Een van de meest schijnheilige vertoningen van de Westerse regeringen is de NAVO (Noord-Atlantische Verdragsorganisatie) af te schilderen als een soort grote ngo (niet-gouvernementele organisatie) die zich inzet voor humanitaire doelen en voor de bescherming van de "democratie". Niets is minder waar.
De NAVO heeft veel op haar kerfstok. Zo is ze betrokken geweest bij vele imperialistische conflicten in Europa, Afrika en Azië, waarbij zij tirannen heeft gesteund en landen heeft geplunderd. Dit deed ze soms openlijk en soms vermomd door militaire steun te verlenen aan de belangrijkste mogendheden van deze militaire alliantie: VS, Frankrijk en Groot-Brittannië. Ze heeft het bloed van onschuldige slachtoffers aan haar handen en is een verklaarde vijand van de arbeidersklasse en de onderdrukte volkeren over de gehele wereld.
De NAVO werd na de Tweede Wereldoorlog, in 1949, door de VS opgericht om West-Europa samen te brengen in een militair bondgenootschap tegen de stalinistische regimes in de toenmalige Sovjet-Unie (waartoe ook Rusland behoorde) en Oost-Europa.
Na de ontbinding van het Sovjetblok in 1991 en van zijn eigen militaire alliantie (het Warschaupact) bleef de NAVO bestaan. Het excuus voor haar oprichting was verdwenen, maar werd zij geleidelijk aan versterkt en uitgebreid van 16 landen tot de huidige 31.
Hoewel Rusland na de ontbinding van de USSR in 1991 van Washington de verzekering had gekregen dat de NAVO niet zou uitstrekken tot in zijn vroegere invloedssfeer, werd dit schaamteloos genegeerd. De 15 landen die sedert 1991 zijn toegetreden, komen zonder uitzondering uit het voormalige stalinistische Oost-Europese blok.
Rusland, dat niet langer over de militaire en diplomatieke macht van de voormalige USSR beschikte, bleef voor het Westen niettemin een tegenstander om rekening mee te houden. Het is het grootste land ter wereld, het heeft het machtige kernwapenarsenaal van de Sovjet-Unie geërfd, en het is een van 's werelds belangrijkste leveranciers van grondstoffen: olie, gas, voedsel, mineralen, enz.
Deze tegenstander in het nauw drijven en verzwakken, en zelfs trachten hem om te vormen tot een kolonie van het Westen, is een vitale doelstelling van het VS- imperialisme. Dit verklaart de uitbreiding van de NAVO in oostelijke richting in de loop der jaren, tot aan de eigen grenzen van Rusland. De poging om Oekraïne bij de NAVO te betrekken was immers een van Poetins belangrijkste redenen om zijn invasie in Oekraïne te beginnen.
In 1999 verklaarde de NAVO de oorlog aan Ruslands bondgenoot Servië en bombardeerde het land 78 dagen achtereen met duizenden doden tot gevolg en de verwoesting van de infrastructuur. Dit werd gevolgd door interventies in Kosovo en Afghanistan, waar de VS ten onrechte artikel 5 van het verdrag inzake wederzijdse verdediging aangreep. Recent werd ook Libië door de NAVO gebombardeerd. Onder de paraplu van de NAVO interveniëren Frankrijk en Groot-Brittannië in het Midden-Oosten en de Sahel (ten zuiden van de Sahara).
In 2014 bevorderden de VS en de Europese Unie de Maidan-staatsgreep in Oekraïne die de Russisch-gezinde regering van Janoekovitsj omverwierp. Het is nu bekend dat de sluipschutters die gedurende de protesten op het Maidanplein tientallen mensen hebben gedood, dat deden om een volksopstand uit te lokken en tot pro-westerse nazi-groeperingen behoorden.
Het doel is duidelijk: de NAVO is niet alleen een defensieve alliantie, maar een instrument van het Westen om zijn belangen tegen Rusland en andere landen te bevorderen.
De prijs van de oorlog
Voor de VS is China de voornaamste tegenstander die wedijvert om markten en invloedssferen. De Europese regeringen worden daarom de loopjongens van Washington. Europa speelt de rol van politie-agent tegen Rusland en moet hiervoor haar militaire budgetten verdubbelen.
Van de werkende klasse zal verwacht worden dat zij betaalt voor de tientallen miljarden euro's aan wapens die in Oekraïne worden gedumpt. Zij zullen worden gevraagd te betalen voor de enorme stijging van de binnenlandse militaire uitgaven.
In plaats van de middelen te gebruiken om het onderwijsniveau te verhogen, te investeren in nuttige nieuwe sociale en technologische vooruitgang, of beter openbaar vervoer, zullen regeringen de gespannen grondstoffenmarkten nog meer onder druk zetten om zeer dure wapens te produceren. In het beste geval zijn deze wapens niet meer dan dure stukken schroot; in het slechtste geval zullen zij worden gebruikt om arbeiders en boeren te doden en fabrieken en boerderijen te vernietigen.
Op hetzelfde ogenblik wordt ons gevraagd de consumptie van voedsel, vlees, brandstof en gas te beperken met het oog op eventuele tekorten en stijgende grondstofprijzen.
Dit gaat over het opofferen van onze levens en die van onze kinderen om te betalen voor de imperialistische ambities van de NAVO. Hoewel ons wordt verteld dat "we allen in hetzelfde schuitje zitten", is de realiteit dat de last op de schouders van de werkende klasse zal worden gelegd. Het is overduidelijk dat de prijs van de machtsstrijd tussen imperialistische mogendheden wordt betaald door de arbeiders en de armen, en door niemand anders. Alles voor de winst van de rijken die zich achter de NAVO verschuilen.