Er is veel tijd verstreken sinds 7 oktober. De golf van burgerlijke propaganda die gericht was op het legitimeren van Israëls moorddadige acties is met de dag afgenomen. Vandaag wordt steeds duidelijker dat het marxistische perspectief op de situatie en oplossingen in de regio het juiste blijkt te zijn.
Versla de hypocrieten
Een van de dingen die de afgelopen maanden en jaren het meest is opgevallen, is de flagrante hypocrisie van de westerse heersende klasse. Maandenlang heeft ze het lot van de Palestijnen voortdurend gebagatelliseerd. Het is bovendien moeilijk te vergeten dat Georges-Louis Bouchez tijdens een debat in Louvain-la-Neuve in maart 2025 zonder blikken of blozen uitlegde dat het gebruik van de term genocide met betrekking tot Gaza neerkwam op "een vorm van antisemitisme". In werkelijkheid propageert een indrukwekkend aantal rechtse figuren deze lijn al meer dan een jaar onophoudelijk, op elke radio- en televisieprogramma, in de pers...
Nu steeds meer politieke leiders over de hele wereld, en zelfs de voormalige nummer twee van de Mossad, Amiram Levin, de genocide in Gaza aanklagen, rijst de vraag: bestaat er een plek op aarde zo afgelegen dat Georges-Louis Bouchez, Bart De Wever en al deze beginnende Holocaustontkenners met succes de volledige geschiedenis van hun schandelijke uitspraken kunnen verbergen?
De RCO heeft, net als zoveel andere organisaties die zich inzetten voor solidariteit met Palestina, de term genocide vanaf het begin terecht gebruikt. Dat er zoveel inkt is gevloeid over het al dan niet gebruiken van deze term, komt omdat volgens het internationaal recht, wanneer er ergens een genocide plaatsvindt, elke persoon of staat die over de nodige middelen beschikt om deze te voorkomen, verplicht is dit te doen op straffe van vervolging. Wij, marxisten, weten heel goed dat de arbeidersmassa's alle mogelijke middelen tot haar beschikking heeft om deze genocide (of andere) te voorkomen en dat er geen reden was om langer te wachten met organiseren en handelen.
Werknemers in havens, op luchthavens en in wapenfabrieken hebben al meermaals laten zien hoe doorslaggevend hun rol is bij het transport van militair materieel. Maar ook bij het vervoer van mensen die vervolgd en gezocht worden voor medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden, zoals op de luchthaven van Zaventem destijds, waar bagage-afhandelaars vluchten naar Tel Aviv boycotten.
De noodzaak om de actie van werknemers te motiveren en te coördineren
23 juni ll. organiseerde Stop Arming Israel een blokkade van twee wapenbedrijven met meer dan duizend activisten. Hoewel de blokkade aanzienlijke aandacht kreeg voor het feit dat bedrijven in België rechtstreeks medeplichtig zijn aan genocide, blijft het een feit dat de reikwijdte van dergelijke acties slechts tijdelijk is en helaas niet aan alle doelstellingen voldoet.
Wij zijn van mening dat vakbonden een belangrijkere rol moeten spelen nu deze dynamiek ontstaat. Iedereen herinnert zich nog dat de Israëlische regering vlak na 7 oktober beelden van de Hamas-aanval liet zien tijdens een speciale uitzending van het Franse parlement en aan een wereldwijd publiek van journalisten. Zij waren diep onder de indruk en verspreidden onmiddellijk alle propaganda van het Israëlische leger in de media.
We zijn ervan overtuigd dat als de vakbonden de beelden van de hongersnood in Gaza zouden laten zien, als ze de werkelijke cijfers van de doden, de verminkte kinderen, de details van het lijden van de Palestijnen in Gaza, in de fabrieken, in de bedrijven in kwestie, kortom, als ze zouden laten zien wat de burgerlijke media tracht te verbergt, ze veel beter zouden begrijpen dat ze niet willen deelnemen aan een genocide, noch direct noch indirect. Maar voorlopig richten de ABVV en de CSC zich op een handtekeningenactie om druk uit te oefenen op de federale overheid, om sancties op te leggen. Maar dat is de verkeerde prioriteit. Zoals de bagage-afhandelaars op de nationale luchthaven zeggen: "De overheid zeurt, de arbeiders handelen."
Welke oplossingen voor de regio?
Na bijna twee jaar van zinloos uitstelgedrag zijn de leiders van bepaalde G7-landen, geconfronteerd met de barbaarsheid van de Israëlische strijdkrachten, maar vooral met de peilingen die onder hun bevolking zijn uitgevoerd (die oproepen tot sancties), begonnen met praten over de erkenning van Palestina. De "erkenning van Palestina" is echter niet hetzelfde als het recht op zelfbeschikking van het Palestijnse volk. Het gaat eerder om het bevorderen van een "tweestatenoplossing", wat een bedrieglijke weg naar Palestijnse emancipatie is.
Welk economische systeem en wie de productie van rijkdom controleert en aanstuurt, zou centraal moeten staan in alle debatten over oorlogen en genociden. Zolang een minderheid van kapitalisten winst kan maken uit koloniale, neokoloniale en imperialistische avonturen, zullen het altijd de arbeiders zijn die de rekening gepresenteerd krijgen en het zwaarst zullen lijden onder de bombardementen.
De enige "oorlog" waaraan de arbeidersklasse moet deelnemen, is de oorlog tegen de oorlog, dat wil zeggen de oorlog tegen de klasse van eigenaren, wapenhandelaren en profiteurs van deze conflicten. Om hen te onteigenen en de productie collectief en democratisch te beheren en ze te richten op het gemeenschappelijk belang van de mensheid.
In Gaza, in het Midden-Oosten en hier in het Westen wordt het steeds dringender om federaties van socialistische landen tot stand te brengen die de samenwerking en het welzijn van hun bevolkingen belangrijker vinden dan de winsten en privileges van al deze imperialistische parasieten.
