Vandaag is in Caracas het 16e Wereldfestival voor Jongeren en Studenten van start gegaan. Duizenden jongeren van over heel de wereld komen samen in de hoofdstad van Venezuela om te discussiëren over linkse politiek en hun steun te betuigen aan de Bolivariaanse Revolutie onder leiding van president Chavez. Ook de International Marxist Tendency waartoe Vonk behoort, neemt deel aan deze internationale meeting met een delegatie vanuit Venezuela zelf en een internationale delegatie samengesteld uit kameraden van Mexico, de VS, Italië, Oostenrijk, Spanje, Frankrijk, Groot-Brittannië, Rusland en België. Alan Woods is tevens officieel uitgenodigd om te komen spreken. Hier kan je een van de pamfletten lezen die de IMT daar verdeelt. In de loop van de week volgen verslagen vanuit Caracas.
Een andere wereld is mogelijk
enkel met het socialisme.
De Venezolaanse Revolutie is de voorhoede van de wereldrevolutie.
De Venezolaanse revolutie is een referentiepunt geworden voor revolutionairen overal ter wereld. De massamobilisatie van de Venezolaanse arbeiders en jongeren heeft verscheidene contrarevolutionaire pogingen van het imperialisme en Venezolaanse kapitalisten verslagen. Na de overwinning in het presidentiële herroepingreferendum een jaar geleden, is deze bereidheid om de revolutie tot een succesvol einde te brengen nog versterkt. De onteigening van enkele bedrijven die bezet werden door arbeiders (Inveval en Invepal) en het debat over arbeidersparticipatie (hetgeen in sommige gevallen elementen van arbeiderscontrole bevat) heeft de arbeidersklasse naar de voorgrond van de strijd gebracht, met steeds gedurfdere eisen en voorstellen.
De oproep door president Chavez om te bouwen aan het socialisme en om openlijk te debatteren over welke soort socialisme nodig is, werd enthousiast ontvangen door de arbeiders- en volksbeweging. Voor de eerste keer in de laatste twee decennia, sinds de val van het stalinisme (hetgeen geen socialisme was maar een bureaucratische degeneratie), praat een populaire volksleider terug over socialisme. Heel het volk werpt zich op de opdracht om haar levensomstandigheden te veranderen en een eind te maken aan de kapitalistische miserie en uitbuiting. Venezuela is vandaag de voorhoede van de wereldrevolutie. De overwinning van de revolutie in Venezuela kan enkel bereikt worden door vastberaden richting socialisme te gaan. Dat wil zeggen door de kapitalisten, de monopolisten, de banken en het grootgrondbezit (latifundia) te onteigenen en ze onder arbeiderscontrole te brengen om een democratische planning van de economie mogelijk te maken. Dit is de enige manier om de problemen van de Venezolaanse arbeidersklasse op te lossen en het zou de hele wereldsituatie beslissend kunnen veranderen.
Socialisme of barbarij
Gedurende de laatste twee decennia waren we wereldwijd getuige van een ongezien politiek, economisch en ideologisch offensief van de kapitalisten tegen de ideeën van het marxisme en het socialisme. Het kapitalisme werd voorgesteld als het enige mogelijke model. Zelfs vele reformistische leiders van de arbeidersbeweging aanvaardden dit idee. De verlenging van de levensduur van een systeem in verval, zoals het kapitalisme, dreigt de hele planeet in barbarij te storten. Het dilemma dat meer dan 100 jaar geleden door de Duitse revolutionaire Rosa Luxemburg gesteld werd, ‘socialisme of barbarij’, blijkt vandaag relevanter dan ooit. Elke dag sterven 30.000 kinderen van de honger, 800 miljoen mensen lijden honger, de drie rijkste mensen van de planeet hebben een persoonlijke rijkdom gelijk aan het BBP van de 48 armste landen.
