Intifada 2000, de nieuwe Palestijnse opstand in de bezette gebieden van Gaza en de Westbank, gaat onverminderd voort. In de volgende maanden kan ze zelfs nog uitbreiden en de hele regio in vuur en vlam zetten. Nu al heeft de Intifada belangrijke gevolgen in de Arabische wereld en Israël zelf.
De Israëlische militaire leiding handelt zoals gewoonlijk zeer brutaal. Niet alleen regent het dagelijks kogels op de jongeren van de zogenaamde ‘autonome gebieden’, maar het Israëlische leger zet vandaag ook zwaar materieel in zoals tanks, helikopters en vliegtuigen. Meer dan 300 Palestijnen werden zo vermoord en 12 à 15.000 anderen gewond. Het Israëlische leger wil de Palestijnse jongeren demoraliseren en onderwerpen met behulp van repressie en een economische blokkade van de Palestijnse gebieden.
In Israël wijzen de nieuwe farizeeërs zoals Barak, Sharon enz. op het ‘geweld’ van de Palestijnen. De hele geschiedenis van de Israëlische heersende klasse toont aan dat deze het gebruik van geweld niet schuwt van zodra zij er het monopolie over heeft. De Israëlische staat beschikt over een gigantisch arsenaal van dodelijke wapens, onvergelijkbaar met deze van de jonge Palestijnen.
Sommige media hebben het over het zogenaamde ‘fanatisme’ en de ‘culte van de zelfopoffering’ van de jonge Palestijnen, alsof het om een oeroud stamritueel ging dat om de een of andere geheimzinnige reden weer aan de oppervlakte is gekomen. De indrukwekkende vastberadenheid van deze jongeren kan men enkel maar begrijpen door de compleet onleefbare materiële toestand waarin ze leven. Wat hebben ze nog te verliezen? De situatie waarin de Palestijnen vandaag leven is gemakkelijk te vergelijken met deze van de zwarten in de bantoestans onder het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime. De autonome gebieden hebben meer gemeen met een openluchtgevangenis waarin het politieapparaat van Yasser Arafat optreedt als gevangenisbewaker. Buiten de muren van deze gevangenis patrouilleert het Israëlische leger.
De opstand van de Palestijnen toont het potentieel van een revolutionaire opstand. Spijtig genoeg beantwoorden de leiding en haar politiek programma niet aan de mogelijkheden en de verwachtingen van deze revolutionaire opstand. Maar de ervaring van de jonge Palestijnen en de intense dialoog met revolutionair socialistische krachten in de wereld kunnen de basis vormen voor de vorming van zo’n leiding. Veel Palestijnse jongeren zijn internationalisten en begrijpen dat de strijd voor nationale bevrijding hand in hand gaat met de noodzaak om het kapitalisme omver te werpen. Dit bewustzijn weerspiegelt zich in de briefwisseling met Palestijnse socialistische jongeren die u kunt lezen op de website www.marxist.com
Vrienden, valse vrienden en vijanden.
De toestand in Israël/Palestina ontwikkelt zich zeer snel. De Palestijnen leren ook zeer snel het onderscheid te maken tussen vriend en vijand. Zij hebben geleerd geen vertrouwen te hebben in Clinton noch in de reactionaire Arabische leiders die evenveel belang hebben bij het neerslaan van de nieuwe Intifada als de Israëlische zionistische staat. De vrienden van de nieuwe Intifada zijn de miljoenen Arabische jongeren, arbeiders en arme boeren die al op straat zijn gekomen ter ondersteuning van de Palestijnen. Onderdrukt, uitgebuit en misprezen door hun eigen dictators herkennen zij zich op een natuurlijke wijze in de opstand in de bezette gebieden. Deze massa’s vormen de beste en meest betrouwbare bondgenoten van de Palestijnen. De kracht om de Israëlische zionistische staat te verslaan zullen de Palestijnen putten uit een pan-Arabische beweging van sociale en nationale emancipatie. Zo’n beweging zal evengoed de Israëlische heersende klasse moeten omverwerpen als de Arabische dictaturen.
