“Vanuit Coyoacan, Mexico, waar Léon Trotski stierf, vermoord op 20 augustus 1940, groet ik de kameraden van de IMT. Eens temeer wil mijn grote bewondering uitdrukken voor het prachtige werk van de onlangs overleden Ted Grant, het stichtend lid en de uitstekende leider van jullie organisatie. Ik spoor jullie aan om de strijd voor een socialisme zonder bureaucratische dictatuur en gebaseerd op arbeidersdemocratie, met hernieuwde kracht voor te zetten. Laat ons steeds de rode vlag met de principes van proletarisch internationalisme en de onvoorwaardelijke verdediging van de verdrukte en uitgebuite mensen over de hele wereld hoog houden.”(Boodschap van Esteban Volkov (Leon Trotski’s kleinzoon) aan de IMT, 23 juli 2006)
Het wereldcongres in 2006 van de International Marxist Tendency (IMT, onze internationale stroming) werd op zondag 30 juli geopend in Barcelona. Het was een werkelijk verbazend congres, gekenmerkt door een enorme energie, enthousiasme en optimisme van de aanwezigen, gecombineerd met een hoog niveau van politieke discussie en debat. Daarenboven was er een resolute vastberadenheid om de Internationale verder op te bouwen. Het was ons grootste congres ooit, met 320 aanwezigen, waardoor de congreszaal propvol was.
Er waren kameraden uit vele landen aanwezig: Canada, de VS, Mexico, Venezuela, Argentinië, Brazilië, Marokko (wat de groeiende interesse voor de IMT in de Arabische wereld weergeeft), Israël, Pakistan, Cuba, Cyprus, Griekenland, Oostenrijk, Zwitserland, Spanje alsook een belangrijke delegatie van Baskische kameraden, Groot-Brittannië, België, Denemarken, Duitsland, Zweden, Polen, Rusland, Iran en Italië. De groepen in Peru, Nigeria, Turkije, Servië, Macedonië, Slovenië en Sri Lanka lieten zich verontschuldigen.
Dit congres vond plaats in de schaduw van het plotse overlijden van kameraad Ted Grant een week voordien. De omvang en de energie van het congres waren de meest geschikte hulde aan hem en zijn levenslange strijd om de ideeën van het marxisme te verdedigen. Het is interessant dat de burgerlijke media zoveel aandacht schenken aan Teds dood. Er verschenen zowel lange artikels in de Times, de Financial Times, de Daily Telegraph, de Guardian en de Independent, als een programma op de BBC en Radio 4. Veel van deze reportages waren paginagrote verhalen met foto’s. Men erkent dus de enorme impact van Militant, wat toont dat Ted en de stroming die hij bouwde de heersende klasse werkelijk bang maakten.
Het congres werd geopend met een discussie over de wereldperspectieven, op basis van een ontwerptekst en ingediende amendementen. Alan Woods leidde deze discussie in, gevolgd door tussenkomsten van kameraden van over de hele wereld. Ze spraken over de chaos in het Midden-Oosten, de wereldeconomie en de rol van China, de instabiliteit op het Indisch subcontinent, de crisis van het Amerikaanse imperialisme, de malaise van het Europese kapitalisme en natuurlijk de revolutionaire golf over Latijns-Amerika. Na 1,5 dag discussie stemde het congres over de amendementen. Het gehele document werd unaniem goedgekeurd met opname van enkele amendementen. (We zullen dit in de volgende weken publiceren.)
De discussie over China
Het congres gaf speciale aandacht aan de ontwikkelingen in China. Er werd over een ontwerptekst gedebatteerd en gestemd. Fred Weston begon de discussie door de hoofdpunten nog eens te overlopen. Hij legde uit dat wat we vandaag zien in China een nieuw fenomeen is. We hebben een ‘vervormde arbeidersstaat’ die naar het kapitalisme verschoven is, maar niet zoals we dat zagen in de voormalige Sovjetunie of Oost-Europa. In China heeft de oude bureaucratie controle behouden over het hele proces, een stevige greep op het staatsapparaat behouden, terwijl er voorwaarden geschapen werden voor de ontwikkeling van kapitalisme en grote bedragen aan buitenlands kapitaal in investeringen werden aangetrokken. Op basis hiervan werd een enorme economische ontwikkeling gerealiseerd.