Een andere mythe die de laatste jaren door de heersende klasse gevoed werd, is die van een almachtig, onverslaanbaar Amerikaans imperialisme. Een concrete analyse van wat er in de wereld gebeurt, toont ons nochtans een heel ander beeld. Ondanks hun militaire macht zijn de imperialisten onmachtig om hun politieke, economische en sociale controle op te leggen en om de noodzakelijke voorwaarden te garanderen voor het onderhouden en het reproduceren van de kapitalistische uitbuiting. We zijn getuige van een groeiende sociale malaise en diepgewortelde woede onder de massa’s (zowel in de koloniale en semi-koloniale landen als in de geavanceerde kapitalistische landen). Die woede zoekt een kanaal waarlangs ze zich kan uitdrukken.
De groeiende strijd tegen het imperialisme in heel de wereld
Na twee jaar bezetting in Irak verhindert de weerstand van onze broeders en zusters, namelijk de Irakese arbeiders, jongeren en boeren, nog steeds het doorvoeren van de imperialistische plannen. Meer dan twee jaar na het begin van de bezettingsoorlog kunnen ze nog steeds niet de gewenste hoeveelheid olie oppompen. De kracht die het imperialisme wou tentoonspreiden aan de volken en verdrukte klassen overal ter wereld, heeft zich tegen het imperialisme zelf gekeerd. Zelfs in het kleine en verzwakte Afghanistan zijn de imperialisten niet in staat de volledige controle in handen te krijgen.
Het belangrijkste gevolg van Bush zijn misdaden is dat het in vraag stellen van het kapitalistische systeem en van het moordzuchtige imperialistisch beleid overal toeneemt en zich verspreidt tot in het hart van de VS zelf. Daar groeit de mobilisatie van arbeiders, jongeren en verdrukten tegen de aartsreactionaire kliek in het Witte Huis. In Europa waren er de laatste jaren massamobilisaties en algemene stakingen zowel tegen de imperialistische oorlog als tegen het besparingsbeleid van de Europese kapitalisten. Zo werd een van de trouwste bondgenoten van Bush, met name Aznar in Spanje, verslagen door mobilisaties. In Italië, Frankrijk en Griekenland zagen we eveneens grote mobilisaties. De overwinning van het ‘nee’ tegen de reactionaire en burgerlijke Europese Grondwet in Frankrijk en Nederland, bevestigt de groeiende weerstand tegen de plannen van het Kapitaal.
Maar het is zonder twijfel in Latijns Amerika, en meer specifiek in Venezuela en Bolivia, dat de revolutionaire mobilisatie van de massa’s een inspiratie en voorbeeld is geworden voor de arbeiders en jeugd overal ter wereld. De verdrukten zijn opgestaan, van de Rio Grande tot de Tierra del Fuego. In hun strijd brengen ze serieuze schade toe aan het imperialisme. De electorale overwinningen in een aantal Latijns Amerikaanse landen van partijen en bewegingen die de massa’s als links beschouwen, drukken de wil van het volk uit om de maatschappij te veranderen. In gevallen waar deze leiders geen gevolg geven aan de wil van de arbeiders en boeren die voor hen gestemd hebben, ontwikkelen zich opnieuw massaprotesten.
In Mexico is de poging om Lopez Obrador te verhinderen deel te nemen aan de verkiezingen verslagen door gigantische betogingen. In Argentinië, in Ecuador, en meer specifiek in de recente revolutionaire gebeurtenissen in Bolivia, heeft de arbeidersklasse, als leider van alle uitgebuite lagen, haar ontoombare wil om te strijden getoond. In Bolivia kon het staatsapparaat de mijnwerkers en de rest van de arbeidersklasse en de boeren niet verslaan toen ze op straat kwamen voor de nationalisatie van de gasproductie. Zo dwongen ze het ontslag af van de verschillende regeringen die het imperialisme had getracht te gebruiken om haar plannen door te voeren. De Boliviaanse arbeiders gingen zelfs over tot het organiseren van cabildos abiertos en massale volksvergaderingen. Deze zijn de embryo van een nieuwe arbeidersstaat, een nieuwe revolutionaire wet gebaseerd op de massavergaderingen van de arbeiders en het volk in iedere werkplaats, wijk of dorp. Ze zouden zich aan elkaar moeten verbinden via vertegenwoordigers, verkozen en onderworpen aan herroeping, in een revolutionaire Nationale Volksraad. Zo’n raad zou de macht kunnen overnemen en het corrupte burgerlijke parlement vervangen door de verkiezing van een regering van arbeiders en boeren. Deze regering kan dan een socialistisch programma invoeren. De meest gevorderde activisten waren zich bewust dat deze taken dringend moeten worden toegepast, zodat de kapitalisten geen manoeuvreerruimte krijgen om hun grondwettelijke trucjes toe te passen (Grondwettelijke Vergadering, vervroegde verkiezingen enz.).