De militaire macht van Israël is natuurlijk zeer groot. De achillespees van de Israëlische heersende klasse is de eigen bevolking. Vandaag lijkt de Israëlische bevolking, opgezweept door de media en de regering, als één man achter de heersende klasse te staan. Maar ook de Israëlische maatschappij ontsnapt niet aan de opdeling in verschillende sociale klassen, waarbij de kapitalisten de loontrekkende bevolking uitbuiten. Deze loontrekkenden zijn niet alleen de 800.000 Arabieren van Israëlische nationaliteit. De arbeidersbevolking van joodse oorsprong wordt eveneens onderdrukt door het kapitalisme. Ook in Israël beschikt een kleine geprivilegieerde minderheid over een reusachtige rijkdom terwijl de meerderheid het met veel minder moet rooien. Minderheden onder de Joods Israëlische bevolking, zoals Russische joden of joden uit zwart Afrika worden dagelijks gediscrimineerd. In andere woorden: de Israëlische maatschappij is verre van homogeen. Er bestaan objectieve mogelijkheden om bondgenoten te vinden in Israël zelf voor de sociale en nationale emancipatie van zowel de Palestijnen, de Arabische massa’s als de Israëlische arbeidersbevolking.
De Verenigde Naties
Zolang de Intifada voortduurt is er geen hoop op een vredesakkoord zoals we deze tot nu toe gekend hebben in Oslo, Madrid, Charm El Cheik enz. Het hoofddoel van zowel Israël als Yasser Arafat, en van de reactionaire Arabische regimes en het Amerikaanse imperialisme is het wurgen van de Palestijnse opstand. Zij rekenen op de uitputting van de opstand en het herstel van de controle op de bezette gebieden door Yasser Arafat en het Palestijnse gezag. Hoe langer deze duurt hoe groter de risico’s voor de stabiliteit van de regio en hoe kleiner de kansen voor het overleven van de dictaturen in het Midden-Oosten.
Yasser Arafats politie en veiligheidsdiensten werken actief mee met deze van Israël en de CIA voor de vervolging en fysieke liquidatie van de radicalere leiders van de Fatah (zoals de secretaris generaal van de Fatah die in de bezette gebieden werd vermoord). Nu wordt het voortstel van een militaire interventiemacht van 20.000 soldaten van de Verenigde Naties opnieuw leven ingeblazen. Sommige linkse krachten in Europa steunen deze eis ook.
Wat zijn de Verenigde Naties? De VN zijn een forum van verschillende imperialistische machten waarin de USA een vooraanstaande rol spelen. Op zijn best kunnen de VN tweederangs problemen oplossen, maar altijd in het belang van het imperialisme. Hoewel de Verenigde Staten voorlopig geen belang hebben in een VN-interventie ziet Arafat die wel zitten. Het zou zijn Palestijns gezag versterken en het is een zet tegen Israël. Een VN-tussenkomst is enkel mogelijk op basis van een grondige verzwakking van de Intifada. Deze verzwakking zal de repressie (arrestaties en moorden) tegen de meest radicale elementen onder de Palestijnse jeugd versterken, net zoals gebeurde na de eerste Intifada in 1987. Een VN-interventie zal de rol van Yasser Arafat als pion van de VS versterken. Een VN-interventie verdedigen staat gelijk met het verraad van de Intifada.
De Palestijnse jongeren vechten voor de bevrijding van de Gazastrook en de Westbank van Israëlische militaire bezetting en niet voor de interventie van 20.000 soldaten die zullen gehoorzamen aan de Verenigde Staten. De hoop voor de Intifada ligt dus bij de uitbreiding van de beweging op basis van een klassenprogramma naar het hele Midden-Oosten en niet in diplomatieke manoeuvres of internationale militaire tussenkomsten.