Vanuit historisch standpunt is de ontmanteling van de oude genationaliseerde planeconomie een reactionaire sprong achterwaarts. Er is echter wel een progressief element in het hele proces te vinden: een enorm Chinees proletariaat dat op die manier geschapen werd. Dit proletariaat is voorbestemd om een sleutelrol te spelen eens het Chinese kapitalisme in crisis geraakt.
Het was een zeer rijke en interessante discussie die ook voor controverse zorgde. Uiteindelijk echter werd het document massaal gestemd door het congres (je kan het in het Engels lezen: China's long march to capitalism). Deze kameraadschappelijke discussie was er eentje in de beste tradities van het Bolsjewisme. Het was een open, democratisch debat, een discussie van ideeën tussen kameraden.
Alle kameraden waren het eens dat China naar kapitalisme aan het evolueren is. Volgens de grote meerderheid van de kameraden is het ‘punt waarop geen terugkeer mogelijk is’ reeds bereikt. Sommige kameraden meenden echter dat de beweging naar kapitalisme nog niet voltooid is. Het is nog steeds een regime in overgang. Ze benadrukten de zwakte van de Chinese bourgeoisie en wezen op het feit dat het staatsapparaat nog steeds in handen is van de oude bureaucratie. De kameraden stelden dat het conflict over welke weg China nu zou inslaan nog voor ons ligt.
Dit standpunt werd in vraag gesteld door een kameraad uit Polen, die erop wees dat in zijn land dezelfde ‘communistische’ bureaucratie getransformeerd was in een kapitalistische klasse. Hij legde uit dat vandaag fundamenteel dezelfde mensen de macht hebben als in het oude stalinistische tijdperk, maar dat Polen nu wel kapitalistisch is.
Alan Woods zei in zijn tussenkomst: “We hebben een verschillende mening over China. Hoe zou het ook anders kunnen? Het zou verrassend zijn indien dit niet zo was. Dit is een hele nieuwe en ingewikkelde kwestie. Enkel door een serieuze, diepgaande en theoretische discussie kunnen we het niveau van de kaders opkrikken. Dat is de ware toedracht van een politiek debat binnen een revolutionaire organisatie.”
“Lenin zei dat de geschiedenis allerlei specifieke transformaties kent. Dit zei hij in de context van een van zijn laatste toespraken voor de Sovjet. Hij waarschuwde voor het gevaar van kapitalistische restauratie in Rusland in 1922. De Communistische Partij was relatief gezond toen. Toch waarschuwde Lenin voor de mogelijkheid dat kapitalisme in Rusland hersteld zou worden onder en door de partij zelf. Terwijl hij sprak over allerlei specifieke transformaties antwoordde Lenin op de Russische burgerlijke professor Ustraliov. Die beweerde dat de partij voor kapitalistisch herstel openstond en Lenin antwoordde dat dit inderdaad mogelijk was. We zien dat Lenin later juist bleek te zijn. Als de lijn van Boekharin zou gevolgd zijn, zou het kapitalisme reeds hersteld zijn in 1928 of 1929.”
“De Chinese Communistische Partij is vandaag noch een partij, noch communistisch. Het is een bureaucratische club die niets gemeen heeft met socialisme of de arbeidersklasse. Beweren dat de ‘Communistische’ Partij het kapitalisme in China niet terug kan invoeren is verkeerd. Ze noemen zichzelf ‘communisten’. En dan? De paus noemt zichzelf ook een volgeling van Jezus. Het betekent niets. Wie voerde het kapitalisme opnieuw in Polen in? Precies de leiders van de zogenaamde Communistische Partij, die, zoals onze Poolse kameraad aangaf, ondertussen zakenlui zijn geworden en de nationale industrieën plunderden voor hun persoonlijk gewin.”
