Mobiliseer tegen oorlog en kapitalisme
De strijd tegen imperialisme is een strijd tegen het kapitalisme
Kan deze oorlog gerechtvaardigd worden?
De oorlog die voorbereid wordt door de VS is een schaamteloze daad van agressie tegen het Irakese volk. Hij heeft geen greintje progressieve inhoud. Alle argumenten die gebruikt worden om deze monsterlijke oorlog te rechtvaardigen zijn bedrieglijk en onjuist. Het sturen van de wapeninspecteurs was slechts een voorwendsel om de publieke opinie van de rest van de wereld om de tuin te leiden terwijl de VS hun militaire opbouw in de Golf voortzetten. Het heeft in de verste verte niks te maken met massavernietigingswapens. Wat de Irakezen ook doen, ze zullen gebombardeerd en Irak zal binnengevallen worden.
De ‘inspectie’-klucht is ontmaskerd. Geen stukje betrouwbaar bewijs is gevonden. Het laatste team VN-inspecteurs beweerde 95 procent van de massavernietigingswapens van Irak vernietigd te hebben. Slechts heel weinig kan overgebleven zijn. In ieder geval, na meer dan tien jaar van sancties is het militaire potentieel van het Irakese leger sterk verminderd. Het vormt geen grote bedreiging voor de VS, die over een immense voorraad massavernietigingswapens beschikken.
Gedetailleerde plannen voor de invasie en bezetting van Irak waren al voorbereid lang voor Kerstmis, dat wil zeggen, zelfs nog voor Blix en zijn compagnons aan hun taak begonnen waren. Het is daarom overduidelijk dat de kwestie van massavernietigingswapens niks te maken heeft met de agressie van de VS tegen Irak. Het centrale punt is altijd regimewissel geweest, wat zoveel betekent als de verwijdering van Saddam Hoessein en zijn vervanging door een Amerikaanse marionet.
Terwijl ze pretenderen onpartijdig te zijn, spelen Blix en zijn team de rol van provocateurs. De Irakezen worden constant uitgedaagd in de hoop dat ze met geweld zullen reageren. Dit zou onmiddellijk als voorwendsel gebruikt worden om vijandigheden te beginnen. Bagdad heeft hen beschuldigd van spionage, en dat is waarschijnlijk het geval. Hun echte bedoeling is niet oorlog te vermijden maar het voorzien van een excuus ervoor.
De poging de aanval op Irak te kaderen in de ‘oorlog tegen terrorisme’ is al even vals. Er is niet het minste stukje bewijs om Irak te linken aan Al Qaida. De pogingen van de CIA om een verband te leggen tussen Irak en Al Qaida grenzen aan het belachelijke. De ‘Al Qaida-cel’ die ze beweerden te hebben ontdekt in Noord-Irak bevindt zich niet eens in het door de overheid in Bagdad gecontroleerde gebied. Dit is geen verrassing, aangezien het genoegzaam bekend is dat het regime in Bagdad seculier is en nooit vriendschappelijke betrekkingen heeft onderhouden met fundamentalisten.
Anderhalf jaar is voldoende tijd om bewijzen te hebben gevonden van Irakese betrokkenheid bij de gebeurtenissen van 11 september. Toch is zo een bewijs niet op tafel gelegd. Er was niet één Irakese burger onder de terroristen die de vliegtuigen kaapten die het World Trade Center aanvielen, maar wel een aantal Saoedi’s. Toch zijn ze zich aan het voorbereiden om Bagdad te bombarderen en niet Riyad!
Het argument over ‘democratie’
Het andere argument, namelijk dat dit een oorlog is om de democratie te herstellen in Irak, is ook ongefundeerd. Het idee dat het VS-imperialisme democratie voor het Irakese volk zou brengen zou komisch zijn indien de implicaties niet zo ernstig zouden zijn. Het doel van Bush en Co is niet het invoeren van een echt democratisch regime in Bagdad, maar het installeren van een marionettenregering – zoals ze in Afghanistan gedaan hebben – die afhankelijk zou zijn van Washington en bijgevolg gehoorzaam aan diens wil. De aanvallen van George W. Bush op de Irakese dictatuur zijn de meest schaamteloze hypocrisie.
Bush en Blair huilen krokodillentranen over het gebrek aan democratie in Irak, maar blijkbaar zien ze het gebrek aan democratie niet in Saoedi-Arabië, een van hun belangrijkste bondgenoten in de regio, waar verkiezingen en vrije meningsuiting onbestaande zijn, vrouwen niet eens een auto mogen besturen en gestenigd worden voor overspel en waar dieven hun ledematen afgezet worden. En wat met Amerika’s andere voorname bondgenoot, Turkije?
Het Turkse burgerlijke regime heeft een ontstellende staat van dienst wat betreft mensenrechten. Het heeft vele duizenden syndicalisten gedood, gemarteld en gevangen genomen, gevangenen afgeslacht in hun cel en heeft gedurende decennia een bloedige oorlog gevoerd tegen de Koerden. Toch is het zich nu aan het voorbereiden om zijn plaats in te nemen naast de VS en het Verenigd Koninkrijk om deel uit te maken van de kruistocht voor democratie en de rechten voor de Koerden! Dit kleine detail zegt op zich voldoende over het morele bankroet en de walgelijke hypocrisie van de hele onderneming.
Het argument dat Saddam Hoessein een wrede dictator is, zou meer gewicht krijgen ware het niet dat de VS en Groot-Brittannië dit altijd geweten hebben en hun steun, financiering en bewapening voortgezet hebben zelfs al wisten ze dat hij de Koerden met chemische wapens aan het bombarderen was. Bovendien kwam een groot deel van zijn wapens van de VS en Groot-Brittannië, waaronder voorraden van het dodelijke miltvuur.
De hele geschiedenis toont aan dat het VS-imperialisme geen probleem heeft met de steun aan dictators, op voorwaarde dat ze de doeleinden steunen en de belangen behartigen van de VS. Het argument over democratie is daarom niet ernstig te noemen wanneer het naar voren wordt gebracht door deze dames en heren. De taak van het omverwerpen van Saddam Hoessein is de taak van het Irakese volk, en van niemand anders.
De nationale kwestie
De belangen van het Irakese volk zijn hoegenaamd niet van tel. De imperialisten zijn geen vrienden van het volk waar dan ook. Toch gebruiken ze soms de nationale aspiraties van volkeren zoals de Koerden en de Irakese sjiieten voor hun eigen doeleinden, maar deze volkeren zouden nooit mogen vertrouwen op de goede wil van de imperialisten, die volkomen onverschillig staan tegenover hun lijden of hun belangen.
Laten we niet vergeten dat de Amerikanen en Britten zwegen als vermoord bij de bombardementen in de jaren ’80 op Koerdische burgers in Irak met chemische wapens, hoewel dit destijds goed gedocumenteerd is geweest in de pers. Hun lucratieve wapenhandel met Saddam Hoessein kwam op de eerste plaats en ze toonden in die periode niet de minste interesse voor de benarde toestand van de Koerden.
In 1983 bezocht de huidige Amerikaanse minister van Defensie, Donald Rumsfeld, Saddam Hoessein in Bagdad terwijl hij gasaanvallen lanceerde tegen Iraanse soldaten. Zolang hij Iraniërs doodde, werd Saddam Hoessein als een trouwe bondgenoot aangezien. De Amerikanen en Britten gaven Saddam Hoessein kredieten om wapens te kopen en hij werd allerlei andere militaire hulp geboden. Op dezelfde manier hielpen, bewapenden en financierden de VS Bin Laden en de Taliban, tenminste zolang ze Russen doodden. De VS-imperialisten zijn rechtstreeks verantwoordelijk voor het creëren van deze gekken die ze nu demoniseren als terroristen en de As van het Kwaad.
