De onrust in Amsterdam in de nacht van 7 op 8 november is wereldnieuws geworden. Naast de politieke leiders in Nederland en Israël, moesten Scholz, Macron, Von der Leyen en Biden ook allemaal hun veroordelende woorden uitspreken over het geweld dat tegen voetbalsupporters van Maccabi Tel Aviv werd ingezet.
Op cynische en hypocriete wijze gebruiken ze de gebeurtenissen als excuus om de pro-Palestijnse beweging aan te vallen. Daarom presenteren ze het verhaal op zo'n manier dat de slachtoffers de agressors lijken en de agressors de slachtoffers.
De onrust die vorige week uitbrak begon met een reeks provocaties en geweld door Maccabi Tel Aviv hooligans. Voordat zij klappen ontvingen, intimideerde dit tuig onschuldige Amsterdammers die solidariteit met Palestina durfden te tonen, verwijderde het Palestijnse vlaggen van woningen om die in de brand te steken, en mishandelde het een taxichauffeur. Op de dag van de wedstrijd hielden ze een bijeenkomst op de Dam, waar ze de misdaden van de IDF in Gaza verheerlijkten. Op weg naar de wedstrijd in de Johan Cruijff Arena scandeerden ze misselijkmakende anti-Arabische en pro-IDF leuzen. In de metro zongen ze een walgelijk lied over dat er geen scholen meer zijn in Gaza omdat er geen kinderen meer zijn. Na de wedstrijd zochten deze 'fans' huizen met Palestijnse vlaggen op om er stenen naar te gooien en probeerden ze de deuren in te trappen.
En toch worden deze Maccabi-fans voorgesteld als de arme onschuldige slachtoffers van wat wordt beschreven als het ergste antisemitische geweld in Amsterdam sinds de Tweede Wereldoorlog. Geert Wilders sprak in navolging van de Israëlische president Herzog van “pogroms” die plaatsvonden in Amsterdam.
Nog voordat de wedstrijd plaatsvond, werden pro-Palestijnse demonstranten die bij de Arena wilden demonstreren door de politie geweerd en verplaatst naar het nabijgelegen Anton de Komplein. Tientallen demonstranten werden die avond gearresteerd. De geaccumuleerde woede over het Israëlische bloedbad in Gaza, de medeplichtigheid van de Nederlandse regering hieraan en de provocaties van Maccabi-hooligans in Amsterdam duwden uiteindelijk een aantal jongeren richting het ondernemen van directe actie. Groepen van voornamelijk Marokkaans-Nederlandse jongeren begonnen Maccabi-fans op te zoeken om tegen hen terug te vechten. Het karakter van deze botsingen was geen racistische pogrom, maar een actie van terecht boze jongeren die terugvochten tegen tuig dat Amsterdam terroriseerde.
Hypocrisie van hier tot Mars
De reacties van Dick Schoof, Wilders, Yesilgöz en co. zijn echter hysterisch en extreem hypocriet. In de eerste plaats spreken ze enkel over geweld tegen Maccabi-fans, niet over de provocaties en het geweld door de hooligans, die door burgerlijke politici en media als normale toeristen worden afgeschilderd.
Stel je eens voor dat er een Russisch voetbalteam naar Amsterdam was gekomen en dat chauvinistische hooligans op de Dam pro-oorlogs- en pro-Poetin-leuzen geroepen zouden hebben, racistische opmerkingen over Oekraïners zouden hebben gemaakt en een aantal Oekraïne-vlaggen van gevels afgetrokken en in de fik gestoken zouden hebben. Het is duidelijk dat de media en politici van grote schande zouden spreken, en vergoelijkend zouden spreken over Nederlandse jongeren en Oekraïense vluchtelingen die op de vuist zouden gaan met deze hooligans, om vervolgens als verdedigers van Amsterdam afgebeeld te worden. Dat dit scenario niet kan plaatsvinden is omdat de UEFA wel maatregelen heeft getroffen tegen Rusland, maar niet tegen Israël, om de simpele hypocriete reden dat Rusland de tegenstander en Israël de vriend van de westerse heersende klassen is.
In de tweede plaats zijn Schoof en co. extreem hypocriet met hun veroordeling van “geweld”, gezien hun houding tegenover de ruim 45.000 door Israël vermoorde Palestijnen, waarvan 70% vrouwen en kinderen zijn. Als Schoof echt tegen geweld zou zijn, zou hij druk uitvoeren op Netanyahu om te stoppen met de slachtpartij in Gaza. Dan zou zijn regering geen wapens van Israël kopen en zou ze stoppen met de export van F35-onderdelen naar Israël. Dat doet Schoof echter niet, omdat hij de belangen dient van de Nederlandse heersende klasse, een van de trouwste bondgenoten van Israël. Over Israëlische politici als Netanyahu en Herzog die zich uitspreken tegen “geweld”, hoeven we niet eens te beginnen.
Antisemitisme bestrijden met repressie en racisme?
In naam van de bestrijding van “antisemitisme” gaan we nu een repressieve en racistische angst- en haatcampagne zien tegen moslims, en Marokkaanse Nederlanders in het bijzonder. Daarnaast hebben we al gezien hoe dit gebruikt wordt als excuus voor de inperking van demonstratierechten, toen burgemeester Halsema demonstraties in Amsterdam verbood tot 14 november toen ze geheel Amsterdam een “veiligheidsrisicogebied” verklaarde. Een protestdemonstratie op zondag tegen dit verbod leidde tot 50 arrestaties.
Wie denkt dat de regering-Schoof, met de racistische PVV als coalitiepartner, in staat is om een bepaalde vorm van racisme (antisemitisme) te bestrijden, zal bedrogen uitkomen. Wat deze regering zal doen is het demonstratierecht van de pro-Palestinabeweging onder druk zetten en daarnaast onverminderd doorgaan met het steunen van Israëls slachting van de Palestijnen, terwijl tegenstanders hiervan worden weggezet als “antisemieten”.
Wat we nu nodig hebben, is een strijdbare reactie van de arbeidersbeweging. Die zien we echter niet. De PvdA van Frans Timmermans kopieert simpelweg de verklaringen van de regeringspartijen en voegt er enkel op holle wijze aan toe dat je “haat niet met haat bestrijdt”. De SP praat de laatste tijd weer meer over de werkende klasse en zegt de partij voor de werkende klasse te willen zijn, maar partijleider Jimmy Dijk moest direct een eenzijdige veroordelende verklaring geven in de ochtend, die eveneens niets uitlegde en niets toevoegde.
In plaats van deze onderdanige en milde knieval te maken voor de bourgeoisie, zou de arbeidersbeweging de strijd moeten aangaan en moeten wijzen op wie de echte racisten in Nederland zijn en waar het echte geweld vandaan komt; dit zou ze moeten combineren met een sociale strijd tegen deze leugenachtige regering, die van plan is de militaire uitgaven volgend jaar omhoog te gooien en tegelijkertijd meedogenloos te bezuinigen op onderwijs, gezondheidszorg en de culturele sector. Dit zou een manier zijn om de werkende klasse over etnische en religieuze scheidslijnen heen te verenigen, om ten strijde te trekken tegen de racisme-verspreidende, Israël-steunende, uitbuitende heersende klasse.
Dat dit nu niet plaatsvindt toont aan: we hebben communistisch leiderschap nodig in Nederland. We hebben nood aan een communistische massapartij die de solidariteitsbeweging met Palestina kan verbinden aan de arbeidersbeweging en een einde kan maken aan de heerschappij van de kapitalisten en hun hypocriete vertegenwoordigers.