Beste vrienden, kameraden,
Vonk, als blad van de marxistische stroming van de arbeidersbeweging volgt sinds enige tijd de interprofessionele onderhandelingen (zie Deze keer moeten de bazen inbinden. Op naar een warme winter!).
Wij wensen jullie hierbij onze mening te geven over de huidige stand van zaken. Dit is een bijdrage tot de discussies in jullie instanties. In Nederland organiseerde het FNV per referendum een raadpleging van de hele achterban. Zoiets zou ook bij ons mogelijk moeten zijn. Iedereen is groot genoeg om zijn/haar eigen mening te vormen.
Dit voorstel tot akkoord is volgens ons geen sociale vrede waard.
Omdat:
1 - Niemand, maar dan ook niemand een positief verschil qua koopkracht zal opmerken. Het voorstel komt in de praktijk neer op een loonstop van twee jaar. De 4,5 procent op twee jaar, minus een 3,3 procent indexaanpassing laat 1,2 procent ofte 0,6 procent per jaar over. Deze 0,6 procent is het verschil tussen een échte index en de "gezondheidsindex". Voor de bedienden zal deze 1,2 procent opgesoupeerd worden door de baremieke verhogingen die in feite geen loonsverhoging inhouden maar gewoon de loonschaal weerspiegelen.
2 – De toepassing van dit akkoord elke banengroei onmogelijk zal maken. Het jaarlijkse contingent overuren wordt opgetrokken tot 130 uur. Dit is bijna één volle werkmaand! Stel dat er 250.000 werkers zijn die zoveel overuren zullen kloppen in 2005 en je hebt een arbeidsvolume dat 25.000 banen waard is. Dit is één achtste van de 200.000 banen die Verhofstadt heeft beloofd. De flexibiliteit is reeds veel te ver doorgezet. Elk familiaal en sociaal leven wordt erdoor langzaam verstikt. Welke prijs betaalt het patronaat hiervoor inzake gestrande huwelijken, miserie en leed? Dit alles in naam van het behoud van onze banen? Neen, in naam van de winsten.
3 – Het brugpensioen mag dan in dit akkoord verzegeld zijn vanaf 56 jaar, op voorwaarde dat men 33 jaar heeft gewerkt waarvan 20 jaar (!) in nacht- of ploegarbeid. Het aantal werkers dat hiervoor in aanmerking komt zal zienderogen dalen. Dit is verre van een verzegeling van het brugpensioen maar integendeel een toegeving die een dergelijk verworven recht verder zal ondergraven. Het voorwaardelijk maken van brugpensioen aan de aard en duur van gepresteerde arbeid is iets helemaal anders dan oudere werkers te laten vertrekken om er jongeren aan te werven (wat de oorspronkelijke filosofie was), of het beperken van de schade bij ontslagen (wat de praktische toepassing ervan geworden is). Onvoorwaardelijk behoud van het brugpensioenstelsel is de enige eis.
4 – Er wordt gezegd dat de regering het akkoord betaalt: 252 miljoen euro waarvan 80 miljoen euro voor een lastenverlaging op overuren, 120 miljoen euro voor ploegenarbeid en 40 miljoen euro voor de opslag van de laagste lonen. Maar uit wiens zakken komt dit? Jan Modaal met zijn inkomens uit arbeid betaalt voor Jan Modaal bis... Een dergelijke aanpak is een gevaarlijk precedent. Het jaagt de belastingbetaler in het harnas tegen de loontrekkende bevolking (de kleine middenstand tegen de arbeiders) en zal koren op de molen van uiterst rechts brengen. Een onverdiende sociale vrede zal politiek gefactureerd worden!
De andere bepalingen in het voorakkoord (Sluitingsfonds) wegen geenszins niet op tegen het negatieve. Daarom denken wij dat het hek nu van de dam geduwd moet worden.
Omdat de winsten en het patronaat een loonsverhoging mag betalen en niet de belastingbetaler (wijzelf). De Centrale Raad voor het Bedrijfsleven plaatste de loonnorm op 5,3 procent. Zelfs dit cijfer is een onderschatting van wat mogelijk is: de arbeidsproductiviteit is de laatste tien jaar met 3 procent per jaar gestegen (+30 procent op tien jaar). De lonen stegen met de helft van dit bedrag (1,5 procent per jaar gemiddeld). Geen enkele arbeidsduurvermindering heeft deze productiviteitstoename gecompenseerd. Op tien jaar tijd is ons 15 procent koopkracht gestolen! Om wat te doen? Te investeren en te moderniseren? Neen, de investeringen zijn constant gebleven en bedragen gemiddeld 5 procent van de toegevoegde waarde. Al dit kapitaal dat uit onze arbeid werd gepuurd is aangewend voor beursspeculatieve spelletjes, voor mismanagement, hoge salarissen van topmanagers, voor roekeloze fusies waarvan wij nu het gelag mogen betalen!
Genoeg is genoeg! Het patronaat chanteert de hele samenleving met de delocalisaties, met Chinese concurrentie en de globalisering. Dit is een straatje zonder eind.
Het wordt tijd dat het patronaat beseft dat de 2,5 miljoen werkers alle offers beu zijn, elke verdere flexibilisering spuugzat zijn, een constante beperking of inkrimping van hun koopkracht niet meer aanvaarden.
Daarom eisen wij: · Een loonsopslag van minimaal + 6 procent en + 250 euro voor de minimumlonen! · Stop elke verdere flexibilisering! Overuren zijn jobs. Tijdelijken en interim-werkers kunnen binnen bepaalde grenzen productiepieken opvangen. · Geen sluipende 40-urenweek maar een vaste 35-urenweek in vier dagen! · Brugpensioen moet behouden blijven vanaf 55 jaar, vanaf 52 jaar bij geval van herstructureringen.
Deze eisen zullen een brede steun verkrijgen, onder de achterban maar ook onder de bevolking. Daarom moet het hek van de dam!
Als de syndicale beweging dit voorakkoord weigert, dan zal het duidelijk worden dat sociale vrede een prijskaartje heeft, ook voor het patronaat! Als er nu geen akkoord komt, dan worden de kaarten pas echt herschud! Zal de regering vallen? Dat valt nog af te wachten. Maar indien er een regeringscrisis komt, dan is het om een goede reden. Dan is het omdat de PS en de SP.a in feite niets te doen hebben in coalitie met de liberalen.
Deze regering staat tegenover ons, de SP.a en de PS doen het omgekeerde van wat moet. Sociale strijd is niet enkel een dam tegen de verrechtsing, het schept ook de voorwaarde voor een verlinksing, voor een écht sociaal beleid. Op 21 december heeft iedereen kunnen zien dat de fighting spirit erin zit (zie Grootste Belgische vakbondsbetoging sinds Clabecq: geen stoom aflaten, maar eerste stap naar algemene staking in januari!).
Oftewel zal het patronaat haar spaarpot moeten breken (goed opgeborgen in de fiscale paradijzen zal het geld wel snel terugkomen als het nodig is om de sociale vrede af te kopen). Oftewel zal het patronaat het been stijf houden en dan ontstaat een regeringscrisis. Dan zal in het kielzog van een brede maatschappelijke protestbeweging de voorwaarde geschapen worden voor het keren van het tij, voor een einde aan de verrechtsing, voor een linkse meerderheid met een echt socialistisch programma.
De toekomst is open. Durven vechten! Durven winnen!