In zijn concluderende woorden ging Fred Weston in op de zorgen van sommige kameraden die vonden dat het proces in China nog niet geconsolideerd, nog niet af was. Een of twee kameraden drukten de zorg uit dat we uiteindelijk misschien eisen voor een soort burgerlijke democratie in China zouden ondersteunen, met daarachter als logica dat als China kapitalistisch is en ook een dictatuur, dat we dan in de val kunnen trappen om een soort burgerlijke Grondwetgevende Vergadering te steunen. Fred Weston verzekerde deze kameraden dat zulke eisen nooit gesteund zouden worden door de IMT. Hij legde uit dat er geen logisch verband bestaat tussen zeggen dat het kapitalisme in China heeft getriomfeerd en oproepen tot een burgerlijke democratie. Met andere woorden de twee hoeven niet samen te gaan. We verdedigen het recht van de arbeiders om zich te organiseren, om te staken, om vakbonden te vormen, om voor hun mening uit te komen in China enzovoort. We zullen echter geen steun geven aan die elementen die oproepen tot een ‘burgerlijk liberale’ democratie in China. Deze mensen zijn namelijk agenten van het imperialisme en steunen het kapitalisme onvoorwaardelijk. De marxisten roepen op tot de renationalisatie van de grote bedrijven die geprivatiseerd zijn, het onteigenen van het bezit van de kapitalisten, het herinvoeren van de planeconomie, en we voegen er aan toe dat dit moet gebeuren onder de controle en het beheer van de arbeiders. Het probleem met het oude staatsplan was dat het bureaucratisch was, dat er geen echte arbeidersdemocratie was. Wij verdedigen alle verwezenlijkingen van de Chinese Revolutie in 1949 (waarvan er ondertussen vele vernietigd zijn), maar zeggen tegelijk tegen de arbeiders dat we verder moeten gaan, naar echte arbeidersdemocratie, naar arbeidersmacht.
Sommige sympathisanten die aanwezig waren bij de discussie verbaasden zich erover hoe zulke meningsverschillen werden bediscussieerd op een broederlijke en kameraadschappelijke wijze. Dit onderstreept enkel weer het verschil tussen een debat onder marxisten en het ongezonde gekibbel waaraan helaas sommige groepen in de marge van de arbeidersbeweging ten prooi vallen, omdat men daar schijnt te denken dat elk meningsverschil een slechte zaak is. Marxisten zien verschillende meningen van kameraden als een gelegenheid om het inzicht in processen die de wereld beïnvloeden te verbeteren, en het niveau van alle betrokken partijen in de discussie omhoog te halen.
De commissies
Er waren zeer interessante commissies over Venezuela, Mexico, Cuba en Pakistan. In de commissie van Venezuela werd een verslag gegeven over de activiteiten van FRETECO – het revolutionaire front van bezette fabrieken, dat opgezet werd op iniatief van de kameraden van het bezette bedrijf Inveval. Er zijn enorme perspectieven voor deze beweging. Helaas blijft de UNT-bureaucratie de pogingen om effectief de fabrieken te nationaliseren en te bezetten tegengaan. De rechterzijde van de reformistische vleugel van de Bolivariaanse beweging zou anderzijds de beweging naar arbeiderscontrole maar al te graag kanaliseren naar ongevaarlijke dingen als coöperatieven. Nochtans streven de arbeiders in vele gebieden naar controle over de fabrieken. Ze organiseren zich en gaan de strijd aan met de reformisten en de bureaucraten.