Voor een Socialistische Federatie van Latijns Amerikaanse Republieken! Voor een Internationale Socialistische Federatie!
Hetzelfde debat is nu aan de gang in Venezuela. Hoe moet de burgerlijke staat, ontstaan uit de 4e Republiek, vervangen worden door een echte revolutionaire staat? Honderdduizenden arbeiders en jongeren hebben deelgenomen in de Bolivariaanse kringen, en nu in de UBE’s, de landcomité’s, de volksvergaderingen enzovoort. Zo willen ze verhinderen dat de bureaucratie en de kapitalisten een aantal revolutionaire maatregelen ingevoerd door Chavez saboteren. Ze dringen aan op hun eigen bereidheid om deel te nemen in alle beslissingen en in het leiden van de staat.
De Venezolaanse bourgeoisie en het imperialisme proberen nu – na hun nederlaag in het referendum van een jaar geleden – de economie te saboteren en de sociale basis van de revolutie te ondermijnen. Ze gebruiken hun sterke economische macht en het feit dat het staatsapparaat dat ze vroeger gebouwd hebben, hoewel verzwakt, nog niet vervangen is door een arbeidersstaat gebaseerd op de revolutionaire arbeiders- en volksvergaderingen. Hun doel is alle revolutionaire initiatieven verlammen, economische chaos creëren en demoralisatie teweegbrengen bij de massa’s die de revolutie steunen. Net zoals ze in het verleden gedaan hebben tegen de revoluties van Chili en Nicaragua willen ze op die manier de weg bereiden om in het offensief te gaan en de revolutie te verslaan. Ze proberen zichzelf te baseren op een brede laag in de staatsbureaucratie die niet in het socialisme gelooft en de revolutie niet vooruit wil laten gaan, hiermee ingaand tegen wat Chavez zegt en wat de massa’s duidelijk willen.
Geconfronteerd met deze pogingen om de revolutie tegen te houden beginnen groeiende revolutionaire groepen van de arbeidersklasse, de jongeren en de stedelijke armen zich te organiseren om te strijden voor socialisme. Dit betekent de nationalisatie onder arbeiderscontrole van de banken, de monopolies en het grootgrondbezit als basis voor een democratische en socialistische planning van de economie. Daarnaast moeten we een revolutionaire staat bouwen, gebaseerd op vertegenwoordigers, verkozen en herroepbaar door arbeidersvergaderingen in alle arbeidsplaatsen, arme buurten enzovoort.
De beweging van Venezuela in de richting van een echte arbeidersdemocratie, die het begin van de toepassing van het socialisme zou betekenen, zou de isolatie van Cuba breken en een voorbeeld en stimulus voor de Cubaanse revolutie worden. Een revolutionaire overwinning zo dicht bij huis, nog afgezien van een onoverkomelijke verspreiding naar andere Latijns Amerikaanse landen, zou ook leiden tot een verdere integratie van beide economieën. Het zou de strijd tegen de imperialistische blokkade en de strijd tegen het herstel van het kapitalisme versterken. Verder zou het de deelname verspreiden van de Cubaanse massa’s in de verdediging van de revolutie en de deelname in al zijn staatsinstellingen. Een Socialistische Federatie van Cuba en Venezuela zou een eerste stap vormen in de richting van een Socialistische Federatie van Latijns Amerika en zou met enthousiasme verwelkomd worden door arbeiders en jongeren overal ter wereld. Het zou niet enkel het huidige revolutionaire proces versnellen, waarvan we getuige zijn in Latijns Amerika. Bovendien zou zo’n Socialistische Federatie een wereldwijd referentiepunt worden.