Een jaar voor de Golfoorlog stuurden de VS hem motoren voor communicatiehelikopters, 21 partijen miltvuurstammen en honderden tonnen dodelijk sarin-zenuwgas. Ze gaven informatie afkomstig van hun Saoedische AWAX-basissen. Evenmin kunnen de Amerikanen en Britten onwetendheid pleiten. Ze wisten alles over de misdaden van de dictatuur. Net voor hij in 1988 de Koerden verpletterde in Halabja zond Londen een minister naar Bagdad om handelsbesprekingen te houden met Saddam. Nadat hij vijfduizend Koerden had gedood in een gasaanval, gaven ze hem 340 miljoen Britse pond extra krediet voor handelsovereenkomsten en de Amerikanen gaven hem een miljard dollar extra.
Vorige december nam de Amerikaanse regering het 12.000 pagina’s tellende document in beslag dat ingediend was door Irak en ging over hun wapenprogramma. Het excuus was dat het ging om “gevoelige informatie” die “een kleine opmaak” nodig had. De ‘opmaak’ ging zo ver dat ze slechts een kwart van het originele document beschikbaar stelden voor de niet-permanente leden van de VN-veiligheidsraad. De echte reden was dat ze moesten verbergen dat niet minder dan 150 bedrijven (Amerikaanse, Britse en andere) Irak bevoorraad hadden met zijn nucleaire, chemische en rakettechnologie, vaak via illegale transacties zoals het ‘super-gun’-schandaal in Groot-Brittannië. Ze willen hun sporen uitwissen die anders hun langdurige medeplichtigheid met het regime van Saddam Hoessein en zijn wapenprogramma aan de oppervlakte zou brengen.
Alle aanklachten over de misdaden van de Irakese dictatuur zijn dus de meest cynische hypocrisie. De geplande invasie van Irak heeft helemaal niks te maken met democratie en filantropie. Het is slechts een cynische oefening in spierballenpolitiek. In feite waren het de Britse imperialisten die voor het eerst de brutale bombardementen op Koerdische dorpen begonnen in de jaren ’20, en het is een publiek geheim dat Winston Churchill (de toenmalige minister van Oorlog) in 1919 voor het gebruik van mosterdgas pleitte tegen “onbeschaafde stammen”, zoals hij Koerdische burgers noemde. Dit waren de eerste systematische bombardementen op burgers in de geschiedenis.
Na de Irakese nederlaag in 1991 werd de sjiietische bevolking in het zuiden van Irak aangemoedigd zich te verzetten tegen de centrale macht. Maar onder druk van Saoedi-Arabië, dat een groei van sjiietische (en Iraanse) invloed in Irak vreesde, zetten de Amerikanen een stap opzij en lieten ze toe dat Saddam Hoesseins troepen de sjiieten afslachtten. Hoe kan iemand beweren dat de imperialisten ook maar iets geven om het lot van de nationale minderheden in Irak?
Een door Amerika gevoerde oorlog ter verovering van Irak zal de verdrukte nationaliteiten van het land niet helpen. Ze zullen gemanipuleerd worden en gebruikt om de Irakese grondtroepen te verslaan en zo het aantal Amerikaanse doden en gewonden te beperken (althans dat wordt gehoopt ). Maar de dag nadien zullen ze beseffen dat ze voor de zoveelste keer verlaten en verraden zijn.
Laat ons hierover duidelijk zijn: het is een grove misleiding deze oorlog van agressie voor te stellen als middel om tot Koerdisch zelfbestuur te komen. Turkije, de voornaamste Amerikaanse bondgenoot in de regio, zou dit nooit toestaan. De Turkse bourgeoisie overweegt een deelname aan de oorlog niet omwille van democratie en zeker niet voor het welzijn van de Koerden! Het heeft zijn oog laten vallen op de olievelden van Kirkuk en Mosul, die de Koerden eveneens opeisen. Ankara heeft duidelijk gemaakt dat als de Koerden proberen de olievelden in te palmen, het Turkse leger zal binnenvallen en hen zal verpletteren, met de Amerikanen als toeschouwers (1).
Wij verdedigen het recht van het Koerdische volk op een eigen land, maar benadrukken dat dit enkel mogelijk is door de revolutionaire omverwerping van de reactionaire regimes in Bagdad, Teheran en Ankara. Op kapitalistische basis kan er geen echte oplossing zijn voor het Koerdische probleem. De Koerden moeten zich verenigen met het werkvolk van Turkije, Irak en Iran in de strijd voor arbeiders- en boerenmacht. Op basis van een socialistische federatie zou het mogelijk zijn een autonome Koerdisch Socialistische Republiek te bewerkstelligen, met de grootste democratische en nationale rechten, inclusief het recht zich af te scheiden, indien ze dat wensen.
Diegenen die argumenteren dat de steun aan het imperialisme tegen Bagdad de enige manier is om nationaal zelfbestuur te verkrijgen, bedriegen het volk. Dit is een criminele en reactionaire politiek die de Koerden en sjiieten eens te meer zal leiden naar een doodlopend straatje. Op deze manier is er geen uitweg voor de Koerden, sjiieten en andere volkeren uit de regio.
Een oorlog zonder slachtoffers?
Sinds de Amerikaanse en Britse imperialisten geconfronteerd worden met onverwacht sterke tegenstand van het thuisfront, proberen ze de publieke opinie ervan te overtuigen dat dit slechts een ‘kleine chirurgische’ ingreep zal zijn, gericht op uitsluitend militaire doelen. De burgerbevolking zal niet lijden en zal in de straten stromen om de buitenlandse ‘bevrijders’ te begroeten met tranen in de ogen en bloemen in de hand. Zoals altijd echter is de afstand tussen officiële propaganda en realiteit eindeloos.
Hoewel dit niet gepubliceerd is geweest in de pers, hebben Amerikaanse en Britse vliegtuigen Irak gedurende meer dan tien jaar gestadig gebombardeerd. Vorig jaar alleen al spendeerde Groot-Brittannië vier miljoen pond per week aan deze criminele activiteiten. In dezelfde periode stierven meer dan een miljoen Irakese kinderen tengevolge van de wrede sancties die de economie kreupel gemaakt hebben en een eens zo welvarend land in armoede en wanhoop geduwd hebben. Alsof ze daar nog niet tevreden mee zijn, bereiden Bush en Blair zich voor op een nieuwe en bloedige aanval.
De Amerikanen zijn natuurlijk bezorgd om het aantal dodelijke slachtoffers te beperken: het is te zeggen, Amerikaanse slachtoffers. Daarom zullen ze zoals gewoonlijk van start willen gaan met een vernietigende bommencampagne om Irakese luchtafweer, communicatie en hoofdkwartieren te “verzwakken” (d.i. verpulveren) voordat ze Amerikaanse en geallieerde troepen zullen sturen om vaste voet te zetten in Irak. Dit past allemaal in een campagne waarmee de VS-strategen hopen het leiderschap te isoleren en de strop aan te spannen. Het plan voorzag vier VS-divisies plus één Britse gepantserde eenheid en ontwerpers werken aan twee aanvalsdata, één voor begin januari en een tweede voor eind februari. (2) De Britse krijgsmacht zal de 7th Armoured Brigade omvatten – de woestijnratten – en meer dan 200 Challenger-tanks, alsook elementen van de SAS.
Het werkelijke aantal burgerslachtoffers zal veel hoger zijn dan wat vooropgesteld wordt. In de eerste 48 uur alleen al zullen volgens een uitgelekt rapport van het Pentagon achthonderd kruisraketten afgevuurd worden op Irak. Dat is meer dan het dubbele van het totaal aantal raketten gelanceerd tijdens de veertig dagen durende campagne in 1991. Al het gepraat over ‘slimme bommen’ is slechts een hulpmiddel om de publieke opinie te misleiden en hen zo te laten denken dat er bijna geen burgerslachtoffers zullen vallen. Dat is nonsens. Het is een publiek geheim dat de propaganda over ‘smart bombs’ in Joegoslavië bedoeld was om de publieke opinie te misleiden.
