een deal uit hun hoge hoed toveren voor een wapenstilstand en zullen ze hun eigen troepen sturen als ‘vredesmissie’ om de klus te klaren die de Israëlische staat zelf niet aankan.
Om de huidige situatie te begrijpen, loont het de moeite om de gebeurtenissen van de afgelopen jaren onder de loep te nemen. In een artikel van twee jaar geleden schreven we: “Syrië pronkt al lang op de lijst van landen die de VS veroordeelt als terroristen, waarmee de Amerikaanse regering doelt op landen die niet in de rij lopen. Het is waar dat de VS momenteel zijn handen vol heeft met de oorlogen in Afghanistan en Irak. Daarom verkiezen ze om geen derde front te openen. De heersers van Israël hebben echter andere bezorgdheden en ze kunnen wat steun vergaren voor hun avontuur onder de meest reactionaire vleugel van de Amerikaanse kapitalisten.” (Bush, Sharon and Syria)
Als onderdeel van hun offensief in het Midden-Oosten konden de imperialisten Syrië met succes verwijderen uit Libanon en slaagden ze erin een pro-westerse regering te installeren. Het verwijderen van Syrië betekende echter ook het verwijderen van de enige macht die invloed had op Hezbollah. En sinds Israël zich heeft teruggetrokken uit Zuid-Libanon, is Hezbollah een omvangrijk wapenarsenaal aan het aanleggen.
Israël wil een burgeroorlog over de grenzen
Israël zag zich geconfronteerd met twee problemen: Hamas in de Bezette Gebieden en Hezbollah in het noorden. In beide gevallen jaagt Israël dezelfde strategie na, namelijk een burgeroorlog provoceren bij zijn buren met de bedoeling Hamas en Hezbollah te elimineren. Ze wilden dat Fatah in conflict zou komen met Hamas en dat de Libanese regering Hezbollah zou ontwapenen. Dat komt echter neer op vragen om burgeroorlog. Noch Fatah noch de Libanese regering kan Israëls verzuchtingen invullen. Vandaar dat ze als enige optie nog oorlog zagen.
Hierin hebben ze de steun van het Amerikaanse imperialisme, of toch minstens de vleugel rond de regering van Bush. De Amerikaanse president stelt dat het niet gewoon om Libanon gaat maar om het hele Midden-Oosten. Hij ziet dit als een onderdeel van zijn ‘oorlog tegen het terrorisme’. De zaken zijn echter een beetje gecompliceerder dan de hersencapaciteiten van de Amerikaanse president kunnen bevatten.
De ironie wil dat Hezbollah-leider Nasrallah eigenlijk enkel deel wilde uitmaken van de nieuwe imperialistische orde. Nadat Syrië uit Libanon was gezet, nam Hezbollah deel aan de pro-imperialistische regering met twee ministers, die ze nog steeds hebben. Om zijn standpunt duidelijk te maken stelde Nasrallah dat Israël een bezettingsmacht is maar niet het Westen, zeker niet Europa. De boodschap was duidelijk. Nasrallah zei met zoveel woorden dat het Westen zaken met hem kan doen.
Het probleem is dat Israël Hezbollah onmogelijk kan aanvaarden, net zomin als gelijkaardige aanbiedingen van Hamas. Het probleem is niet zozeer de leiding van Hamas of Hezbollah. De leiders kunnen gecorrumpeerd worden maar het volk dat ze vertegenwoordigen niet. De arme Palestijnen en de arme Sjiïeten in Libanon zien Israël als een onderdrukker, en terecht. Met dit in het achterhoofd besloot Israël dat de enige optie oorlog is.
Crisis Midden-Oosten loopt verder uit de hand
Toch heerst er diepe verdeeldheid binnen de Israëlische staat, tussen leger en regering. Een deel van de regering, inclusief Peretz (de minister van Defensie en leider van Labour), is gekant tegen een grootschalig offensief en bezetting. Peretz weerspiegelt een wijzigende stemming onder een deel van de bevolking, of hij is minstens toch bezorgd over de effecten van zulke operaties op de stemming van de bevolking.
De Arabische straat is eveneens een gevaarlijk element voor de Israëlische heersers. Als de huidige crisis aanhoudt, dan zullen de Arabische massa’s druk beginnen zetten op hun regeringen om tussen te komen. Dat kan leiden tot een algemene oorlog in het Midden-Oosten, en dat is het laatste wat de Arabische leiders willen. De Syriërs bieden al een tijd hun diensten aan als ‘bemiddelaars’. Dat zou echter een toegeving zijn de Israël en de VS de situatie niet baas kunnen. Het zou tevens betekenen dat ze met een zogenaamde schurkenstaat moeten onderhandelen, in plaats van Syrië net zoals Irak omver te werpen. Bovendien zou Israël in een dergelijk scenario moeten overwegen om de Golanhoogten terug te geven aan Syrië.
Het moge duidelijk zijn: het enige wat Israël de afgelopen weken heeft bereikt, is nog minder stabiliteit in het de regio. Ze hadden zo hun best gedaan om Libanon te ‘stabiliseren’, om Syrië te verwijderen enzovoort, en nu is de situatie nog erger dan voordien. Het is een afspiegeling van hoe de zaken ervoor staan in het Midden-Oosten en eigenlijk in de hele wereld. De echte oorzaak van dit alles is het kapitalisme, dat een systeem in verval is. We zien hier slechts de stuiptrekkingen van zijn doodstrijd. Uiteindelijk zullen de imperialisten misschien in staat zijn om een onevenwichtige deal uit de brand te slepen in Libanon. Maar de onderliggende problemen en spanningen blijven bestaan en zullen opnieuw openbarsten.
Na dit conflict zal alles anders zijn. Vooral de Israëlische samenleving zal nooit meer dezelfde zijn. Het zelfvertrouwen van weleer is weg en zal niet terugkeren. De werkende mensen van Israël leren om hun heersers te wantrouwen. Op een bepaald moment zal dit doorsijpelen in de klassenstrijd en zal de situatie volledig omgekeerd worden. Vrede en voorspoed zullen pas mogelijk zijn in het Midden-Oosten wanneer de Israëlische en Arabische massa’s hun handen in elkaar slaan om te vechten tegen hun gemeenschappelijke vijanden: de Israëlische heersende klasse, de Arabische heersers en het imperialisme.
