Ik heb zojuist het trieste nieuws ontvangen van de dood van mijn oude kameraad en vriend, Hans-Gerd Öfinger. Het was een grote schok en het laatste wat ik verwachtte te horen. Nog maar een paar weken geleden had ik hem een e-mail gestuurd toen ik ontdekte dat zowel hij als zijn dochter Rosa COVID-19 hadden opgelopen. Hij schreef terug om te zeggen dat hij goed herstelde en ongeduldig was om terug te keren naar zijn revolutionaire werk.
Dit is wat hij schreef:
"Hallo Alan,
Bedankt om aan ons te denken, je goede wensen en bemoedigende woorden. De positieve COVID 19-test een week geleden was inderdaad een schok voor ons allemaal aan het einde van een moeilijke winter.
We moeten onze krachten nu concentreren op het bestrijden van het virus. Na ons herstel zullen we opnieuw met veel energie de opbouw van de organisatie verderzetten.
Ik zal het Wereld Perspectieven document zorgvuldig lezen en kijk uit naar de volgende online IEC-bijeenkomst. Ik denk dat we allemaal verlangen naar de dag waarop we elkaar uiteindelijk weer kunnen ontmoeten in Turijn en Bardonecchia of elders."
Helaas zullen we elkaar nu nergens ontmoeten. Kameraad Hans-Gerd is er niet meer en hij heeft een leegte achtergelaten die moeilijk te vullen zal zijn.
Uit wat ik vernam via een kort bericht van zijn vrouw en kameraad, Maria Clara, blijken de omstandigheden van zijn overlijden echt tragisch. Hij leek te herstellen (zoals hij me in zijn brief vertelde) en de laatste test was negatief. Maar het bleek een valse dageraad te zijn.
Hij kreeg koorts en had ademhalingsmoeilijkheden en overleed vrijdagochtend. Zijn dood was des te schokkender omdat het volkomen onverwachts was. Het is een vreselijke slag voor Maria Clara en Rosa, en ook voor elk lid van de Internationale.
Ik ontmoette Hans-Gerd voor het eerst in de jaren zeventig toen hij zich aansloot bij het CWI - de oude internationale organisatie die werd opgericht en geïnspireerd door Ted Grant, de uitstekende theoreticus en revolutionaire leider. Het was een stormachtige periode van internationale klassenstrijd.
Dat was in 1974, toen Hans, die nog maar een tiener was, begon met het opbouwen van de Duitse afdeling van de Internationale.
Ik weet dat Ted Grant een krachtige en blijvende invloed had op de jonge Hans-Gerd - en dat was voor hem de rest van zijn leven een leidraad. Net als Ted Grant was Hans-Gerd altijd toegewijd aan theorie. Hij had een zeer scherpe geest en een grondige kennis van de marxistische theorie. Ik ben er zeker van dat dit een steun voor hem was en hem door de moeilijkste momenten heeft geleid.
Als persoon vond ik hem altijd erg humaan, benaderbaar en sympathiek. Hij stond altijd klaar met een grapje. Een van zijn favoriete grappen was om ons op internationale bijeenkomsten te kwellen met zijn eigen specifieke vertolking van het oude Duitse lied Oh Du Lieber Augustin, waarin hij met enthousiasme goed maakte wat hij aan muzikale training ontbeerde.
Toen de Militant split in 1992 plaatsvond, aarzelde Hans-Gerd geen moment. Hij koos meteen de kant van Ted Grant, hoewel dat betekende dat hij in de minderheid was. Alleen ellendige lafaards en opportunisten verschuilen zich achter de meerderheid.
De oude Engels schreef:
"Marx en ik waren ons hele leven in de minderheid en we waren er trots op in de minderheid te zijn."
Net als zij was Hans nooit bang om in de minderheid te zijn en te vechten voor de ideeën waarin hij geloofde.
Daarna speelde hij een zeer belangrijke rol bij de opbouw van de internationale marxistische tendens. Het was hard werken onder zeer ongunstige omstandigheden. De meeste oude kaders van de Duitse sectie waren gedemoraliseerd door de intriges van het bureaucratische regime van Taaffe. Ze stopten al voor de splitsing.
Maar Hans-Gerd, samen met zijn levenslange kameraad en partner Maria Clara, kameraad Christoph en enkele anderen gingen door met hardnekkige vastberadenheid.
Die ijzeren vastberadenheid was een van de meest opmerkelijke kenmerken van Hans-Gerd. Soms leek het pure koppigheid. Maar die koppigheid is een noodzakelijk kenmerk van elke echte revolutionair. Het is wat ons in staat stelt door te gaan, ongeacht alle moeilijkheden en obstakels.
En dat is wat Hans-Gerd deed. Hij bewaakte het fort en dee de vlag wapperen, door dik en dun. Dat is was wat Ted altijd zei als hij afscheid nam van een kameraad: "Keep the Red Flag flying."
En kameraad Hans-Gerd deed dat helemaal tot het einde.
Het is aan hem te danken dat de IMT vandaag een florissante Duitse sectie heeft, met een nieuwe generatie jonge revolutionaire klassenstrijders. We zijn er vast van overtuigd dat ze de strijd die Hans-Gerd zoveel jaren geleden is begonnen, zullen voortzetten en dat de inspiratie die hij heeft gegeven hen in staat zal stellen dit tot het einde door te voeren.
Er zijn nog veel meer dingen die ik zou willen zeggen over deze opmerkelijke man. Maar ik laat de laatste woorden over aan een gedicht met een zeer krachtig einde dat sinds mijn schooltijd in mijn hoofd was blijven hangen. Maar ik kon het nooit vinden of me herinneren door wie het geschreven was, totdat Hans-Gerd me op een dag vertelde dat hij het eindelijk had gevonden. Ik heb altijd gedacht dat het 'Die Fechter' (De Schermers) heette, maar ik had het mis. Het is van de grote Duitse dichter Joseph F. von Eichendorff en het heet 'Trost', wat troost betekent. Het eindigt met:
Im Walde da liegt verfallen
Der alten Helden Haus,
Doch aus den Thoren und Hallen
Bricht jährlich der Frühling aus.
Und wo immer müde Fechter
Sinken im muthigen Strauß,
Es kommen frische Geschlechter
Und fechten es ehrlich aus.
In het bos ligt er vervallen
Het huis van oude helden,
Maar uit de poorten en gangen
Breekt elk jaar de lente uit.
En telkens wanneer twee schermers zinken
Aan het einde van hun kracht en hun macht,
Komen nieuwe generaties aan
En vechten tot het einde.
Onze hartelijke groeten, liefde en solidariteit gaan naar Maria Clara en Rosa. Weet dat elk lid van de Internationale aan jullie zijde staat op dit tragische momenten.