De werkelijke doeleinden van de indringers werden duidelijk toen een woordvoerder van het Pentagon zei dat ze van plan waren Irak “fysiek, emotioneel en psychologisch” aan gruzelementen te slaan. Een militaire strateeg, Harlan Ullman genaamd, stelde: “Er zal geen veilige plaats te vinden zijn in Bagdad. De omvang hiervan is nog nooit eerder overdacht ( ) Er zal een gelijktijdig effect zijn zoals het geval was met de nucleaire wapens op Hiroshima, maar dan niet in dagen of weken maar in minuten.” En George Bush zegt dat hij klaar staat om nucleaire wapens te gebruiken tegen Irak “indien nodig”. Dit is het lelijke en brutale gezicht achter het glimlachende masker van de ‘humanitaire democratie’.
De kost aan mensenlevens zal waarschijnlijk verschrikkelijk zijn. Een vertrouwelijk rapport van de VN-Gezondheidsorganisatie, geciteerd door John Pilger in The Daily Mirror (29/01/03), schat dat “500.000 mensen hulp nodig zouden kunnen hebben ten gevolge van directe of indirecte verwondingen.” Bovendien zal het aantal doden en lijdenden groter zijn dan degenen die onmiddellijk gedood worden door een bom.
Na de laatste Golfoorlog lieten de Amerikanen en hun bondgenoten tussen de 300 en 800 ton verarmd uranium-238 in antitankgranaten en andere explosieven achter op het Irakese slagveld. De gevolgen hiervan voor de Irakese bevolking waren desastreus. Verarmd uranium veroorzaakt kanker in het bloed, de botten en de nieren en wordt uitgestraald in wolken van kleine radioactieve deeltjes die ingeademd kunnen worden. Het kan bijna niet vernietigd worden en daarom worden grote delen van Irak permanent bezoedeld met radioactiviteit.
Kinderartsen in Basra rapporteerden een stijging van tot 1.200 procent van het aantal kanker- en leukemiegevallen bij kinderen sinds de laatste oorlog. Het aantal miskramen is verdubbeld in de gebieden waar gebruik is gemaakt van verarmd uranium. Baby’s worden geboren zonder ogen of hersenen. Dit soort zaken was zo goed als onbekend voor 1991. Door de monsterlijke sancties die na die oorlog aan Irak opgelegd werden, zijn de Irakese dokters niet in staat antiradioactieve machines, antibiotica, chemotherapeutische geneesmiddelen of ander materiaal dat nodig is om deze kinderen te behandelen, te verkrijgen.
Deze effecten zijn welbekend bij Amerikaanse experts, aangezien ze die bestudeerd hebben voor de laatste oorlog. Dit zegt alles over de menselijke gevoelens van de leiders van onze westerse beschaving. Nu plannen ze nieuwe gruweldaden op het volk van dat miserabele land.
De voorbije maanden is er een sterke stijging geweest van de bombardementen op Irakese doelen, met een toename van missies in de noordelijke en zuidelijke no fly zones van 40 procent. Dit heeft het afweergeschut en de commandoposten zodanig verzwakt dat troepen snel hun weg zouden kunnen forceren tot diep in Irak. We hebben er een tijdje geleden al op gewezen dat de recente bombardementen van Irakese doelen de eerste schoten van de oorlog tegen Irak betekenden. Dit wordt nu bevestigd. Al het gedoe over de VN was slechts een rookgordijn waarachter Washington zijn voorbereidingen voor de invasie gestadig voortzette. In feite is de oorlog al begonnen.
Gangstermethodes
In de periode van het verval van het Romeinse Rijk was de regering in handen van corrupte en wetteloze keizers die zich gedroegen als ordinaire bandieten. De dag van vandaag zijn de leidende politieke vertegenwoordigers van de heersende klasse van de VS niks meer dan een bende misdadigers, oplichters en bedrijfsdieven die elk hun eigen moraal van het bedrijfsleven mee hebben gebracht: de wetten van de jungle die we zagen bij Enron, zijn nu van toepassing in de onmetelijke arena van de wereldpolitiek.
Deze mensen zijn onkundige parvenu’s, bekrompen en platvloers, net zoals de klasse waaruit ze voortkomen. Ze missen de finesse van de oude patriciërs, de Roosevelts en de Kennedy’s. In het verleden deden laatstgenoemden dit soort praktijken met veel meer kennis van zaken. De gebalde vuist zat gewoonlijk verborgen in de fluwelen handschoen van de diplomatie. Nu wordt ze brutaal op tafel geslagen, in het gezicht van mensen. Het voordeel is dat het de ware aard van het imperialisme toont aan al diegenen met ogen om te zien en hersenen om te begrijpen. De leiders van vandaag zijn de mannelijke en vrouwelijke geldwolven wiens politieke visie niet verder reikt dan hun banksaldo en wiens begrip van wereldpolitiek niet verder gaat dan het wrede gebruik van geweld. Meer dan één van hen zou eigenlijk in de gevangenis moeten zitten voor bedrijfsmisdrijven. In plaats daarvan staan ze aan het hoofd van de machtigste staat op aarde. Dit is het soort spektakel dat ons voorgeschoteld wordt door de wereldpolitiek in het eerste decennium van de 21e eeuw.
De gedragingen van de maffiakliek in het Witte Huis lijken zeer goed op die van middeleeuwse roverbaronnen (de werkelijke historische voorvaderen van de maffia), maar terwijl de vroegere roverbaronnen min of meer beperkt waren in draagwijdte door de primitieve aard van hun wapens en de beperkte grootte van hun koninkrijk, zijn onze moderne condottieri bewapend met het machtigste arsenaal massavernietigingswapens ooit gezien in de wereldgeschiedenis. De werktuigen van hun handel zijn cynische machtspolitiek, ondersteund door machtsvertoon. Ze verscheuren zonder verpinken verdragen. Ze verklaren oorlog aan een land zonder zelfs een voorwendsel te hebben en gaan slapen zonder enige gewetensbezwaren. Dit zijn de mannen en vrouwen die nu de toekomst van de wereld in handen hebben!
Het is geen toeval dat de heersende kliek in Washington allen oliemannen en -vrouwen zijn. George W. Bush is naast de zoon van oliemagnaat George Bush Senior ook de stichter van de Arbusto-oliemaatschappij. Voorts is hij ook een voormalig aandeelhouder van Spectrum 7 Energy, een andere oliemaatschappij, en een voormalig bestuurslid van Harken Oil and Gas. Zijn vice-president Dick Cheney is de vroegere algemeen directeur van Halliburton Industries en is betrokken in Unocal, Exxon, Shell en Chevron – een werkelijk adresboek van grote oliemaatschappijen. En laat ons Condoleeza Rice niet vergeten. Zij is een voormalig directeur van Chevron Oil en Caspian Oil. Ze is zo nauw betrokken bij de olie-industrie dat er zelfs een olietanker naar haar genoemd is. Deze nauwe verwantschap met de grote oliemaatschappijen speelt zonder enige twijfel een zeer belangrijke rol in hun afwegingen.
Deze imperialistische rovers waren gewoon op zoek naar een smoes om aan te vallen. Aannemers en oliemaatschappijen bereiden zich al voor op de massale exploitatie van Irak. Indien ze bereid zijn meer tijd te geven en spelletjes te spelen in de VN, dan is het gewoon omdat ze nog wat tijd nodig hebben om hun troepen in positie te krijgen. Uiteraard heeft iedere heersende klasse in de geschiedenis een ideologie nodig om haar daden te rechtvaardigen. In de tijd van de Middeleeuwen vonden de daden van de gewetensloze heersers, die elke methode gebruikten om macht te verkrijgen en aan te houden – moord met gif of met een dolk, intriges, samenzweringen en leugens – een zeer geschikte rechtvaardiging in de geschriften van Macchiavelli. Hoewel het hen aan de diepgaandheid van de grote Florentijn ontbreekt, hebben het leger broodschrijvers, spin doctors en propagandisten, de gehuurde prostituees van de heersende klieken in Washington en Londen, hard gewerkt aan het uitvinden van duizend en één plausibel klinkende redenen om de kruisiging van Irak te rechtvaardigen.