Kameraad Ubaldo bracht in de commissie over Mexico verslag uit van de revolutionaire gebeurtenissen in zijn land en over de indrukwekkende tussenkomst van de kameraden van El Militante. “We coördineren comités in 36 gebieden, waaronder belangrijke barrios (sloppenwijken). Ze doen meer dan enkel de fraude bestrijden, ze praten ook over lokale problemen als een gebrek aan water, behuizing enzovoort – en ze kijken naar ons voor leiding. Veel mensen die vroeger niet actief waren, zijn wakker geschud. De maatschappij is gepolariseerd. De ‘Andere Campagne’ van de zapatisten is volledig verdeeld,” vertelde hij. “Ze hebben alle invloed in het noorden van Mexico verloren. Marcos riep op tot een betoging en kreeg slechts 300 mensen op de been, terwijl Obrador er miljoenen krijgt. Het is duidelijk naar waar de massa neigt, naar de PRD.”
Een Cubaanse gast benadrukte de impact van de interventies van de IMT op Cuba. Om te beginnen zijn er veel jongeren begonnen met het lezen van klassieke marxistische teksten, waaronder het werk van Trotski. “De serieux en frisheid van het materiaal dat jullie hebben gepresenteerd geeft de IMT een voordeel op en een bredere belangstelling dan de andere publicatiehuizen die ooit in Cuba geweest zijn. We zijn allemaal bewust van de kracht van symbolen, en jullie posters van Trotski speelden een belangrijke rol. Men kan het belang van het zien van deze posters bijna niet onderschatten, zelfs als men Trotski niet gelezen heeft.”
De ernst van onze Pakistaanse groep werd duidelijk bij de ongelooflijke interventie na de grote aardbeving in oktober 2005. We verloren zeven van onze kameraden, terwijl vele anderen van hen familieleden of hun huis verloren. De ramp was totaal. We organiseerden hulpverlening op grote schaal en hielpen 1200 families met voedsel, medicijnen en onderdak. We organiseerden revolutionaire karavaans die voedsel, dekens en medicijnen ronddroegen, en zetten kampen op waar zowel aan politiek werk als aan hulpverlening gedaan werd. De mullahs beweerden dat de aardbeving een straf was voor onze zonden. De week nadien echter moesten ze van toon veranderen, omdat de kameraden systematisch hadden uitgelegd wat de overheid had kunnen doen, hoe ze voorbereid had kunnen zijn, met veiliger infrastructuur enzovoort. Daardoor moesten de moskeeën hun boodschap veranderen zodat ze met de onze overeen kwam! We spreken hier nu over een groep die een enorme sprong voorwaarts kan maken. We hebben de structuur en het netwerk om een massaorganisatie te worden in de komende periode.
Organisatorisch verslag
Het organisatorisch verslag werd voorgedragen door kameraad Ana Munoz. Overal is de IMT aan het groeien: niet enkel in politieke invloed, in ons vakbondswerk, in ons jeugdwerk, in onze solidariteit met Venezuela en in de massaorganisaties van de arbeiders. We krijgen echter ook steeds meer af te rekenen met aanvallen. Deze aanvallen van de bourgeoisie, de reformisten, de stalinisten en de sekten tonen enkel aan dat we vooruitgaan. We hebben het goed gedaan tot nu, maar we hebben nog een lange weg af te leggen.
We hebben enkele duizenden leden in meer dan 30 landen, waaronder Canada, de VS, Mexico, Venezuela, Argentinië, Peru, Marokko, Nigeria, Australië, Pakistan, Afghanistan, Sri Lanka, Turkije, Iran, Israël, Rusland, Griekenland, Macedonië, Servië, Polen, Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland, Frankrijk, België, Denemarken, Zweden, Groot-Brittannië, Spanje and Italië. We zijn ook in contact gekomen met sympathisanten in Nepal en Bangladesh, in India (een Hindoe versie van ons boek over Venezuela is net gepubliceerd), Indonesië, China, Cyprus, Ecuador, Uruguay, Paraguay en Chili, en we houden contact met invloedrijke organisaties in Ierland en de Filippijnen. Er was eigenlijk niet genoeg tijd om alles te overlopen, er was teveel om op te noemen, vertelde Ana. Daardoor raakte het verslag enkel de hoofdlijnen aan van het werk in de voorbije periode.
