Wat een enorm contrast tussen de openingsviering van een nieuwe VS-ambassade in Jeruzalem en hetgeen op het zelfde ogenblik gebeurde in Gaza! Daar werden diezelfde dag door Israëlische scherpschutters 59 Palestijnse betogers gedood en vielen meer dan 2700 gewonden. De massale Palestijnse verzetsbeweging in Gaza, die opkomt voor het recht op de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen van 1948 en tegen de twaalf jaar oude Israëlische blokkade, is blijven groeien ondanks de repressie van het Israëlische leger.
De beslissing van Trump, om de VS-ambassade te verplaatsen naar Jeruzalem en het te erkennen als Israëlische hoofdstad, heeft de beweging verder geradicaliseerd. Het was een bewuste provocatie die indruist tegen een sleuteleis van de Palestijnse beweging. De datum 14 mei, was ook bewust gekozen, samenvallend met de herdenkingsviering voor het 70-jarig bestaan van Israël. De oprichting van de Israëlische staat had tot gevolg dat meer dan 700.000 Palestijnen uit hun huizen werden gezet. Door de Palestijnse bevolking wordt die datum sindsdien herdacht als de “Nakba” (catastrofe).
Jared Kushner en Ivanka Trump waren de voornaamste vertegenwoordigers van de VS op de plechtigheid. Glimlachend gingen ze samen met Netanyahu en de elite van de Israëlische heersende klasse op de foto en maakten zo de positie van het VS-imperialisme overduidelijk. Jared Kushner beweerde dat “degenen die geweld uitlokken deel van het probleem zijn en geen deel van de oplossing”. Dat was nog maar eens een uiting van de schandalige hypocrisie die kenmerkend is voor de diplomatie van het VS-imperialisme. Alleen al het aantal doden en gewonden dat die dag viel, vernietigt het fabeltje dat de Israëlische regering ophangt en die vlot wordt overgenomen door de regeringen van de VS, Groot Brittannië en vele internationale media. Zij beweren dat de doden het gevolg zijn van door Hamas georkestreerde Palestijnse agressie en pogingen om de grens te overschrijden. Hamas zou de cynische kracht zijn die een leger terroristen vermomde als vreedzame betogers. Dat het Israëlische leger met scherp schoot, zou volgens de propaganda een “evenwichtige reactie” zijn op een fundamentele bedreiging voor het voortbestaan van Israël. Hoe weinig de Israëlische regering geeft om mensenrechten, blijkt uit de schandalige opmerking van defensieminister Avigdor Lieberman, die beweert “dat er in Gaza geen onschuldige mensen zijn”.
Die bewuste dag, de bloedigste sinds de Israëlische aanval op Gaza in 2014, onthult een heel ander verhaal. Het relatief vreedzame protest, tegenover een bloedige repressie, getuigt van de hernieuwde bereidheid van de Palestijnse bevolking om massaal verzet te organiseren. Dat is de enige efficiënte manier om de Israëlische bezetting van Gaza en de Westelijke Jordaanoever te ondermijnen. Een ernstige dreiging dat de betogers door de grens konden breken was er niet. De grens met Gaza werd opgetrokken met behulp van de meest moderne technologie en wordt voortdurend gemonitord en verdedigd door een indrukwekkende legermacht. De foto’s en video’s van het gebeuren toonden families die vreedzaam protesteerden rond barbecues en picknicks langs de grens. Dat tafereel veranderde in een bloedbad toen een regen van kogels en traangas neerdaalde. De beelden toonden Palestijnse jongeren die met schamele middelen probeerden te reageren op getrainde scherpschutters, die over de meest gesofistikeerde wapens beschikten. Zij gooiden stenen over de prikkeldraad, probeerden de bussen traangas terug te slaan met tennisraketten of toonden gewoon dat ze niet bang waren van de kogels, hun eigen leven riskerend.
Voor iedereen die geen belang heeft bij het verspreiden van de Israëlische propaganda, wordt het duidelijk dat de Palestijnse jeugd steeds heroïscher in het verzet gaat tegen de ondraaglijke situatie waarin ze verkeert. De voorbije maand hebben dag na dag vreedzame protesten plaats gevonden, ondanks het dodelijke antwoord van het Israëlische leger. Er zijn geen gewonden gevallen bij Israëlische militairen of burgers. Daarentegen bedraagt het dodental bij de bevolking van Gaza, sinds 30 maart, meer dan honderd en het gaat in stijgende lijn. Meer dan 12.000 mensen werden ernstig gewond door kogels en traangas. Journalisten die deze slachting documenteren, fotograferen en het systematisch gebruik van speciale munitie, die uiteenspat om zoveel mogelijk slachtoffers te maken aanklagen, worden aangevallen. Dat dokters in duidelijk herkenbare kledij en verplegers met ziekenwagens die de gewonden proberen bij te staan ook aangevallen worden, spreekt eveneens boekdelen.
De crisis van de Palestijnse leiding en de “twee staten oplossing”
Honderdduizenden Palestijnen komen tot het besluit dat enkel massaprotest de verwezenlijking van hun eisen dichterbij kan brengen. Ze komen tot deze bittere conclusie na tientallen jaren van onderhandelingen en gebroken beloften die hen door verschillende fracties van de Palestijnse leiding gedaan werden. Vooral bij de jeugd is de opstandige stemming wijdverspreid omdat ze geen toekomst ziet in het huidige onderdrukkende systeem. De Palestijnse regering, onder leiding van Abas en Fatah, heeft in de laatste twintig jaar overduidelijk aangetoond dat de uitbouw van een onafhankelijke Palestijnse staat onder de voogdij van het imperialisme (de akkoorden van Oslo en Madrid) een reactionaire utopie is. Alle strategische en economische controle bleef op die manier in handen van de Israëlische heersende klasse.
De Palestijnse elite is corrupt en vastberaden om met de staat Israël samen te werken als politieagent over haar eigen bevolking (Abas noemde deze veiligheidssamenwerking ooit “heilig”). Samen met de trage economische wurging en de voortdurende Israëlische steun voor landonteigeningen en illegale Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, heeft ze de morele en politieke autoriteit van Fatah volledig ondergraven.
Anderzijds is duidelijk dat Hamas probeert zijn tanende autoriteit terug op te krikken door de indruk te wekken Israël uit te dagen; een tactiek die ze in het verleden al dikwijls toepasten. Maar aanhoudende massaprotesten in Gaza weerspiegelen een totaal andere situatie, waarop Hamas geen controle meer heeft. Het bewustzijn groeit dat de tactiek die Hamas tot nu toe gebruikt heeft (een ongelijke militaire strijd tegen de oppermachtige Israëlische krachten) de zaken alleen maar erger heeft gemaakt. Het besef neemt toe bij de bevolking dat enkel massaprotesten de twaalf jaar lange blokkade van Gaza kunnen opheffen.
Zowel Fatah als Hamas hebben de Palestijnse bevrijdingsstrijd in een doodlopende straat geduwd. Het massale verzet van tienduizenden Palestijnse mannen, vrouwen en jongeren legt de brutaliteit bloot van hun onderdrukking door de staat Israël. Het opent ook een nieuw perspectief voor de strijd van het Palestijnse volk tegenover enorme obstakels. Die strijd verdient de volledige steun van de internationale arbeidersbeweging.