Tegenstrijdigheden in het imperialistische kamp
De Amerikanen, die een volledige minachting tonen voor de publieke opinie van de wereld, zijn volledig geïsoleerd van de rest van de wereld, Groot-Brittannië uitgezonderd, maar ze staan hier min of meer onverschillig tegenover. Ze weten dat hun isolement slechts tijdelijk zal zijn en dat hun onbetrouwbare ‘bondgenoten’ overtuigd kunnen worden door een combinatie van omkoperij en bedreigingen. Oud VS-beambten hebben duidelijk gemaakt dat Resolutie 1441 Washington een wettelijke basis gegeven heeft om unilateraal aan een oorlog te beginnen indien de Veiligheidsraad niet overeen kan komen hoe te reageren op verdere inbreuken van Bagdad. De aanval zal daarom beginnen voor het einde van maart, omdat de intense hitte van de woestijn daarna een serieus probleem zou kunnen vormen.
In dit avontuur van het Amerikaanse imperialisme speelt de Britse overheid een verachtelijke rol. Londen heeft 40.000 troepen vrijgegeven, wat één derde is van de totale capaciteit van het Britse leger. Tony Blair figureert als het schoothondje van Washington en staat gereed om te springen wanneer zijn meester opdracht geeft. De belachelijke pretentie dat Groot-Brittannië een gelijke partner is van Amerika wordt door niemand geloofd, zelfs niet door Blair zelf. Integendeel, deze slaafse onderdanigheid aan Washington is een duidelijke weerspiegeling van Groot-Brittanniës ondergeschikte positie op wereldvlak. Het is herleid tot een virtuele satellietstaat van het VS-imperialisme zonder het zelf te willen.
Het is duidelijk dat er grote verdeeldheid en tegenstellingen zijn tussen de verschillende imperialistische machten. De VS, Frankrijk en Rusland manoeuvreren alle voor een positie op wereldvlak en in het bijzonder in het Midden-Oosten. Ze kibbelen nog steeds over het precieze mandaat gegeven door de Veiligheidsraad in de poging Saddam te ontwapenen. Maar dit gekibbel is werkelijk irrelevant. De tijd voor diplomatische subtiliteiten is voorbij. Het protest van Parijs en Berlijn heeft geen effect. Ze zullen stiller en stiller worden in de komende weken. De Russen hebben hun toon al veranderd, en de Fransen zijn bezig met het veranderen van de hunne. Al bij al is voorzichtigheid de moeder der wijsheid.
In feite was er niet zo veel dat ze er aan konden doen, tenzij ze een oorlog zouden willen voeren tegen de VS. Unilaterale actie door de VS zou de volledige machteloosheid van de Veiligheidsraad duidelijk gemaakt hebben en Parijs en Moskou getart hebben. Nu ze geconfronteerd zijn met een voldongen feit, hebben de Russen al een deal gesloten met Washington om hen steun te geven bij de invasie van Irak in ruil voor contracten, geld en een beetje ‘begrip’ voor hun kleine Tsjetsjeense probleem (3).
De Russen hebben op die manier voor heel wat lawaai gezorgd, maar naarmate het moment van de waarheid nadert, maken ze een bocht van 180°. De Amerikanen zullen hun onder tafel enkele aantrekkelijke concessies aangeboden hebben om hen te belonen voor hun tegenslag. Wat de Fransen betreft, zit de zaak iets complexer in elkaar. Ze willen een grotere rol spelen op het wereldtoneel en hebben in Irak belangen die niet overeenstemmen met de plannen van de VS. Maar ook aan hen zal duidelijk gemaakt worden dat als ze hun veto stellen in de Veiligheidsraad, de Amerikanen en Britten Irak sowieso zullen aanvallen. Zo zouden de Fransen vernederd worden (wat een slechte zaak is) en zouden ze hun kans op oliecontracten verkijken (wat slechter is). Ook zij zijn bereid hun toon te veranderen.
De Europeanen zijn niet moreler of vredelievender dan de Amerikanen, enkel zwakker. Ze beroepen zich op vrede en diplomatie omdat ze de militaire uitrusting missen om hun wil op de Amerikaanse manier door te drukken. De VS banen zich met de ellebogen een weg doorheen de wereld, duwen alle oppositie opzij en leggen hun houding op door een combinatie van intimidatie, bedreigingen en omkoperij. Het is alsof de wereld van The Godfather overgebracht is naar de arena van de wereldpolitiek.
Het masker van de Verenigde Naties valt
‘Wat baten kaars en bril als den uil niet zien en wil’, luidt het oude spreekwoord. Ondanks de vele bewijzen zijn er nog steeds een aantal simpele zielen die geloof hechten aan het internationaal recht. Vreemd genoeg willen deze mensen met de beste bedoelingen nog steeds een beroep doen op de Verenigde Naties om de oorlog te stoppen.
De rechtse reformisten geven zonder schroom hun steun aan Blair en het imperialisme. Linkse reformisten eisen dat er enkel een beroep kan worden gedaan op geweld tegen Saddam als het de steun krijgt van de Veiligheidsraad. Zij zeggen niet “neen tegen de oorlog” maar “geen oorlog zonder de zegen van de VN”. Dezelfde mensen onthaalden niet zo lang geleden de nieuwe VN-resolutie 1441 als een overwinning voor de vrede! Zij beweren dat de resolutie 1441 met geen woord rept over militaire actie maar slechts over ‘inspectie’ en ‘ontwapening’. Ze dringen er op aan dat Saddam zou samenwerken met Hans Blix, het hoofd van de VN-wapeninspecteurs. En zo gaat het eindeloos verder.
Diegenen die de laatste maanden zo hard aandrongen op de inmenging van de Verenigde Naties krijgen nu waar ze om gevraagd hebben. De stemming van resolutie 1441 door de VN opende in de praktijk de weg naar een agressieve militaire actie tegen Irak. Tegelijkertijd geeft het de VS het nodige excuus voor een toekomstige aanval. De inkt waarmee deze VN-resolutie werd neergepend was niet eens droog of de vreselijke tweeling – Bush en Blair – begon een campagne waarmee ze wilden bewijzen dat Saddam niet vertrouwd kon worden. Bush berispte de Veiligheidsraad al een paar uur na de unanieme stemming van deze resolutie. Er kan volgens de Amerikaanse president “geen sprake meer zijn van onproductieve discussies over de vraag of Irak al dan niet meewerkt”.
Hoe dit alles de zaak van de vrede vooruithelpt blijft voor ons een mysterie. Onmiddellijk na de steun van de VN voor hardere actie tegen Irak besliste Bush de militaire opbouw voor een aanval tegen Bagdad te versnellen. Bush en Blair hebben nooit onder stoelen of banken gestoken dat de minste inbreuk door Irak tot een militaire respons zal leiden zonder een nieuwe resolutie van de Veiligheidsraad. Nog voordat de Veiligheidsraad de ontwapening van Irak goedkeurde, had Bush reeds het licht op groen gezet voor de verwijdering van Saddam Hoessein van de macht.
De verwachtingen in de Verenigde Naties zijn niet alleen naïef en kortzichtig maar ook schadelijk. De stemming in de Veiligheidsraad was slechts een rookgordijn waarachter de oorlogsvoorbereidingen koortsachtig verder gingen. Terwijl de internationale publieke opinie werd afgeleid door de capriolen van de Veiligheidsraad werkten Bush en zijn raadgevers aan een aanvalsplan tegen Irak waarin 200.000 soldaten betrokken zouden worden.
Lang geleden stak Lenin de draak met diegenen die een beroep deden op de Volkerenbond met het doel ‘de oorlog te stoppen’. De Volkerenbond was in zijn ogen niets meer dan een ‘dievenkeuken’. De Verenigde Naties zijn geen jota beter dan de Volkerenbond. Waar de VN zijn tussengekomen, zoals in Korea en Kongo, hebben ze een openlijke contrarevolutionaire rol gespeeld. Irak is hier geen uitzondering op.