De Pakistaanse kameraden van The Struggle hebben nu leden in elke provincie en regio, met 24 kantoren, een blad in Urdu, een blad in Sindhi, de Engelstalige ‘Asian Marxist Review’, en ze publiceren een blad in Farsi (Perzisch). Ze leiden een aantal massajeugdorganisaties waaronder de JKNSF in Kasjmir. Ze organiseerden een bijzonder succesvolle campagne tegen jeugdwerkloosheid in heel Pakistan. Verder publiceren ze constant boeken. Dit jaar alleen al hebben ze zeven boeken gepubliceerd. We zijn nu een voorbeeld geworden voor het hele Indische subcontinent. De kameraden in India en Sri Lanka borduren hierop voort.
Wat het vakbondswerk betreft, hebben de Pakistanen nu kameraden in de volgende vakbonden: de spoorweg, telecommunicatie, water en energie, de post, scheepswerven, staalverwerking, suikerindustrie, luchtvaart, ambulanciers, wegtransport, cement en anderen. De kameraden namen de leiding in de strijd tegen de privatisering van de staalnijverheid. Dit was een grote strijd. De vakbondsleiders hadden de privatisering al aanvaard, maar door onze interventie werd voorkomen dat dit uitgevoerd werd. De onvermoeibare inspanningen van kameraad Manzoor, die de wanpraktijk om de staalsector voor een kleine som te privatiseren aan het licht bracht in het parlement, dwong het Hooggerechtshof te erkennen dat de privatisering niet transparant en onjuist was. Bijgevolg liet ze het omkeren. Nieuws van de overwinning zorgde voor een uitbarsting van vreugde bij de arbeiders in de staalsector, met gedans in de straten tot gevolg.
Het werk van de Mexicaanse kameraden is eveneens een voorbeeld. Sinds het beging van de beweging tegen de fraude hebben ze elke 14 dagen 2000 kranten verkocht. Ze produceerden drie edities in de eerste twee weken van juli en verkochten 3500 exemplaren van de laatste editie. Ze rekruteren snel en breiden hun invloed uit. De Mexicaanse kameraden rapporteerden dat ze door een periode van intense activiteit waren gegaan, en dat hun interventie in de massabeweging rond Lopez Obrador hen veel steun en contacten had opgeleverd. Kameraad Ubaldo vertelt: “Tijdens de verkiezingscampagne bezochten we een aantal staten waar we geen kameraden hebben. Comités die strijden tegen de fraude zijn in elke buurt opgezet, in totaal 36. Op de agenda stonden onze ideeën, de noodzaak voor een algemene staking en de nood aan een revolutionaire stroming binnen de PRD. Sympathisanten verkochten ook vele kranten in hun buurt. Op 15 dagen tijd publiceerden we 90.000 pamfletten en 4000 posters. We werken ook aan de ontwikkeling van de Friedrich Engels Stichting in Mexico. We hebben reeds vijf boeken gepubliceerd, waarvan enkele in samenwerking met Esteban Volkov. Dit jaar gaan we samen met hem ‘De Verraden Revolutie’ en ‘Stalins Misdaden’, alsook Alan Woods’ boek over Venezuela produceren.”
In februari stonden we voor het tweede jaar op rij op de boekenbeurs van Havana. Dit jaar sprak Alan Woods er en lanceerde de Cubaanse versie van ‘Reason in Revolt’. Hij sprak op universiteiten, werd geïnterviewd voor TV en was te zien in de ether over heel Zuid-Amerika. Granma, de officiële krant van de Cubaanse Communistische Partij, publiceerde een interview met hem. Onze ideeën worden massaal bekeken in Cuba. Trotskisme wordt als nooit tevoren besproken. Celia Hart speelde een belangrijke rol op Cuba in het naar voor brengen van Trotski en diens ideeën. Deze interventie is zeer belangrijk voor de Internationale, niet enkel voor Cuba, maar voor heel Latijns-Amerika en de wereld. Cuba is een referentie voor miljoenen. Ons politiek gezag is gestegen door deze inspanningen, vooral in de rangen van communistische partijen, bijvoorbeeld in India.
