Van uw verslaggever ter plaatse.
De Palestijnse vrijheidsstrijd kan momenteel op nogal wat begrip rekenen bij de man in de straat, zo is onze indruk van de afgelopen dagen. Israël is momenteel immers de enige echt zichtbare terroristische staat. De retoriek van Bush over de ‘as van het kwaad’ (Irak, Iran, Libië, Noord-Korea) ten spijt zijn het Israëlische tanks en soldaten die burgers executeren en woningen met de grond gelijkmaken. De tijd is dan ook rijp voor protestmanifestaties in alle grote Europese steden tegen de Israëlische agressie.
Woensdag 3 april werd om halfzes verzamelen geblazen op de Antwerpse Meir. Deze plaats van samenkomst getuigde om te beginnen al van weinig tactisch doorzicht vanwege de organisatoren. In deze zone heerst immers sinds jaar en dag een betogingsverbod. Dat de Antwerpse politie deze keer geen uitzondering zou maken lag voor de hand en dus was de manifestatie vanaf de allereerste minuut ‘verboden’. Dat de organisatoren die toelating toch op zak hadden zoals woordvoerster Zohra Otman beweert is technisch onmogelijk: dit duurt tenminste een week en een week geleden was Ramallah niet eens bezet. Wel is het mogelijk dat de betogers de mondelinge toezegging hadden van de politie dat ze een manifestatie zouden ‘tolereren’ op de leien. De politie had zich hoe dan ook voorgenomen het verbod op de Meir daadwerkelijk af te dwingen en deed dit op een erg contraproductieve manier: ze sloot de manifestanten op in een klein ‘explosief vat’ van tweehonderd meter lang en vijftig meter breed in de Leysstraat. Een lawaaierige politiehelikopter vervolledigde de hitserige oorlogssfeer. Toch begreep het overgrote deel van de manifestanten dat de Palestijnse zaak niet gediend was met geweld. De etalages met daarin sweaters en petjes met Amerikaanse vlaggen die sinds 11 september bij een bepaald publiek ‘in’ zijn werden dan ook ongemoeid gelaten. Toch was het voor insiders vanaf het begin duidelijk dat de kans op ontaarding zeer groot was. Er waren namelijk nogal wat Marokkaanse probleemjongeren aanwezig die zich tot heden niet voor politiek hebben geïnteresseerd , en die ook ‘in vredestijd’ een van de beste propagandaploegen vormen voor het Vlaams Blok in Antwerpen. Dat het deze keer niet anders zou zijn, daar kunnen enkel wat overjaarse stalinisten met hamer-en-sikkel vlag en een grote Palestijnse vlag op de voorpagina van hun krant blind voor zijn Voor hen is het natuurlijk exclusief en altijd de schuld van Detiège.
Het gevolg was dan ook dat de Palestijnse zaak op donderdagochtend 4 april, toen de eerste ochtendkranten in de brievenbussen ploften,althans wat Antwerpen betreft, verloren had op punten. Bij elke steen in een Antwerpse winkelruit, en dat waren er nogal wat, scoorde Sharon
Grote verschillen tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel
Dat deze aberraties, die door zo weinigen worden veroorzaakt, moeilijk te voorkomen zijn, weten we bijvoorbeeld van de antiglobaliseringsbeweging die ook vaak in een slecht daglicht gesteld wordt door het geweld van een handvol gedepolitiseerde anarchisten. Maar wat in deze manifestatie opviel was het gebrek aan tegengewicht: geen toespraken, geen ordewoorden, geen woordvoerders die opstaan om de strijd op een hoger niveau te tillen. Kenschetsend voor de huidige toestand bij de Arabische immigratie in Antwerpen: de enigen die voldoende ingeplant en georganiseerd zijn om iets te ondernemen zijn de Imams, die oproepen tot een vredesmanifestatie op 14 april in Brussel.Over de andere 'seculiere' manifestatie op 7 april geen woord! Wat een verschil met Brussel en Luik! Daar waren ook verantwoordelijken van de PS, de FGTB en de Franstalige Jongsocialisten (MJS) aanwezig. De Brusselse secretaris van de MJS zit momenteel trouwens mee opgesloten in het hoofdkwartier van Arafat.