De VN is geen neutrale scheidsrechter maar slechts een forum van kapitalistische mogendheden die het soms op een akkoordje kunnen gooien rond kwesties van secundair belang. Waar de inzet belangrijker is, blijken de VN onmachtig. Vergelijk de lakse houding van de VN tegenover Palestina met de openlijke steun aan de agressie tegen Irak. Het contrast is overduidelijk. De VN blijven met gekruiste armen zitten terwijl Sharon ongewapende Palestijnse burgers afslacht en de VN-resoluties met de voeten treedt. George Bush, die zo graag het gezag van de VN wil doen gelden tegenover Irak, vernoemt op geen enkele manier hoe Israël al tientallen jaren spuwt op de VN. Bush geeft integendeel zijn steun aan Sharon.
Dit toont de volledig reactionaire rol aan van de on-Verenigde Naties. Het standpunt van de ‘zachte’ linksen en pacifisten is hopeloos utopisch wanneer zij zich beroepen op de VN om de ‘vrede te verdedigen’. Het is echter niet ondenkbaar dat de VS met behulp van gulle giften en bedreigingen in de Veiligheidsraad de stemming van een nieuwe resolutie kan bekomen die hun belangen nog beter dient.
De les die hieruit getrokken kan worden en die zelfs zichtbaar zou moeten zijn voor een blinde is de volgende: net zoals er geen onpartijdige arbitrage kan plaatsvinden tussen de sociale klassen kan er ook geen bestaan tussen de naties. Daarom is het voor socialisten onvergeeflijk om illusies te koesteren in de VN of er ooit een beroep op te willen doen. Wij veroordelen alle pogingen om het lot van het Irakese volk te laten afhangen van de intriges van de VN. Wij zijn volledig gekant tegen een aanval op Irak, of het nu met of zonder de zegening is van de Veiligheidsraad.
Democratie en imperialisme
De concentratie van macht en rijkdom in een paar handen is het onvermijdelijke gevolg van de huidige fase waarin het imperialisme en het monopoliekapitalisme zich bevinden. In deze fase is het een kleine groep reusachtige monopolies die de overgrote meerderheid van de productiemiddelen bezit en controleert.
De hele wereldhandel is in de handen van niet meer dan tweehonderd gigantische ondernemingen. De meerderheid van deze zijn Amerikaans. Alle belangrijke beslissingen worden door de directies van deze grote monopolies genomen. Kleine groepen mannen en vrouwen die door niemand werden verkozen en bij niemand verantwoording moeten afleggen, bepalen het lot van hele naties. Zij beslissen of er miljoenen mensen zullen werken of werkloos zijn, wie er zal eten en wie niet, wie er leeft en sterft.
In vergelijking met hun macht zijn de verkozen regeringen klein grut. George W. Bush is de president van de machtigste natie ter wereld maar in werkelijkheid is hij slechts de creatie van de grote monopolies wiens belangen hij moet dienen. Hij doet dit met plezier – hoewel niet altijd op de slimste manier – omdat hij deel uitmaakt van de selecte groep van superrijke klasse van oliebaronnen. Deze olietycoons maken een belangrijk deel uit van de Amerikaanse oligarchie. De recentste belastingvermindering van zijn administratie was een cadeau voor de rijken. Vijfenveertig procent van het gespaarde geld gaat naar het rijkste 1 procent van de bevolking.
Alle prietpraat over democratie is slechts een holle frase die een afstotelijke werkelijkheid moet verbergen. In deze realiteit zijn het het Amerikaanse imperialisme en kapitalisme die de plak zwaaien in de wereld en die alle landen hun wil opleggen. In de mond van Bush en Blair is democratie een pseudoniem voor de dictatuur van de grote banken en de monopolies. ‘Vrede’ is slechts een codewoord voor militaire overheersing van de VS en de ontwapening van zijn vijanden. ‘Humanitaire hulp’ is een vijgenblad dat de meest brutale militaire ingrepen moet rechtvaardigen.
In het tijdperk van het imperialisme is democratie ontdaan van elke echte inhoud. De echte belangrijke beslissingen worden buiten het parlement genomen door de directiecomités van de grote ondernemingen. In het Britse parlement is de macht verschoven van het parlement naar het kabinet en van het kabinet naar de kleine kliek van niet-verkozen raadgevers en hoge ambtenaren rond Tony Blair. In de VS is de macht ook in de handen van een ‘camarilla’ rond Bush. Hetzelfde geldt voor alle andere kapitalistische landen die beweren democratisch te zijn. De publieke opinie wordt er misprezen. Enkel het militair-industrieel complex en de petroleumbedrijven hebben hun zeg in de VS. Maar belangrijke veranderingen zijn op komst. De massabetogingen van Washington en San Francisco, nog voordat de oorlog begonnen is, zijn een teken aan de wand.
Overal liggen de democratische rechten onder vuur. Het staatsapparaat krijgt nieuwe en draconische repressieve machten. Antiterroristische wetten worden erdoor gejaagd zonder iemand daar vragen bij stelt. Die wetten kunnen morgen ingezet worden tegen de arbeidersbeweging. In naam van de ‘oorlog tegen het terrorisme’ worden democratische rechten beknot en het parlement stemt hoge sommen geld voor de veiligheidsdiensten, hoewel ze op 11 september hun complete onbekwaamheid demonstreerden. Niettemin durft niemand vandaag hun acties in vraag te stellen. De afschuwelijke behandeling van ongewapende gevangenen in het kamp aan de Guantanamo Baai toont de koude berekende wreedheid van de Amerikaanse imperialisten. Het gaat hier over systematische foltering, vernedering en slechte behandeling van ongewapende gevangenen die nooit een rechtszaak gekregen hebben. Onze pers aanvaardt dit alles echter kritiekloos omdat die gevangenen beschouwd worden als terroristen.
We moeten vechten tegen alle pogingen om de democratische rechten in te perken, in het bijzonder het recht om te staken, te protesteren en te betogen, rechten waarvoor de arbeidersbeweging heeft gestreden en die ze heeft gewonnen tegen het verzet in van de kapitalisten die zich nu zo handig profileren als 'echte democraten'. Eigenlijk was de rijke elite altijd al de vijand van democratie. Ze tolereerde het enkel in een beperkte en verminkte vorm in de mate dat ze ertoe gedwongen werden onder druk van de massa's. De arbeidersbeweging mag onder geen beding beperkingen van onze democratische rechten aanvaarden in naam van de zogezegde 'oorlog tegen het terrorisme'. Wij ijveren voor de breedste uitbreiding van democratische rechten omdat dit de meest gunstige voorwaarden oplevert voor de arbeidersklasse om te strijden voor maatschappelijke verandering. Maar we weten dat geen van deze rechten veilig zijn zolang het land, de banken en de grote bedrijven het privé-monopolie blijven van een machtige oligarchie van rijken.
Propaganda en diplomatie
Voor het uitbreken van een oorlog wordt de publieke opinie overstelpt met een lawine van propaganda, die gemaakt is om verwarring te zaaien en agressie te rechtvaardigen door de vijand te demoniseren en de schuld in de schoenen van de tegenpartij te schuiven. Het is noodzakelijk om de intriges van de internationale diplomatie te volgen en de manoeuvres en belangen te ontdekken die achter de hoogdravende uitspraken schuilen.
Waarschijnlijk is er op geen enkel moment in de geschiedenis zoveel manipulatie van het nieuws geweest als vandaag. Nog nooit klonk vrijheid van de pers zo hol. De massamedia worden gemobiliseerd om de oorlog te steunen. In de VS is de pers over het algemeen onderdanig en gemanipuleerd door het mediateam van het Witte Huis. Dat mediateam is een indrukwekkend apparaat geworden. Vanaf dat de kannonen beginnen te bulderen, zullen zelfs de stemmen die nu twijfels uitdrukken tot zwijgen worden gebracht.
Het is futiel om te verwachten dat in het tijdperk van het imperialisme de pers en de rest van de massamedia hun onafhankelijkheid kunnen bewaren. In een situatie waar alle belangrijke kranten het bezit zijn van een handvol mediatyconen, kan de idee van redactionele vrijheid slechts een cynische glimlach opwekken. Kranten die halve oppositie voeren bij secundaire zaken doen dit enkel om te verzekeren dat ze zich op het moment van de waarheid stevig aan de zijde van het kapitalisme en imperialisme scharen bij de echt belangrijke zaken.