Het enige dat ontbreekt in Venezuela, Bolivia en in vele andere landen om de revolutionaire wens van de meerderheid te realiseren, is de vereniging in een revolutionaire organisatie van de meest bewuste revolutionaire activisten, arbeiders, studenten en boeren die vele van deze ideeën delen. Een revolutionaire organisatie gewapend met een socialistisch programma en de methode van het marxisme. Dit is de centrale taak vandaag in alle landen.
De crisis van het kapitalisme ontwikkelt zich in verschillende snelheden. Maar in alle landen schept deze crisis de voorwaarden voor opstanden en revolutionaire bewegingen. Vandaag, meer dan ooit, is het onontbeerlijk voor revolutionaire marxisten zich te organiseren in één internationale marxistische stroming om te strijden voor echt socialisme. Dit is de taak die we onszelf opgelegd hebben in de International Marxist Tendency opgericht door de marxistische theoretici Ted Grant en Alan Woods.
Sluit aan!
Wij verenigen revolutionaire marxisten op vijf continenten en zijn aanwezig in meer dan dertig landen. In Venezuela zijn we de Revolutionaire Marxistische Stroming (CMR), die El Topo Obrero publiceert en die een sleutelrol heeft gespeeld in de strijd die leidde tot de onteigening van Venepal en CNV. Onlangs hebben we samen met een aantal revolutionaire jongerenorganisaties de Revolutionaire Socialistische Jongeren (JSR) opgericht. Onze kameraden in de vakbonden nemen deel aan de revolutionaire vleugel van de UNT door het ontwikkelen van de Links Socialistische Stroming binnen de vakbond (TIS). In Mexico hebben onze kameraden van Militante een sleutelrol gespeeld in een aantal sociale conflicten (Locatel e.a.) en in de jongerenbeweging, zoals in de historische strijd van de UNAM-universiteitsstudenten. Zij leiden het Studentencomité ter Verdediging van het Openbaar Onderwijs (CEDEP) en vormen de marxistische vleugel van de PRD. In Argentinië en Peru vechten de kameraden van El Militante en de Links Socialistische Kracht (FIS) voor een verenigd front van revolutionaire organisaties, die met het sektarisme moeten breken en een instrument worden in de strijd voor het socialisme.
In Pakistan leiden de kameraden van The Struggle de marxistische linkerzijde van de Pakistaanse Volkspartij en van de belangrijkste strijdbare vakbonden in het land. Onze kameraad Manzoor Ahmed is verkozen tot het parlement en een van de bekendste sociale leiders in het land. The Struggle vecht voor socialisme, tegen het pro-imperialistische militaire regime en tegen de fundamentalistische reactie. In Spanje hebben onze kameraden van El Militante de Studentvakbond (SE) opgericht, de belangrijkste studentenorganisatie in Spanje die de strijd tegen de imperialistische oorlog organiseerde en een vooraanstaande rol speelde in het verzet tegen de voormalige rechtse regering in Spanje onder de Partido Popular. De marxisten van Falce Martello vormen in Italië een van de hoofdstromingen in de Partito della Rifondazione Comunista (PRC). In Groot-Brittannië en andere Europese landen spelen onze kameraden een leidende rol in verschillende vakbonden en massaorganisaties. Ze voeren overal de campagne ‘Handen af van Venezuela’ voor solidariteit met de Venezolaanse revolutie. Deze campagne, die publieke erkenning kreeg van president Chavez, boekte al enkele opvallende successen. Ze verwierf steun voor de Venezolaanse Revolutie zowel van enkele van de grootste vakbonden in Europa als van duizenden vakbondsmilitanten.
Indien je akkoord gaat met onze ideeën, sluit dan aan bij onze wereldwijde strijd voor het socialisme.
Getekend:
International Marxist Tendency www.marxist.com en www.elmilitante.org
Corriente Marxista Revolucionaria (Venezuela)
Militante Marxist Tendency (Mexico)
El Militante (Argentinië)
Fuerza de Izquierda Socialista-Perú Militante (Peru)
Alan Woods (leider van de International Marxist Tendency)
Manzoor Ahmed (Pakistaans marxistisch parlementslid en leider van de marxistische stroming The Struggle van de International Marxist Tendency)