Op lange termijn is de VS echter het belangrijkste land voor wereldrevolutie. Het recente congres van onze Amerikaanse kameraden was een succes en ze beginnen een laag arbeiders en jeugd aan te trekken. De kwestie van Venezuela was doorslaggevend. De rondreis van Luis Primo voor de Amerikaanse campagne ‘Handen af van Venezuela’ was eveneens een groot succes, met belangrijke internationale gevolgen.
De Oostenrijkse kameraden kennen evengoed een snelle groei. Ze speelden een sleutelrol in het organiseren van het bezoek van Chavez en de meeting van ‘Handen Af van Venezuela’ in Wenen, waar 5000 mensen op af kwamen. Emmanuel Tomaselli vertelt: “Ondanks de sabotage slaagde de Oostenrijkse ‘Handen af van Venezuela’-campagne erin om een massabijeenkomst van 5000 enthousiaste jongeren met rode vlaggen en revolutionaire slogans te organiseren. Het was de grootste linkse meeting in Wenen sinds de jaren ’70. De internationale impact van deze meeting kan niet onderschat worden. Het werd live vertoond op de Venezolaanse en Cubaanse TV, en werd besproken op de hoogste niveaus in die twee landen.” Chavez zelf was verbaasd over de opkomst en het enthousiasme van de meeting, “zelfs in het slaperige en oude Oostenrijk”.
Onze ideeën krijgen ook steeds meer gehoor in het Midden-Oosten. Onze website in het Arabisch krijgt steeds meer bezoekers en brengt ons in contact met linkse activisten in de Arabische wereld. Ondanks de enorme moeilijke objectieve situatie krijgen de artikel van kameraad Yossi Schwartz in Israël eveneens een groot aantal bezoekers. Ook in Iran gaan we vooruit.
Het verslag over Italië was zeer indrukwekkend. De belangrijke vooruitgang door onze kameraden verdient speciale aandacht. Vorig jaar deden ze een grootschalige tussenkomst op het congres van de communistische partij (RC) en wonnen daarbij veel sympathisanten voor de marxistische ideeën. We zijn nu goed vertegenwoordigd over heel het land, van noord naar zuid. Recent intervenieerden onze kameraden ook met bijval op het jeugdcongres van de RC. Ze hebben een kameraad in het nationale bestuur van de partij, vijf in het centraal comité en enkelen in het nationale comité van de Communistische Jeugd. De kameraden kochten een nieuw en groot kantoor van zo’n 400 m². Zo bereiden ze zich voor op snelle groei voor de komende periode.
Spanje is het land waar we de meeste leden tellen in de ontwikkelde kapitalistische landen, met een nationaal centrum van 400m². Ze bezitten kantoren in Madrid, Malaga, Sevilla, Barcelona en huren kantoren in acht andere steden. Ze zijn de meest invloedrijke groep in de Spaanse Studentenvakbond (SE), die grote mobilisaties organiseerde waardoor de overheid hun delegaties moest ontvangen. De overheid heeft nu zelfs moeten erkennen dat de SE de meest representatieve studentenorganisatie van Spanje is.
De kameraden hebben recent een succesvolle vakbondsmeeting georganiseerd, waar 120 syndicalisten op afkwamen. Het toont een kwalitatieve verandering in het werk van de marxisten in Spanje, die zich nu in een uitstekende positie bevinden om voordeel te halen uit de situatie die zich aan het vormen is in het land. Een belangrijk deel van hun werk bevindt zich op het terrein van theorie en publicatie. Het verschijnen van het boek ‘Marxisme en de Nationale Kwestie’ met teksten van Alan Woods en Eloy Val del Olmo heeft een bijzonder belang vanwege zijn succes in Baskenland, waar marxistische ideeën gehoor vinden bij de linkervleugel van de Baskische nationalistische beweging.