Het is de taak van de meest bewuste arbeiders om zich te interesseren in de bochten van de diplomatie en om te proberen zien wat de echte klassenbelangen zijn die hun regering verdedigt. We moeten ons altijd herinneren dat de hoofdvijand onze eigen heersende klasse is. We mogen onder geen beding er op vertrouwen dat de bourgeoisie in enig deel van de wereld de zaak van vrede, vrijheid en democratie zal verdedigen.
Als we in internationale zaken de leiding van de bourgeoisie aanvaarden, dan zullen we uiteindelijk ook onvermijdelijk de dictatuur van het kapitaal thuis aanvaarden. Buitenlandse zaken zijn enkel de voortzetting van het binnenlandse beleid. Oorlog is slechts de voortzetting van de normale politiek met andere middelen. Wij hebben bijgevolg niet een politieke lijn in tijden van vrede en een andere, compleet verschillende in tijden van oorlog. Zowel tijdens oorlog als vrede verzetten wij ons onverbiddelijk tegen de bazen en hun staat en vechten we om de belangen en onafhankelijkheid te verdedigen van de arbeidersklasse en haar organisaties.
De reformisten zullen pogen ons te overtuigen dat het noodzakelijk is om de klassenstrijd te stoppen in tijden van oorlog "voor het welzijn van de natie" en "om onze troepen te steunen". Dit is een cynische val. Overheden in heel de wereld besnoeien in sociale uitgaven met het argument dat er "geen geld is" om verplegers, onderwijzers en brandweerlui te betalen, geen geld om scholen, huizen en hospitalen te bouwen of om fatsoenlijke pensioenen uit te betalen. Maar toch is er steeds genoeg geld om gevechtsvliegtuigen en raketten te bouwen, om Afghanistan of Irak binnen te vallen, net zoals er steeds genoeg geld is om schandalige sommen uit te geven aan parasitaire bedrijfsleiders en aandeelhouders van failliete bedrijven.
Noch in vrede noch in oorlog mogen we iets te maken hebben met klassencollaboratie. We zullen steeds de waarheid vertellen aan de werkende klasse: deze oorlog is een oorlog zuiver in het belang van oliebaronnen, het militair-industrieel complex en het Amerikaans imperialisme. Het is tegen de belangen van de arbeidersklasse en de volkeren in de wereld.
En aan de soldaten wordt zonder schaamte gevraagd om hun bloed te vergieten voor de winsten van oliebedrijven en wapenfabrikanten. De belangen van de soldaten kunnen enkel gediend zijn door een onverbiddelijke strijd tegen imperialisme en militarisme. Op dit moment is dat een prioriteit voor de arbeidersbeweging.
Alleen de werkende mensen van alle landen hebben geen belang bij oorlogen en verdrukking van het ene volk door het andere. Kapitalisme leidt onvermijdelijk tot imperialisme en de strijd voor buitenlandse markten, grondstoffen, territorium en invloedssferen. Kapitalisme betekent oorlog. De strijd tegen oorlog is bijgevolg onafscheidelijk van de strijd tegen het kapitalisme, voor de socialistische omvorming van de maatschappij.
Kapitalisme betekent oorlog
De oorlog vanuit een louter sentimenteel of pacifistisch standpunt benaderen is een zinloze oefening. Het zou hetzelfde zijn als een dokter die zijn tranen begint weg te vegen bij de symptomen van de patiënt, in plaats van eerst een accurate diagnose te stellen en een gepast medicijn te geven. De patiënt mag dan wel dankbaar zijn voor het tonen van de sympathie, hij zal er niet veel beter van worden.
Om een effectief gevecht te beginnen tegen de oorlog is het eerst nodig om de oorzaken van de oorlog te begrijpen, en dit is alleen mogelijk als we naar de klassenbelangen kijken achter de oorlog. Lenin stelde lang geleden dat het kapitalisme oorlog betekent. In het huidige tijdperk van het verval van het kapitalisme is dit nog correcter dan toen dit voor de eerste keer werd neergeschreven. De globale crisis van het kapitalisme drukt zich uit als een algemene instabiliteit, dit zowel economisch, politiek als militair.
Oorlogen kunnen niet vermeden worden door de VN of door pacifistische oproepen tot vrede. Oorlog kan enkel voorkomen worden door grootschalige acties en door het revolutionaire gevecht tegen imperialisme en kapitalisme. Ondanks alle zorgvuldig uitgestippelde plannen van het Pentagon kan dit conflict voor vele verrassingen zorgen. De militaire planners van de VS willen dat de oorlog snel voorbij is. Ze rekenen erop dat ze snel land in zullen nemen dat gebruikt kan worden als basis van waaruit het Amerikaanse leger dieper het land in kan dringen.
De reden voor deze aanpak is duidelijk. De Verenigde Staten staan onder druk van buurlanden als Saoedi-Arabië om de klus zo snel mogelijk en met zo weinig mogelijk burgerslachtoffers te klaren. De toevloed van vele Amerikaanse troepen in de regio zorgt voor alarm bij de pro-westerse Arabische regimes die vrezen voor de reactie van de massa’s.
Functionarissen van het Witte Huis en het State Department discussiëren over wat een vooraanstaande functionaris “een naadloze overgang” noemt van een aanval naar een militaire bezetting van delen van het land. Ze lijken veel vertrouwen te hebben, waarschijnlijk iets te veel om goed te zijn. In oorlog spelen echter tal van factoren mee, waardoor niemand de uitkomst met zekerheid kan voorspellen. Een lange tijd geleden wees Napoleon er al op dat oorlog het meest gecompliceerde is van alle systemen.
Het is onmogelijk om op voorhand de moraal van het Irakese leger en de massa te beoordelen. Het is niet duidelijk hoe hard de Irakezen zullen vechten voor hun regime. Hoe dan ook, de Irakezen zullen een defensieve oorlog uitvechten, niet in Koeweit maar in hun eigen land. De haat voor het Amerikaanse imperialisme kan een vechtgeest opleveren die de indringers wel eens een onaangename verrassing kan bezorgen.
Het zal geen gemakkelijke zaak zijn om een land zoals Irak te bezetten. De vooruitziende leden van de generale staf zien dit in. De CIA heeft naar verluidt serieuze vragen bij de hele onderneming. Als de Amerikanen hun voordeel van 1991 niet uitbuitten en niet doorgestoten zijn tot in Bagdad, dan was dat niet om sentimentele redenen maar uit angst voor de gevolgen. Dick Cheney argumenteerde twaalf jaar geleden dat het gevaarlijk zou zijn om Irak binnen te vallen. Daar zit een waarheid in. Het is waar dat in de Golfoorlog het Irakese leger heel snel instortte, maar deze keer ligt er een ander scenario op de tafel.
Sommige VS-generaals zijn al aan het waarschuwen als het tot lijf-aan-lijfgevechten komt in Bagdad, omdat er dan vele Amerikaanse slachtoffers kunnen vallen. De Irakezen zullen een defensieve oorlog vechten op eigen bodem. Saddam Hoessein en zijn leidinggevende kliek zullen vechten om te overleven. Hoewel de Irakezen niet de hoeveelheden massavernietigingswapens bezitten die hun toegeschreven worden door Bush, bezitten ze wel genoeg wapens om ernstige schade aan te richten.
Dat wil niet zeggen dat de VS zullen verliezen in Irak. De enorme superioriteit van hun vuurkracht zou voldoende moeten zijn om hen te verzekeren van de overwinning, maar tegen welke prijs is niet duidelijk. Allerlei onaangename verrassingen kunnen hen te wachten staan. In juli vorig jaar werd dit op een eigenaardige manier duidelijk tijdens de grootse oorlogsoefeningen die beter bekend staan als de Millennium Challenge, het grootste oorlogsspel ooit, dat een onbeduidende 250 miljoen dollar kostte. In deze oefeningen, die gebaseerd waren op het scenario van een oorlog in Irak, werd de gecombineerde macht van het Amerikaanse leger ingezet tegen één man, Paul Van Riper, een gepensioneerde luitenant-generaal van de zeemacht. Het resultaat: het Amerikaanse leger verloor serieus, met vijftien ‘gezonken’ schepen en met duizenden ‘vermoorde’ soldaten, alvorens de oefening haastig werd stopgezet.
