Israël legt nu al haar gewicht in de schaal om Arafat te verdrijven en de Palestijnse opstand in bloed te smoren. Op vrijdag 29 maart lanceerde Israël een openlijk offensief tegen de Palestijnse gebieden en drong het Yasser Arafats verblijf in Ramallah binnen. Daarbij doodde Israël zeven Palestijnen, arresteerde meer dan zeventig mensen en ontketende het een nieuwe golf van bloed en vernieling.
Volgens persverslagen namen tientallen Israëlische tanks, troepen en helikopters ’s morgens vroeg de controle over van Ramallah. Er ontstonden hevige gevechten waarbij zes doden vielen en 29 mensen gewond raakten, toen de Israëliers oprukten naar het hoofdkwartier van Arafat en zijn kantoor bestookten met vuur van machinegeweren en tanks. Dit was zogezegd een poging om hem te ‘isoleren’.
De verantwoording voor deze onverbloemde agressie was de zware zelfmoordaanslag die twintig Israëliers doodde op de vooravond van het Joodse paasfeest. De Iraëlische staatsradio haalde eerste minister Ariel Sharon aan die zei dat vrijdag het begin inluidde van een offensief om de Palestijnse aanslagen te beëindigen. Dit zou “ten minste verschillende weken” duren en operaties betreffen “op een nooit geziene schaal”.
Ons standpunt ten opzichte van zelfmoordaanslagen en andere terroristische acties moge duidelijk zijn. We verzetten ons hiertegen, niet wegens de hypocriete redenen die de leiders van het westen aanhalen (die niet aarzelen om onschuldige burgers te bombarderen en te vermoorden wanneer het in hun kraam past). Wij verzetten ons tegen de tactiek van het individuele terrorisme omdat ze niets oplevert en contraproductief is. Terrorisme is echter heel vaak het antwoord van mensen die wanhopig zijn door jarenlange onderdrukking. Het is het wapen van de zwakken tegen de sterken en het is een reactie tegen de onnoemelijk wredere, brutalere en onmenselijkere tactieken van het Israëlische imperialisme.
Door het land te bezetten dat niet aan hen toebehoort en door een heel volk voor tientallen jaren in haar greep te houden, heeft het Israëlische imperialisme – dat bolwerk van de reactie in het Midden-Oosten – wind gezaaid en storm geoogst.
De recentste gebeurtenissen waren als het ware onvermijdelijk. We legden vanaf het begin uit dat de zogenaamde akkoorden van Madrid en Oslo niets zouden oplossen. Deze gingen niet in op ook maar één van de gelegitimeerde eisen van het Palestijnse volk. De zogenaamde Palestijnse Autoriteit was niet de uitdrukking van een zelfbeschikking, maar werd een wrede val voor de Palestijnen, die volledig onder de dominantie van Israël bleven. Nu is het bedrog overduidelijk. De komedie is voorbij en een nieuwe tragedie begint. Israël heeft besloten om een einde te maken aan de Palestijnse Autoriteit en om Arafat te elimineren.
Sharon zei dat Israël “alle noodzakelijke maatregelen zou treffen om gepast te reageren en de infrastructuur van elk spoor dat naar terreur verwijst te vernietigen”. Hij stelt Arafat verantwoordelijk voor de golf van terroristische aanslagen. “De regering heeft besloten om Arafat, die de leider is van een terroristische coalitie, als een vijand te beschouwen die in dit stadium geïsoleerd dient te worden,” zo zei Sharon vrijdag op een persconferentie na een nachtelijke ministerraad.
Het idee dat Arafat het brein is achter de zelfmoordaanslagen is belachelijk. Dit is volkomen surrealistisch. Sinds vele maanden heeft Arafat de controle over de situatie verloren. Vandaar zijn verwoede pogingen om Tel Aviv gunstig te stemmen door Palestijnse militanten te arresteren en bovenal zijn onophoudelijke pogingen om de Amerikanen te overtuigen dat hij hun mannetje is.
In feite heeft Arafat de aanval proberen verhinderen met een allerlaatste oproep voor een onvoorwaardelijk staakt-het-vuren op donderdag. Maar hij werd voor zijn inspanningen beloond met een aanval op zijn eigen hoofdkwartier, dat op het moment van dit schrijven [zaterdag 30 maart – nvdr.] door tanks en met raketten werd bestookt.
Volgens een televisierapport van Al Jazeera staat Arafat in de aanslag met zijn geweer, klaar om een martelaar te worden. “Ze (de Israëliers ) willen van mij een gevangene of voortvluchtige maken, ofwel willen ze me dood,” zo zei hij. “Maar ik zeg hen: neen, ik zal een martelaar zijn, een martelaar, een martelaar.” Wat het Palestijnse volk echter nodig heeft zijn niet martelaars maar een leiding en een programma dat een uitweg kan bieden uit deze vreselijke rotzooi. Wij zijn zeker en vast gekant tegen de verplettering van de Palestijnse Autoriteit door het Israëlische leger, maar Arafat en de andere leiders van de PLO dragen een zware verantwoordelijkheid voor wat er gebeurd is.