Onze kameraden voeren tevens campagne rond de verjaardag van de Spaanse Revolutie. Ze organiseerden een ‘Week van het Marxisme’ op vijf universiteiten – een totaal van 60 meetings. 1700 mensen die geen lid zijn van de Internationale woonden deze bij. Op 1 juli vierden ze het dertigjarig bestaan van de IMT in Spanje. Er waren 300 aanwezigen en 23.000 euro werd ingezameld voor het strijdfonds. Ook werd de invloed van de Frederick Engels Stichting recent aangetoond toen de vijanden van het marxisme hen probeerden te weren van deelname aan de boekenbeurs van Madrid. Door het internationaal protest tegen deze poging tot discriminatie en moesten ze echter hun beslissing omkeren.
Vooruitgang werd ook geboekt in Frankrijk, waar de Franse marxisten hun positie in de CP versterkten. De basis van de partij vertoont een echte drang naar marxistische analyses van de processen in dit sleutelland van Europa.
De website van de IMT, www.marxist.com, speelt een sleutelrol in het verspreiden van onze ideeën over de wereld en brengt ons in contact met sympathisanten en geïnteresseerden. Het is bijna als een dagelijkse krant geworden, met veel artikels en in meerdere talen. Deze artikels worden wereldwijd overgenomen, zodat onze invloed nog groter is dan het (reeds hoge) aantal hits zou doen vermoeden. We moeten wat betreft de publicatie van theoretisch materiaal trouwens voor niemand onderdoen. Recent publiceerden we de Indonesische editie van Reason in Revolt. De plannen voor Venezolaanse en Cubaanse edities zijn in een ver gevorderd stadium. In Groot-Brittannië plannen we de tweede editie. Er zijn ook twee nieuwe titels op komst: ‘The History of Philosophy’ en ‘Marxism and Art’.
Collecte
Wij strijden tegen het kapitalistisch systeem. Dit werk wordt gefinancierd door arbeiders en jongeren van over de hele wereld, en niet door enkele rijken. We baseren ons op de kleine bijdragen van onze sympathisanten. Daarom was de hoeveelheid die de collecte opbracht indrukwekkend, namelijk 35.000 euro! Het bevestigde de toewijding van onze kameraden aan de ideeën van het marxisme en de strijd voor emancipatie van de werkende klasse.
Tijdens de afsluiting zei Alan Woods dat dit congres een andere sfeer over zich had. Het is het begin van een nieuwe fase in onze ontwikkeling. Hij verwees nog een laatste keer naar Ted Grant: “Het overlijden van kameraad Ted was een droevig ogenblik, een schok voor ons allen. Zonder overdrijven kunnen we zeggen dat zonder Ted deze organisatie niet zou bestaan. Trotski zei over zijn eigen werk in de jaren ’30 dat dit het belangrijkste uit zijn leven was – de ideeën van het marxisme bewaren. Dit gold ook voor Ted in de moeilijke periode van de jaren ’40, ’50 en ’60. Hij speelde een vitale rol in het overleven van de organisatie. Hij hield de ideeën van het trotskisme levend en ontwikkelde enkele fundamentele aspecten van de marxistische theorie. Zijn leven zou een inspiratie moeten zijn voor alle kameraden. We horen soms klachten over de ‘moeilijke objectieve situatie’. Stel je dan eens voor wat Ted meemaakte toen de Vierde Internationale instortte en onze stroming gereduceerd werd tot een kleine groep in Engeland. Toch bouwden we op basis van Teds ideeën de meest succesvolle trotskistische organisatie sinds de Linkse Oppositie. We zijn een echte marxistische Internationale aan het bouwen. Dit wereldcongres is opgedragen aan Ted Grant en we beloven zijn werk verder te zetten. Ik wil eindigen met de woorden die op het graf van de grote architect Wren staan: ‘Als je een monument wil, kijk dan om je heen.’”
Het congres werd afgesloten met een opzwepend zingen van de Internationale.