Er zit ook nog een ander aspect vast aan de kwestie van de moraal, namelijk de moraal van het Amerikaanse en Britse leger, waar ook rekening mee gehouden dient te worden. Dit is geen populaire oorlog, en zelfs sommige westerse officieren hebben openlijk hun twijfels geuit over de onderneming. Onlangs werd erop gewezen dat 65 procent van de Britse gevechtspiloten gekant zijn tegen de oorlog. Als het verlies aan levens groter is dan verwacht (en dit kan niet uitgesloten worden), zal dit een effect hebben op de moraal van de Amerikaanse troepen, en belangrijker nog, in de VS zelf. De gok van Bush kan riskant worden en kan uiteindelijk een grove misrekening blijken.
Zelfs in het geval van een Amerikaanse overwinning zullen de problemen pas dan beginnen. In het verleden waren oorlogen vaak de vroedvrouw van revoluties, en dat zal ook zo blijven in de toekomst. De monsterlijke agressie van het Amerikaanse imperialisme zal ongetwijfeld gevolgen hebben die de daders niet meteen verwachten. Wat het resultaat ook moge zijn van een direct militair conflict (dat eveneens onvoorspelbaar is), chaos zal volgen.
De invasie in Irak zal verreikende gevolgen hebben in het hele Midden-Oosten. De pro-westerse Arabische landen zoals Egypte, Jordanië en Saoedi-Arabië zijn doodsbang dat een oorlog in Irak de aanleiding kan zijn voor mensen om op de straten van Amman en Caïro te komen en kan leiden tot de val deze rotte en corrupte regimes. Daarom hopen ze dat er geen oorlog komt. Dit is echter ijdele hoop.
De arbeiders en jongeren van de Arabische landen zijn al aan het mobiliseren tegen het imperialisme. Dit is echter niet genoeg. De laatste vijftig jaar werd het enorme potentieel van het Midden-Oosten en Noord-Afrika verkwist door corrupte burgerlijke regimes die eigenlijk alleen maar lokale loopjongens zijn van het imperialisme. Alle reusachtige opofferingen die in het verleden door de massa gemaakt werden in de strijd voor nationale bevrijding hebben tot niets geleid. De Arabische wereld is nu afhankelijker van het imperialisme dan ooit het geval was. Het is tijd voor verandering! De anti-imperialistische revolutie kan alleen maar slagen als ze zichzelf omvormt in een antikapitalistische strijd van de arbeiders en boeren voor de val van de Arabische monarchieën, grondbezitters en kapitalisten.
De enorme olierijkdom en het economische potentieel van dit kolossale gebied kan alleen zijn volledige potentieel waarmaken in een socialistische federatie van het Midden-Oosten en Noord-Afrika. De balkanisering van de Arabische wereld zorgt ervoor dat ze zwak en weerloos staat tegen het imperialisme. De socialistische revolutie zal de kunstmatige grenzen wegvegen die miljoen mensen scheiden met dezelfde taal, geschiedenis en cultuur. Zo kunnen de voorwaarden gecreëerd worden voor een bloeiende economie en cultuur. Enkel een socialistische federatie kan de problemen oplossen van Palestijnen, joden, Koerden, kopten, Armeniërs, Berbers en andere bevolkingsgroepen in deze landen. Het kapitalisme heeft gefaald in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Alleen socialisme kan hun een uitweg bieden.
“Wapens voor boter!”
Naarmate een oorlog dichterbij komt, kelderen de aandelenmarkten over de hele wereld. De olieprijs is aan het stijgen en zal blijven stijgen. Investeerders zijn zenuwachtig. De werkloosheid zal verder stijgen. De dromen van een vroeg economisch herstel van de wereldeconomie worden verschoven tot het oneindige. De economische crisis heeft tot gevolg dat de belastinginkomsten dalen en begrotingstekorten stijgen. De hoge uitgaven voor de oorlog zullen daardoor betaald worden met nieuwe besnoeiingen in publieke uitgaven, een prijs die betaald zal worden door de arbeiders en de middenklasse.
Op de verzuchtingen van de bevolking hebben de imperialistische regeringen een pasklaar antwoord: “Dit zijn harde en moeilijke tijden. We moeten allemaal bereid zijn om opofferingen te maken voor de nationale belangen.” Hierbij hebben ze de belangen van de banken en grote bedrijven, die elke natie bezitten en controleren, in gedachten. De rijkdom van de natie, zo leggen ze uit, is niet onbeperkt. We moeten enkele zeer harde keuzes maken en we zullen ons niet onttrekken aan onze plicht. De opbrengsten en dividenden van de rijken zijn echter heilig: zij mogen niet aangeraakt worden! De ‘harde keuzes’ zullen enkel de arme delen van de maatschappij beïnvloeden.
Met andere woorden, dit betekent “wapens voor boter”. Door de terroristische dreiging als handig excuus te gebruiken, laten ze zich allen in met kolossale en reusachtige herbewapeningsprogramma’s. De sommen geld die hieraan gespendeerd worden zijn werkelijk onthutsend. Blijkbaar is het argument dat “er geen geld is” voor zaken die echt nodig zijn, vals tot op het bot.
De rechterzijde beschuldigt de marxisten ervan de natie niet te willen verdedigen. Dit is volledig onjuist. Wij zijn geen pacifisten en erkennen de noodzaak van een leger. Het leger dat we nodig hebben om onze belangen te verdedigen heeft echter niets gemeen met een staand leger zoals we dat vinden in de meeste moderne landen.
Het huidige niveau van bewapening heeft niet als doel “het land te verdedigen”, maar is bedoeld voor imperialistische plunderingen en prestige en is tevens een manier om de winsten van de grote wapenbedrijven op te drijven. Hierop entte zich ook een parasitaire bureaucratie die zich een groot en toenemend deel van de rijkdom toeeigent die gecreëerd wordt door de arbeidersklasse in alle landen. Het bedrag dat verspild wordt aan wapens is werkelijk duizelingwekkend.
De Golfoorlog van 1991 kostte Groot-Brittannië alleen al tussen de 2,5 en 3 miljard pond aan de huidige koers. Groot-Brittannië was toen in staat het grootste deel van de rekening door anderen te laten betalen. Gordon Brown, hoofd van de Britse staatskas, heeft 1 miljard pond opzij gezet voor de komende oorlog tegen Irak. Experts hebben echter uitgerekend dat als het een langgerekt conflict wordt, het cijfer eerder de 5 miljard zal benaderen. Een bedrag als dat zou de dringend noodzakelijke injectie van geld in de gezondheidszorg alvast voor 7 procent kunnen dekken. Dit om een idee te geven van de prioriteiten van deze leiders.
Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog heeft de VS het hallucinante bedrag van 16 triljoen dollar (16 keer een miljard maal een miljard!) jaar elke dag 26 miljoen dollar zou uitgeven, zou dat alles samen nog steeds minder zijn dan wat Amerika sinds 1945 uitgaf aan wapens. Het bedrag dat op deze manier door de VS werd uitgegeven is voldoende om de levensstandaard van alle volkeren ter wereld enorm te verbeteren. Dit detail alleen al toont de rotte en reactionaire natuur van het kapitalisme in haar periode van seniel verval.
Het belangrijkste doel van de militaristen is niet het verdedigen van de natie, maar het creëren van een monsterlijke en onderdrukkende staatsmachine ontworpen voor buitenlandse oorlogen met rivaliserende kapitalisten. Dit is een essentieel onderdeel van het kapitalistische systeem en een van zijn ‘algemene onkosten’. Van de arbeiders- en de middenklasse wordt verwacht dat ze zonder vragen te stellen, betalen voor die opgeblazen staatsmachine en het dure speelgoed waarmee generaals spelen. Deze enorm grote en dure machine bleek echter uitzonderlijk ineffectief op 11 september en is sindsdien betrokken geweest in activiteiten die in plaats van de kans op terroristische activiteiten te verkleinen, ze enkel maar heeft doen toenemen. De argumentatie over de ‘oorlog tegen het terrorisme’ beantwoordt zichzelf. Welk nut heeft een leger met nucleaire raketten en vliegdekschepen tegen klein groepjes fanatici met cuttermesjes? Inderdaad, geen enkel.