Arafat heeft getracht de steun te krijgen van de imperialistische machten tegen Israël. Maar welke steun kan het Palestijnse volk verwachten van de Europese regeringen die decennialang cynisch aan de zijlijn stonden toe te kijken hoe de Palestijnen afgeslacht werden? Inderdaad, ze huilden krokodillentranen en protesteerden op een hypocriete manier tegen “geweld”. Ze spelen echter enkel de schandelijke rol van Pontius Pilatus. Ze wassen hun handen in onschuld, maar in feite zijn ze betrokken in een criminele medeplichtigheid. Voor zover ze af en toe sympathiek staan tegenover de Palestijnen is dit met het oog op oliebelangen in het Midden-Oosten.
Yasser Arafat probeert al een tijdje de steun te verwerven van de Amerikanen. Dit getuigt van een enorme blindheid voor de realiteit. Hoewel het Amerikaanse imperialisme stabiliteit wenst in het Midden-Oosten en bij momenten Israël tracht in te tomen, zal Washington in laatste instantie steeds Tel Aviv steunen omdat Israël de enige betrouwbare bondgenoot van de Verenigde Staten blijft in de regio.
Het idee dat het mogelijk zou zijn het terrorisme uit te roeien door op massale schaal te bombarderen en te moorden is ongelooflijk dwaas. Telkens Israël op deze manier handelt, creëert het enkel de voorwaarden waarin honderden Palestijnse jongeren vrijwilliger zijn om zelfmoordaanslagen te plegen, waartegen geen echte verdediging bestaat. De dag dat de Israëliers hun aanval begonnen, doodde een Palestijnse vrouw van achttien jaar zichzelf en twee Israëliers in een supermarkt in bezet Jeruzalem. Achtentwintig mensen raakten gewond, waarvan twee ernstig, in de aanslag die door de Al-Aqsa brigades, een gewapende zijtak van Arafats Fatah-beweging, werden opgeëist.
De voorbije represailles zullen tot meer van hetzelfde leiden. Zo brengt de reactionaire kliek die nu Israël regeert haar inwoners in nog groter gevaar. De regering Sharon verklaarde 20.000 reservisten op te roepen na de nieuwe escalatie van het conflict. Het lijkt erop dat dit de enige soort reactie is waartoe deze enggeestige reactionair in staat is. Een verdere escalatie van militaire acties zal echter enkel olie op het vuur gieten van de situatie die reeds niet meer onder controle is.
De stemming in de bezette gebieden is explosief. De Israëlische politie bestormde de Al Aqsa moskee na beschuldigingen dat jongeren stenen geworpen hadden naar gelovigen die aan de Klaagmuur stonden. Eén politieagent raakte lichtgewond en vijf moslims raakten gekwetst. Op andere plaatsen werd ook gemoord. Vier joodse kolonisten werden doodgeschoten op de Westelijke Jordaanoever. Er zullen nog veel meer doden vallen aan beide zijden, waarbij de Palestijnen het als gewoonlijk het hardst te verduren zullen krijgen.
Zoals te voorspellen was, heeft het Amerikaanse imperialisme besloten de andere kant op te kijken. Ze kunnen het zich niet veroorloven te breken met Israël. Hun voornaamste bondgenoten in de Arabische wereld zijn echter met afschuw vervuld. Het Saoedische plan dat bedoeld was om vrede te stichten door Israël te laten terugtrekken tot de grenzen van vòòr 1967 in ruil voor erkenning, is afgeschoten door Tel Aviv. Het ziet er naar uit dat het conflict in het Midden-Oosten zich zal uitspreiden. De pro-westerse Arabische staten voelen de aarde onder hun voeten beven.
De werkenden over de ganse wereld moeten de Israëlische agressie tegen Palestina veroordelen met alle macht die ze ter beschikking hebben. Evenzo dient het werkende volk van Israël zich af te vragen hoeveel langer deze waanzin moet duren. Karl Marx wees er lang geleden al op dat geen enkel volk vrij kan zijn als het andere volkeren onderdrukt. De Joden zijn eeuwenlang het slachtoffer geweest van een vreselijke onderdrukking. Nu worden ze in de rol geduwd van onderdrukkers van de Palestijnen. Langs deze weg is er geen toekomst weggelegd, noch voor de Joden, noch voor de Arabieren.
Het is tijd om de stem te laten horen van de internationale arbeidersbeweging en om beslissend te handelen. Stop de agressie tegen Palestina! Voor de onmiddellijke terugtrekking van alle Israëlische troepen! Voor de zelfbeschikking van Palestina! Weg met het kapitalisme en het imperialisme, de ware oorzaak van alle oorlogen en nationale onderdrukking! Voor een Socialistische Federatie van het Midden-Oosten als de enige oplossing voor de oorlogswaanzin en nationale haat!