In schril contrast hiermee stond het bijna exclusief Arabische karakter van de Antwerpse manifestatie. Dat speelt diegenen die oproepen tot een ‘religieus-etnische Jihad’ natuurlijk in de kaart en het isoleert de Palestijnse strijd van de brede publieke opinie. En dat is natuurlijk exact wat Sharon wil.
Excuus Mohammed's en Latifa's
Dat het dus alleen in Vlaanderen weer eens uit de hand moest lopen en niet in Brussel en Wallonië mag ons eens tot nadenken stemmen. Hierin dragen niet zozeer de Arabische immigranten, dan wel de leiders van de Vlaamse arbeidersbeweging een zware verantwoordelijkheid. Niet alleen hadden ze er moeten zijn die bewuste woensdagavond, ze hadden ook al decennia geleden de gelederen van hun organisaties moeten openstellen voor de migranten én de politieke thema’s die zij met zich meedragen. Het enige wat de Vlaamse linkerzijde tot op heden vermocht te doen is het plaatsen van enkele ‘excuus-Mohammed’s en Latifa’s’ op de kieslijsten (*). Deze mensen zijn doorgaans politiek volledig gedenatureerd en geïsoleerd van hun natuurlijke thema’s en achterban. Zij mogen het op last van moeder en vader partij, net zoals de Belgen in die partij trouwens, alléén hebben over fietspaden, propere straten en andere op de ‘Grasmarkt’ voorgekauwde en herkauwde thema’s. Het is immers niet meer de bedoeling dat de SP.A nog een instrument is van politieke participatie en emancipatie. De partij heeft haar basis politiek onteigend. Het ‘debat’ is gereduceerd tot datgene waarover een beperkte club van Europese commissarissen nog geen beslissing heeft genomen, zoals de kleur van de lantaarnpalen en de programmatie van het lokale culturele centrum bijvoorbeeld... Zo is de SP.A aan het verworden tot een veredelde communicatiecel die haar eigen steeds korter wordende electorale staart achterna holt.
De Vlamingen hebben ondertussen hun eigen manier gevonden om te reageren op deze politieke onteigening: politiek vandalisme in de anonieme beslotenheid van het stemhokje, door een stem op het Blok. Jonge migranten kunnen zelfs dat niet en slaan dan maar winkelruiten aan diggelen. Het onrecht waarmee zij worden geconfronteerd is tenslotte nog van een andere grootte-orde dan dat van de Belgen: een slachting met genocidaire trekken op de Westelijke Jordaanoever is nog wat anders dan zwerfvuil, geluidsoverlast of zelfs de veel besproken ‘onveiligheid’
Vonk roept alle jongeren en arbeiders van Arabische en Afrikaanse afkomst op om met ons actief te zijn in de Belgische arbeidersbeweging en er te vechten voor internationale solidariteit en een socialistisch programma.
Vonk vraagt een debat in alle geledingen van de Belgische arbeidersbeweging over de volgende eisen:
*Stop de agressie in Palestina!
*Voor de onmiddellijke terugtrekking van alle Israëlische troepen!
*Voor de zelfbeschikking van Palestina
*Weg met het kapitalisme en het imperialisme die de oorzaken zijn van oorlog en nationale onderdrukking
*Voor een socialistische federatie van het Midden-Oosten, tegen de oorlogswaanzin en de nationale haat
Het staat de leiding van de Vlaamse arbeidersbeweging natuurlijk vrij om ook deze vraag alweer hooghartig naast zich neer te leggen. Maar dat men zich dan ook niet meer verbaast over de verderschrijdende verrechtsing, verzuring, onverdraagzaamheid en verbittering in onze samenleving. Je oogst altijd wat je zelf zaait.
(*) Vonk deed de test. In het najaar van 2001, na de aanslagen van 11 september, nodigden wij in Antwerpen een twintigtal Marokkanen en Turken uit die op SP-lijsten hadden gestaan, een politiek mandaat bekleedden of afgevaardigde zijn van het ABVV. De bedoeling was om van gedachten te wisselen over de groeiende oorlogsdreiging en het wederzijds racisme dat erdoor in de hand wordt gewerkt. Niemand van hen daagde op. Twee mensen hadden de beleefdheid zich te verontschuldigen vanwege hun drukke agenda. Wij herhalen hierbij onze uitnodiging. En indien het debat meteen kan plaatsvinden in de schoot van de SP.A, wel des te beter dan