Op gelijkaardige wijze heeft de agressie zonder aanleiding tegen Irak niets te maken met de ‘oorlog tegen het terrorisme’ maar alles met de ambities van de VS om volledige en wereldwijde dominantie te verkrijgen over de olierijkdommen van het Midden-Oosten. Onze houding ten opzichte van zo een oorlog is zeer duidelijk: totale en actieve oppositie.
Geen cent, geen soldaat en geen kogel voor deze imperialistische oorlog in de Golf! Neen aan verspillende wapenuitgaven. In de plaats daarvan eisen we een groots opgevat programma van nuttige openbare werken. Meer uitgaven voor woningen, scholen, ziekenhuizen en pensioenen!
De onmiddellijke nationalisatie van de wapenindustrie en de inbeslagname van de winsten van de wapenproducenten.
Een genationaliseerde en geplande economie onder de democratische administratie en controle van de arbeidersklasse.
Tegen imperialisme, militarisme EN kapitalisme!
Hoe dan ook, één ding is absoluut zeker: deze oorlog is in niemands belang, alleen dat van de imperialisten en de grote oliebedrijven die achter de kliek van het Witte Huis staan. Zelfs in de VS zullen de zaken er niet zo simpel voor staan zoals Bush nu denkt. Wanneer het Amerikaanse leger ernstige verliezen zal lijden, zal de stemming voor de oorlog snel omslaan. Het huidige electorale succes zal zich dan snel in zijn tegendeel omzetten. Er bestaat geen groot enthousiasme voor deze oorlog in de VS, veeleer een weifelende, passieve instemming. Dat is de houding zelfs voor het eerste schot gevallen is. Naarmate de situatie vordert zal de oppositie groeien.
In andere landen is de stemming er een van volledige afkeuring en oppositie. In Groot-Brittannië bestaat er zeer weinig steun voor de oorlog buiten de kleine kliek rond Blair, die helemaal geen voeling heeft met de echte stemming in het land. In de meeste Europese landen heerst er een openlijke vijandigheid die in de komende maanden kan uitgroeien tot een serieuze anti-oorlogsbeweging.
Elke echte socialist, elke klassenbewuste arbeider en syndicalist, elke jongere die wil vechten voor een betere wereld moet meedoen aan de meest actieve en militante strijd tegen deze onrechtvaardige imperialistische oorlog. Het is noodzakelijk een zo breed mogelijke massabeweging tegen het imperialisme en het militarisme op gang te brengen. Het is noodzakelijk met alle middelen die we ter beschikking hebben op te komen tegen de monsterlijke agressie die de mensen van Irak wordt aangedaan.
Een van de grootste prioriteiten is de oprichting van anti-oorlogscomités in elke stad en gemeente. Daarin moeten vakbonden, socialistische partijen, communistische partijen, jonge activisten, migranten en alle mensen die een aangehouden en militante strijd willen leveren, vertegenwoordigd zijn.
Laten we ons verenigen om een massale campagne van agitatie, betogingen en massameetings in elke werkplaats, school en universiteit tegen de oorlog op gang te brengen. Zorg dat de stem van het volk gehoord wordt!
We moeten elke poging van de imperialisten afwijzen om faciliteiten in verschillende landen te gebruiken voor hun agressieve plannen. De campagne die in België gevoerd wordt, waarbij het gebruik van de havens voor de doorvoer van militair materieel aan de kaak wordt gesteld, is een goed voorbeeld van wat gedaan kan worden. Dit voorbeeld moet navolging krijgen in andere landen. Het initiatief van de Spaanse Studentenvakbond om op te roepen voor een verenigde strijd tegen de oorlog van de studenten over gans de wereld moet overal gepubliceerd en gesteund worden. Bovenal moeten we ernaar streven steun voor de anti-oorlogscampagne te verkrijgen van de arbeidersbeweging. In elke vakbondsvergadering moeten er resoluties ter stemming worden ingediend om te eisen dat de vakbonden standpunt innemen tegen de oorlog. Waar mogelijk moeten we het ordewoord van staking tegen de oorlog verspreiden. Dit moet bovenaan de agenda staan en moet op elke werkplaats bediscussieerd worden.
Wanneer er kordaat leiding gegeven wordt en de zaken duidelijk worden uitgelegd zullen de arbeiders reageren.We hebben reeds de heldhaftige houding gezien van twee treinbestuurders in Groot-Brittannië die weigerden materiaal te vervoeren dat bestemd was voor de oorlog. Dit is een belangrijk symptoom van de stemming die zich ontwikkelt onder de arbeidersklasse (4).
Het lanceren van een campagne in de arbeidersbeweging is vooral belangrijk in Groot-Brittannië, waar de publieke opinie op een overweldigende manier gekant is tegen de oorlog en de oorlogsplannen van Blair, de poedel van Bush. De beschamende praktijken van Blair en zijn hofkliek van Hogerhuisleden hebben de arbeidersbeweging verontwaardigd. Nu, reeds voor het eerste schot gelost is, hebben 49 parlementsleden van Labour tegen de oorlogsplannen van de regering gestemd.
We moeten tegen deze oorlog vechten, maar met de juiste methoden, tactieken en programma: de tactieken van de arbeidersbeweging, het programma van het socialisme en het internationalisme, dat de strijd tegen het wereldwijde imperialisme verbindt met het perspectief van de socialistische omvorming van de maatschappij, hier en overal.
Verzet tegen deze criminele oorlog!
Weg met imperialisme en kapitalisme!
Geen oorlog, enkel klassenstrijd!
(1) Het Turkse parlement heeft echter (tijdelijk?) roet in het eten gestrooid door de VS geen toelating te geven Irak binnen te vallen van op Turks grondgebied. Negen op tien Turken zijn immers tegen de oorlog. Maar voor de Turkse heersende klasse staat veel op het spel. Zij vrezen een opstoot van Koerdisch nationalisme. Daarom dat het Turkse leger zich publiekelijk uitsprak voor een nieuwe motie in het parlement om toch medewerking te verlenen aan het Witte Huis.
(2) Die plannen zijn ondertussen verschoven door de problemen die de VS en hun bondgenoten ondervinden op de internationale scène, zoals uitgelegd in de inleiding. De bombardementen en invasie moeten echter om klimatologische redenen ten laatste beginnen eind maart, anders wordt het te heet in de woestijn.
(3) In januari verkondigde Poetin bijvoorbeeld dat Rusland zelfs overwoog om de VS militair bij te staan. De Frans-Duitse oppositie tegen de oorlog heeft het Russische establishment echter twee keer doen nadenken, zeker omdat een groot deel van de bevolking ook tegen de oorlog is. De Russen hebben uiteindelijk weinig gewonnen door hun politiek van toegevingen aan de VS tijdens het laatste decennium. Vele militairen waren daar sowieso al geen voorstander van. Eigenlijk heeft Duitsland uiteindelijk meer geïnvesteerd in Rusland. Bovendien moet Moskou aardig geschrokken zijn van het Amerikaanse diplomatische offensief via de nieuwe NAVO-landen in Oost-Europa. Die landen zijn immers niet alleen satellietstaten tegen Frankrijk en Duitsland maar meer nog tegen het ooit zo machtige Rusland. Het Kremlin hoopt door de Fransen en Duitsen te steunen macht op te bouwen tegen Washington. Dit zijn enkele redenen achter de nieuwe zwenking in het Russisch kamp.
(4) In februari kreeg dit voorbeeld ook navolging in andere landen. In Italië gingen de arbeiders zelfs nog verder door de leiding van de transportvakbond Filt-Cgil aan te sporen om zich uit te spreken tegen de wapentransporten en een syndicale boycot uit te roepen.
